Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Άφεση Αμαρτιών] Της Μαρίας Πετρίτση

“Τις νύχτες, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι κοιμούνται και κάποιοι ξαγρυπνούν, μια υποσυνείδητη ζωή εμφανίζεται μπροστά μου. Ονειρεύομαι κορίτσια μέσα σε ενυδρεία, αγκαλιά με χταπόδια και μικρά χρυσόψαρα, μπαλέτα του γλυκού νερού και του θεαθήναι. Και παρέες μεγάλων ή μικρών καλλιτεχνών με τσιγάρα και κρασοπότηρα, που αναπολούν αποσπάσματα από παλιές ζωές και αμπελοφιλοσοφούν ερεθισμένοι γύρω από τα αδιέξοδά τους. Ονειρεύομαι αποβάθρες όπου τα φέρι μπωτ τα λένε Νήριτο, Παντάνασσα, Άγιο Παντελεήμονα, Αλέξανδρο Κ., και στέκονται ακίνητα σε λιμάνια που έχω αγαπήσει. Μελαχρινούς εφήβους σε πρόστυχα πάρκα να κυνηγάνε ύποπτες συναλλαγές μετά το ωράριο της νόμιμης θερινής τους εργασίας. Τρυφερές Άρλεκιν μητέρες με αιμομικτικά κόκκινα μαλλιά και θηλαστικό στήθος σε επαρχιακές λαϊκές κουζίνες ένα Σάββατο μεσημέρι. Λάγνες μεσόκοπες που κρατιούνται καλά, και κάνουν το παν και κάτι περισσότερο για τους εκκολαπτόμενους εραστές τους που δεν θα τις ξεχάσουν ποτέ.

 

Ονειρεύομαι ποιητές που ονειρεύονται χαμένες Ατλαντίδες και στις δύο ή τρεις το πρωί σχεδιάζουν ναυαγοσωστικές επιχειρήσεις στη Ροζαλία, σε κάποιο κάστρο, και σε παράκτιες ή μη περιοχές, για το καλό της ψυχής και των ανθρώπων που συναντούν τυχαία.

Ονειρεύομαι κάτι ρεμάλια παλαιάς κοπής που συχνάζουν σε σκοτεινά κωλόμπαρα, χωμένα σε αδιέξοδα που βρωμάνε κάτουρο, ήττα και χασίσι, πίνουν βότκα και χαριεντίζονται με τις γριές πουτάνες που για την πίπα δεν τους παίρνουν λεφτά ή με χαριτωμένα αγοράκια που αργότερα τους δίνουν κώλο σε ξένες πυλωτές παριστάνοντας το κορίτσι που δεν θα γίνουν ποτέ τους.

Ονειρεύομαι χείλη που λένε “τον πόθησα, ω ναι!”, και μπορούν να σκίζουν στόματα όταν τα φιλάνε στην άκρη μιας πέτρινης σκάλας.

Ονειρεύομαι ανθρώπους που όταν φύγουν θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, και που μόνο εγώ θα τους θυμάμαι περνώντας μπροστά από τη θέση όπου στις δώδεκα το μεσημέρι κάθονταν και κάπνιζαν ήσυχα ένα τσιγάρο.

Ονειρεύομαι εικόνες από το παρελθόν μπερδεμένες με σκηνές του κινηματογράφου, πρόσωπα, σπίτια, στέκια, γειτονιές, φωνές ωραίων οικείων.


Ονειρεύομαι την πύλη ενός στρατοπέδου όπου μια πενηντάρα νουθετεί πικρά έναν εικοσάχρονο που πουλάει το κορμί του σε τιμή ευκαιρίας.

Και κάτι κοπέλες δήθεν γνωστικές, που με τη θέλησή τους γίνονται τραπουλόχαρτα στα χέρια εκείνων που μετά τις κάνουν βίντεο, κλισέ, παλιές φωτογραφίες.

Ονειρεύομαι γυναίκες φλογερές, που έχουν πιστούς σκλάβους, πιστούς σκύλους, πιστά άλογα και πιστές ερωτικές σχέσεις.

Και παιδάκια καθισμένα σε πατρικές αγκαλιές, βόλτες σε ανύπαρκτες πια παραλίες, κουβέντες αποκλειστικής εγκυρότητας και ομορφιάς, μυρωδιές από πουκάμισα μεγέθους λαρτζ στις τρεις το μεσημέρι ενός γέρου Ιουλίου.

Ονειρεύομαι μπουντρούμια με φυλακισμένες συνειδήσεις και γυμνά κορμιά, σχηματοποιημένα διαλείμματα μιας ξεσκισμένης ηθικής, άκαρδες χειρονομίες, χούγια, πειράματα, υπηρεσίες μιας ηδονής με ημερομηνία λήξεως και τεράστια σημασία.

 


Και στιγμές πένθους και χαμού, ώρες μαρτυρίου, βασανιστήρια, κραυγές που ξεχύνονται στον καλοκαιρινό ουρανό μιας πολύ μακρινής παιδικής ηλικίας που για πάντα θα μυρίζει τούρκικο καφέ, Φαρενάιτ και πρώιμα Καρέλια στολισμένα ασπρόμαυρα σε ιλουστρέ χαρτί, μέσα σε ένα κακόγουστο ασημένιο κάδρο στο ράφι μιας βιβλιοθήκης.

Τα όνειρά μου δεν τα πιστεύει κανείς, μιας και δεν είναι ακριβώς όνειρα αλλά ένοχες εξομολογήσεις.

Είναι προφάσεις για τις αμαρτίες μου, ή για κάτι που μοιάζει με μια παλιά ευτυχία ντυμένη με ένα και μοναδικό, κοντό, μπαλωμένο πια, γαλάζιο μανίκι.

Χάσκουν μπροστά μου σαν πεινασμένα στόματα και περιμένουν να γείρω για να με δαγκώσουν. Άλλος θα έλεγε ‘να πέσω να με φαν’, όμως εγώ ξέρω πως από την ολοκληρωτική καταστροφή, καμιά φορά οι μικρότερες είναι πολύ πιο σπουδαίες”.

Έτσι είπε εκείνη που δεν είχε πρόσωπο, μια γυναίκα χωρίς όνομα, ηλικία και διεύθυνση μόνιμης κατοικίας. Δεν της άρεσε ιδιαίτερα να μιλά για όλα αυτά επειδή την έκαναν να νιώθει ανασφαλής και την καταπονούσαν.
Ύστερα φόρεσε τη ζώνη αγνότητας για τη λειτουργία της Κυριακής κι έτρεξε να ζητήσει άφεση για τα κρίματα, τις ένοχες γονυκλισίες και τους καταπιεσμένους λυγμούς της κενόδοξης, ανάσκελης ζωής της.

 

[Πόθοι: Ασεβείς] Του Γεωργίου Ραββίνου


«Θέλω να πάψω να είμαι το πρόβατο που θα πηδήξει το φράχτη μόνο για λίγες δρασκελιές ελευθερίας. Θέλω να γίνω ο λύκος που θα κατασπαράξει τα υπόλοιπα, να μην υπάρχουν πρόβατα πια στο μαντρί, να δω μετά τι θα φυλάει ο κάθε σκύλος και τι θα ’χει για να περνάει τις μέρες του ο κάθε τσοπάνης.

Θέλω να γίνω αυτός που θα κατέβει απ’ τα βουνά με τις αρκούδες, αυτός που θα καταφέρει να λυτρώσει το σύμπαν απ΄τη σαχλαμάρα των πολλών ,τη χυδαιότητα της ντεμέκ επανάστασης και τις ρήσεις των δήθεν σοφών.
Να αφήσω τους βασιλιάδες χωρίς αυλή και κόλακες, μόνο με συρτάρια γεμάτα πρόζακ».

 

Αναρίγησε καθώς σκεφτόταν τα παραπάνω. Έγειρε στο πλάι, κουλουριάστηκε κι άρχισε να σφυρίζει όπως τα φίδια πριν το θανατηφόρο χτύπημα. Όχι δε το εννοεί. Τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια. Είναι μονάχα τρόπος να φυγαδέψει τη χίμαιρα, ανάγκη να συνταχτεί με τους ακόμη πιο λίγους, προσπάθεια να πει ένα ακόμη ψέμα στον εαυτό του πως απ΄ αύριο τίποτα δε θα ΄ναι ίδιο. Είναι η ανάγκη να σώσει την παρτίδα στο τέλος της μέρας. Εξ’ άλλου στο κοτέτσι δε πιάνεις κουβέντα με τις κότες. Παίρνεις μόνο τ’ αυγό και φεύγεις.

 

Είμαστε κάθε λέξη κατά γράμμα των μνημονίων.
Θα τηρήσω πλέον όλες τις δεσμεύσεις προς τους δανειστές μου.
Κάποτε τα πρόβατα ζητούσαν καλύτερες συνθήκες σφαγής.
Τώρα δεν πρόκαμαν να βελάξουν.
Η οικόσιτη πνευματική ελίτ ποτέ δε σταμάτησε να (τα) νουθετεί.

artworks : John Stezaker

 

 

@Elune  

 

 

https://www.facebook.com/officialnikkilimo/videos/10153367398315269/

Happy Caturday!

 

Βρεθηκαμε να πεταμε, με μια ανειπωτη ελαφροτητα+να ειμαστε ένα τεραστιο στομα.
Ανοιγαμε τις μπυρες με κατσαβιδι+πενσα+χρησιμοποιουσαμε συριγγες για να μιμηθουμε τον Πολλοκ!!!
ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ πεταει μεσα μας!!!

 

 

PATTOURI