Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

ΜΥΣΣΕ:ΓΚΑΜΙΑΝΙ Η΄ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ ΠΑΡΑΦΟΡΑΣ, της Α. Ξηρογιάννη

Περπατώντας στα σοκάκια της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα πέφτεις πάνω σε ένα απίστευτα τολμηρό για την εποχή του κείμενο.Στην ουσία πρόκειται για μια πορνογραφική ιστορία που έγραψε ο πληθωρικός και ακόλαστος Alfred de Musset!
Και που κατέληξε να είναι το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο γαλλικό κείμενο του 19ου αιώνα,αφού θεωρήθηκε αριστούργημα της ερωτικής πεζογραφίας.Αρχικά το έργο κυκλοφορούσε παράνομα ,μετά έκανε τις μεγαλύτερες πωλήσεις του αιώνα και προκάλεσε σάλο.Η ηρωίδα του Μusset θα μπορούσε σημερα να παιζει σε μια χυδαία τσοντοταινία ή να ναι μια ξεφτιλισμένη πόρνη,έκφυλη ...ένα τέρας λαγνείας και διαφθοράς!Αυτή ειναι η κόμισσα Γκαμιανί,γεμάτη χειμαρρώδη ερωτισμό,που τον απολαμβάνει μέχρι θανάτου τελικά.Την διέφθειρε μια θεία της και αυτή διέφθειρε την μικρή Φάννυ.Ενα σκληρό βιβλιο γεμάτο τερατώδη όργια,βιασμούς,κτηνοβασίες,σεξ με τεχνητούς φαλλούς,υποβλητικά σκηνικά,ελεύθερα ενστικτα,φλογισμένα φιλιά,διαστροφές,παροξυσμούς ηδονής,μύηση σε πρόστυχους έρωτες,ανείπωτες τρέλες.Στο τελος του έργου η παθιασμένη νυμφομανής Γκαμιανί φυσικά και χωρίς ενδοιασμούς δηλητηριάζει τον εαυτό της και το ερωτικό της θήραμα.Η γυναίκα που νικήθηκε από την υπέρμετρη ηδονή της βογγάει καθώς ξεψυχά:

Eίναι τρομαχτικό!Ακούς;Πεθαίνω από τη λύσσα της ηδονής,από τη λύσσα του πόνου...

Η σάρκα νικά κάθε λογική,η σάρκα οδηγεί στην εγκατάλειψη της ζωής...αφού έχει φέρει πρώτα τη γλυκιά ευτυχία.Η Γκαμιανί σε κάποιο σημείο μονολογεί:

Oνειρεύομαι μόνο το αφόρητο,το παράδοξο.Ακολουθώ το αδύνατο.Είναι απαίσιο.Να εξαντλούμαι,να εκμηδενίζομαι μέσα στην απογοήτευση.Να ποθώ πάντα και να μη ικανοποιούμαι ποτέ.
Η ακορεστη και ανικανοποιητη ηρωιδα κάνει το θύμα της,την Φαννύ,να αναφωνήσει :Eχω την κόλαση στο πνεύμα και την φωτιά στο σώμα.Τί άλλο πια να ανακαλύψω;Ω λύσσα!.Η μαθήτρια ξεπερνά την δασκάλα σε διαφθορά,αλλα η ζωη της τελειώνει σύντομα.Πέφτει θύμα της έκστασης και της μανίας της δεύτερης.Η εκρηκτική λεσβία Γκαμιανί αναρωτιέται κυνικά αν στα τελευταία της ζωής της υπάρχει αισθησιασμός.
Πρόκειται για ένα ανατρεπτικό κείμενο,στο οποίο ο Μusset επιδεικνύει μια ξέφρενη φαντασία ξετινάζοντας τον ορθό λόγο και κάνοντας την μεγάλη υπέρβαση.Κάποιοι είπαν ότι προσδοκούσε με αυτό το κείμενο να προκαλέσει την ερωμένη του Γεωργία Σάνδη,επειδή η σχέση τους είχε κλονιστεί.Το μοτίβο ηδονή-θάνατος συνανταται εδώ σ΄ολο του το μεγαλείο και δίνει δραματικότητα στο έργο.
Η Γκαμιανί είναι μια ιδιαιτερη λεσβία.Μισεί τους άνδρες,αλλά έχει εξασκηθεί στο να τους χρησιμοποιεί για τη δική της απόλαυση.Τους εξοντώνει,τους νικά,τους ρουφά τη ρώμη και περηφανεύεται για τα κατορθώματά της.Ακόμα ,είναι αγρια με τις ερωμένες της και βίαιη σαν άντρας.Εχει μια έντονη αρσενική πλευρά και όπως λέει η ίδια<προσφέρει ηδονή χωρίς όρια,είναι ο έρωτας που σκοτώνει>.Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η Γκαμιανί μέσα από
την δεξιοτεχνία του Μυσσέ φαντάζει ως η θεά της Σεξουαλικότητας που εφευρίσκει απίστευτους τρόπους απόλαυσης και τους εξαντλεί.Συμφωνα με κάποιους μελετητές ο συγγραφέας βρήκε έναν πρωτότυπο για την εποχή του τρόπο να κάνει τη δική του εξομολόγηση για πράγματα δικά του προσωπικά που τον <καίνε>,να τα βγαλει από μεσα του,να τα απελευθερώσει,να τα ξορκίσει.
Αποτελεί τον μοναδικό ερωτογράφο συγγραφέα του γαλλικού ρομαντισμού.
Τέλος σημειώνω ότι υπάρχουν 12 γκραβούρες του DEVERIA συνοδευτικές του κειμένου που είναι ακρως αποκαλυπτικές!

<Δεν πιστεύω ότι η μανία των φαλλών,η δίψα της σάρκας,η φωτιά της γυναικείας μήτρας,απεικονίστηκαν ποτέ από άλλη πένα με μεγαλύτερη σφοδρότητα και μεγαλύτερη εμπειρία...>(J-K.Huysmans)

*To βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ σε μεταφραση Α.Στάικου.

 

 

τα κορίτσια που μόλις έχουν γεννήσει ουσίες,
τα κορίτσια του Έγκον Σίλε,
αυτά και μόνο κάνουν καλύτερα τα αποκαρωμένα βράδια της Δευτέρας...

 

 

Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με

Λέει «θέλω να σε γλείψω πατόκορφα, θέλω να σε φάω ολόκληρη, να φτάσω στα κόκαλά σου, να κλειστούμε σ' ένα δωμάτιο για μέρες». Κι αυτό είναι φοβερό από μόνο του. Όλο αυτό το τσουνάμι επιθυμίας». Χώνει το χέρι του μέσα από το τζιν, εξάρει το δέρμα. Ανεβαίνει τη ραχοκοκαλιά προς τα πάνω, αλλιώς θα ήμουν αμυντική και το ξέρει. «Και μόνο αυτό είναι αρκετό, είναι καταβύθιση στην ηδονή, θέλω να βυθιστώ κι άλλο μέσα σου», λέει και σκέφτομαι ότι εννοεί να βυθίσει το πουλί του. «Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας.

Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος. «Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας. Με κοιτάει σοκαρισμένος. Δεν με θυμάται έτσι. Αναπτύσσει λεπτομερώς τι σκοπεύει να κάνει. Και ότι αναφερόταν σε μια επιθυμία πιο ολιστική. «Θέλω να σε κατέχω», λέει. Αρχίζω να ελπίζω σε γάμο. Ή, έστω, σε μια παραδοσιακή αντρική βαρβαρότητα. Ναι: είναι σίγουρα ικανός για λίγη κλασική, ζωώδη βία, όπως μας την εμφύσησαν η θρησκεία και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Ένα πάτημα εδώ, ένα τραβηγματάκι μαλλιού εκεί, μια προσομοίωση βιασμού παραπέρα - κι όταν λέω προσομοίωση, εννοώ προσομοίωση. Προς το παρόν, βυθίζει τη γλώσσα στα δόντια. Και να 'μαστε: δύο αντιεξουσιαστές, δύο εντελώς φεμινιστές, δύο του χώρου να φασωνόμαστε εξουσιαστικά μέσα στ' αμάξι. Με καρδιές που χτυπάνε σαν ταμπούρλα. Πίσω στην τρίτη λυκείου: το δέρμα κολλάει στη δερμάτινη επένδυση και δεν το ξανακάνω σ' οτομπιάνκι.

Εκτός αν αντικειμενοποιηθώ από κάποιον ιδιοκτήτη οτομπιάνκι. Λέει, «είσαι με το 'να μάτι έξω απ' το αμάξι, σαν αφηρημένο επαρχιακό φανζίν, με τα μισά γράμματα έξω από τη σελίδα. Πες μου, γαμώ τον Γκι Ντεμπόρ μου μέσα. Τι σκέφτεσαι;». Σκέφτομαι ότι έχω αντικειμενοποιηθεί, ότι εδώ συντρέχουν συνθήκες αντικειμενοποίησης, ότι με βλέπει σαν κρέας και σαν εκείνο το πλάσμα του οποίου την ουσία θες να φορέσεις σαν πουλόβερ, του οποίου το δέρμα θες να σκαλίσεις και να φας, σαν να πρόκειται για την ίδια σου τη μύτη – ε, ναι, κάποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό, το 'χω δει. Σκέφτομαι ότι είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο ζούμε, ο λόγος για τον οποίο τραγουδάμε, γράφουμε, κάνουμε δίαιτα, εκτοξεύουμε εξυπνάδες: αυτή η στιγμή που ο άλλος επιθυμεί ξεκάθαρα και κολασμένα το σώμα μας. Που η καύλα καλπάζει. Η καύλα η μεταδοτική. Η καύλα των άσχημων. Η καύλα των ποθητών.

Η καύλα των συμμαθητών για τη μαζορέτα. Η καύλα των γέρων. Η ακυρωμένη καύλα του εραστή που σε βλέπει σαν νεράιδα και αδυνατεί να σε πάρει. Η καύλα που δεν απαντά στη δική σου: η καύλα η αναπάντητη. Η καύλα του διπλανού στο μπαρ. Του αγοριού που σου τραβούσε το σουτιέν στο σχολείο. Καύλα μπλεγμένη με έρωτα. Σκέτη καύλα. Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας. Ο Γουόρχολ λέει ότι υπάρχουν αυτοί που περνάν τη ζωή τους αποφεύγοντας την επιθυμία των άλλων κι εκείνοι που τους κυνηγάνε. Οι πρώτοι περνάνε χρόνια ξεσκονίζοντας από πάνω τους τα σάλια των άλλων, τα βλέμματα συμπυκνωμένης λαγνείας, τις ριπές πόθου που τους εκτοξεύονται στο σούπερ μάρκετ σαν Άζαξ από εκείνους που τους βλέπουν ως κομμάτι ζουμερού κρέατος. Με τον καιρό αναπτύσσουν αντισώματα ή και άνεση στην ξένη λαγνεία. Κάποτε, πιο υποψιασμένοι, βασανισμένοι ή πιο αγάμητοι, την εκτιμάνε ανεξαιρέτως. Αυτή την αντικειμενοποίηση. Αντικειμενοποίησέ με. I wanna be your dog. Your thing. Your something.

Πολλοί έχουμε νιώσει αντικείμενα – δυστυχώς, όχι όλοι. Κάποιοι δεν έχουν αγκαλιαστεί ποτέ, από κανέναν – πλην της μάνας τους: δεν ένιωσαν αντικείμενα του πόθου του άλλου. Όπως λέει ο Χριστιανόπουλος: «Εσείς που... έχετε κάποιον να σας σφίγγει τρυφερά το χέρι... είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;». Που κάνουν οne night stand για λίγη στοργή: ακόμα κι εκεί παίρνεις χάδι, πόθο. Ακόμα κι εκεί, όταν αποχωρίζεσαι, χάνεις τα μάτια που σ' έχουν –για λίγο– ποθήσει, τα χέρια που σ' έχουν χαϊδέψει. Λέει ο Καροτενούτο: «Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος! Θυμάμαι τη θεία να λέει στα πενήντα πέντε της ότι έρχεται μια στιγμή που οι άντρες δεν σε βλέπουν, δεν υπάρχεις, δεν σε ποθούν, κι αυτή είναι μια τραγική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας. Ενός ανθρώπου, θα έλεγα εγώ, που κοιτάω τους μπαρμπάδες με αδιαφορία, που εκπλήσσομαι από τη λαγνεία τους. Όμως κι αυτοί καυλώνουν. Μερικοί έχουν κάποια που τους ποθεί ακόμα. Ευτυχώς. Η θεία εννοούσε: μια μέρα θα αποαντικειμενοποιηθείς, θα ψάχνεις να σ' αντικειμενοποιήσουν. «Ωραία είναι», θέλω να πω στον φίλο που είναι ψιλοσέξι-αλλά-δε-θα-τον-ερωτευτώ-κιόλας. Δεν μιλάω, όμως: έτσι κάνει το αντικείμενο, παραμένει αινιγματικό, εάν θέλει να παραμείνει αντικείμενο. «Κι εγώ γουστάρω, φίλα με κι άλλο», λέω τελικά, δεν γαμιέται; Κι αν όχι, γιατί δεν γαμιέται;

Οι γυναίκες στα βιβλία του Χένρι Μίλερ είναι αντικείμενα είναι και υποκείμενα: αντικειμενοποιούν τους άντρες, εφόσον είναι εγωιστικά ηφαίστεια ασυγκράτητης λάβας. Ίσως γι' αυτό μου αρέσει ο Χένρι. Είναι καλό να είσαι αντικείμενο, δεν χρειάζεται να γίνεις η Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Γιατί κιόλας να το παίζεις πριγκίπισσα τύπου «μ' αρέσει, αλλά δεν είμαι εύκολη, δεν γαμιέμαι χωρίς λόγο»; Πριγκίπισσες όλου του κόσμου, γαμηθείτε! Δεν χρειάζεται να παντρευτείτε πρώτα. Υπάρχει κι εμβόλιο για τα κονδυλώματα. Η καύλα των άλλων. Κάτι σου δίνουν, κάτι ζητάνε, πάντως κάτι τους εμπνέεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν αυνανισμό στη μέση της νύχτας. Μπορείς να τους σνομπάρεις. Μπορείς να ενοχλείσαι. Αλλά δεν παύει να είναι δώρο: ένα αγαπησιάρικο γράμμα του οποίου είσαι ο παραλήπτης. Κι αν αύριο πω «όχι στο να γινόμαστε σεξουαλικά αντικείμενα, όχι στο εξουσιαστικό σεξ, τέρμα, και στο εξής θα γαμιόμαστε μόνο στο πλάι, φάτσα με φάτσα, ώστε κανείς να μην είναι από πάνω ή από κάτω», αν μια μέρα το πω αυτό, να ξέρεις ότι μου 'χει πέσει η λίμπιντο στα πατώματα – ή κανείς δεν με αντικειμενοποιεί.

Πηγή: www.lifo.gr

 

Οδηγός επιβίωσης του ποιητή
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Το ποίημα δεν απαγορεύει τίποτε.
Το ποίημα δε γράφεται για μια ντουζίνα εκλεκτών.
Πρέπει ο ποιητής να διαθέτει περίστροφο λέξεων.
Ο ποιητής πρέπει να αγαπά το καλό φαγητό αλλά και την κακοπέραση. Έχει να του προσφέρει πολλά.
Ο ποιητής πρέπει να λατρεύει το σεξ. Ο ποιητής που δεν λατρεύει το σεξ είναι υπάλληλος της ποίησης. Ως και ο Σεφέρης ήτο φοβερός ματάκιας.
Οι αρετές του ποιητή όταν περνάνε στο ποίημα το ποίημα γίνεται ψεύτικο, διδακτικό για σχολικά εγχειρίδια.
Ο ποιητής πρέπει να λέει τα πράγματα όπως είναι.
Ο ποιητής πρέπει να αφήνει το ποίημα στην τύχη του.
Ο ποιητής πρέπει να καπνίζει άφιλτρα στην πρώτη του νεότητα.
Ο ποιητής πρέπει να έχει κατά νου τον αδιάκοπο πόλεμο με το φόβο.
Ο ποιητής πρέπει να μυρίζει το μουνί σα να μυρίζει λουλούδι.
Ο ποιητής που δεν ξεπέφτει στο μουνί γίνεται εκδότης.
Η γλώσσα του ποιητή είναι η γλώσσα κατά των ασθενειών του γήρατος.
Ο ποιητής είναι και τη νύχτα ποιητής.
Ο ποιητής δεν βγαίνει στην σύνταξη ποτέ.
Ο ποιητής που δε ρίχνει χαστούκια στο γούστο του κοινού και γροθιές στο στομάχι του κράτους είναι λαπάς.
Ο ποιητής είναι επαγγελματίας ερασιτέχνης.
Ο ποιητής πρέπει να λατρεύει ότι έχει σάρκα και οστά.
Ο ποιητής στην πόλη των ιδεών γίνεται γραφειοκράτης ή σχολικός σύμβουλος.
Ο ποιητής ξέρει πως οι ιδέες χωρίς τον άνθρωπο είναι σαν καρφίτσες στον κώλο.
Ο ποιητής δε λύνει γρίφους.
Ο ποιητής δίνει φωτιά στις άγριες γυναικάρες.
Όταν πρέπει να είναι στρατευμένος ο ποιητής θα πρέπει με πάθος να είναι στρατευμένος. Κι ας μοιάζει με πλασιέ.
Δεν θα πρέπει να δίνει υποσχέσεις στον καθρέφτη του ο ποιητής.
Ο ποιητής που δεν προβοκάρει είναι μαλάκας ποιητής.
Δεν υπάρχει ποιητής κακός αλλά ποιητής που δε διαβάζεται υπάρχει.
Υπάρχουν συνταγές μαγειρικής που βγάζουν ποίηση.
Υπάρχουν κορμάκια που αχνίζουν ποίηση.
Ο ποιητής πρέπει να κοιτά τη γυναίκα στα χείλη.
Γράφω ποίηση σημαίνει εκδίδω με σέβας την ασέβειά μου.
Η ασέβεια του ποιητή απέναντι στην υποκρισία είναι ποίηση.
Αν ο ποιητής δεν είναι βέβηλος του πλούτου θα βραβευτεί απ’ τους βέβηλους της ζωής.
Ο ποιητής δεν είναι στοχαστής.
Ο ποιητής πρέπει να γράφει κάθε μέρα.
Ο ποιητής έχει για εργαστήρια κρεβάτια και αγρούς από καταβολής υγρών.
Η ερωτική διάθεση είναι ο παράξενος ελκυστής του ποιητή με τα πρόσωπα.
Όλα τα πρόσωπα έχουν για τον ποιητή αυτό το εκτυφλωτικό μεγαλείο της μοναδικότητας.
Ο ύμνος του ποιητή είναι ο ύμνος στην πολυμορφία.
Ο ποιητής δεν διαθέτει ατζέντα αλλά μνήμη αλανιάρα.
Ο ποιητής ζει με τα ψίχουλα των βλεμμάτων του κόσμου.
Ο ποιητής που το παίζει πατριώτης είναι ένας σπουδαίος γλείφτης των πελατών του.
Ο ποιητής που γράφει παραδοσιακά έχει κληρονομήσει ένα σκυλί που δε γαβγίζει.
Ο ποιητής που καίγεται για τους νέους τους έχει βάλει ήδη φωτιά.
Δεν υπάρχουν ποιητές στον πύργο τους, αλλά προικοθήρες στο προικώο τέμενος της μαμής υπεραξίας.
Ο ποιητής είναι το όχημα που μεταφέρει τις αλλόκοτες καταστάσεις στο μέλλον.
Ο ποιητής δεν έχει πίστη.
Ο ποιητής έχει χεσμένα τα εθνικά σύμβολα.
Ο ποιητής δεν πιστεύει στο αρχαίο κλέος.
Καταϊδρωμένα κορμιά αρμενίζουν στην κάμαρα του ποιητή.