Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

  ​

 

  ​

 

Είναι δικός μου, είμαι δική του.
Κανείς δεν είναι κανενός.

 

 

ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝ.

Ρητά αποφαίνεται επ΄αυτού ο Jean Paul Sartre. Το απόλυτο διακύβευμα στον έρωτα είναι η ελευθερία.
Αυτό που επιθυμούμε να αρπάξουμε μέσα στον έρωτα είναι η ελευθερία του άλλου αυτή καθεαυτή. Πρόκειται για μια μορφή οικειοποίησης πιο σύνθετη από την απλή επιθυμία να κυριαρχήσουμε πάνω σε κάποιον. Αυτό που πραγματικά επιθυμούν οι εραστές είναι να συντρίψουν την ελευθερία του άλλου. Κανένας δεν θα ήταν ικανοποιημένος με έναν έρωτα που θα ήταν απλώς και μόνο το αποτέλεσμα μιας οικειοθελούς δέσμευσης. Έναν έρωτα που δε θα περιέκλειε το παραμικρό ψήγμα συνειδητής ήττας. Ο πόθος είναι πάντοτε πόλεμος ανάμεσα σε δυο ελευθερίες. Θέτει τον εαυτό μου σε κίνδυνο, διακυβεύει την ύπαρξή μου στον υπέρτατο βαθμό. Η κατάσταση όμως, εμπεριέχει μια αντίφαση εκ των πραγμάτων, εφόσον ο εραστής θέλει να αγαπηθεί από ένα ελεύθερο πλάσμα και ταυτόχρονα απαιτεί από αυτό να πάψει να είναι ελεύθερο.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν, που ο έρωτας λειτουργεί ως μία διελκυστίνδα ανάμεσα σε δύο εναλλασσόμενους πόλους, το σαδισμό και το μαζοχισμό. Στο μαζοχισμό απαρνούμαι την ελευθερία μου προκειμένου να βυθιστώ στην εθιστική ανάγκη του άλλου, διαδικασία που με κάνει να νιώθω ένοχος προς τον εαυτό μου, καθώς συναινώ στην ολοκληρωτική μου αλλοτρίωση, και στον άλλον, καθώς του δίνω την ευκαιρία να νιώσει ο ίδιος ένοχος σφετεριζόμενος την ελευθερία μου. Υποτάσσομαι με σώμα και πνεύμα στον άλλον, που είναι η ζωή μου. Στο σαδισμό καλλιεργώ τη φρίκη της ερωτικής τρομοκρατίας, καθιστώ τον άλλον σκεύος προσωπικής ηδονής, σκοτώνω την αμοιβαιότητα της ερωτικής επαφής. Συμπεριφέρομαι σαν ο χρόνος να είναι όλος δικός μου, ώστε να εδραιώσω την κυριαρχία μου. Διατάζω , εκμεταλλεύομαι, πληγώνω, ταπεινώνω.
Σαδιστής και μαζοχιστής όμως, είναι εξίσου εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον. Πρόκειται για ένα παιχνίδι εξουσίας που τους αντιπαρατάσσει και τους ενώνει ταυτόχρονα. Φυσικά μια τέτοια διαδικασία προσπάθειας σταδιακής αλληλοεξόντωσης είναι εξ΄ορισμου αδύνατον να διαρκεί εσαεί.
«Είναι ενάντια στη φύση του έρωτα το να μην είναι βίαιος και ενάντια στη φύση της βιαιότητας το να είναι μόνιμη», γράφει ο Montaigne.