Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

... safe and sound.

 

 

The TCM (Torture Complex Machine) ocupied by sw posted Feb 17, 2011 at 2:19 AM

 

[Καλά, Λοιπόν] Του Πέτρου Μπιρμπίλη


Εντάξει μην κοιτάζεις στο καθρέφτη. Δεν έχεις αλλάξει καθόλου. Ευχαριστήθηκες τώρα; Είσαι όμως στεγνή. Παραδέξου το. Και πιο στυγνή. Αναμφίβολα. Κάνεις μοναχικά ταξίδια. Βρίσκεις παρηγοριά στα βιβλία. Έχεις άφθονο χρόνο για τους κλασσικούς. Προύστ, Τσέχωφ Αριστοτέλης… Αναζητάς το χαμένο χρόνο στα “Νυχτερινά “ του Σοπέν. Παίζεις ακορντεόν. Πότε πότε λες: «Μια στιγμή! Δώστε μου ένα λεπτό να σκουπίσω τα δάκρυα. Θα γράψω ένα ποίημα». Ναι, έζησες μόνο για τον εαυτό σου. Και τα δοκίμασες όλα. Ενώ εγώ αισθάνομαι λες και πέρασα όλη μου τη ζωή εγκλωβισμένη σε μια ντουλάπα. Δες πως μου πάνε τα φουλάρια “HERMES” «Θα σε κάνω διάσημο baby».

 

Ξέρεις, κάνω και καταδύσεις. Παίζεις ρακέτα; Έχω φάει μπαρακούντας. Μπορεί και πιράνχας. Εσύ όχι; Τι κρίμα! Αλήθεια, σε έχουν φτύσει ποτέ; Έλα, πες μου. Δεν είναι ντροπή. Τι; Έχωσε τα σκουλαρίκια σου μες στο στόμα; Περίεργοι που είναι οι άνθρωποι, μα την αλήθεια! Από πού ακούγεται αυτή η μουσική; Αν δεν ήταν τόσο χάλια θα την έλεγες και θεσπέσια. Είναι ανάγκη να ξεφεύγουμε πότε πότε από το πλαγκτόν. Απ’ την μάζα. Έξι η ώρα. Κι εγώ ακόμα εδώ. Όπως πάει θα αποκτήσω μια νέα ρυτίδα. Κι άντε να τρέχεις για επεμβάσεις σε αυτή την ηλικία! Πως αντέξαμε όλα εκείνα τα ξέφρενα πάρτυ;

Πως αντέξαμε την πανσέληνο στο μπαρ «Ατλαντίδα»; Στο Σούνιο, καθισμένοι στα μάρμαρα ήμασταν. Γύρισες κι είπες: « Δεν υπάρχει παρόν». Από κάτω τα μαύρα νερά. Και κάτι κύματα! Θες να πάμε ξανά στην Ινδία; Θες να μασήσουμε φύλλα κόκας; Θυμάσαι τον Τόμας; Εγώ, όχι. Αγαπημένε μου Τόμας! Σε ξέχασα! Δεν μιλάς, ε; Δεν λες τίποτα. Καλά, λοιπόν. Τουλάχιστον παραδέξου το. Χύσαμε τόσο ιδρώτα γι’ αυτή την αδυσώπητη εφηβεία.

 

 

Μέγας ανατολικός
(απόσπασμα)

Ἀναπνέουσα βαθειά, ἡ Ὑβόννη ἐκοίταζε ἀκόμη τὸν οὐρανόν. Αἴφνης μία ἄλλη σκέψις, εἰς ἀδιάπτωτον ἀλληλουχίαν μὲ τὰς προηγουμένας ἐρχόμενη, ἔλαμψε εἰς τὸν νοῦν της. Ἧτο μία σκέψις γοργή, θερμή, σὰν αἷμα σφύζοντος νεανικοῦ ὀργανισμού... Μήπως ἂν ἤλλασσε πεποιθήσεις καὶ ἰδίως τὴν συμπεριφορᾶν της εἰς τὴν ζωὴν ὡς πρὸς τὸν ἔρωτα, εἰς τὸν ὁποῖον ἕως σήμερον ὑπῆρξε τόσον πολὺ ἐλλειμματίας, θὰ ἤρχιζε δι αὐτὴν νέα ζωή, μία ζωὴ πανήδονη, γλυκύτατη -ἡ μόνη ὀρθή, ἀληθινὴ καὶ φυσική. Ἀλήθεια, μήπως τοῦτο ἧτο δυνατόν; Ἀκόμη ὀλίγα δευτερόλεπτα ἐκοίταξε τὸν οὐρανὸν ὡς ἐν ἐκστάσει ἡ Ὑβόννη, γοητευμένη, μαγευμένη καὶ ἀναπνεόυσα βαθειὰ τὴν θαλασσίαν αὔραν... Ὤ, ναί, αὐτὸ ποὺ ἐσκέφθη ἧτο ἀπολύτως δυνατόν. Ἀλλέως, δὲν θὰ ἔλαμπαν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὰ ἄστρα· ἀλλέως δὲν θὰ περιεστρέφοντο τόσον θριαμβευτικὰ καὶ μὲ τόσην εὐρυθμίαν οἱ τρόχοι τοῦ «Μεγάλου Ἀνατολικοῦ»· ἀλλέως δὲν θὰ ἐσκόρπιζε τόσον θωπευτικᾶ, τόσον ἠδονικᾶ, κατὰ διαστήματα, εἰς τὸ πρόσωπόν της, τὸ ὑγρὸν ψιμμύθιν τοῦ θαλασίου ἀφροῦ, ἡ ἁπαλὴ πνοὴ τοῦ ἀνέμου... Ὤ, ναί, αὐτὸ ποὺ ἐσκέφθη, ἧτο δυνατὸν νὰ γίνη κι ἡ ἀλλαγῆ αὐτή, ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀρχίση ἀμέσως, θὰ ἧτο ὁ λυτρωμός της.

(Ο Μέγας Ανατολικός, τόμος 1ος, σελ. 111-12)
Ανδρέας Εμπειρίκος

 

Σαν αγρίμια
γαντζώνεστε ο ένας πάνω στον άλλο
τον μυρίζεις
κάθε που έρχεται απ΄έξω
μπαίνεις μέσα στο στόμα του
ελέγχεις την υγρότητα της γλώσσας του
έπειτα αρχίζεις να τον τρως
μετά μανίας
επιδεικτικά
ξεδιάντροπα
κι αυτός αφήνεται
κι ενδίδει
και σκληραίνει
και σου επιτίθεται
σε βιάζει
κι αρχίζει τώρα να σε τρώει εκείνος
με λύσσα
να σου διαλύει το αιδοίο
με τους πιο απίθανους τρόπους
οδηγώντας σε
κάπου πολύ μακριά…
(Εκείνη την ώρα η Ποίηση
δεν έχει κανένα απολύτως νόημα)
~Aσημίνα Ξηρογιάννη : Σαν αγρίμια~