Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

...οι μεγάλοι ανατολικοί

 

"What is desire? Desire is a restaurant. Desire is watching you eat. Desire is pouring wine for you. Desire is looking at the menu and wondering what it would be like to kiss you. Desire is the surprise of your skin. Look - in between us now are the props of ordinary life - glasses, knives, cloths, Time has been here before. History has had you - and me too. My hand has brushed against yours for centuries. The props change, but not this. Not this single naked wanting you."
- Jeanette Winterson, The White Room​

 

[ΔΙάΘεσηΝύΧΤας*]

 

Κυρίες και κύριοι. Είμαστε πολλά.
Σας βλέπουμε.
Είμαστε πολλά και στριμωγμένα.
Σύμβολα με κιμωλία σε μαυροπίνακα.
Ακμή στο δέρμα του προσώπου τ’ ουρανού.
Πλήττουμε, μακρυγορούμε, όπως κι εσείς.
Όταν έχει ησυχία, οι ζαριές σας ακούγονται ως εδώ.
Τα στοιχήματα.
Τα χειροκροτήματά σας στ’ αρχαία θέατρα.

 

Είμαστε πολλά κι αμίλητα.
Τρεμοσβήνετε στα μάτια μας, οι φιγούρες σας δεν είναι σταθερές.
Οι λεωφόροι σας: ασήμαντες αυλακιές.
Άλλοτε μας δείχνετε, δίνοντάς μας τα λάθος ονόματα.
Κι έπειτα, τι πλάκα. Καταλήγετε ζευγαρωμένοι
σε ξενοδοχεία που επιγράφονται ας πούμε:
HOTEL ACROPOLIS.

Βράδιασε τώρα και,
κατά τη ρύθμισή σας,
άναψε το κολιέ που έχετε περασμένο στο λαιμό της πόλης.
Δεν μας χρειάζεστε.
Θα πέσουμε.

 

Ένας κανονικός άνθρωπος
Ας υποθέσουμε ότι δεν είμαι
ένα κομπλεξικό μαλακισμένο,
ότι δεν είμαι τόσο φοβικός
και γεμάτος σύνδρομα κατωτερότητας.
ας πούμε ότι είμαι ένα άνθρωπος,
ένας «κανονικός» άνθρωπος
με λίγες χαριτωμένες παραξενιές.

Τώρα φαντάσου το εξής:
εμάς, καθιστούς σε μέρος με όμορφη θέα,
όποια θέα θες εσύ,
να μιλάμε, να σου μιλάω,
να μην σου λέω τίποτα,
να μιλάνε οι καρδιές μας,
τα όνειρα, οι φόβοι και οι ανάγκες μας,
και να αλληλοσυμπληρώνουν τα θέλω μας.
Τα μάτια μας να κοιτάνε στις ψυχές μας,
να μην χρειάζεται να με αγγίξεις για να με νιώσεις,
να μην χρειάζεται να σε ακούσω για να σε καταλάβω.

Αλλά δεν είμαι ένας «κανονικός» άνθρωπος,
φοβάμαι εύκολα, πονάω εύκολα,
έχω και κάτι άπειρα κόμπλεξ,
και ως εκ τούτου καταλήγω να γίνομαι καθίκι,
να πληγώνω για να μην πληγώνομαι,
να φεύγω για να μην έρθεις,
να μιλάω για να μην σε ακούω,
να είμαι απόλυτος και ξεροκέφαλος.

Να χάνω τον έλεγχο γιατί σε θέλω,
να μην με αντέχω μακρυά σου,
να με ορίζει η ύπαρξή σου,
να γίνομαι δούλος σου και αφέντης σου την ίδια στιγμή.

Να καταργείς κάθε αντίφασή μου για να μου γεννήσεις νέες,
να αποδομώ το είναι σου και κάθε μέρα να φτιάχνεις ένα νέο,
να αλλάζουμε τους κόσμους μας με ένα νεύμα.

Κουράστηκα ήδη όμως,
και τώρα πρέπει να σπάσω τον τέταρτο τοίχο.
Λοιπόν, εσύ που διαβάζεις αυτές τις αράδες,
μην πιστέψεις ούτε στιγμή πως αυτός που τις έγραψε
είναι ρομαντική ψυχή ή ένας πληγωμένος αντιηρωικός γραφιάς,
τις έγραψε γιατί βαριόταν, γιατί δεν είχε τι να κάνει,
μην τον πλάσεις στο νου σου κατά το δοκούν,
κανένας αληθινός έρωτας δεν αποτυπώνεται με λέξεις,
οι πράξεις μετράνε, όχι τα όμορφα λόγια.
μην θεωρήσεις πως τον ξέρεις επειδή ομολογεί πως είναι καθίκι,
ούτε να πιστέψεις πως όντως είναι.
Ένας κανονικός άνθρωπος είναι τίγκα στις αντιφάσεις,
όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι,
που φοβούνται και γελάνε και κλαίνε και ξεσπάνε,
με τα ψυχολογικά τους και τις εμμονές τους.

Σκατά και ψόφο στους ''θετικούς'' ανθρώπους.