Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

  ​

 

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*

[αυτό που στάζει σαν ανεπαίσθητο χαίρε
κατακόκκινο γίνεται τον αύγουστο]

να με ξεμπλέξεις δύσκολος κόμπος
σωτήρος το εισιτήριο στα αρχιπέλαγα
να ξεφύγω πως και τι δεν θα θελα
ύποπτος στο τόπο του εγκλήματος
απροσπέλαστος τόπος όλη αυτή
η γραφική τρέλα της πατρίδας σου
εκεί που συναντιούνται ποιητές με ξεχνάς
ακονίζεις με το χέρι σου τα αξιοθέατα
και σβήνεις τα ποιήματα μου
απ΄τους τοίχους στη σκέψη σου

ποιος σου’ πε να κλείνεις τα μάτια στον ήλιο
στους σαράντα βαθμούς υπό σκιά
τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει κρυφό
οπότε το παραδέχεσαι ή το διαψεύδεις
όπως λέει ο θωμάς με το ένα μάτι τεντωμένο
αριστερή γωνία ημιόροφος εκδόσεις
βιβλίων έξοδος οδός μεσολογγίου
τέτοια είναι η φύση του χρόνου
πότε ύπουλος και πότε πονηρός
εκτός από σιδερένια αντοχή
να διαθέτει και μια γαμημένη ειρωνεία
ίδιος με γδαρμένο φίδι δίχως δέρμα
μόλις που δείχνει σ’ορθάνοικτο στόμα
τα πρώτα του δόντια να λάμπουν
σήμα φόβου κατατεθέν

αγαπημένα πρόσωπα να φυλάγεσαι
αγαπημένοι δρόμοι να ξαναγυρίζεις
βέλος που χώθηκε στη φτέρνα μου
με λες και αχιλλέα που μπορώ
να τα θυμάμαι όλα αυτά
αυτό που μια ζωή θα μας καίει
περισσότερο και απ΄το καλοκαίρι
είναι που καμιά γυναίκα δεν τόλμησε
να μας αγαπήσει – φτου και πάλι φτου
πιο μακρυά απ΄το αμετάβλητο
των συνόρων της

 

 


"Ἀντινομία"

Ὁ ἔρωτάς σου μία πληγὴ καὶ τρεῖς κραυγές.
Στὰ κόντρα σκούζει ὁ μακαρᾶς καθὼς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη τοῦ βυθοῦ - χίλιες ὀργιὲς -
τοῦ Ποσειδώνα ἐγὼ σὲ κέρδισα στὸ ζάρι.

Καὶ σ᾿ ἔριξα σ᾿ ἕνα βιβάρι σκοτεινὸ
ποὺ στέγνωσε καὶ ξανεμίστηκε τὸ ἁλάτι.
Μὰ ἐσὺ προσμένεις ἀπ᾿ τὸ δίκαιον οὐρανὸ
τὸ στεριανό, τὸ γητευτή, τὸν ἀπελάτη.

Ὅταν θὰ σμίξεις μὲ τὸ φῶς ποὺ σὲ βολεῖ
καὶ θὰ χαθεῖς μέσα σὲ διάφανη ἀμφιλύκη
πάνω σὲ πράσινο πετούμενο χαλί,
θὰ μείνει ὁ ναύτης νὰ μετρᾶ τὸ ἄσπρο χαλίκι.

m/s Aquarius 1974 • Νίκος Καββαδίας

 

 

Ένας μικρός Αύγουστος πλημμυρίζει την ψυχή μου και θέλω να (τον) ζήσω.
Πόσο λίγο να είναι το πολύ που λίγο ή πολύ είμαστε όλοι.
Την ελευθερία την έχουμε κλεισμένη σε ένα κουτάκι χρυσό με πολύχρωμες χάντρες που το ανοίγουμε μόνο όταν θέλουμε να δούμε αν υπάρχει ακόμα.

 

Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου, μου λέει κ φεύγω να γελάσω σατανικά με την ησυχία μου.
Κατηγορία ανθρώπων που προκαλεί γέλια: Αρνούνται αλήθειες προσπαθώντας να σε βγάλουν τρελό, κ καθημερινά σου αποδεικνύουν ποσό δίκιο είχες.
Πάντα θα υπάρχουν μέρες, που θέλεις να βρεθείς στην απομόνωση με ανθρώπους που λες μια κουβέντα και καταλαβαίνουν δέκα.
Καταλαβαίνω τη βιασύνη πολλών ανθρώπων να μιλήσουν. Πρέπει να ξεστομίσουν αυτό που σκέφτονται μη δηλητηριαστούν.
Μόνο φάρμακο για τα ψυχοσωματικά, η αγκαλιά. Οτιδήποτε άλλο, τα κάνει χειρότερα.Love