Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Κύριε κάνε/ να προσμένουν τα ταπεινά φορέματα
μόνο ένα τίποτα /ολόλαμπρο και δεινό
όπως το σώμα/ με τους εφιάλτες και τις ανάγκες του
ώστε να/ ντύνουν την ντροπή της σάρκας με ευσπλαχνία
κάνε/ τα μεσάνυχτα τα φορέματα να φουσκώνουν από χαρά
κάνε/ να γίνονται μπαλόνια στον άνεμο των καλεσμάτων
κάνε/ να γίνονται αερόστατα στον ουρανό της μοναξιάς
κάνε/ να γίνονται ομπρέλες στον καταιγισμό της αγωνίας
κάνε/να διασώζουν την άκρα τελειότητα των κινήσεων
κάνε/ να επιβάλλουν μνήμη στον έρωτα και αποστροφή στις ύβρεις
κι ύστερα/ έτσι/ σαν πουλιά σε οίστρο
να/ ανακάθονται στα σκέλη τους
πάνω ακριβώς/ από την φωλιά του πεπρωμένου
τρύπα ορθάνοικτη/ πηγάδι αλμυρό
και/ μέσα του κενό/αυτό το παρελθόν που/ είναι το μέλλον
να ενώνουνε/ φτερούγες από ύφασμα
σαν/ να κλωσάνε χρυσούλικο αυγό την κάθε αγάπη
να τιτιβίζουν/ μόνο σιωπές
ενώ/ από κάτω τους η άβυσσος
τα μυστικά της/και
ο θρυμματισμένος καθρέφτης/ του νερού
το στόμιο του πηγαδιού/ είναι το στόμα του εραστή τους
από οχεία μελανό/ διευρυμένο στο πορφυρό σκοτάδι του εγκλεισμού
στον ουρανίσκο του/ οι πεθαμένοι περιμένουν
κι οι έρωτες/ έρωτες επιπλέοντες ποθούν
κάθονται/ με πάνινα φτερά εν διαστάσει
πάνω σε γλώσσα που/ είναι μάτι πηγαδιού
με/ την ωραία μεταξωτή τους μήτρα
τον/ βελουδένιο κόλπο και
τον/ βαμβακερό πρωκτό
ουρούν/
αφοδεύουν/
οργάζουν/
κλαίνε οδύρονται/
γελούν σπαρακτικά/
το δένδρο του πηγαδιού/ όλα τα καταπίνει
ακούστε με φωνάζει/ ακούστε με
ο θάνατος κι ό έρωτας/ σας περιμένουν όλες
πανέμορφες/ άσχημες και μοχθηρές γυναίκες
ω ελάτε κάτω/ εδώ
σε τούτη/ την υπόγεια αγάπη των πνιγμών.

 
ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΦΟΡΕΜΑΤΩΝ

 

Σίσσυ Δουτσίου: "Γλώσσα"

Έχει ξεχάσει ποια είναι -
το όνομα της, την καταγωγή της, τους προγόνους της,
το τόπο της, την πόλη της, τον προορισμό της.
Έχει ξεχάσει το λόγο, το αιτιατό.
Ένα κενό - ένα βαθύ χάσμα.
Ένα άδειο σώμα που ανατριχιάζει,
που η καρδιά του ξεσκίζει τη σάρκα
και κάθε σκέψη συκοφαντεί τη λογική.
Κάθε σκέψη προπονεί την κοσμική αντίληψη -
μια σκέψη που τρέμει
που γεννάει τον φόβο
κι ο φόβος τρώει-κατασπαράζει
τη λογική.
Κάθε τι γνώριμο πεθαίνει.
Μια αίσθηση επεξεργασμένη
από έναν άρρωστο νου.
Ξημερώματα
Το θολό φως του ουρανού ξυπνάει το δωμάτιο.
Ένα ανδρόγυνο κομμένο στη μέση
Ο άνδρας κοιμάται- γυμνός
με ανοιχτό το στήθος του.
Η γυναίκα ανοίγει τα μάτια της
τυφλώνεται από το φως
το πρώτο φως της ημέρας.
Έχει ξεχάσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της
Ένα κενό
Μια απόλυτη στιγμή ματαιότητας
Όλα φαντάζουν παράλογα.
Οι λέξεις γλιστράνε πάνω στα πόδια της
κομματιάζουν τις φλέβες της
και τα πόδια της τρέμουνε.
"Το σώμα της"
Τα δάχτυλά της ιδρώνουν
η γλώσσα της στεγνώνει
Θα περάσει το βαθύ σκοτάδι
Θα κυλιστεί στο πάτωμα
Θα το πιούνε οι σανίδες
Δεν διαρκεί
Η καρδιά της Το στέρνο της
Το στήθος της Οι πνεύμονές της
Η κοιλιά της Τα έντερά της
Τα δάχτυλά της Οι φτέρνες της

Ησυχάζουν

 

Αθανασία Καραγιάννη: "Ακατάλληλο θέαμα"

 


Οι άνθρωποι
με κοιτάζουν έκπληκτοι
Να περιφέρομαι
Ημίγυμνη
Με σκισμένα
Αισθήματα
Και ντρέπονται
Να μου πουν
Πως δεν πρέπει
Να κυκλοφορώ
Έτσι
Πως υπάρχουν
Και μικρά παιδιά
Και το θέαμα
Είναι ακατάλληλο
Δι' ανηλίκους

 

Και θα ήθελα...
Θα ήθελα να απλώσω τις αναμνήσεις μου στη βροχή του χρόνου
Τα σφιγμένα χέρια να ακυρώνουν την απόσταση
Τα άσεμνα συναισθήματα να ποτίζουν τα φερμουάρ
Τα βλέμματα να καίγονται από την απρέπεια
Τα σεντόνια να σκίζονται από την δίψα του κρέατος
Το άγχος της αναμονής να κόβει σαν μαχαίρι
Οι λέξεις να καταπίνονται πριν να συζητηθούν
Οι οργασμοί να γλύφουν τις άκρες του στόματος
Και οι γοφοί να σημαδεύουν τα χάδια
Τι μένει, τώρα;
Μόνο ένα σκίσιμο στην καρδιά
Και σκέψεις που αποστέλλονται στο φεγγάρι...
Το ξέρω..
Αγνοείτε τα πάντα για μένα..
Τι μπορώ να κάνω, αφού είμαι ζωντανός!

Σ.Μ

 

 

Από τά «Ποιήματα» τοῦ Ἄλβαρο ντέ Κάμπος

Ὄχι! Θέλω μόνο τήν ἐλευθερία!
Ἀγάπη, δόξα, χρῆμα εἶναι φυλακές.
Ὡραῖα σαλόνια; Ταπετσαρισμένες πολυθρόνες; Μαλακά χαλιά;
Ἄ, ἀφῆστε μέ νά βγῶ νά πάω νά μέ βρῶ.
Θέλω ν’ ἀναπνεύσω τόν ἀέρα μόνος,
δέν ἔχω σφυγμό ὅταν εἶμαι μέ κόσμο,
δέν συναναστρέφομαι μέ κανονισμούς
δέν εἶμαι παρά μονάχα ἐγώ, δέν γεννήθηκα παρά αὐτός πού εἶμαι, εἶμαι γεμάτος ἀπό μένα.
Ποῦ θέλω νά κοιμηθῶ; Στόν κῆπο…
Πουθενά τοῖχος –ἡ ἀπόλυτη σύμπνοια–
ἐγώ καί τό σύμπαν,
καί τί ἡσυχία, τί γαλήνη νά μή βλέπεις πρίν κοιμηθεῖς τό φάντασμα τῆς ντουλάπας
ἀλλά τό μέγα φέγγος, μαῦρο καί δροσερό, ὅλων τῶν ἄστρων μαζί,
τή μεγάλη ἀπέραντη ἄβυσσο ἐπάνω
νά στέλνει αὖρες καί εὐσπλαχνίες ἀπό ψηλά στό πρόσωπό μου, κρανίο πού τό σκεπάζει ἡ σάρκα,
ὅπου μόνο τά μάτια –ἄλλος οὐρανός– ἀποκαλύπτουν τό μεγάλο μυστηριῶδες ὄν.
Δέν θέλω! Δῶστε μου τήν ἐλευθερία!
Θέλω νά εἶμαι ὁ ἑαυτός μου.
Μή μέ εὐνουχίζετε μέ ἰδανικά!
Μή μου φορᾶτε τό ζουρλομανδύα τῶν τρόπων!
Μή μέ κάνετε ὑποδειγματικό καί κατανοητό!
Μή μέ σκοτώνετε ἐν ζωῆ!
Θέλω νά ξέρω νά πετάω αὐτή τήν μπάλα ψηλά στό φεγγάρι
καί νά τήν ἀκούσω νά πέφτει στό διπλανό κῆπο!
Θέλω νά ξαπλώσω στό γρασίδι, καί νά σκέφτομαι «αὔριο θά πάω νά τήν πιάσω»…
Αὔριο θά πάω νά τήν πιάσω στό διπλανό κῆπο…
Αὔριο θά πάω νά τήν πιάσω στό διπλανό κῆπο…
Αὔριο θά πάω νά τήν πιάσω στό διπλανό…
νά τήν πιάσω στό διπλανό
στό διπλανό
κῆπο…

(Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα)
Fernando Pessoa

 

Meow

 

 

///...WE HAVE EXPLOSIVE...///

 

Το τρίο στούτζες