Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Σύντομα.

Μας βαφτίζουν σε αίμα
και μας ντύνουν με εφιάλτες
πολύχρωμους και κανονικούς,
μας διδάσκουν απάθεια
και δένουν ωράρια
γύρω από τους λαιμούς μας.
Σέρνουν κουφάρια
στη θάλασσα κάθε βράδυ
για να κρύψουν τα θύματα τους.
Και κάθε πρωί τα κουφάρια
γίνονται εικόνες στα μανταλάκια
και μεις συγκλονιζόμαστε
που βλέπουμε
πως το αίμα που μας βάφτισαν
δεν ήταν δικό το δικό τους.
Και πάμε να φωνάξουμε
και μας τραβάνε τα ωράρια
και πνίγεται το δίκιο μας
και γίνεται συνενοχή η σιωπή μας
γιατί δεν πήραμε θέση.
Τα κουφάρια, τα ωράρια,
οι εφιάλτες, η κανονικότητα,
η απάθεια, η σιωπή,
η συνενοχή
θα μας σφάξουν μια μέρα,
ελπίζω σύντομα.

 

μεγαλο για να μην το τελειωσεις

Ετσι οπως σε εμαθα
Και σε διηγουμαι
Λεξη λεξη πηγα να στρογγυλεψω τις γωνιες σου
Μονο να τις ακονισω καταφερα
Εβγαλα τα ματια μου
Κοπηκα στις ακρες των δαχτυλων
Πειραξα τις βαλβιδες της καρδιας μου
Και τωρα το αιμα μου ψιθυριζει το ονομα σου
Ολα αυτα ειναι υπερβολικα και δε σ αρεσουν
Ειμαι υπερβολικη
Υπερβολικα ερωτευμενη οταν σε βλεπω
Κι ας μη σ αρεσω
-
Τα ποιηματα μου λενε
Εχουν σαν τιτλο το ονομα σου
Εβαλα τοσο ηλιο λοιπον
Γι αυτο μου καηκαν
Δεν ειδαμε τον ηλιο να ανατελλει
Κι ολα να ναι μπλε
Ηρθε και καθησε ολο στα ματια σου
Ουτε να δυει
Κοκκινο πορτοκαλι κιτρινο
Ολα στο στομα μου
Μονο την εκλειψη του
Την ελλειψη σου
Μου λειπεις
-
Το ενα ποιημα για σενα σε δεσμευει
Τα εκατο σε γεμιζουν ενοχες
Συγγνωμη
Επρεπε καπως να καλυψω το κενο της παρουσιας σου
-
Εγω πρωτη σ εγραψα
Τα ματια σου τα χειλη σου
Ο τροπος που περπατας
Ο τροπος που φευγεις
Ο ελαχιστος τροπος που μενεις κοντα μου για λιγο
Πληρης αναδομηση σου
Και δε ζητησα να μου γεμισεις καμια τρυπα
Ηθελα μονο λιγη αναπληρωση
Στις τρυπες που αφησαν τα λογια σου
Σαν τσιγαρα που τα σβηνεις με δυο δαχτυλα
δυο παντα μεσα μου
Εκει να ανθισει κατι
Μεσα απο σταχτες
-
Ετσι οπως σ εμαθα
Και σε διηγουμαι
Καλω τους ανθρωπους του πλανητη να σ ερωτευτουν
Για το πως κρατας το χερι μου
Πως με φιλας
Πως με κοιτας στα πλαγια
Πως σκιζεις και σπας την καρδια μου
Χωρις ουτε ενα χρατς
Ενα κρακ
Στο χαρτι μπορω και σε ξαπλωνω
Και ξυπναω διπλα σου
Και σ εχω δει να χασμουριεσαι
Και να χωνεσαι στα μαλλια μου
Οπως χωνεσαι στα μυαλα μου
Και μου τα τιναζεις στον αερα
-
Ετσι οπως σε ξερω εγω
Κανεις δε σε ξερει
Το αποθεμα τρυφεροτητας στο δερμα σου
Στα σολ της φωνης σου
Κανεις δεν το ξερει
Ουτε εσυ
Κι αφου δε μπορεις να εισαι κανενος
(Η εστω δε μπορεις να παψεις να σαι τοσο της θλιψης σου)
Ας εισαι ολωνων
-
Κορμι που χω μαθει να σε μοιραζομαι
Τουλαχιστον οταν γραφω
Γραφεσαι για μενα
αυτος ειναι μια πορτα σφραγισμενη
Ηθελα να μας βλεπω εστω μωβ
Και σε πυκνωσα στο κοκκινο
Με αποστραφηκες
Κοκκινος ισως
Για καποια αλλη
Ποτε για μενα
-
Κοιτα ποσες αποχρωσεις δωσαμε στον ουρανο που ξημερωνει
Κι εσυ βουλιαζεις στο χρωμα σου
Ωκεανος
Ποια ματια πληγωσανε τετοια ματια
Ματια μου
Και ποτε δε με ειδες
Που ερχομουν εκει που περιμενες
Κοριτσι που μοιαζει με το κοριτσι σου
Ποσο θα θελες να μουν εγω
Οχι περισσοτερο απο μενα
-
Γιατι εγω γυριζω παντα
Χωρις να εχω κανει κανενα εγκλημα
Γυριζω στα μερη που με πρωτοφιλησες
Και την εκατοστη φορα μονο καταλαβα πως το αιμα ηταν μονο δικο μου
Ουτε μια σταγονα σου
Ουτε μια ελαχιστη προθεση σου να μ ερωτευτεις
Τυφλωθηκα απο καποιο φως οταν μ αγγιζες
Μυριζοντας σε εβρισκα παντα το δρομο
-
Κι οχι δεν ειμαι σκυλι
Να ανεχομαι τα συναισθηματα μοιρασμενα
Αφου δε μπορω να τριγυρναω μοναχη μου στο κηπο σου
Κρυβω την αφοσιωση βαθια μεσα μου
Και κλεινω την πορτα πισω μου
Αμα δε μπορω να μαι το κλειδι
Δε θα γινω αντικλειδι
Νιαουριζω μακρια σου
Για σενα
Αν ακουσεις μια φορα προσεκτικα
Θα καταλαβεις
-
Μα δεν εισαι αιλουροειδες του ειδους μου
Ισως τιγρης
Κι ισως οντως ησουν μηλο
Για μενα
Δεν εσταξε βυσσινι υγρο
Τουλαχιστον
Κι αυτο το ποιημα ειναι τοσο πικρο
Οσο οι φορες που ηθελα να μας βλεπω
Μαζι
Μα το δικο μας το μαζι
Ελαχιστα σ ενδιεφερε
Απ την αρχη
-
Κι εχει χαλασει το κουδουνι
Και τα φωτα ειναι σβηστα
Ο θυρωρος δε με θυμαται
Κι εσυ δε με γνωριζεις
Πια
Ποια ειναι αυτη τελοσπαντων
Που να μπω δε σ αφηνει
Και στο κρεβατι σου μονιμα κοιμαται
-
Οσες φορες κι αν ξαπλωσα
-
Για μια τετοια δικη σου καρδια
Δε βρηκα κλειδια

• 
  .-

κάπου είχε ημερομηνία λήξης

κάπου έγραφε πως θα θες να φύγεις

πόσα τετράδια μισογραμμένα

χρησιμοποίησα τις τελευταίες τους σελίδες

λέξεις αλυσίδες

να μη λήξει τίποτα

να μη λείψει τίποτα

-

κάπου πάνω σου

σ’όλα αυτά τα σημάδια του κορμιού σου

έγραφε προσοχή κίνδυνος θάνατος

και μαζί ένας κεραυνός

ηλεκτρισμός ανάμεσα μας

χαλασμένα νεύρα όταν με αγγίζεις

δεν προλαβαίνω να αντιδράσω

να σε διώξω μακριά

να μη σε θελήσω περισσότερο

για το καλό σου

-

για το δικό σου το καλό

έπρεπε να διαβάσω το Ε στα μάτια σου

ως επανάληψη

όχι ως έρωτα

για το δικό σου το καλό

έπρεπε να σ είχα φιλήσει λιγότερο

τώρα δε μπορώ να ξεδιψάσω

κολλάει το στόμα μου

και λέει λάθος λέξεις

μείνε μη

κι άλλο

-

κάπου έπρεπε να γράφει πόσο κρατάς

κι ότι δεν κρατιέσαι

όταν ανοίγω τα πόδια μου

όταν ανοίγω το παντελόνι σου

όταν ανοίγω την καρδιά μου

πόσο δεν κρατιέσαι

να φύγεις

-

κάποιος έπρεπε να σου πει

ότι δε μασάω

τα όχι σου που είναι ναι και δε θες να ξέρω

κι από τοίχους τσιμεντένιους ηχομονωτικούς

να μην ακούω όσα τραγουδάς για μένα

τους γκρεμίζω με ένα άγγιγμα μηρών

και γλουτών

μόνο το δέρμα σου μασάω

τα χείλη και τα υγρά σου

ό,τι μου στάζεις με δάχτυλα

κι εσύ κάνεις τότε

στροφή 182 μοιρών

τώρα εγώ από πάνω

-

και κάπου λέει πως πρέπει να φύγεις

όταν θα χουμε τελειώσει κι οι δυο

πάλι πάνω σε ξένο κρεβάτι

πάλι κάπου που δεν πρέπει να μ ακούσουν

να σου λέω το πόσο ερωτευμένη

σσσ

δε θες να ακούς

μόνο άλφα και χι

κι όταν σου ψιθυρίζω τελειώνω

εκεί αρχίζω

και σου τα μασάω

μη

μη φύγεις

καλά

μη γυρίσεις

-

να φύγεις

σε πεινάω

αλλιώς θα σε φάω

• 
  

αναπαραγωγη
Μπλε φως
Αυτο που στην παλεττα το ξανοιγεις με πολυ πολυ ασπρο
Φωτιζει το δωματιο
Καλημερα
Θα σε φιλουσα
Παω για υπνο
-
Πορτοκαλι φως
Η τεντα μας πορτοκαλι με κοκκινα μικρα λουλουδια
Θα σου εκανα μεγαλο κοκκινο ερωτα
Με θερμοκρασιες στα υψη
Η ανοιξη ολα τα ξανοιγει
Χρωματα ορεξεις
Αυτα που ξεκινανε απο τα μικρα σου δαχτυλα
Και λιγωνουνε στα χειλη σου
Πειναω
Μεσημεριασε
-
Το τελευταιο φως πριν σκοτεινιασει
Για μια τελευταια φορα οι φιλες μου φιλιουνται κατω απο πρασινα πανυψηλα δεντρα
Ενωνουν τους πορους της παλαμης τους
Μπλεκουν δαχτυλα
Ειναι ανοιξη μα ποτε δεν τις πιανει
Αλλεργια στον ερωτα
-
Φως απο το φεγγαρι κατευθειαν
Το κρεβατι μου λαμπει μονο του
Και πρεπει καπως να σε ξαπλωσω
Δυο μικρα γυαλιστερα αστερακια στα ματια σου
Τα σιωπω
Το δικο μας το δεντρο
Ανθιζει με σαρκα
Και τον σαρκασμο σου
Το ποτισαμε το σκαλισαμε
Το ξεχασες
Ο κοσμος καηκε
Κι εγω του εριχνα ποτε ποτε καμια μελαγχολικη ματια
Ο κοσμος καιγεται
Κι εγω θελω να καω διπλα σου
Το δικο μας το δεντρο πυριμαχο
Παλι καλα δε λιωνει
Οπως με φιλας
Ο κοσμος θα επρεπε να εχει μια πολυ συγκεκριμενη γευση
-
Μη φυγεις παλι
Χωρις να σου δειξω
Ποια ακριβως

Χαλι μα
Φαντασου μας
Εγω το κανω
Οταν γλιστρω στο μαξιλαρι μου
Η σε χερια δειλων αντρων
Εγω το κανω
Εσυ ο βασιλιας τους
Να λεηλατεις τη γη μου
Υγρα λαφυρα
Στηνεις τη σημαια σου στην κορυφη του κολπου μου
Αυτες οι στυσεις σου
Στεμμα σου φοραω
Και σε περιφερω με κοκκινο χιτωνα τα εσωρουχα μου
Φαντασου μας
Οπως γλιστρω το ποντικι μου στην οθονη του προσωπου σου
Γατα εγινα για να σε γλειψω
Πληγη μου
-
Φαντασου μας
Γλειψιματα γλιστρηματα κυνηγια
Γυρω γυρω απο τα ιδια σημεια
Χαμηλα στο παντελονι
Οι λεξεις σου
Με αφησες
Αυτα δεν ειναι για να τα σκεφτεσαι μου λες
Σκυψε
Να σε φιλησω
Μου λες
Σκυβω
Και με πληγωνεις
Φαντασου
Μας
Ποτε δεν ηταν δικο μας
Και ποτε δε θα γινει
Μου λες
-
Φαντασου μας
Εγω το κανω
Ολα αυτα που μου λες
Ολα αυτα που μου κανεις
Κοκκινοκιτρινα μικρα φωτακια
Στην ακρη της γλωσσας σου
Τα σβηνεις
Μη συνηθισω
Βασιλιας μοναρχης
Δρασε αυθαιρετα
Ειμαι ρουφιανα
Παραταω τον πολεμο για να ξαπλωσω το κρεβατι σου
Φαντασου
Να μην ειχα ερθει ποτε εκει
Να μην ειχες τη σιγουρια της νικης σου
Να ημουν το προσωπικο σου βατερλω
Οχι μονο ενοχες που δε με θελησες
-
Φαντασου μας
Εγω το κανω
Εγω σε κανω
Να μη με σκεφτεσαι
Φαντασιωσεις στην ακρη του μυαλου σου
Λυνουν τη ζωνη σου
Και χαλαρωνουν τους μυες σου
Εκρηξη φαντασιας
Μας σκουπιζεις με χαρτομαντηλο
Και γυριζω στην ανυπαρξια
Τοση ηδονη
Για μια φανταστικη γκομενα
Φαντασου
Μας
Χωρια
Αφου δε σου κανω

πλιγώθηκα
Αν ήμουνα ψαράς
θα περίμενα όλο το βράδυ τις γοργόνες
Παραμύθια θα'βρισκα
πως τάχα ζει ο μεγαλέξανδρος
Θα κολλούσα τ'αυτιά μου σε κοχύλια
ν'ακούω τη θάλασσα
το ιδανικό σκηνικό για τα παραμύθια σου
κοχύλια οι πεταλίδες
τα δυο σου μάτια
Μαργαριτάρια
-
Όμως είμαι ένα δόλωμα
στην άκρη του αγκιστριού σου
αναλώσιμο
το μικρό το ψάρι
που το τρώει ο καρχαρίας
Με τρως ωμή
Σπάζεις τα κόκκαλά μου με τα δόντια σου
Και τα λόγια σου
Πάμε επόμενο δόλωμα
Ποιος χόρτασε ποτέ με ψάρια;
-
Σάρκα με αίμα
Κρέας κοκκινιστό
Εσύ δεν ξέρεις από νηστείες
Με τη γλώσσα σου με στέλνεις
στον έβδομο ουρανίσκο
Κι έπειτα γλείφεις τα ζουμιά μου απ'τα δάχτυλά σου
Κι εγώ προσέχω
μη σου πέσω βαριά
Είναι βαρύ πράγμα ο έρωτας
Ειδικά όταν δε θες να τον κουβαλάς
Και ψέματα λένε
Δεν περνάει απ'το στομάχι
Εκεί καταλήγει
Μετά εντερική κένωση
-
Ερωτική καίνωση
-
Δε μπορείς να τρως το ίδιο κορίτσι κάθε μερα
-
Αν ήμουν ψαράς
ή μάγειρας
ή γάτα
θα σε εκδικούμουν
Δυναμίτιδα στο κεφάλι σου
Πάνω κάτω
Συναισθηματική δηλητηρίαση
ή οι τρίχες μου στο κρεβάτι σου
Να μη θέλει καμιά να ξαπλώσει
Να μη θέλει ς καμιά
να ξαναμπεί μες στο
Στόμα σου.

 

[Κόνξες] Του Ηλία Κουτσούκου

 

Τζένη,Τζένη,μη μου κάνεις κόνξες
μαλακισμένο
Τι πάει να πει έχουμε τόσα χρόνια διαφορά..,
δεν υπάρχει Χρόνος-το βέλος του είναι απροσδιόριστο-
υπάρχουν μόνο κάψουλες μνήμης
σ ένα διάστημα που δεν το ορίζουμε εμείς…

Διάβασε λίγο Αστροφυσική – έστω κι αργά βρε τούβλο –
Τζένη είσαι το μουνάκι μου
είσαι τα χάπια μου και βούλωστο
εντάξει είσαι και γάργαρο νεράκι
και το γκαζόν του Παραδείσου πίσω απ τη πόρτα είσαι
η Αγία Σεβαστιανή είσαι με βέλη από αλάβαστρο επάνω της,
αλλά περιορίσου στα αχ τα βαχ και τα ‘ω μάι γκοντ’
βρε τούβλο απ το Μπραχάμι
άντε και το πολύ-πολύ ,σε δύο-τρία νιαουρίσματα…
Κατά τα άλλα βούλωστο Τζένη
κι άσε με να σε γλύφω σαν το σκυλί
μες στο λιοπύρι που του ρίξαν παγωτό
Ηλίθια και πανέμορφη 20 άρα Τζένη
βούλωστο σου λέω, της Ομορφιάς κτηνάκι
-καλά το λέω πως η Ομορφιά είναι μονάχα Βαρβαρότητα-
Δώσε δυο τέρμινα τσογλάνι
μπας και τον ξεγαλάσω τον γαμημένο θάνατο
που μούρχεται μες το κατακαλόκαιρο ηλίθια
και μη μου κάνεις κόνξες….

 

☽☽☽

 

 

Πρέπει να αρχίσω να τρώω υγιεινά.
Από 'δω και πέρα μόνο "χόρτα"