Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Ο ερωτισμός στην τέχνη, εικαστικές φαντασιώσεις


 

Ο ερωτισμός είναι η πρώτη πατρίδα κάθε ανθρώπου. Η απαρχή κι ο τρόπος κάθε πόθου. Και οι μηχανές της ψυχής κινούνται πάντα με τη φλόγα της νοσταλγίας και του νόστου εκεί. Με όχημα, κυρίως, τις φαντασιώσεις.

Η δημιουργία, πάλι, ισοδυναμεί με αναδιατύπωση της φαντασίωσης του δημιουργού στη γλώσσα μιας συγκεκριμένης τέχνης.

Balthus, Goya, Schiele, Dali, Picasso είναι πέντε ξεχωριστοί ζωγράφοι, που με το έργο τους επέτρεψαν μια γεμάτη μαγεία και έκπληξη εξερεύνηση στον κόσμο του ερωτισμού: Στις φαντασιωσικές του καταβολές, στην προσωπική επεξεργασία των φαντασιώσεων και στην εικαστική τους αναδιατύπωση, μέσα σε καθορισμένες ιστορικές και προσωπικές συνθήκες.

— Ένα ταξίδι που μιλά και για την τέχνη και για τον ερωτισμό και για τη φοβερή συνάντηση με τέτοιες τιτάνιες δυνάμεις. Συνάντηση που φέρνει την ψυχή αντιμέτωπη με απτές και ανείκαστες αλήθειες – με ρίσκο και απόλαυση.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το έργο είναι η προέκταση της ψυχικής ζωής του δημιουργού με άλλα μέσα — μέσα από έναν κώδικα συμμεριστό με τους άλλους. Γι’ αυτό, όπως είπαμε, η τέχνη δεν είναι «τρόπος έκφρασης» (όπως π.χ. η ονειροπόληση ή η επιλογή ενδυμάτων), αλλά (όπως η ανάσα….) τρόπος ύπαρξης του καλλιτέχνη: Η ψυχή του συνέχεται με την αλήθεια των πραγμάτων και ανοίγει ένα δρόμο για εκεί και στους άλλους ανθρώπους. Η φαντασίωσή του συναντά τα πράγματα, τα εγκολπώνεται, τα ανασυντάσσει και τα ανασημαίνει, και μετά μοιράζεται —αντίδωρο— με τους άλλους ανθρώπους μια καινοφανή πτυχή ενός πλατύτερου, κοινού πλέον κόσμου.
— Συνοπτικά —σαν λογική κατάληξη αυτής της εμπειρικής περιδιάβασης— η δημιουργία μπορεί να συμπυκνωθεί στον προαναφερθέντα «τύπο»:

Ε = (φκ)γτ

Αξίζει να επισημάνουμε εδώ ότι το έργο τέχνης δεν εικονίζει, κατά τρόπο άμεσο και αδιαμεσολάβητο, τη φαντασίωση του δημιουργού, δεν «εκφράζει την ψυχή του καλλιτέχνη» με τρόπο ευθύ και ανεπεξέργαστο. Αλλά αναδιατυπώνει με όρους έργου τέχνης τη φαντασίωση του καλλιτέχνη περασμένη μέσα από τα ιδιότυπα φίλτρα, τους κανόνες, τα υποδείγματα, τις παραδόσεις, τις αναφορές, τις σκοπιμότητες, τους καταναγκασμούς και τους περιορισμούς του επιλεγόμενου τρόπου αισθητικής μορφοποίησής της. Άλλωστε, κάθε κώδικας αντιπροσωπεύει ήδη μια συνάφεια (context-e) από μόνος του, υπαγορεύοντας εφικτές και ανέφικτες διατυπώσεις και σημασίες, εικαστά και ανείκαστα νοήματα, ευνοούμενους ή χωλαίνοντες εκφραστικούς δρόμους. Έτσι, η φαντασίωση, εντασσόμενη σε οποιονδήποτε κοινό, συμμεριστό κώδικα, μπορεί μόνο να αναδιατυπωθεί: Ήτοι, πάντα κάτι διαφεύγει, δεν είναι δυνατόν να αναπαρασταθεί. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν συνιστά ουδόλως «μειονέκτημα» για το έργο τέχνης: Κάθε άξιο λόγου έργο είναι κόσμος άρτιος, και μάλιστα ανεξάντλητος ως προς τη συγκίνηση που γεννά, ως προς τους τρόπους πρόσληψης που ενεργοποιεί, ως προς τις ερμηνείες που κινητοποιεί, ως προς την αίσθηση του κόσμου που καλλιεργεί…

Έτσι λοιπόν προσεγγίσαμε τον ερωτισμό στη ζωγραφική (αν και όχι μόνο), αξιοποιώντας αυτό το επιστημολογικό πλαίσιο και τα ψυχοδιανοητικά εργαλεία που το υποστηρίζουν και το καθιστούν επιχειρησιακό. Εδώ, προφανώς, συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο έννοιες, αλλά και φαντασία, συναισθήματα, ευαισθησία, τόλμη και, τελικά, το κουράγιο που είναι απαραίτητο για να βρεθείς βιωματικά και διανοητικά ενώπιος ενωπίω με τις δύο κολοσσιαίες δυνάμεις, που αντιπροσωπεύουν και ο ερωτισμός και η τέχνη. Γιατί θέλει κουράγιο ο ερωτισμός — το ίδιο και η τέχνη. Και πρωτίστως, ν’ αφήσεις στην άκρη την πανοπλία σου — ιδίως τις έτοιμες αντιλήψεις…

Balthus, Goya, Schiele, Dali, Picasso είναι οι πέντε άμεσα αναγνωρίσιμοι ζωγράφοι που, με το έργο τους, επέτρεψαν μια γεμάτη μαγεία και έκπληξη εξερεύνηση και περιπλάνηση στον κόσμο του ερωτισμού: Στις φαντασιωσικές του καταβολές, στην προσωπική επεξεργασία των φαντασιώσεων και στην εικαστική τους αναδιατύπωση — μέσα στις συνάφειες που ορίζει το πεντάπτυχο της δημιουργίας.

Η τυπική πορεία της διερεύνησης αφορμάται συνήθως από κάποιον γρίφο, που αφορά τον καλλιτέχνη και το έργο του. Και προχωρά βήμα-βήμα (με ουκ ολίγες παρεκβάσεις, είναι αλήθεια) προς την επίλυση του εν λόγω γρίφου. Αποδεσμεύοντας στην πορεία τους τρόπους, με τους οποίους το έργο προκύπτει ως η φαντασίωση του καλλιτέχνη (ανα)διατυπωμένη στη γλώσσα της ζωγραφικής.

Δεν είναι μάλλον καθόλου παράξενο που, και για τους πέντε μαζί ζωγράφους, το τοπίο που αναδύεται αντιστοιχεί σε ένα κάποιο καλειδοσκόπιο του βλέμματος. Όπου το βλέμμα δεν είναι απλά αισθητήριο-αντιληπτικό εργαλείο, αλλά συγκεκριμένο σύστημα διακονίας του ερωτισμού, διάταξη λιβιδινική, σεξουαλικό όργανο, με την ψυχαναλυτική έννοια του όρου: Αξιοποίηση αισθήσεων και λειτουργιών του σώματος για τον προσπορισμό απόλαυσης. Με τη διευκρίνιση, φυσικά, ότι, λόγω της φύσης του πεδίου (αισθητική εμπειρία), η απόλαυση αυτή εξυψώνεται και γίνεται συστατικά πνευματική — όποιες κι αν είναι οι σάρκινες καταβολές κι αντιστοιχίες της. Ειδικότερα, εντοπίζεται ότι:

Ο Balthus διατυπώνει τα παράδοξα και τους περιορισμούς του αισθησιακού βλέμματος, όταν αυτό καλείται να προχωρήσει πέρα από τον αντιληπτικό ορίζοντα και συναντά το ερώτημα της ηθικής.

Ο Goya δειλιάζει και οπισθοδρομεί μπροστά σε εκείνο που ποθεί, ανήμπορος να υποστηρίξει έμπρακτα την επιθυμία του. Φτάνοντας να θυσιάσει, στο βωμό ενός απειλημένου ναρκισσισμού, το αισθησιακό βλέμμα: Ντύνει τη Μάγια, παράγοντας έτσι ένα «εικαστικό σύμπτωμα».

Ο Schiele φέρεται από ένα βλέμμα, που η σεξουαλική του λειτουργία τίθεται στην υπηρεσία ενός ιδιότυπου «πολεμικού σχεδίου». Έτσι προκύπτει ο τόσο χαρακτηριστικός σ’ αυτόν συνδυασμός σκληρότητας και μαγείας.

Ο Dali αφήνεται σε μια προϊούσα παθητικοποίηση του ερωτικού σώματος και αδρανοποίηση του αισθησιακού βλέμματος, υπεκφεύγει ως προς την ερωτική συνάντηση μ’ ένα «απόλυτο αντικείμενο» και παλινδρομεί σε παλαιότατες θέσεις και εκδοχές του ερωτισμού.

Ο Picasso, τέλος, επικαλείται την παντοδυναμία ενός τα πάντα περιέχοντος ερωτικού βλέμματος, που οργανώνει και την υπαρξιακή εμπειρία και τη βιωματική αίσθηση του κόσμου — με τίμημα ένα απροσδόκητο άγχος.

Ας σημειωθεί ήδη εδώ, σα γενική παρατήρηση, κάτι που αναφαίνεται σε διάφορα σημεία της περιδιάβασής μας: Η υποκείμενη λειτουργία της φαντασίωσης και των περιπετειών της δεν εκδηλώνεται μόνο στο πεδίο της θεματικής και του περιεχομένου. Αλλά, κατά τρόπο απτό και συγκεκριμένο, μεταγράφεται και στο επίπεδο των μορφικών επιλογών ή επινοήσεων — επικαθορίζει και την εικαστική γλώσσα που υιοθετεί ή οδηγείται να εφεύρει ο μεγάλος δημιουργός.

Μια τροχάδην διαδρομή, τέλος, από το προϊστορικό λυκαυγές της τέχνης μέχρι σήμερα, με οδηγό τη διαλεκτική ενόρμηση-άμυνα, δείχνει σχηματικά το πώς εγγράφεται η αισθητική εμπειρία του ερωτισμού στο ιστορικό του πλαίσιο.

 

Η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου


- Είσαι τρελός… Το ξέρεις;
- Τρελός;… Γνωρίζεις μήπως τον ορισμό της τρέλας;
Άναψα τσιγάρο αφού το σάλιωσα λίγο στο πλάι.
- Δεν έχω διάθεση για θεωρητική συζήτηση τώρα, αλλά κάποιος που αδειάζει στη λεωφόρο μια βαλίτσα με χαρτονομίσματα από μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου και στη συνέχεια πηδαει στο κενό δεν φαίνεται πολύ λογικό.
- Ότι δεν ξέρουμε, ότι δεν καταλαβαίνουμε, ότι δεν ταιριάζει μ αυτά που πιστεύουμε, είναι λογικό να μην φαίνεται λογικό. Αλλά γνωρίζουμε τόσο λίγα για την πραγματικότητα ώστε το λογικό είναι να μην αποκλείουμε τίποτα ως μη λογικό.
Ο Ιωσήφ καθόταν σε μια πολυθρόνα απέναντι μου, στο λίβινγκ- ρουμ του πατρικού μου σπιτιού στη Λεωφόρο Μεγάλου Αλέξανδρου. Κάπνιζε, επίσης, ένα φτηνό πουράκι και άφηνε τον καπνό να βγαίνει από το στόμα του σε μικρά δαχτυλίδια. Ήταν ήρεμος κι όπως πάντα υπερόπτης. Γνωριζόμασταν από παιδιά. Μετά το λύκειο δεν βλεπόμασταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά κάθε φορά που συναντιόμασταν κάναμε σπουδαίες συζητήσεις. Συζητήσεις που άφηναν μόνο ερωτήματα, αφού ο Ιωσήφ πίστευε ότι η γνώση μας για την πραγματικότητα μας είναι μόνο μια κόκκος άμμου σε μια απέραντη έρημο άγνοιας. Γι΄ αυτό άφηνε όλα τα θέματα ανοιχτά, αναπάντητα.
- Μέχρι να καταφέρουμε να δούμε ολόκληρη την εικόνα όλα πρέπει να τα δεχόμαστε ως λογικά, κατέληξε.
- Θεωρητικά ναι…. Μην ξεχνάς όμως ότι ζούμε μέσα σ αυτή την πραγματικότητα.
- Σωστά….. Αλλά μας είναι άγνωστη. Το ότι ζούμε δεν σημαίνει ότι την ξέρουμε κιόλας. Την παρερμηνεύουμε διαρκώς ανάλογα με την διαστρεβλωμένη οπτική που έχουμε διαμορφώσει λόγω ελλιπούς κι ελλειμματικής πρόσβασης στην πραγματική γνώση. Το μόνο στοιχείο που μπορώ να δεχτώ σαν αναμφισβήτητο τμήμα της πραγματικότητας είναι ο θάνατος. Όχι το νόημα του θανάτου, όχι το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο, αλλά ο θάνατος αυτός καθ΄ αυτός σαν γεγονός, σαν το αποτέλεσμα ενός διακόπτη που τον κλείνεις.
Αυτό το τελευταίο το διατύπωσε με κυνισμό. Άλλωστε ήταν η δουλειά του. Πληρωμένος δολοφόνος. Η ειρωνεία είναι ότι έλαβε συμβόλαιο με το όνομα μου. Ο μπάσταρδος ο Δήμαρχος ήθελε να ακυρώσει τη σύμβαση εκμετάλλευσης δημοτικών παραλιακών εκτάσεων που μου εκχώρησε πέρσι για 10 χρόνια, γιατί εμφανίστηκε νέος διεκδικητής διατεθειμένος να πληρώσει τα τριπλάσια για τους ίδιους ακριβώς όρους εκμετάλλευσης.
- Ιωσήφ, δεν είναι όλοι οι θάνατοι το ίδιο…… Υπάρχουν αυτοί που συμβαίνουν κι οι άλλοι που τους προκαλούμε να συμβούν……
- Δεν υπάρχει διαφορά. Νομίζεις ότι διαφέρουν γιατί εισάγεις την ηθική στη γνώση. Η γνώση δεν έχει ηθική. Τα πράγματα είναι έτσι, γιατί έτσι είναι στην πραγματικότητα.
Έσβησα το τσιγάρο μου κάπως αδέξια κι η καύτρα του μου έκαψε το δάχτυλο. Αυτό που συνέβαινε δεν ήταν όνειρο. Όχι γιατί τον έβλεπα ή γιατί τον άκουγα - η όραση κι η ακοή είναι ψευδαισθησιακές αισθήσεις- αλλά γιατί όταν ήρθε του έσφιξα το χέρι και τον αγκάλιασα. Γιατί μύρισα πάνω του την απαίσια μυρουδιά του φτηνού του πούρου.
- Η ηθική είναι ένα επινοημένο σύστημα που κατασκευάζει ανύπαρκτους κανόνες προκειμένου να μας χειραγωγήσει. Στην πραγματικότητα εξυπηρετεί συμφέροντα παρ΄ όλο που διατείνεται ότι αποτελεί ρυθμιστή της κοινωνικής συμβίωσης και τάξης.
- Νομίζω ότι υπερβάλεις….
- Υπερβάλλω; Τι γνώμη έχεις π.χ. για την αιμομιξία; Είναι ηθική ή ανήθικη;
- Το δεύτερο. Η αιμομιξία είναι παράγοντας γενετικών ανωμαλιών.
- Δεν θα μπω στο κόπο να σου υπενθυμίσω για πόσους αιώνες και σε πόσους πολιτισμούς η αιμομιξία θεωρούνταν απολύτως φυσιολογική. Οι γενετικές ανωμαλίες που προέκυπταν σαν συνέπεια είναι μέρος μιας πραγματικότητας κι όχι απόρροια ηθικής παραβατικότητας. Σήμερα που διαθέτουμε αποτελεσματική αντισύλληψη γιατί η αιμομιξία εξακολουθεί να θεωρείται ανήθικη κι απαγορευμένη;
Σταμάτησε να μιλάει σαν να πίστευε ότι πρέπει να μου δώσει χρόνο να χωνέψω τα λόγια του. Προσπάθησα ν ανάψω δεύτερο τσιγάρο αλλά ο αναπτήρας μου δεν άναβε. Δεν μου πρότεινε το δικό του. Στριφογύρισα το τσιγάρο στα δάχτυλα μου. Ήταν σαν να ξέμεινα από επιχειρήματα.
- Το ίδιο συμβαίνει και με την πατροκτονία, την ευθανασία, την αυτοκτονία………
Γύρισε πάλι την συζήτηση στο θάνατο.
- Να το ελαφρύνουμε λιγάκι; Να μιλήσουμε για τη βια. Έτρωγες ξύλο όταν ήσουν μικρός;
- Όλη την ώρα. Για το παραμικρό. Και στο σπίτι και στο σχολείο. Μέχρι τα δέκα τέσσερα....
- Το ήξερα.....Η ερώτηση μου ήταν ρητορική. Σύμφωνα με την ηλίθια ηθική σου, με τόσο ξύλο, τώρα θα έπρεπε να είσαι σήριαλ - κίλλερ. Σε μένα όμως δεν τόλμησαν ν απλώσουν χέρι ποτέ. Κανείς τους..... Κατάλαβες;
Αυτό ήταν. Έδωσα μια με τα πόδια μου στο πάτωμα κι έπεσα στο πλάι. Πυροβόλησε δυο φορές αλλά οι σφαίρες καρφώθηκαν στο μπράτσο της πεσμένης πολυθρόνας μου. Βούτηξα κάτω από την τραπεζαρία κι αναποδογύρισα το τραπέζι. Άλλες δυο σφαίρες καρφώθηκαν στην καρυδένια επιφάνεια του. Χώθηκα μπουσουλώντας στην κρεβατοκάμαρα. Ενώ έκλεινα την πόρτα τον είδα για τελευταία φορά – έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Εξακολουθούσε να κάθεται στην πολυθρόνα κρατώντας με το ένα χέρι το πουράκι του και με το άλλο το περίστροφο με τον σιγαστήρα. Σίγουρος για τον εαυτό του, δεν φαινόταν να βιάζεται κι αυτό μου έδινε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Πυροβόλησε νωχελικά ακόμα μια φορά,, αλλά πρόλαβα να κλείσω την δρύινη πόρτα. Την ασφάλισα σπρώχνοντας πίσω της μια ντουλάπα. Μετά έσυρα έξω τη βαλίτσα που είχα κρυμμένη κάτω από το κρεβάτι και βγήκα στο μπαλκόνι. Την άνοιξα κι άδειασα το περιεχόμενο της στη Λεωφόρο. Μια βροχή από χαρτονομίσματα πλημμύρισε το κενό κι όταν τα πρώτα άγγιξαν το έδαφος, μια λαοθάλασσα περαστικών όρμησε να τα μαζέψει. Δημιουργήθηκε έτσι ένα ανθρώπινο σωστικό στρώμα στο όποιο οφείλω και τη ζωή μου. Καθώς έπεφτα τον ξαναείδα στο διπλανό μπαλκόνι του λίβινγκ – ρουμ, αλλά δεν το διακινδύνευσε να με πυροβολήσει με τόσο κόσμο σε δεύτερο πλάνο.

Κυλίστηκα πάνω σε άλλα κορμιά. Το κεφάλι μου χτύπησε στο πλάι της πόρτας ενός σταθμευμένου αυτοκίνητου. Ευτυχώς δεν έσπασα τίποτα. Σηκώθηκα και η πρώτη μου σκέψη ήταν να τρέξω μακριά, να εξαφανιστώ. Συνειδητοποίησα όμως ότι όπου και να πάω κάποτε θα με βρει. Γνωριζόμασταν από παιδιά. Ήταν μέσα στο μυαλό μου. Μπορούσε να προβλέψει όλες μου τις κινήσεις. Το μόνο ίσως που δεν θα μπορούσε να προβλέψει ήταν την μεταμόρφωση μου από θύμα σε θύτη, γιατί θα θεωρούσε ότι δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Αποφάσισα να ποντάρω σ αυτό. Αντί να φύγω, έτρεξα προς την εξώπορτα της πολυκατοικίας μου χωρίς καν να σκεφτώ πως θα έπρεπε να δράσω. Κόντευα να φτάσω, όταν αυτή άνοιξε κι εμφανίστηκε ο Ιωσήφ με το πιστόλι προτεταμένο. Έκανα ένα βήμα πίσω ξαφνιασμένος, ενώ μια γλάστρα από τον ουρανό τον χτύπησε στο κεφάλι και τον έριξε κάτω.

Απεβίωσε αργότερα το ίδιο βράδυ στο Δημοτικό νοσοκομείο όπου τον μετέφεραν οι πρώτες βοήθειες. Έτσι γρήγορα όπως κύλισαν τα γεγονότα κάνεις δεν κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη. Το μόνο σίγουρο ήταν η αναχώρηση του Ιωσήφ στην μόνη πραγματικότητα που αναγνώριζε. Τον Θάνατο.

Υστερόγραφο.
Ο ένοικος από τον όποιο προήλθε η γλάστρα τιμωρήθηκε για φόνο εξ αμελείας, σε οχτώ χρόνια φυλάκιση. Αφέθηκε ελεύθερος 2 χρόνια αργότερα κατόπιν προσφυγής στον Άρειο Πάγο. Αναίρεση Εισαγγελέως κατά της καταδικαστικής απόφασης.
Λόγοι: Έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας. Ασάφειες στην αιτιολογία της απόφασης, αφού δεν αναφέρονται οι ακριβείς συνθήκες του εν λόγω άτυχους περιστατικού.

Νίκος Γιαννόπουλος
Αθήνα

 

Ξαφνικά καλέσματα. Δυνατά την μουσική, και μόνο δυνατά, και πάμε...

 

 

Girls Can't Do What the Guys Do .....ΛΥΣΣΑΞΤΕ ΤΩΡΑ

 

...wake up and entertain me!

 

 

Βανεγκέμ: Η Βίβλος των Ηδονών «Ο έρωτας αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του»

«ΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ, ο λόγος είναι ότι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Μην ελπίζετε να κρίνει και να κυβερνήσει, γιατί αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του. Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της.

ΑΝ, ΠΑΝΤΩΣ, ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΧΤΕΣ ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΑΝ, χωρίζουν ξαφνικά μέσα στο μίσος και στην περιφρόνηση, η αιτία δεν βρίσκεται σε κάποιον αναλλοίωτο νόμο της παρακμής, σε κάποια αδυσώπητη μοίρα της κούρασης. Προέρχεται από τη μέγγενη των ανταλλαγών, που μαραίνει τα πάθη, σβήνει τις φλόγες της καρδιάς, πνίγει τις παρορμήσεις. ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΠΛΗΣΤΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέχρι την εσχατιά του κορεσμού, να που οι εραστές επικαλούνται το καθήκον, απαιτούν αποδείξεις, αναζητούν μια παραγωγικότητα της στοργής. Επιβάλλονται νόρμες συνοδευόμενες από την απαίτηση της αυστηρής τήρησής τους, δεν γίνεται πια ανεκτή η απερίσκεπτη λήθη, η αδεξιότητα, το ανάρμοστο, η φαντασιοκοπία, τα πάντα αποτελούν αφορμή επιπλήξεων και κυρώσεων. Επειδή τους λείπει η θέληση να δημιουργήσουν την αλλαγή όπου θα ξαναβρεθούν, δανείζονται τα δεκανίκια της κοινωνίας που τους ακρωτηριάζει από τη γενναιοδωρία τους.

Η ΨΥΧΡΗ ΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΔΙΩΧΝΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ της αφθονίας και έρχεται να κάνει απολογισμό των πραγμάτων. Έφτασαν οι ύπουλοι καιροί του να ζητάς και να δίνεις λογαριασμό, των υποχρεώσεων που πληρώνουν εντόκως τα αναγνωριζόμενα δικαιώματα, των φιλιών έναντι φιλιών που προαναγγέλλουν το ‘‘μία σου και μία μου’’ του απελπισμένου γοήτρου.

ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΙΔΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, με το να μετράνε την αμοιβαία στοργή, ο καθένας καταλήγει να πειστεί ότι τα προτερήματα του αλλού ήταν προϊόν της φαντασίας, ότι η γενναιοδωρία δεν ανταμείβεται όπως πρέπει κι ότι η έλξη δεν ήταν καθόλου δικαιολογημένη. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ότι εκχωρήθηκε σε αφερέγγυο οφειλέτη, οι απογοητεύσεις συντάσσουν ένα πιστοποιητικό χρεωκοπίας, το πάθος καταλήγει στη μικροπρέπεια, η στοργή στο παζάρεμα, η φιλία στη συκοφάντηση... ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ όπου τα πάντα πληρώνονται; Τις λίγες απολαύσεις που σας απέμειναν να προσφέρετε στους άλλους και στον εαυτό σας, έχετε βαλθεί να τις ανταλλάξετε, να τις λογαριάσετε, να τις ζυγίσετε, να ορίσετε ισοτιμίες.

ΤΟ ΝΑ ΠΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΔΙΨΑ από το ποτήρι της ζωής είναι η καλύτερη εγγύηση ότι δεν θα στερέψει ποτέ. Αυτό το ξέρουν τα παιδιά, που παίρνουν τα πάντα για να τα προσφέρουν στην τύχη. Η αισθησιακή αφθονία ζωογονεί τις τοπιογραφίες τους πριν η οικονομική επιταγή αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση του βιώματος. Πριν μάθουν την ανταποδοτικότητα, πριν μυηθούν στο να αξίζουν ένα δώρο, να απαιτούν τα οφειλόμενα, να ανταμείβουν για ένα κέρδος, να τιμωρούν για μια υποτίμηση, να ευχαριστούν εκείνους που τους αφαιρούν ένα προς ένα τα θέλγητρα μιας ύπαρξης δίχως αντάλλαγμα.

ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΥΣ, αυτά τα παιδιά που ξανα-ανακαλύφθηκαν μέσα στον εαυτό τους. Οι εραστές δίνουν τα πάντα και παίρνουν τα πάντα ανεπιφύλακτα. Σαν να συναγωνίζονται ποιος θα προσφέρει τα περισσότερα, δίχως να ζητά τίποτα σε ανταπόδοση. Κι αυτό δεν παύει να δίνει περισσότερη δύναμη στον έρωτα, που αντλεί νέες απολαύσεις ακόμα κι από τις ατονίες του και τις εξαντλήσεις του.

ΑΝ Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ μου προσφέρει τον έρωτά σου και σου προσφέρει τον δικό μου, μην υποβιβάζεις την αρμονία των επιθυμιών μας σε ανταλλαγή... [Πρέπει να ζητώ ανταπόδοση] για να αγαπήσω; Τόσο λίγο αγαπώ τον εαυτό μου; Όποιος δεν είναι γεμάτος από τις δικές του επιθυμίες δεν μπορεί να δώσει τίποτα. Όποιος βαδίζει στον δρόμο του δούναι και λαβείν, προχωρά σιγά σιγά προς την ανία, την κούραση και τον θάνατο... ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ, αγνοεί πατρίδες και σύνορα, αφέντες και δούλους, κέρδος και ζημία. Η σεξουαλική πληθώρα είναι αυτάρκης, έχει στον χώρο της και στον χρόνο της αρκετή τόλμη για να συντρίψει ό,τι την εμποδίζει» tv.gr]


www.doctv.gr

 

“I grabbed her by the throat but I didn’t choke her. Just kissed her so deep she forgot whose air she was breathing.”

 

 

Time is up your doomsday clock sealed
Carry the cross, boy, and make your bed
In a place where all is unknown
Face behind the mask of the sky
Halfway spinning to a better place
In the body of a man mind of a girl
What’s the view like from your bed?
Where a handful of love goes down where you got fed
And now it’s time for pain, that’s right
Now it’s time for pain, that’s right
Penetration time tonight

Penetration… when we power plant bodies
Yeah we power plant bodies
And we power plant bodies (on the body farm)
Are we power plant bodies? (on the body farm)

Providence of angels and fairymen
Here after all’s well and said is done
What’s the view like from your bed?
Where a handful of love goes down where you got fed
Now it’s time for pain, that’s right
Penetration time tonight

Not enough violence
(you’re fertilizer, fertilizer! (on the body farm))X4

Carnage, violence, carnage, violence
Not enough violence(you’re fertilizer, fertilizer! (on the body farm)
Are we power plant bodies? (on the body farm)
Not enough violence
Halfway spinning to a better place
Body of a man
Power plant bodies
Are we power plant bodies
(on the body farm)

 

Στην Πουτανιά της

Η πουτανιά της υπό κανονικές συνθήκες
Δεν διέφερε πολύ των υπολοίπων θηλυκών.
Ήταν όμως μαστόρισσα στο χειρισμό της!
Αρρωστημένα χαρισματική,
Δικαίως αρχιέρεια του απόκρυφου ναού των παραισθήσεων.
Η τέχνη της δεν διδασκόταν, ταξίδευε με τα γονίδια,
Σπάνια αρχέγονη κληρονομιά.
Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε,
Ελάχιστος ως τώρα παραμένει ο αριθμός
Των ικανών μαστόρων.
Γνώριζε βέβαια εξ αρχής
Πως αν μπερδευόταν στη ρόκα της
θα τρυπιόταν απ’ άκρη σ’ άκρη
Κι έτσι που έπαιζε παντού σ’ όλο το γήπεδο
Θα μάζευε συνέχεια το τόπι απ’ τα δίχτυα.
Φυσικά και το έκανε όπως έπρεπε.
Δεν ήταν δα και λίγος παίχτης.
Έγινε εραστής και μέντοράς της,
Κάτω απ’ την επιρροή του η πουτανιά της
Πέρασε θριαμβευτικά τα σύνορα,
Πήρε το Nobel
Και βραβεύτηκαν μαζί δίπλα στη μητέρα Τερέζα.¬_
Δ.Ν
[ ποίημα από τη νεανική συλλογή ‘’ Νύχτες Ρηχών Ερώτων’’ 1982. Πιθανότατα έγινε ύμνος του διογκούμενου τότε στον τόπο μας ‘’φεμινιστικού κινήματος’’ και το θεώρησα τιμή μου. ]
Sir Joshua Reynolds - Cupid untying the zone of Venu