Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[ Σοφία Παπαηλιάδου ]

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, σκέτα αερικά.
Δεν μπορείς να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις αγγίξεις. Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους.
Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα. Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους.
Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν.
Ξέρουν να χτίζουν.
Ζωές, βάθρα, σπίτια.
Ξέρουν και να γκρεμίζουν μα επιλέγουν να μην το κάνουν.
Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους.
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις
Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους.
Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν.
Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά.
Κι όμως ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες.
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ.
Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά.
Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από το σωρό.
Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες.
Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστάφανα και λευκά σύννεφα.
Δεν θα τις βρεις εκεί. Δεν είναι εκεί.
Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη. Την άγγιξαν. Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους.
Ούτε εκεί θα τις βρεις.
Το μέσα τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο.
Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας. Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια.
Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους. Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους. Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους.
Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι. Δεν τις αφορά καν το θέμα.
Είναι ρε φίλε εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς.
Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις.
Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου.
Είναι εκείνες φίλε οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες.
Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο. Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν.
Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη.
Είναι τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου. Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις. Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους. Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους. Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες.
Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω. Ότι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα.
Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον.
Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα.
Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους. Και τα επέτρεψαν όλα. Όλα, εκτός από το να ανήκουν.
Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Ανήκουν μια φορά. Μόνο.
Ακόμα και τότε όμως αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει… θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά. Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια.
Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου.

 

 

*-*

 

Περι spam ο λόγος...

 

έχω ένα κορμί παραθαλάσσιο
να έρχεσαι
να μπαίνεις
να μένεις
να την πατάς
σαν να ‘ναι αυτή
η μόνη γη που σου αναλογεί
αυτή η αίσθηση που το αλάτι σε καίει καθώς εισπνέεις θάλασσα κολυμπώντας
Με το κεφάλι μου μέσα στο νερό αναπνέω θαυμάσια.

 

 

[hot stuff, can’t get enough] ακόμα γράφω σαν να ραγίζω σαν γυαλί
κομμάτι κομμάτι σαν να με εκδικούμαι
χωρίς εσένα ακόμα ένα σαββατοκύριακο
σαράντα οχτώ άχρηστες ώρες απ΄τις οποίες
μόνο τις μισές να με καίει ο ήλιος κίτρινος
και τις υπόλοιπες να με καίει μπλε φεγγάρι όπως δεν χορταίνει το σκυλί να γαβγίζει
όπως καμαρώνει το κυπαρίσσι τη σκιά του
όπως αναπολώ τη δροσιά του κορμιού σου
χωρίς ύπνο γίνομαι ποιητής τον αύγουστο αν δεν μπορείς να ξεχάσεις τη μέρα επειδή
λιώνεις από υπερβολική ζέστη δεν μπορείς
ούτε να τη θυμάσαι και να τη χαίρεσαι ως
μέτρο σύγκρισης τις μέρες που κάνει κρύο

 

 

Ναι, πονάει
Ναι, πονάει όταν σκάζουν τα μπουμπούκια.
Αλλιώς γιατί να δίσταζε η άνοιξη;
Αλλιώς γιατί η φλογισμένη επιθυμία μας
να κείτεται σαβανωμένη κάτω από τον πάγο xλωμιασμένη;
Kι όμως ο κάλυκας ήταν μπουμπούκι τον χειμώνα.
Τι είναι αυτό το άγνωστο που αναδύεται και πάει να τιναχτεί;
Nαι, πονάει όταν σκάζουν τα μπουμπούκια,
πονάει γι αυτό που μεγαλώνει
και για το άλλο που κλεισμένο μένει.
Ναι, είναι πόνος πέφτοντας οι στάλες.
Από αγωνία τρέμοντας και κρέμονται βαριά,
γραπώνονται από το κλαδί, φουσκώνοντας, γλιστρούν-
αλλά το βάρος τις τραβάει κι ας είναι γραπωμένες.
Πόνος είναι να στέκεσαι διστακτικός, δειλός και διχασμένος
πόνος είναι να νιώθεις το κενό να σε τραβάει και να σου γνέφει,
κι εσύ να μένεις τρέμοντας μονάχα-
πόνος είναι να επιθυμείς να μείνεις
και μαζί να πέσεις.
Ξάφνου, την πιο κακιά στιγμή, που τίποτα δεν στέργει,
σκάζουν μες σε λαμπρή γιορτή όλα του δέντρου τα μπουμπούκια,
όταν ο φόβος έχει πια καταλυθεί
και αστραποβόλες πέφτουν οι στάλες του κλαδιού,
ξεχνώντας το φόβο του αγνώστου,
του ταξιδιού την αγωνία ξεxνώντας-
για μια στιγμή μονάχα νιώθουν να εμπιστεύονται
παραιτημένες μες στη θαλπωρή
που δημιουργεί τον κόσμο.
(μτφ: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ)
Karin Boye