Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Κισλόφσκι! Τρία χρώματα, λευκή ταινία ή αλλιώς, ισότητα. Διαφορετικό φύλο, διαφορετική εθνικότητα, διαφορετική γλώσσα, διαφορετική οικονομική κατάσταση. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δημιουργούν τις ανισότητες. Κι αν θες πραγματικά να έχεις πραγματική ισότητα θα πρέπει να τα εξαλείψεις. Ο Κισλόφσκι βέβαια, για να φτάσει στην ισότητα, ακολουθεί τον ίδιο τρόπο που ακολουθούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Δεν προσπαθούσαν δηλαδή να ανατρέψουν τους θεούς αλλά να γίνουν και οι ίδιοι θεοί. Αποδέχεται δηλαδή τον κόσμο έτσι όπως είναι, όπως και η Αμελί.

Σε αντίθεση βέβαια με την Αμελί, δεν καταδικάζει τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται. Σου λέει ξεκάθαρα "Με γάμησες; Θα σου γαμήσω ό,τι έχεις και δεν έχεις.". Οφθαλμόν αντί οφθαλμού δηλαδή. Στη τελευταία σκηνή της ταινίας, ο Καρόλ επισκέπτεται την Ντομινίκ στη φυλακή.

Εκείνη δεν δείχνει κανένα σημάδι μετάνοιας, δεν κλαίει, δεν τον παρακαλάει, δεν πέφτει στα πόδια του να τη συγχωρέσει, απλά του χαμογελάει. Δεν είναι πια δούλος απέναντί σε έναν αφέντη αλλά ίσος προς ίσο.

 

 

"Τους άδειους ασκούς τους φουσκώνει ο αέρας και τα άδεια κεφάλια η έπαρση."
Σωκράτης

 

 

Μια σοκολάτα την ημέρα, τον ψυχίατρο κάνει πέρα.

 

 

Σ'αγαπώ (μου επιτρέπεις);
και τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει
αυτή την αγάπη, εκτός από σένα,
και πάλι είναι ζήτημα.

Γιώργος Σεφέρης