Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Το Πτώμα Εξαίσιο] Του Γιάννη Δούκα

 

Ήταν απόψε νύχτα βρικολάκων,
ακοίμητη, και ό,τι αγαπάτε,
είδηση έχει γίνει κι αναρτάται:
νεκρός εσταυρωμένος εκών-άκων.
Οι γύπες γύρω του κι οι τυμβωρύχοι
τον περιέφεραν σε λιτανεία,
το πτώμα εξαίσιο, και με βραβεία
τον αποτίμησαν. Είχε την τύχη
να γίνει άγαλμα προτού κρυώσει
και ταριχεύτηκε με τέτοιες λέξεις
που σε διέταζαν να τις προσέξεις
και όχι εκείνον. Και μες στην τόση
την μπόχα αυτή του πεθαμένου κόσμου,
είναι ειδωλολάτρης ο καιρός μου.

 

[Η Αδηφάγα Χαραμάδα] Του Θανάση Πάνου

Μνήμη Αργύρη Χιόνη Καύσωνας …καθισμένοι στην αυλή του Αργύρη Χιόνη
έπεσε η ματιά μας στο σκυλοσπιτάκι μπροστά από την πόρτα της οικίας του…
Ο Αργύρης είχε βάλει μερικά πανιά και είχε κλείσει
την χαραμάδα που την χώριζε από το έδαφος…
Για τους Σκορπιούς Θανάση, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά
στο Θροφαρί πολιορκούν το σπίτι… Μερικά έρποντα,Συμπεριλαμβανομένων και των σκορπιών,έλκονται από την χαραμάδατης πόρτας του σπιτιού μου,ίσκιοι πίσω από θάμνους ,κάτω από πέτρες , πάνω σε δένδρα,όντα που καιροφυλακτούνμε μόνο στόχο,στην χαραμάδα της δικής μου πόρταςνα γλιστρήσουν.Ωστόσο,κάθε που ανοίγω το παράθυροπασχίζω να αφουγκραστώύποπτες κινήσεις μα πάνταο ηγέτης βάτραχος αγορεύει,έχοντας μάλιστα και την πλάτηγυρισμένη στο δικό μου κόσμο.Όμως γνωρίζω καλά,πως είναι η στρατηγική τους,ένας αντιπερισπασμός, ένα πρόσχημα γαλήνης,που θα οδηγούσε το άβατοτης υπέρ-ερωτικής μου πόρτας να διασχίσουν.Κάποτε μάλιστα πλησίασε σφυρώντας όλο χάρη με ανατολίτικο σκοπό μια οχιά,που παραλίγο να με υπνωτίσει.Την πρόδωσε όμως το αδηφάγο βλέμμα της,που έλαμψε χορεύοντας στις χαραμάδας το ρυθμό.Θυμάμαι ολοκάθαρα ότι τότε,αγρίεψα περισσότερο και με καρφιά και με στριγκλιές σφράγιζα την πόρτα αλλά κάποιο καρφί συνάντησε μέσα στην καρδιά μου την αθωότητα και αποδέχτηκα έτσι,την συνάθροιση των αντιπάλων μου.

 

 

[Χωρίς Ανάσταση] Της Ρούλας Παπαντωνίου

 

Έχω σβήσει τα φώτα ακονίζω το μαχαίρι
επίθεσης
του αυτοκτονικού κενού μου
σκουλήκια επιβιώνουν στο μπαλκόνι
με πατάνε με μανία με υποτάσσουν
σε τροφή
ρέω σε αίμα και νερό .
Δεν χάνομαι είμαι παρούσα
ψυχή τε και σώματι
εσταυρωμένη ονομαστικά .

 


Η κυριολεξία έχει βαλθεί να με τρελάνει
αλλάζοντας γράμματα και διαθέσεις
αμύριστη ,μηχανικά προσποιείται ότι υπάρχει
σαν άνθος κρεμασμένο
από την επιτάφια περιφορά
του ανώνυμου πόνου κι επιμένει
θυμωμένη
να προσεύχεται στα γόνατα
για κάποια λέει επικεφαλίδα, νούμερο ένα
ελπιδοφόρας ρήξης ως προτεραιότητα .
Οι αφιερώσεις τελείωσαν
τώρα έρχεται η περάτωση του στόχου
εμένα της άστοχης .
Ανάβω την λαμπάδα της άθρησκης
η μεγάλη μέρα δεν έχει ανάσταση
την σκεπάζουν τα χώματα και τα λιανοκλάδια
αγαπημένου, παρατημένου κήπου.
Δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτή την
παύση και την πολύτιμη σιωπή της.

 

 

[Ενοικιάζεται Κορμί] Της Aγγελικής Λάλου

 



Ενοικιάζεται κορμί
Περιορισμένων τετραγωνικών
Διαμπερές από τραύματα
Σε καλή κατάσταση
Πρόσφατα ανακαινισμένο
Φρεσκοβαμμένο
Με εσωτερική αυτόνομη θέρμανση
Εξωτερική μόνωση
Σε περιοχή ήσυχη
Με θέα σε πάρκο
Ελαφρώς επιπλωμένο
Χωρίς αναμνήσεις
Τιμή λογική
Εξαιρούνται οικογένειες
Προτιμώνται τύποι μοναχικοί
Και μονόχνοτοι
Για ιδιοκατοίκηση
Πληροφορίες εντός

 

[Έρως, Ποίηση, Ζουμιά] Του Αντώνη Αντωνάκου


 

Αγαπούσα πάντα τη μη κανονικότητα. Την ολίγη έως πολύ ζαβομάρα. Τα τυπικά θέματα μού ήταν πάντα βαρετά. Μού δημιουργούσαν ακαριαία μιαν απέχθεια. Ένας λεπτεπίλεπτος μηχανισμός απειθαρχίας με πήγε σιγά σιγά προς την ποίηση και τον βιτριολικό ερωτισμό που πυροδοτεί ο σπινθήρας της παρατήρησης. Αρχίζεις να γράφεις κάποια στιγμή μ’ έναν πολύ απλό μηχανισμό σαν αυτόν που χρησιμοποιεί το σύμπαν για να περιστρέφεται. Με μια μέθοδο που φαίνεται πολύπλοκη αλλά είναι τόσο αληθινά απλή. Η φύση δεν προβληματίζεται απ’ τα ανθρώπινα πάθη και τις ανθρώπινες συνήθειες. Έχει με το μέρος της το μέγεθος των πιθανοτήτων. Το μη χρηστικό δεν είναι παρά μια πολυτέλεια της φύσης. Η ανάγκη της τεκνοποίησης είναι μοιρασμένη στα τυφλά. Είναι κουκουλωμένη κάτω από μιαν άλλη ανάγκη που δεν έχει χρηστική αξία. Ο έρωτας δεν είναι ένας αρρωστημένος αδένας ή μια συνωμοσία των απολήξεων αλλά ένα διανοητικό πλεονέκτημα του ανθρώπινου είδους. Εδώ εδράζεται ο ισομορφισμός του έρωτα και της ποίησης. Της γραφής, που ως αχαλίνωτο άσκοπο γαμήσι οδηγεί σε μιαν υπερβολική συνειδητότητα. Σε μια τρέλα και σε μια ξέφρενη μανία, σε μιαν αδιάκοπη συνουσία απ’ την οποία ζήτημα είναι αν θα προκύψουν δυο ή τρία τέκνα και αυτά ίσως κακομαθημένα και δύστροπα. Η μεγαλοφυΐα των αισθήσεων είναι για την κοινωνία διαφθορά. Ο ερωτισμός είναι υπόλογος στην αυλή των καταναγκασμών. Η κοινωνία αφήνει τον ερωτισμό και την ποίηση να φυτοζωούν. Δεν παίρνει στα σοβαρά το ουτοπικό πλεόνασμα αυτής της σπατάλης. Να γράφεις άσκοπα ή να γαμείς άσκοπα. Να κάνεις τέχνη την ανθρώπινη περιπέτεια όχι για τις αποθήκες του κομπορρήμονα συλλέκτη διακοσμώντας έναν άδικο και βλακώδη κόσμο αλλά να επινοείς εξαίσιες ουτοπίες, αντίδοτα στις ανθρώπινες απογοητεύσεις.

 

 

[ΡΕΚΒΙΕΜ] Της Ρένας Πετροπούλου Κουντούρη

 


Του πατέρα

Σκιρτώ κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπά
Σπάνια πια

Εκείνο λες και κείτεται νεκρό
Στο σκονισμένο τραπεζάκι
Σωπαίνει
Αφού σώπασες εσύ

Θεέ μου ας άκουγα έστω για μια φορά
Τη φρέσκια ογδοντάχρονη φωνή σου γεμάτη έγνοια
’’Καλημέρα, τι λένε τα ωραία μάτια; ‘’

Σε θυμάμαι
Όλα να τα μετράς να τα στοιχίζεις στο χαρτί
Να νοιάζεσαι να τα προγραμματίζεις
Να μην ξεχνάς τίποτα και κανένα

   

Σ’ όλη σου τη ζωή έγραφες διάβαζες άκουγες
Δεν είν’ τυχαίο που από σένα πήρα
Τη λατρεία για τα βιβλία τη μουσική τη συγγραφή

Μολύβια και κοντυλοφόρους σ’ όλα τα χρώματα
Μια πινελιά ανθοφορούσας άνοιξης
Πάνω στο υποκίτρινο και γηραλέο σου γραφείο
Για να υπογραμμίζεις τις προτεραιότητες
Να οργανώνεις αυτόν τον τοκογλύφο χρόνο

Ζούσες με χρόνο δανεικό

Τα μπλοκ γεμάτα με τις γόνιμες ανησυχίες του μυαλού σου
Φάκελα και χαρτάκια μ’ οδηγίες για φάρμακα
Αριθμούς τηλεφώνων μικρές αγγελίες
Στίχους διαχρονικούς εφημερίδων αποκόμματα
Και φιλοσοφικά τσιτάτα παντού καρφιτσωμένα

Στο άδειο σπίτι να φωνάζουν μεγαλόφωνα εσένα

Πως λείπεις κι όμως είσαι εδώ;


Μια μέρα πριν πεθάνεις γέμισες το ψυγείο
Απ’ το μικρό μπακάλικο απέναντι
Είχε αλλάξει ιδιοκτήτες

Να τους προτιμάτε
Είναι φτωχοί άνθρωποι καλοί
Μετανάστες που πασχίζουν
Να σταθούν στα πόδια τους

Ντράπηκα που σού έβαλα τις φωνές
Μπαμπά δεν έχουμε κατοχή
Κι αύριο μέρα είναι
Αλίμονο δεν ήξερα για κείνο το’’ αύριο’’
Δε μπορούσα να ξέρω

Να’ χουμε να παρηγοριόμαστε με γάλα και ζαμπόν
Με φρούτα και γιαούρτια
Και τα γατιά της γειτονιάς μη μείνουν νηστικά
Χτυπώντας σου της μπαλκονόπορτας το τζάμι

Δυο κονσέρβες με γατοτροφή τούς άνοιξες
Έξι του Οκτώβρη Τετάρτη βράδυ
Τα χάιδεψες στο σβέρκο τρυφερά
Κι ύστερα πήγες και κοιμήθηκες το θάνατο

 

[ΣΚΑΨΙΜΟ] Του Θάνου Ανεστόπουλου

 

Ανταλλαγμένες οι βρισιές το σύρσιμο των φωνών μέσα μου
σαν φίδι που τυλίγεται στον λαιμό μου
κι αργώ να θυμηθώ
πως τον λαιμό της σφίγγει …
βραχνές οι αντιδράσεις μου…
Σκάβω λάκκους κάτω από τα πόδια μου
πατάω σε τσιμέντο
μα σκόνη το αισθάνομαι
Και τα χείλη μας τα απομακρύνει η ατολμία μου
Πόσο σεβαστική θα ‘θελα να ‘ναι η σιωπή μου
Το άδειο μαξιλάρι είναι γεμάτο απ’ το άρωμά της
Τα μικρά χεράκια της απόντα δεν είναι
Σφίγγουν στη φαντασία μου
στις δυό γροθιές τους τα μαλλιά μου
Λείπει,
μα είναι εδώ
Ας ασχοληθώ τώρα
με τους όμορφους κήπους μου
μέσα μου
για να της προσφέρω
τους ζωντανούς καρπούς τους

 



Σαν σκυλι…
Σαν παιδί.
Πάω χωρίς όνομα τώρα
Υπήρξα μοναχός…πολύ.
Χιονίζει τώρα, το βλέπεις;
Φιλώ το χώμα σου…τα χέρια σου τα ΄χασα.
Τίποτε δεν μοιάζει πραγματικό
Μόνο η μνήμη σου…
Καληνύχτα αγάπη μου
Έχε την πικρή θέληση να αγαπήσεις …ξανά.
Ζήσε.
Τις μεγάλες πράξεις .
Που δεν μπόρεσα να σου δώσω.
Ζήσε.
Ότι μπορεί να ξαναγίνει μέσα σου.
Εγώ ο άγνωστος που υπήρξα
δεν είμαι πια εδώ.
Το ανάχωμα ενός τάφου είμαι
με τα νέα μου θλιβερά τραγούδια
να μην μπορούν να διαρκέσουν
κάτω απ το βάρος αυτού του τέλους/
Τέλος Πάντων Κοιμάσαι;
Κοιμήσου Ήρεμα Γαλήνια Σοφά …
ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. ..
όοταν πεθάνω

 

[Ατόπημα] Του Kώστα Κωστάκου Aka Oldboy*

 


Πρώτα θα αποκλείσω όλα τα μέρη
και τότε,
δια της εις άτοπον απαγωγής,
θα σε απαγάγω σε έναν τόπο άτοπο
και σε έναν χρόνο άχρονο.
Εκεί θα έχουμε όλο το άχρονο με το μέρος μας,
ή μάλλον,
το άχρονο θα είναι το μέρος μας,
ώστε να καταλάβεις κάποτε κι εσύ,
πως δεν είναι όλες οι απαγωγές ποινικά κολάσιμες,
πως ίσως αντίθετα
κόλαση είναι να μην σε έχει θελήσει κανείς τόσο,
ώστε να σε απαγάγει έστω για μια φορά στη ζωή σου.
Λύτρα πάντως δεν θα ζητήσω.
Ούτε καν λύτρωση.
Δεν είμαστε εδώ για να λυτρωθούμε.
Είμαστε εδώ για να εξερευνούμε.
Εγώ θα εξερευνώ τη γεωμετρία του προσώπου σου
και πώς κατάφερες να τα χωρέσεις όλα εκεί,
σε τόσο λίγο χώρο,
με τόσο μεγάλη έμφαση.
Εσύ θα εξερευνείς τη γεωμετρία του μυαλού μου,
τί κρύβεται δηλαδή πίσω από τις σκέψεις μου,
τις λέξεις και τις σιωπές μου,
αν είμαι σίριαλ απαγωγέας
κι αν όλα αυτά
έχουν τελικά καμία σημασία
εδώ στο άχρονο,
εδώ που όλα διαρκούν
όσο το πρόσωπό σου.

 

[Γλώσσα Ποτάμι] Της Ειρήνης Ιωαννίδου

 

ΛΕΜΒΟ – ΛΕΞΗ
Καθώς γράφεις το μολύβι ξεφεύγει από το χέρι,
γίνεται ένεση αμφεταμίνης
αρχίζει να χτυπάει στην επιφάνεια του γραφείου – δρυς,
το ποτίζει με Λέξεις.

Φουσκώνει τώρα από συγκίνηση το έπιπλο,
γίνεται καράβι – ναυάγιο στην μέση του δωματίου .
Εσύ μέσα σε μία λέμβο – λέξη
παρατηρείς σχεδόν με περιέργεια το χέρι-κουπί
Δυο κουπιά τώρα και μια ουρά
ανάμεσα στις Λέξεις

Θα πιαστείς από δύο ζωή – θάνατος
και μια σε κόκκινη απόχρωση Έρωτας.
Δύσκολο χρώμα με πολλές διαβαθμίσεις,
μια γερή δόση καθαρού Κόκκινου
μπορεί να σε κάνει ανεξίτηλη για χρόνια.

Μετά ξυπνάς στο κρεβάτι – κούνια,
με εκείνο το λούτρινο δίπλα,
να σε εμπαίζει κατά μούτρα για τα ζωντανά σου μέλη,
να σπαρταράς δίχως αυτά, θέλεις πόδια,
Τώρα όμως επέλεξες Βυθό και καταδύσεις
– Όσο κρατάει η αναπνοή –


ΓΕΝΝΗΣΗ

Ουρανός καθαρός
Χλόη ακμάζουσα
Ανθοφορία προς επιτέλεση έργου
Γλώσσα ποτάμι
οιδηματικών λέξεων
Σαν δάχτυλα οι ήχοι,
εδώ και εκεί φιλήματα
Μια πηγή αναβλύζει
Σάρκα ευάλωτη
Μια παιδική μπούκλα

Η γέννηση συντελείται
– σε μια νυχτερινή τρίλια -

 

 

[Χαμηλοφώνως] Του Δ.Π Παπαδίτσα


 


Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το
φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα-
τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια
Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο
Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου
Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει
ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού
Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι
και κοιμάσαι
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και
θυμάσαι
Διότι θυμάσαι
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμα-
στε μαζί
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν’ ανεβοκατεβαίνει
τα δέντρα
…πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια
του νερού και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της
Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες
απ’ το κόκκινο – σαν τα μάτια τού μπεκρή – λυκόφως
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρό-
μους για τον επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά ‘ρχονται και να χάνονται
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ’ τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

 

[Μη Άφεση Των Αμαρτιών] Του Δημήτρη Ι. Ευθυμίου

 

1.

Ώρες – ώρες
χάνω την ακοή μου
τυγχάνει να’ ναι εκείνη η στιγμή
που όλοι
δεν αποδέχονται την απολυτότητά μου.


2.

Σε λίγο
θα συνθλίψω τη μελαγχολία
θα νερώσω την κατάθλιψη
τόσο εύκολα
είναι δέκα και τέταρτο
θ’ ανοίξεις την πόρτα
θα κλείσω το εγώ μου.


3.

Κάποιες φορές
έχω την αίσθηση
πως μ’ αγαπώ
τόσο
που κάνω τα πάντα για να με μισήσουν.


4.

Τώρα, μπορώ να εξομολογηθώ
μαθεύτηκε πως τις αμαρτίες
θα τις ενστερνίζονται
γυναίκες που πουλούν έρωτα
θα ‘χουμε τόσα να πούμε
για τις πουτανιές του καθωσπρέπει κόσμου.

 


5.

Γράφω
κι ας ξέρω, πως δεν υπάρχουν πουθενά λίστες μεταμόσχευσης ποιητών
βλέπετε, δεν άφησε ο Ρίλκε μια καρδιά
για μας που ‘χουμε ανεπάρκεια ποίησης


6.

Κι όμως
για έναν αδιευκρίνιστο λόγο
ο όγκος της σιωπής
βυθίζεται μέσα στα μάτια σου.


7.

Η ύπαρξη μου
δεν είναι αυτή που περιγράφω
με κανακεύω
πως αλλιώς θα υπέφερα τις νύχτες.


8.

Τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα
έρχονται γρήγορα.
Κάποιες φορές εφάπτονται
κι άλλοτε απομακρύνονται.
Όπως και να ‘χει
εμείς οι δυο καταρρίψαμε του νόμους της φυσικής
όλο κι απομακρυνόμαστε.




 


9.

Που και που, με βλέπω
με τα μάτια ανοιχτά.
Η σιαμαία ατέλειά μου,
έχει φαγωθεί να λυγίσει τον κόσμο μου.
Και καθώς τα χέρια κουράστηκαν
με μασέλα ροκανίζω τις νοητές μου καγκελόβεργες.


10.

Όταν σε θυμάμαι,
τρέχω κι ανοίγω την κατάψυξη
παγώνω για δέκα λεπτά τον εγκέφαλο
κι επανέρχομαι
στην ψυχρή σου πραγματικότητα


11.

Που να περάσω τα χέρια μου
αφού
υπάρχεις πανταχού απών


12.

Κάποια στιγμή, της είπα:
η καύλα σου
θα με στείλει στον άλλον κόσμο

 

 

[Η Νίκη Θα Ανήκει Σε Εκείνους Που Θα Σπείρουν Την Αταξία Χωρίς Να Την Αγαπούν] Του Γκυ Ντεμπόρ


 


Η τέχνη μπορεί κάλλιστα να σταματήσει να είναι μια σχέση πάνω στις αισθήσεις. Μπορεί να γίνει μια άμεση οργάνωση ανώτερων αισθήσεων. Πρέπει να παράγουμε τους εαυτούς μας και όχι τα πράγματα που μας σκλαβώνουν. Δεν υπάρχει ελευθερία στη χρήση του χρόνου χωρίς την κατοχή των σημερινών εργαλείων κατασκευής της καθημερινής ζωής.

Μια διεθνής ένωση καταστασιακών μπορεί να θεωρεί ως μία ένωση εργαζομένων σε έναν προηγμένο τομέα της κουλτούρας, ή πιο συγκεκριμένα μία ένωση όλων εκείνων που διεκδικούν το δικαίωμα μιας εργασίας, η οποία εμποδίζεται από τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. Πρόκειται λοιπόν για μια οργάνωση επαγγελματιών επαναστατών στην κουλτούρα.


 

Όσοι θέλουν να ξεπεράσουν ολόπλευρα την παλιά κατεστημένη τάξη πραγμάτων, δεν μπορούν να αρκεστούν στην αταξία του παρόντος, ακόμα και στη σφαίρα της κουλτούρας. Πρέπει, χωρίς καμιά αναβολή, να πολεμήσουν μέσα στην κουλτούρα για τη συγκεκριμένη ανάδυση της κινητής τάξης πραγμάτων του μέλλοντος.

Αυτή η δυνατότητα, που υπάρχει κιόλας ανάμεσά μας, εξαφανίζει όλες τις εκφράσεις των γνωστών πολιτιστικών μορφών. Πρέπει να οδηγήσουμε όλες τις μορφές της ψευτοεπικοινωνίας στην έσχατη καταστροφή τους, ώστε μια μέρα να πετύχουμε την άμεση πραγματική επικοινωνία (όπως την εννοοούμε, χρησιμοποιώντας τα ανώτερα πολιτιστικά μέσα: την κατασκευασμένη κατάσταση).

Η νίκη θα ανήκει σε εκείνους που θα σπείρουν την αταξία χωρίς να την αγαπούν.


[Ολόκληρο το κείμενο του Guy Debord
υπάρχει στο Ξεπέρασμα της Τέχνης.
Ανθολογία Κειμένων της Καταστασιακής Διεθνούς,
μετάφραση : Γιάννης Δ. Ιωαννίδης, εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία]