Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

αληθεια αυτα που τα βρισκεις κ τα βαζεις κ βασικα ποιος τα σκεφτεται κ τα γραφει !!???

 

Δεν έχω ιδέα, γελάει ο κόσμος.   (στο facebook)

 

ε αυτοι ειναι "φιλοι" !!! οχι οι δικοι μου, που μου ανεβαζουν ολο το twitter σε φωτογραφιες πφφ .. @Madeleine Rk

 

[Έρως Ενδοκρινής] Της Ελένης Μερκενίδου

 



Είσαι
της φύσης η αποσιώπηση
στα σπλάχνα μου,
η υπόσχεση της άμπωτης
στη θάλασσα εντός μου,
στο απόγευμα του ασκητή
παράκρουση ενός φαύνου,
στην τραγωδία του πόθου μου
έλεος των αδένων
με βουλιμία εκκρίνοντας
σπονδή ωαρίων, σπέρματος
βίωμα επτά αστέρων,
σε ανδραγαθία ερωτική
αγλάισμα των κόλπων,
πολεμιστές ωοθηκών
σ’ αιχμαλωσία του πάθους.

Των ορμονών σου η έκκριση
φωτίζει τα όνειρά μου.

 

[Αδέσποτη] Της Γιάννας Τζιβελέκη


 

Αδέσποτος-η-0: α- στερητικό + δεσπότης (κύριος), που δεν έχει αφεντικό και δεν ελέγχει κανείς τις κινήσεις του. Έτσι κι εκείνη απόψε, κυκλοφορεί ελεύθερη. Αδέσποτη. Όχι, δεν δέχτηκε ποτέ αφεντικό, δεν χρειάστηκε ποτέ κάποιον ανώτερο να την ελέγχει. Μια χαρά πιστεύει στον εαυτό της, μια χαρά φτιάχνει μόνη της τα βήματα της, μια χαρά ορίζει την τύχη της. Μα απόψε νιώθει αδέσποτη. Κουράστηκε. Θα ήθελε ένα χέρι να την ταΐσει, ένα πιάτο φαί για το οποίο εκείνη δεν θα χρειαζόταν να οργανωθεί για να το φτιάξει, μια αγκαλιά να την βάλει για ύπνο. Μια ψευδαίσθηση φυλακής. Μόνο για απόψε.

Είναι δύσκολη δουλειά η ελευθερία. Δεν είναι για όλους. Άντρες, γυναίκες, αιώνες τώρα διαλέγουν την πιο ταιριαστή τους φυλακή για να ηρεμήσει η ψυχή τους. Δένονται με αντικείμενα, με σπίτια, με ανθρώπους, με φαντάσματα, με λέξεις για να έχουν κάτι να τους κρατά αλυσοδεμένους στο παρόν, να μην σκέφτονται, να μην νιώθουν πως χωρίς αλυσίδες είναι μεγάλο το κενό και αβάσταχτο. Αδέσποτη κι εκείνη. Απόψε. Καιρό τώρα, ψάχνει να βρει μια φυλακή ισάξια της, απ’ αυτές που έχουν την πόρτα πάντα ανοιχτή και σου δίνουν την αίσθηση ελευθερίας. Δεν μπορεί οι άνθρωποι να αντέξουν έναν κόσμο τόσο μεγάλο, τόσο απρόσωπο, τόσο τραγικό. Χρειάζονται να του δώσουν μια όψη. Δυο μάτια να λεν καληνύχτα το βράδυ, ένα μωρό να ταΐζουν για να ξεχνούν όσα οι ίδιοι δεν χόρτασαν, ένα χέρι να τους κρατάει μη τυχόν και τους κλέψει ο γκρεμός. Τι νομίζεις; Αντέχει κανείς τόση ελευθερία; Εκείνη όχι πια.

 


Ο έρωτας τι άλλο είναι από τούτη την παραδοχή της παράδοσης εξάλλου; Αφήνομαι, δίνομαι, ξεχνιέμαι, παθιάζομαι, αναμειγνύομαι, ξορκίζω την τόση ελευθερία με έναν σκοπό ιερό. Όσο υπάρχει ο άλλος απέναντι –υπαρκτός ή φανταστικός εραστής- γίνεται πιο υποφερτή η απεραντοσύνη, πιο ανάλαφρη η τυχαιότητα. Γιατί νομίζεις οι άνθρωποι έχουν τόσο ανάγκη να υιοθετούν σκυλιά –στην καλύτερη περίπτωση αδέσποτα όπως είναι κι εκείνη απόψε; Κάπου θέλουν να ανήκουν τα αφεντικά, κάποιον χρειάζονται να τους τραβάει μπροστά, να τους οδηγεί, να μην καταλάβουν ότι δεν ξέρουν που πάνε. Πόσα σκυλιά αφεντικά δεν έχει δει να βγάζουν βόλτα τους αδέσποτους ανθρώπους τους;

Έτσι κι εκείνη απόψε. Αδέσποτη. Ψάχνει μια ψευδαίσθηση φυλακής. Έστω για απόψε.

 

 

[Μεταξύ ημών και υμών
χάσμα μέγα εστήρικται]

την ώρα που οι άλλοι
κλείνουν τα μάτια τους
εσύ κοίτα όσο μπορείς πιο ψηλά
δες ένα αστέρι που πέφτει
είναι δικό σου στο χαρίζω
έρημο στο στερέωμα – που άραγε πάει;
πως να φωτίσει ολόκληρο το σύμπαν
που κοιμάται και ροχαλίζει
αναζητώντας στα όνειρα
λίγη τρυφερότητα;
τρέμεις; γιατί τρέμεις;
γλυκός σπασμός φτάνω σε οργασμό
με την ιδέα ότι το ίδιο φεγγάρι
βλέπεις κι εσύ
από εδώ το βαθύ σκοτάδι της νύχτας
και από εκεί η ασπράδα των χεριών σου
έχω μια μικρή ελπίδα πως κανένα βλέμμα
δεν πάει χαμένο αφού ποτέ δεν ξέρεις
αύριο τι πρόκειται να σου ξημερώσει
- πράγμα που κοντεύει πλέον
να γίνει κανόνας
εκατό φορές να ήμουν για λίγο κοντά σου
στο δρόμο με τα ψηλά δένδρα
παρά εκατό χρόνια στη πλατεία
με τα άδεια συντριβάνια να κάθομαι
να σου γράφω σαχλά ποιηματάκια
πόσο πιο τίμια να παραδεχτώ
πως απ΄αυτούς τους δυο στόχους
κανένα δεν πέτυχα
αλλά δεν έχω παράπονο
κι ας παραξενεύομαι ώρες ώρες
τι σκέφτεται το μυαλό του ανθρώπου
μικρά πραγματάκια που συνήθως
ποτέ δεν εκπληρώνονται
εξόριστος αντάρτης σε έρημα βουνά
ζωσμένος πυρομαχικά την απουσία σου
έτσι ένοιωσα τη ζωή σαν το τρωικό πόλεμο
και έχω την αίσθηση πως τις πιο πολλές
φορές οι καταστροφές στη μάχη
ήσαν τόσο πολύ επίμονες
που κέρδιζαν το ενδιαφέρον μου
σαν ατσάλινο πριόνι που κόβει
αργά αλλά σταθερά
το κλαδί του δένδρου
που στρογγυλοκάθισα