Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Ό, τι κι Αν μας συμβαίνει στη ζωή,
σε όποια απόφαση κι Αν οδηγηθούμε,
όποια επιλογή κι Αν κάνουμε,
σε όποια ιδέα και Αν πιστέψουμε,
όποια αγάπη και Αν δείξουμε,
όποιο πρόσωπο κι Αν εμπιστευτούμε,
όποια θεωρία κι Αν υποστηρίξουμε,
όποια δύναμη ή αδυναμία και Αν επιστρατεύσουμε,
σε όποια θέση κι Αν καταλήξουμε,
όποιο όνειρο κι Αν περιμένουμε,
ό, τι ιδέα και Αν υπερασπίσουμε,
όποιον στόχο και Αν υπηρετήσουμε,
όποια θυσία και Αν κάνουμε,
σε ό, τι και Αν επιμείνουμε,
όποιον κόσμο και Αν ονειρευτούμε,
σε όποια ζωή και Αν αφιερωθούμε,
όποια χαρά ή απογοήτευση και Αν νοιώσουμε,
σε όποιον δρόμο και Αν βαδίσουμε,
ό, τι κι Αν μοιραστούμε,
όποια απόφαση και Αν πάρουμε,
σε όποιον θεό και Αν πιστέψουμε,
ό, τι και Αν θελήσουμε ή απορρίψουμε,
σε ό, τι και Αν αφιερωθούμε,
όποια ζωή και Αν περιμένουμε,
ό, τι και Αν διαλέξουμε,
σε όποια θέση και Αν βρεθούμε,
όπου και Αν καταλήξουμε, ένας μόνο θα φταίει:
Ο ε α υ τ ό ς μ α ς. Ποτέ ο άλλος. Ποτέ.

Α ν.

Καληνύχτα.

...Σταύρος Σταυρόπουλος...

[Ποτέ μην αφήνεις κάτι που αγαπάς για να πας σε κάποιον που σε αγαπά.]

 

 

   

εχε χαρη που δεν μπορω να εκφρασθω ελευθερα...

 

Βγάλτα από μέσα σου αγόρι μου!

 

 

Eίμαστε ένα χαρέμι από ξέγνοιαστα κορίτσια
μαθαίνουμε πολεμικές τέχνες και ρομαντισμό
πίνουμε ένα αφρώδες μαύρο γάλα
από έναν μικρό αρσενικό μαστό
η μία πίσω απ την άλλη
η μία πίσω απ την άλλη
με στόματα ανοιγμένα περιμένουμε ποιητικές βροχές
τα βράδια μόνες άσεμνα αγαπιόμαστε στο σκοτάδι
ο ουρανίσκος μας είναι μία άσπλαχνη ερωτική φωλιά
που ακουμπά του πρώτου έρωτα η σπορά
να γεννηθεί τυφλά η περιπέτεια κι η εμπειρία
κι η ποίηση να δώσει νέο νόημα στα ημικύκλια των γλουτών
η μία πίσω απ την άλλη
η μία πίσω απ την άλλη
με στόματα ανοιγμένα περιμένουμε γλώσσες ιδανικές
ψαλίδια δάκτυλα μπουκάλια τα βράδια μας θωπεύουν στο σκοτάδι
ντύνουμε την γυμνή αιδώ των γυναικών που πάσχουν
γινόμαστε πάνινες κούκλες αιμόφυρτων χεριών
απαλά στο ημίφως τους δαγκώνουμε τα μπράτσα
και την αθέατη παχιά ουρά χτενίζουμε των μηρών
η μία πίσω απ την άλλη
η μία πίσω απ την άλλη
με στόματα ανοιγμένα περιμένουμε τις μεθυσμένες ύβρεις των αντρών
τα βράδια διαπράττουμε τα πιο ωραία σωματικά ατοπήματα στο σκοτάδι!.
ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΦΟΡΕΜΑΤΩΝ (υπό έκδοσιν)

 

 

Σκορβούτο
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Όταν η ποίηση αρχίζει και εξατμίζεται μένει μόνο το κατακάθι μιας καινούργιας γραφειοκρατίας. Ασεξουαλικές αλλά παθιασμένες αναγνώσεις. Υπέροχα κριτικά σημειώματα για το πως μπορείς να μυρίσεις τα γεμιστά που ψήνονται στο φούρνο του τρίτου στίχου. Αναλύσεις και παράλληλα κείμενα, αλλά κυρίως το κρακ της λογοτεχνικής κοκαΐνης, πασπαλισμένο με συναίσθημα και ρομαντικό ίστρο. Το ανώτατο δικαστήριο των λογοτεχνών δε μπορεί να συγχωρήσει τη δράση. Του ποιητή δεν πρέπει να του σηκώνεται και της ποιήτριας δεν πρέπει να της τρέχουν τα υγρά μέσα στο ποίημα. Συμμαζέψτε τις εκκρίσεις σας, ουρλιάζει ο κύριος Περιοδικόπουλος των περιοδικών, που τα έχει καλά με την κυβέρνηση και το θεό. Και ευτυχισμένος δουλεύει στο γραφειάκι του και σαπίζει σ’ αυτή τη φάμπρικα κατασκευής καταραμένων της μιας σεζόν, όπου κάθε ευτυχία απουσιάζει και κάθε ψώνιο ακονίζει τη δίψα του για χαζοχαρούμενη αυτοκαταστροφή. Κυρίες και κύριοι όση αιθυλική αλκοόλη και να ψεκάσετε το συκώτι σας, όση νικοτίνη και να μπουκώσετε τους αεραγωγούς και τις φλέβες που οδηγούν στον εγκέφαλο, δεν πρόκειται να γράψετε ποίημα της προκοπής. Διότι για να γράψετε χρειάζεται να είστε καθαροί και αμόλυντοι σαν αχρησιμοποίητη σερβιέτα. Σαν έτοιμοι από καιρό να απορροφήσετε τα έμμηνα ενός ολόκληρου κόσμου που πάλλεται και σπαρταρά. Που δεν διεκδικεί βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου τσαχπίνη και δαφνόφυλλα, αλλά ηδονούλα για να βγάλει τη στιγμή. Άσεμνος με τους σεμνούς και λάγνος. Ακαταπαύστως εν στύσει.