Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

"Dolls with no little girls around to mind them were sort of creepy under any conditions."
Stephen King, Desperation

 

 

 

dat... Ford GT  

 

Μα τι συμβαίνει επιτέλους εκεί στους μπαχτσέδες;

 

 

3 Σπτεμβριου Γενε8λια ΠΑΣΟΚ

 

[Tango] Του Κωνσταντίνου Τσαούση

Πνίγομαι. Χορός. Τα χέρια σου γύρω μου. Ασφυκτιώ. Σε σπρώχνω, χάνομαι. Το δέρμα μου ζεσταίνεται, αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται σαν για να σπάσουν σε μια ύστατη προσπάθεια να κυλήσει το αίμα. Τι ώρα είναι; Ποια φωτιά σου με καίει; Δεν ξέρω και δεν με αφορά.

Το στόμα σου δύσοσμο. Όχι. Στόμα ευωδιαστό. Με σπρώχνεις, χορεύω. Παλεύεις τυλίγοντας τα πόδια, επιτίθεσαι σαν ζώο ή ταυρομάχος. Αντικρούω, προσποιούμαι. Η εκδίκησή σου παίζεται στην ορμή. Μια προσπάθεια. Μια τόση δα προσπάθεια για να σε ηρεμήσω. Αλλά εσύ γελάς. Χορεύεις και παλεύω.


Γνωρίζεις ότι αυτό που γεννιέται στα σωθικά είναι που κάνει το σώμα μου να συστρέφεται. Γοητεύεσαι, αδημονείς. Αυτή εδώ η συστροφή είναι γνώριμη. Τη δημιούργησα για να σου αρέσει. Αρέσκεσαι να νομίζεις ότι τη δημιούργησες εσύ, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ζώο η ταυρομάχος; Ένας από μας είναι πιο δυνατός.

Όλα σταματούν για μια στιγμή. Γλιστράς στον καβάλο μου σαν η ζωή σου να μου αφήνεται. Το κάνεις ενώ γνωρίζω ότι το σώμα μου σε απωθεί. Ότι η βία μου σου θυμίζει πως δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς κάτι από μένα. Γλιστράς στον καβάλο μου κι όμως παλεύεις να με κάνεις να σταματήσω. Ή μήπως να σταματήσω να είμαι το σώμα στο οποίο εσύ γλιστράς ικετεύοντας. Χαμογελάς.

Χαμογελάς. Βγαίνεις στην επίθεση, κάνεις ένα βήμα πίσω σαν για να με κρίνεις. Και χορεύουμε έτσι. Σ’ αυτό το ημίφως όπου ανήκουμε. Το να ανήκουμε κάπου είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Γιατί απ’ αυτό έρχεται και η δική μας παιδική ένωση. Όμως ο χορός διασπά τον κλειστό κύκλο. Χαμογελώ και παλεύω. Παλεύεις και σταματώ. Χαμογελάς.

Αυτή η ξέφρενη βία μ’ ερωτεύεται. Δεν τη θέλω, εκείνη έρχεται σε μένα. Με σπρώχνεις, δεν ανταποδίδω – κερδίζω χρόνο, προσποιούμαι. Ποιος είναι ο πιο δυνατός; Έχεις ερωτευτεί αυτή τη βία, παραδέξου το. Δεν θα σε σπρώξω. Εγώ θα χορεύω. Ταυρομάχος με ταυρομάχο. Τα δόντια σφιγμένα, τα βλέμματα έξω.

Ψεύτικα λες. Πέτρινα λέω. Με λέξεις κάνεις την πέτρα μειδίαμα. Κι εγώ λυγίζω.

Λυγίζω. Σ’ αυτό το ημίφως που μας ενώνει, σ’ αυτόν τον χορό που μας ρίχνει σ’ εναλλασσόμενους ρόλους ζώου και ταυρομάχου, εγώ αφήνω τη σκέψη μου τόσο κενή όσο χρειάζεται για να γεμίσει από εσένα. Περιμένω. Νιώθεις τα σωθικά μου που καίγονται; Συστρέφεσαι σε μια συστροφή που εμείς δημιουργήσαμε για να μπορούμε να παλεύουμε χορεύοντας – ζώο με ζώο, κύριος με δούλο, ταυρομάχος με ταυρομάχο, ενώ το μόνο που πραγματικά περιμένω από σένα είναι να σταθείς μια στιγμή, καθώς το πάτωμα θα διατρέχει η στιγμιαία παύση της μουσικής, και να μου πεις, να μου δείξεις, να γράψεις στον αέρα: Κανείς μας δεν είναι πιο δυνατός, κανείς δεν μας ανήκει: κανείς δεν ανήκει σε κανέναν. Έλα να χορέψουμε απ’ την αρχή.

 

[Τα Σημεία] Της Κατερίνας Χανδρινού


Είμαι σκυμμένη και μαζεύω τις χρωματιστές κλωστούλες από το πάτωμα του εργοστασίου. Έπειτα τις κάνω μασούρι και τις παραδίδω. Είμαι σκυμμένη και είμαι νέα και μαζεύω τις κλωστούλες έχοντας μέσα μου εσένα. Με πονάς και είσαι το καμάρι μου και είμαι πολύ νέα και οι κλωστούλες είναι πολλές στο πάτωμα του εργοστασίου. Αυτή είναι η δουλειά μου: μαζεύω τις κλωστούλες και τις κάνω μασούρι. Τέλος της βάρδιας, δίνω τα μασούρια στην υπεύθυνη, πολύχρωμα, χαϊδεύω με καμάρι την κοιλιά μου, είμαι νέα, έχω σχολάσει.

Όλα τα σημεία ενός άντρα, ένα προς ένα, όλα σου τα σημεία, πέρασαν από μένα, ακούμπησαν και τρίφτηκαν πάνω σ’ όλα τα δικά μου τα σημεία, πάνω στα σημεία μιας γυναίκας, την ώρα που σε γένναγα. Καμία άλλη γυναίκα. Δεν θα το αξιωθεί ποτέ αυτό καμία άλλη γυναίκα. Σε βάζουν πάνω μου οι γιατροί γιατί έτσι πρέπει, μου ανήκεις. Όλα τώρα αρχίζουν.

Τα χρωματιστά κουρελάκια και οι κλωστούλες στο πάτωμα του εργοστασίου έκαναν τα πράγματα πιο εύκολα για μένα. Έκαναν τη γέννα μου πιο εύκολη όλες αυτές οι κινήσεις αναδίπλωσης του σώματός μου με σένα μέσα μου καθώς έσκυβα και μάζευα κλωστούλες. Παραδέχομαι λοιπόν, οι φωνές μου, οι φωνές του τοκετού, είχαν κάτι το υπερβολικό, μιαν αναντιστοιχία, κάτι που είχε να κάνει με θρίαμβο περισσότερο παρά με πόνο.
Έπειτα ο θηλασμός. Καμία άλλη γυναίκα. Καμία άλλη. Μόνο το γάλα μου.

Γάλα μου – μεγάλωσες.

Παρά τη θέλησή μου. Τα δέρματά μας έπρεπε να απομακρυνθούν. Δεν έπρεπε να μας δει κανείς ενώ προσπαθούσα ακόμα να σε θηλάσω το πρωί πριν πας σχολείο. Το μεσημέρι όμως, θα μου το πλήρωνες ακριβά αυτό. Κύρια ανάκριση: ονόματα συμμαθητών, ποιος είναι ποιος, καταγωγές, επιδόσεις, συναναστροφές, πλήρης κατάλογος αναφορών.

Σε παρατηρώ, σκέφτομαι πως το κεφάλι σου, ο λαιμός σου, οι ώμοι, όλα σου, όλα σου τα σημεία έχουν αγγίξει και πιέσει όλα τα δικά μου τα σημεία για να βγουν στο φως, να υπάρξουν και να κάθεσαι τώρα απέναντί μου, στο τραπέζι της πρώτης σου αυθάδειας.

Ήμουνα νέα, το πάτωμα του εργοστασίου γεμάτο απ’ άκρη σ’ άκρη πολύχρωμες κλωστές και κουρελάκια, εσύ ασχημάτιστος. Θυμάμαι τους αρμούς απ’ τα πλακάκια και από πάνω μου φωνές «να ’μαι πιο γρήγορη και πιο παρατηρητική και πιο επιδέξια», εσύ ακόμη ούτε που κλώτσαγες. Κάθεσαι τώρα απέναντί μου στο τραπέζι της πρώτης σου αυθάδειας. Θέλεις να φιληθείς, το ξέρω. Μια γυναίκα κατώτερή μου θα σε καταφέρει. Είσαι τόσο αγνός και είναι όλα σου τα σημεία ενωμένα με όλα τα δικά μου αφού έτσι, ασκώντας τους πίεση, γλίστρησες έξω και τώρα ζεις και κάθεσαι απέναντί μου, στο τραπέζι της πρώτης σου αυθάδειας, έτοιμος να φιληθείς.

Ενοχή. Ενοχή από τα σημεία σου προς τα σημεία μου, αφού ξέρεις ότι ξέρω. Όχι, μου λες, δεν θα βγεις με την κατώτερή μου γυναίκα ούτε με καμία γυναίκα αλλά κι αν θα ’βγαινες ήταν δικός σου λογαριασμός.
Σε ντύνω και σε ξεπροβοδίζω ενώ μου αντιμιλάς. Θέλω και εννοώ να μυρίζεις όμορφα. Να δει η κατώτερη το πουκάμισό σου πώς αστράφτει, τις γραμμές του, τι πα να πει να είναι τέλειες. Με τα χέρια μου τεντώνω όλες σου τις γωνίες που είναι οι δικές μου κι ας μην έχεις ακόμα ομολογήσει πως θα βγεις απόψε με την κατώτερή μου γυναίκα και πως θα φιληθείς. Πως θα φιληθείς ενώ ακόμα το μουστάκι σου δεν έχει τελείως φυτρώσει, έχει κενά, είναι νωρίς πολύ, είναι τα πράγματ’ άγουρα. Θέλω όμως να αναγνωρίσεις, θέλω να μου το πιστώσεις αυτό, πως είμαι ανεκτική, ανοιχτό μυαλό, θέλω να το θυμάσαι πως δεν σ’ εμπόδισα, δεν τράβηξα μπροστά σου εκείνο το βράδυ τα μαλλιά μου, δεν έκανα σα μέδουσα.
Κρατάω την ανάσα μου και κάνω πως κοιμάμαι. Το κλειδί σου στην πόρτα. Η ανακούφιση. Κρατάω την ανάσα μου ν’ ακούσω αν θα κάνεις μπάνιο. Δεν κάνεις. Χώνεσαι στη φωλιά σου, κουλουριάζεσαι και νομίζεις ότι δεν σ’ ακούω που κάτι ψιθυρίζεις και κάνεις το κρεβάτι σου να τρίζει. Μου ’ρχετ’ εμετός. Προτού ακόμη ακουστούν οι κοφτές σου ανάσες των ριπών του τέλους.

Στο πρωινό της επομένης είσαι λιγομίλητος, κομμένος. Καθώς στύβω τα πορτοκάλια, προσπαθώ να είμαι ευχάριστη. Περιγελάς τη ρόμπα μου και τις κινήσεις που κάνουν τα μπράτσα μου. Έχουν αρχίσει άραγε ήδη οι συγκρίσεις; Δεν δίνω σημασία, πάω να σου χαϊδέψω τα μαλλιά, μια κίνηση κάνεις σαν για ν’ αποφύγεις σφήκα. Κάνω κι εγώ να πω ότι σε μεγάλωσα μαζεύοντας κλωστούλες, κουρελάκια από το πάτωμα του εργοστασίου. Όμως δαγκώνομαι, θα ήταν λάθος, θα έχανα. Έχεις αργήσει.

Μόνη τώρα. Τρέχω στα σεντόνια σου να δω. Τραβώ το πάπλωμα, μετράω τους λεκέδες σου. Ταχυπαλμία. Σκοτοδίνη. Πιάνομαι απ’ το κάγκελο του κρεβατιού.

Κουπαστή ακυβέρνητου καραβιού. Νέα τάξη πραγμάτων. Συνειδητοποίηση. Η κατώτερη γυναίκα είναι όλες. Είναι κάθε. Είναι όποια. Είναι η ίδια η φαντασίωση που είναι κατώτερη. Η φαντασίωση της όποιας, της κάθε γυναίκας, είναι κατώτερή μου. Δεν έχει καμιά ελπίδα εκείνη να σε μάθει. Κακιά και ματαιοπονεί. Μας τρώει το χρόνο. Δεν το καταλαβαίνεις;

Με κοιτάς με ειρωνεία. Μονάχα η ώρα του φαγητού μας απόμεινε και με κοιτάς με ειρωνεία. Το πώς τρώω, όλα. Μιλάς πριν τελειώσω, έχεις απαντήσεις. Αναψοκοκκινισμένος. Σε χάνω, σε χάνω, το νιώθω.

Παρακαλάω ν’ αρρωστήσεις, να έρθω κοντά σου, να σε περιποιηθώ. Να θυμηθείς το τάισμά μου, πώς είναι να σου δίνω στο στόμα ύλη από την ύλη μου. Σχετικά βαριά ν’ αρρωστήσεις. Ν’ αναγκαστείς ν’ αναζητήσεις τη διαβεβαίωσή μου πως όλα θα πάνε καλά. Κι εγώ να έχω την επιλογή να σου τη δώσω ή μη. Αβοήθητος, όσο το δυνατόν πιο αβοήθητος. Αλλά κυρίως, να νιώσω στο στήθος μου τον πυρετό σου, να παρατείνω την ανάρρωση όσο γίνεται. Να εγκαταλείψω το δωμάτιό μου για λίγες μέρες, στο κρεβάτι σου να εγκατασταθώ. Να σου αλλάζω διαρκώς κομπρέσα. Να προσπαθήσω να σου μείνω αξέχαστη τοποθετώντας σε ανάμεσα στους μαστούς μου. Αυτή η επαφή μας ίσως ξυπνήσει μέσα σου τη μνήμη των σημείων μας, έτσι όπως πάλευαν το ένα με το άλλο, γλοιώδη, παλλόμενα, ροζ.

Κι ίσως τέλος διευκολύνει την πορεία σου προς τα μέσα μου, έτσι όπως, έτοιμη εγώ να σε δεχτώ, με τα σκέλη μου σε διάσταση, σα σκούπα σάρκινη ηλεκτρική, γάλα μου, σκουπίδι μου, θα σε πιάσω απαλά στην αρχή από το σπάνιο σαγόνι σου και θ’ αρχίσω να σε πιέζω μέσα μου, θ’ αρχίσω να διαρρηγνύομαι απ’ το μαλλιαρό κρανίο που θα μπαίνει βασανιστικά μέσα μου, πιο μεγάλο και πιο σκληρό και πιο ζεστό απ’ όσο είχα φανταστεί. Θα νιώσω όλο το πρόσωπό σου, όλα του τα σημεία, μιαν ανάσα θα πάρω όταν θα φτάσω στο λαιμό κι έπειτα στους ώμους θα βογκήξω, ίσως εκεί να χάσω όλο μου το αίμα, ίσως να μην αντέξω αυτό το σφήνωμα, να μη φτάσω ποτέ πιο κάτω στο τριχωτό του στήθους σου, στην κοιλιά σου, στα σημεία του ανδρισμού σου, τα σημεία σου.

Μ’ ακόμα κι έτσι, ακόμα και τόσο από σένα να χωρέσω, θα είναι αρκετό. Αρκετό για να σε γλιτώσω, μια για πάντα να σε σώσω απ’ την κατώτερη γυναίκα.



[από το τρίπτυχο σεμινάριο λογοτεχνικής γραφής του Δημήτρη Τανούδη:
«shortstory: ένα σύμπαν σε συστολή» | «η γραφή ως στιγμή» | «προς ένα νέο τραγικό»
(Χειμώνας 2012 – Καλοκαίρι 2013)]

 

 

Μη νομίζεις
οτι δεν ξέρω
πως καθώς μου μιλάς
το χέρι του μυαλού σου
μου αφαιρεί διακριτικά
τις κάλτσες μου,
και με επιδέξιες,
τυφλές κινήσεις
ανεβαίνει κατά μήκος
του ποδιού μου.
Μη νομίζεις
οτι δεν ξέρω
οτι ξέρεις
ότι καθετί που λέω
είναι ένα ένδυμα...
_Anne Stevenson

 

Ελαφρύ γκρενά χρώμα, αρκετά διαυγές, με διακριτικές πορτοκαλί ανταύγειες, δείχνει την αντοχή του στο χρόνο.

Στη μύτη κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις με τα αρώματα ώριμων μαύρων φρούτων, κυρίως βατόμουρου και δαμάσκηνου, που συνοδεύονται από κόκκινο πιπέρι, πελτέ ντομάτας και πάστα ελιάς. Ευκάλυπτος, ξύλο, βρεγμένα φύλλα και χώμα δίνουν γήινο τόνο ενώ ο πολύπλοκος αρωματικός χαρακτήρας του ολοκληρώνεται με αρώματα σοκολάτας, τσαγιού και δέρματος.

Ο συναρπαστικός του χαρακτήρας συνεχίζεται στο στόμα με το γεμάτο σώμα του να επιδεικνύει εντυπωσιακά διατηρημένη οξύτητα και έντονες, καλά ενταγμένες τανίνες. Στα αρώματα στόματος ξεχωρίζουν δαμάσκηνο, τσάι, σοκολάτα και κόκκινο πιπέρι. Η επίγευση είναι μακράς διάρκειας, αφήνοντας πικάντικη αίσθηση στο στόμα.