Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Ubi Bene, Ibi Patria] Του Βάσου Γεώργα

 

τι θυμήθηκα πάλι;
πίσω απ΄το σιδερένιο φράκτη
στα κάγκελα ενός σχολείου να τρέμω
τις απολυτήριες εξετάσεις
να μετράμε ξυλάκια από παγωτά
και να ανταλλάσσουμε χύμα τσιγάρα
και σκονάκια από σχισμένες σελίδες
με στίχους του καρυωτάκη
δύσκολες στιγμές αν και οι λέξεις
δεν νομίζω πως έχουν ιδιαίτερη σημασία
απότομα – θυμάμαι – πως τεντώθηκα
σαν το καραβόπανο κόντρα στον άνεμο
και σε φίλησα
- μια μέρα οι δυο μας θα πάμε
εκδρομή στη πρέβεζα σου είπα
και η πρέβεζα ακόμα μας περιμένει

άκουσα τον κόσμο να με τραβάει
από εδώ έως τις εσχατιές του
ήταν στη φύση μου να το βάζω στα πόδια
κάθε φορά που ένοιωθα ευτυχισμένος
– πώς να το αλλάξω; αλλάζει κανείς;
ύστερα σάλπαρα με τρύπια βάρκα
ο εγωισμός μου αυγουστιάτικη μύγα
αυτό ήταν δεν σε ξανάδα
και από τότε πάντοτε σε θυμάμαι
με όλα τα ψάρια της θάλασσας
να χορεύουν μέσα στα μάτια σου
οδός της αρετής γωνία να περιμένεις
ανάμεσα στους κισσούς σαν τον άνθρωπο
που έπαιξε το πιο σημαντικό ρόλο
ώστε να καταλάβω
πως παρά την ανάγκη μου για εσένα
ποτέ δεν θα έχω δίπλα μου
κανέναν άλλον εκτός από εμένα
και το όνομά σου έγινε πατρίδα

μα το θεό
δεν τα πήγα καλά στη ζωή μου
ήθελα πάντα πολλά περισσότερα
από όσα μου δόθηκαν και έτσι
έχασα και αυτά τα λίγα που άξιζα
τώρα μετράω σχισμένα ποιήματα
– αυτοψυχανάλυση πέστο
σκόρπια στο πάτωμα
σαν ξεχασμένες νάρκες
να σκάνε και να με κομματιάζουν
με μια τρυφερότητα αισθημάτων
– και ω του θαύματος
τι αξεπέραστη απόλαυση να μετρώ
αμετανόητος ένα προς ένα
τα κομμάτια μου

 

"Fear, other than love, is the only feeling that we should trust. When you are fearful your body, the world, and the entire universe is giving you the option to either rise above or sink below. Which one you choose will shape the life that awaits you." - Unknown

 

 

Την χτυπούσε ώρες, η μανία του δεν μπορούσε να ηρεμήσει, δεν παίζει χωρίς όρους με τους δαίμονες,
το σώμα της ανοιγμένο παντού, ήθελε να είναι ρημαγμένη μέσα στη λάσπη του μυαλού του, το μόνο που ήξερε να κάνει, πριν περάσει στην ανία της πρόσκλησης..
Το αίμα της θύμιζε πως ακόμα δεν είχε παραδοθεί...
Πριν από αιώνες είχε αρχίσει να φοβάται την λύτρωση..
Βούιζε ο κόσμος,
η φρίκη μπορεί να σε στοιχειώσει..
Ένιωσε την μπότα του στο κάτω μέρος του λαιμού της,
Πίεζε, πίεζε...
η σιωπή της βίας δεν μπορεί να σε πάει πολύ μακριά..
Στιγμές το οξυγόνο της αρνιόταν, είχε περάσει στον κόσμου του λαρυγγιού της, στεγνό σαν τις τιμές των άπληστων...
Τον χτυπούσε με όση δύναμη είχε ένας παλιός νεκρός,
Κάθε φορά που σηκωνόταν λυπόταν το έρεβος που δεν μπορούσε να την καταπιεί..
Ναι ο νους ακόμα υποφέρει από την σκοτεινή δίνη της άγνοιας.
ότι τελειώνει αύριο επιστρέφει πιο άγριο...
ο,τι φιμώνεις αυτό τερατοποιεί την καθημερινότητα..
Λίγο ακόμα ήθελε για την έξοδο...