Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Θέλω να σπεύσω να Σ’ απολαύσω όλη. Όλα τα λευκά μυστήρια των γυμνοτήτων Σου που κοιμούνται και προσμένουν. Θέλω να σπεύσω,ίσως και προφθάσω να στραγγίσω τα χείλη Σου και τη σάρκα Σου όλη κι όλες τις ανατριχίλες που παραμονεύουν στα βάθη των λαγόνων Σου.

Κανένα φιλί να Μην Σο υ πάρει ο Χάρος. Όλα να Σου τα πάρω εγώ. Θέλω να σπεύσω γιατί νοιώθω πώς πεθαίνομεν ολόενα κάτι γλυστρά κάτω από τα πόδια μας, κάποιος δείχτης ρολογιού εκεί πάνω προχωρεί, προχωρεί και πλησιάζει η νύχτα. Ένας μαγνήτης από τα βάθη των χωμάτων μας σέρνει, δεν αισθάνεσαι Αγάπη μου; μας σέρνει ανίκητος–του κακού πιανόμαστε από τα λουλούδια της στράτας για να σταθούμε.

Τα λουλούδια ξεριζιόνονται κι απομένουν νεκρά στα χέρια μας κι εμείς σερνόμαστε.Ω αγάπη μου, πλέξε γύρω μου σφιχτά την θριαμβευτική λευκότητα του κορμιού Σου, σφίξε με ακόμα πλειότερο, έλα,- δύστυχοι εμείς που αγαπούμε- έλα να σμίξομε τα χείλη μας και τις ψυχές και τα κορμιά μας με το μεγάλο δίχτυ των επιθυμιών μας, έλα πλέξου γύρω μου, ίσως- να σταματήσουμε λίγο, ίσως περάσουνε στιγμές χωρίς να συρθούμε εκεί κάτω! Εκεί κάτω στο χώμα που παντοδύναμος μας σέρνει μαγνήτης. Έλα να σπεύσουμε.

Μη μου κρατείς κανένα μυστήριο της σάρκας Σου κρυμένο. Νοιώθω μια ψυχή-Βακχίδα μέσα μου ! Μη φοβάσαι. Κλείσε τα μάτια Σου και δώσε μου το χέρι Σου κι έλα να Σου δείξω όλα τα μονοπάτια τ’ απάτητα της ηδονής που ξέρω. Άγρια θα περνά αποπάνω μας η γύρις των νυχτών. Και θ’ανεβαίνουν από τους νεφρούς μας τα φιλιά. Έλα να σπεύσομε. Κάποιος ενεδρεύει Στην κώχη του κρεβατιού. Κάποιο προαίσθημα σκορπάται στα σεντόνια που μοιάζουν σάβανα. Ω πού να φύγω και σε ποιά καμπυλότητα του κορμιού Σου να χωθώ και πώς να Σε σφίξω για να μην πεθάνω–για να μην πεθάνω πριν να Σε απολαύσω όλη.~

~Όφις και κρίνος ...Ν.Καζαντζάκης~

 

 

Επειδή με τη δική μου γλώσσα
δεν μπορώ να σ’ αγγίξω
μεταγλωττίζω το πάθος μου.
Δεν μπορώ να σε μεταλάβω
και σε μετουσιώνω,
δεν μπορώ να σε ξεντύσω
έτσι σε ντύνω μ’ αλλόφωνη φαντασία.
Στα φτερά σου από κάτω
δεν μπορώ να κουρνιάσω
γι’ αυτό γύρω σου πετάω
και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.
Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω
πώς ξανοίγεσαι
γι’ αυτό μες στις γραμμές σου
ψάχνω συνήθειες
τα φρούτα π’ αγαπάς
μυρουδιές που προτιμάς
κορίτσια που ξεφυλλίζεις.
Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά
εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου
για να τ’ απαγγείλω σ’ αλλόθρησκη λαλιά.
Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία
κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου
και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο
ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.
Επειδή δεν έπρεπε ποτέ
ν’ αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας
και να γράψω αυτό το ποίημα
τον γκρίζο ουρανό διαβάζω
σε ηλιόλουστη μετάφραση.

~Αγγελάκη-Ρούκ Κατερίνα ...~

 

 

Μετά τα μεσάνυχτα
Αποχαιρετάει τον εραστή της
Συναντάει την κρυφή παλλακίδα της
Μέσα στην νύχτα η παλλακίδα την χτενίζει
Της αλείφει το σώμα
Με αιθέρια έλαια
Και λάδι από φρούτα
Της σφίγγει το στήθος της
Μέχρι να στάξει γάλα
Έχει τόσο πολύ γάλα
Για να χορτάσει όλους τους πεινασμένους της γης
Τις τεντώνει τις ρόγες
Ρουφάει τις πρώτες σταγόνες
Άτριχη, καυκάσια μητέρα
Δεμένη στο κορμό ενός δέντρου
Η παλλακίδα πρόσχαρη
Της φωτίζει το πρησμένο της στήθος
Με εκατοντάδες κεριά
Οι πεινασμένοι πλησιάζουν
Τους τρέχουνε τα σάλια
Σπεύδουν να προλάβουν
Να πιούνε όσο περισσότερο
Χορταστικό μητρικό γάλα
Ανέκφραστη η ανώνυμη θεά
Ζεσταίνει το ζουμί της
Θέλει να απορροφήσουνε όλοι από το στήθος της
τη λαγνεία της, την ντροπή της, την ευθύνη της, το όνειδος της.
Να ξεζουμίσουν τα δώρα της όλοι οι λακωνικοί,
οι μετρημένοι, οι ολιγαρκείς , οι απαιτητικοί,
οι στειροποιημένοι, οι ταπεινοί.
Να ταΐσουν την διψασμένη ματαιοδοξία τους
Να τέρψουν την αδηφάγα κενοδοξία τους
Να θρέψουν την αυταρέσκεια τους

Τρεμοπαίζουν οι κύστες των μαστών της
Με μητρικό γάλα θέλουν να γεμίσουν άδεια στόματα
Να δροσίσουν όλους τους διψασμένους

Γυρεύει να περικυκλώσει τα αχαλίνωτα αρπακτικά
Θα απλώσει τα χέρια της
Να τραβήξει
Τους λυσσασμένους
Θα πιάσει το κεφάλι τους
και θα τους βάλει να βυζάξουν την κούραση της.

Νυστάζουν τώρα οι ορμές της
και αποκοιμιέται
στις τελευταίες σταγόνες από το δικό της
υπόλευκο θρεπτικό υγρό.

Η δική της αδυναμία
Δεν άντεξε να ψεύδεται
Δεν μπορούσε άλλο να προσποιείται
Την ερεθισμένη σκλάβα
Η δικιά της αδυναμία χόρτασε
Ήπιε αρκετό γάλα

Τα στήθη της τώρα γεμάτα μελανιές
Κατακόκκινα
Άδεια

Δεν μπορούσε να το σταματήσει
Το συνέχιζε μέχρι αυτό να την σκοτώσει
Ήταν πιο εύκολο να παραδοθεί στη δίνη του
Παρά να αντισταθεί

Η ζωή της υπήρξε μια πλάνη ..

~Σίσσυ Δουτσίου~

 

 

Μισες δουλειες...
Ας βαλει το χερακι απο μεσα  

 

...Δεν νιώθω Δεν πονάω Φημίζομαι
Για τον αυτοέλεγχο Τη γενναιότητα
Μ’ επιβραβεύει χύνοντας στο σώμα μου
Για δώρο γενεθλίων Δύο λίτρα φωτιά
Είσαι δυνατή Οι άντρες σε λατρεύουν
Όλα τα καυτά βλέμματα Αφήνουν στο σώμα σου
Τατουάζ Μαρκάρισμα από μασιά σε πισινό αγελάδας
Εγκαύματα θαυμαστικά...
Έλσα Κορνέτη

 

 

Μήπως έχεις την εντύπωση ότι θα σταματήσει εκεί και δεν θα το κάνει. .... αμέσως μετά ???   

 

Ε τοτε...κι αλλο ,κι αλλο!