Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Κάτω από τον ουρανό
Μες στο δωμάτιο
μια βροχή από κάτουρο
πετούν αγνές κοπέλες με φτερά
ψοφίμια με ροζ στην καρδιά τους ουρανό
κι άνθρωποι μ’ ουρανό γεμάτο σάπιο αίμα
κρέμονται κι ανεμίζουν τ’ άσπρα πόδια τους
από τα μάτια τους βγαίνουνε μαχαίρια
τεράστιες μαύρες ανεμώνες φυτρώνουνε
στο στήθος τους
καθώς πετάνε σφάζουν κι αγκαλιάζονται
οι αγνές κοπέλες τα ψοφίμια οι σάπιοι
άνθρωποι
κάτω από έναν κατουρημένο ουρανό
Από τη συλλογή "Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο κόσμο" (1958)

Μίλτος Σαχτούρης

 

[Απόδραση] Της Ράνιας Καταβούτα


Καληνύχτα, λοιπόν. Θα μείνω μόνη με το σκοτάδι και θα αναμετριέμαι με τις λέξεις. Θα ‘ρθει και το ξημέρωμα, θα το μυρίσω στα δάχτυλά μου, έτσι όπως θα κατεβαίνει η Αυγή. Μέχρι τότε θα έχω κάνει άπειρες διαδρομές. Θα ‘χω φύγει και θα ‘χω γυρίσει. Θα έχω σκεφτεί χίλιες φορές τι είναι ζωή και δεν θα έχω απαντήσει ούτε μία. Προσπάθησα. Προσπάθησα να βρω ένα νόημα, να πιάσω μια άκρη από το νήμα αυτό και να κάνω μια αρχή. Πολλές φορές αυτή τη νύχτα. Και κρατάει πολύ. Πολύ σκοτάδι να μας καλύπτει. Εμένα, εσένα, που κοιμάσαι στην άκρη του κρεβατιού. Πάλι χαμογελάς στον ύπνο σου. Άραγε ονειρεύεσαι ή είναι μια ασυνείδητη μυική σύσπαση; Σκέψου! Το χαμόγελο να οφείλεται σε μια ασυνείδητη σύσπαση μυών. Πλάνη. Πλάνη και γω που το κοιτάω και σε μακαρίζω;

Χαμογελάς τόσο ωραία στον ύπνο σου, που σου αξίζουν χίλια φιλιά. Χίλια φιλιά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι που κάνει την ώρα απτή, που κάνει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα να χαρακώνουν, να δεις, το πρωί θα ‘χω σημάδια στο δέρμα.
Καληνύχτα, λοιπόν. Όταν ξυπνήσεις, κλείσε τα παράθυρα. Θα φυσάει δυνατά σήμερα.

 

 

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας* by ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ

 


[τυχερός να με θυμάσαι
μέσα στα ευχαριστώ σου]

αναρωτιέμαι πως έλιωσαν οι όρκοι μου;
σκοτίστηκα που όλο επαναλαμβάνομαι
να απορώ ή το ένα ή το άλλο δηλαδή
αν άραγε θα έπρεπε να μεταμορφωθώ
σε αμπελουργό της ψυχής μου να ποτίζω
την απερισκεψία μου ή να πνιγώ ένδοξα
σαν ποιητής μέσα σε κυματιστή θάλασσα
με ένα πελώριο μισοφέγγαρο με τα χίλια
ζόρια να κρατάει τα προσχήματα και
πονηρά να χασκογελάει
για να μη ξεκαρδιστεί
με της ζωής μου το νόημα
που όλο και περισσότερο
μου μοιάζει με παρωδία

διαπραγματεύομαι την αγάπη μου
για σένα σαν την που άμμο που τρίβεται
πάνω σε σωριασμένες λαμαρίνες δάκτυλο
απιστίας σκαλίζει όλη τη νύχτα συμφορές
κανένας μας ποτέ δεν θα δικαιωθεί
γράφοντας απαγορευμένους στίχους
ψάχνω μια ευκαιρία ξηλώνοντας κάθε
λέξη που δεν μου αρέσει εξ αρχής
το κόσμο να αφηγηθώ με μια δόση μαγικού
ρεαλισμού ζηλεύοντας πόσο γαλάζια σαν
τη πατρίδα μας είναι τα ψάρια που
κολυμπάνε στα μάτια σου επειδή
δεν μπορούν να αντιληφθούν κανενός
πόνου το δυσάρεστο συναίσθημα
όταν πιάνονται απ΄του ψαρά το αγκίστρι
και σπαρταράνε για να ξεφύγουν

με άλλα λόγια αγαπιόμαστε με ξυπνάει
ένας πόνος που παριστάνω το τρελό
του χωριού χοροπηδώντας να θέλει
να τα πει όλα σε όλους όμως μπροστά σου
να σαστίζει και να ξεχνάει τα λόγια του
αν και φοβάμαι πως δεν είναι μυστικό
για κανένα μας πως ζωή χωρίς ούτε άχνα
από καλοειπωμένα ψέμματα
δεν θα ήταν ποτέ ούτε εύκολη
ούτε ευχάριστη

 

Your passionate anger is a sign of health and sanity.

- Martha Gellhorn, from Selected Letters

 

 

Κλεμμένο, φυσικά, αλλα νιώθει ο τύπος.

 

 

 


"Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι"