Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Θέλω να σε καταπιώ.
Να σε γεμίσω σπέρμα και σάλια.
Για να γλυστρίσεις μέσα μου.
Κι έπειτα να τρίβομαι δαιμονισμένα στα βράχια.
Μπροστά σε μια θάλασσα.
Φουρτουνιασμένη .
Να πληγώνομαι και να γλύφω το αίμα .
Και το κύμα να ζηλεύει .
~ γ.β. ~

 

 

The first cut is the deepest.
Oh well. *ανάβει τσιγάρο*
Τα βλέμματα. Κι οι μυρωδιές. Τα χνότα που γίνονται ήχοι. Σαν ζητούν οι ψυχές επαφή. Όλα ειν' αφή.

 

 

ωρε αυτες εχουν ανοιξει τα κλιματιστικα

 

Η νύχτα στο νησί
‘Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
‘Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Ισως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
‘Ισως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
Pablo Neruda

 

[θα φύγει κι αυτή η ώρα
θα φύγει κι αυτή η μέρα
το αύριο δε θα 'ρθει ποτέ]


χρόνος τρεμάμενος σε πανικό σαν αχαρτογράφητος ωκεανός
του βίου ακάθιστος ύμνος οικογενειακό τραγούδι της εξορίας
του γάμου όλα δύσκολα τα βράχια να μας φαίνονται υπέροχα

με ακολουθεί μια συνέχεια κι ας την απαρνιέμαι και κρύβω
τις πολιτικές μου πεποιθήσεις φυσάει μες στο κεφάλι φόβος
να έχεις τσιγάρο και να μη βρίσκεις φωτιά να το ανάψεις ή
να κάψεις εφημερίδες να ζεσταθείς και η μέρα να γίνει νύχτα

το ξέρω πως είναι τραγικό να φτάνεις στο συμπέρασμα πως
ίσως και επειδή μπούχτισε ως τα μπούνια η γενιά μας από
ευρωπαϊκούς ορίζοντες για αυτό δεν μπορεί άλλους τόπους
σαν εκείνους των παραμυθιών σε βαθύ ύπνο να ονειρεύεται

κι εγώ που πίστεψα πως τα ποιήματα είναι η αντανάκλαση
μέλλοντος ανακάλυψα πως δεν είμαι από πέτρα και έγινα
ο εχθρός μου σκόνταψα έπεσα και έσπασα τα μούτρα μου

 

 

[Παπαρούνες Τον Ιούλιο] Της Sylvia Plath

 

Μικρές παπαρούνες, φλογίτσες του διαβόλου
Kανέναν δεν βλάπτετε;

Αχνοτρέμετε. Δεν μπορώ να σας αγγίξω.
Βάζω τα χέρια μου ανάμεσα στις φλόγες. Κανένα έγκαυμα.

Και μ’εξαντλεί να σας κοιτάζω
Nα σαλεύετε έτσι, ζαρωμένες κι ολοκόκκινες, σαν το δέρμα του στόματος.

Ένα στόμα που μάτωσε μόλις.
Μικρά αιματηρά μεσοφόρια!

Ατμοί που δεν μπορώ να κρατήσω.
Που είναι τα οπιούχα σας, οι κάψουλές σας της ναυτίας;

Να μπορούσα έστω να ματώσω, ή να κοιμηθώ!…
Να μπορούσε το στόμα μου να ζευγαρώσει με μια πληγή σαν αυτή!

Ή τα υγρά σας να κυλήσουν μέσα μου, σ’ αυτό το γυάλινο θάλαμο.
Νωθρά και αθόρυβα.

Όμως, χωρίς χρώμα. Χωρίς χρώμα.