Κινηματογράφος

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

#06. "The Money Train"- Nick Cave & Warren Ellis

 

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

#03. "Song for Jesse"- Nick Cave & Warren Ellis

 

Επιστρέφει ο ΘΕΟΣ !!!!

 

Απάντηση: ταινίες που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να δούμε

Και οι επτα ηταν υπεροχοι........γιατι γουσταρουμε να βλεπουμε το δικιο να νικαει στο τελος...!!!!!!
Τελικα χωρις youtube θα ειχαμε τιποτα να προτεινουμε...;;;;;

 

Χαρούμενο, δροσερό σαν ζουμερό - γλυκό καρπούζι στην άκρη της θάλασσας..

 

Take the Lead (2006) Αμερικανιά στο στυλ "ρομαντικό δράμα", η οποία αξίζει για τρεις λόγους:
1) Για το μάθημα χορού με τη ντάμα να έχει κλεισμένα τα μάτια με γραβάτα,
2) Για την ατάκα “If she allows me to lead she’s trusting me - and more than that, she’s trusting herself”
3) Γιατί ο Μπαντέρας είναι διαχρονική αξία (για να μην πω έντοκη καθώς όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν φαίνεται να βελτιώνει καθόλου εκείνο το άκρως σέξι αξάν του όταν μιλάει αγγλικά - και ασφαλώς ούτε βελτιώνεται ως ηθοποιός).
http://www.imdb.com/title/tt0446046/

Αντί για το trailer σας βάζω μια ωραία διασκευή από το soundtrack:

 

Για τους λάτρεις του επικού στοιχείου:
1) Excalibur (1981): Δεν έχω δει καλύτερα κοστούμια σε ανάλογη ταινία. Οπλισμός και πανοπλίες σε πιστή αναπαράσταση, χωρίς Χολλυγουντιανές φανφάρες. Ηθοποιοί "Σεξπηρικοί" σε πολύ καλές στιγμές και το σενάριο αποδίδει τον θρύλο καλύτερα από κάθε άλλη ταινία.
2) Braveheart (1995): Οι fan του epic (και όχι μόνο) την γνωρίζουν καλά, οπότε τα σχόλια από εμένα περιττά.
3) Lord Of The Rings (τριλογία): Από τις πολύ καλές μεταφορές βιβλίου στην μεγάλη οθόνη (αν και οι γκρινιάρηδες όπως η αφεντιά μου πάλι έχουν να πουν για ελλείψεις). Καταπληκτική παραγωγή, φανταστική η δουλειά σε φωτογραφία και εφφέ
4) Star Wars (6 επεισόδια): Για χιλιοστή φορά θα το πω: ΝΑΙ, είναι ταινίες καθαρά επικού χαρακτήρα, βασισμένες σε science fiction περιβάλλον. Πολλοί από εμάς μεγάλωσαν με αυτές τις ταινίες, οπότε και πάλι τα σχόλια περιττά. Τα εφφέ και μόνο έχουν δημιουργήσει δική τους "Σχολή".
5) Ο Τελευταίος Σαμουράι (2003): Ότι θα έλεγα καλή κουβέντα για ταινία για ταινία που παίζει ο Τομ Κρούζ ούτε που το φανταζόμουν. Αξίζει και μόνο για το υπόβαθρο της διαμάχης μεταξύ παράδοσης και εκσυγχρονισμού.
6) Zatoichi (2004): Ο τίτλος του στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες ήταν "Ο Τυφλός Σαμουράι". Σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής είναι ο Takeshi Kitano, ένας από τους λαμπρότερους σύγχρονους καλλιτέχνες της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Η "γραμμή" του απλή και μεστή, οι χαρακτήρες "γήινοι" και οι κινήσεις απέριττες, κάτι που σπανίζει στις ταινίες του συγκεκριμένου ύφους.

 

Donnie Darko
το είδα προχθές, έχετε δει ποτέ κουνέλι 1,80 ύψος και να σας σηκώνετε η τρίχα?
ατμοσφαιρική ταινία μυστηρίου

SHINE (στα ελληνικά "Σολίστας")
καταπληκτική απλά.

 

Kαταπληκτική ταινία!!!!! πέραν του ότι διακρίθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βενετίας, απολαμβάνεις αυτόν τον τόσο γοητευτικό μύθο του τυφλού σαμουράι, του φαινομενικά ανήμπορου τυφλού που αποδεικνύεται σε αμείλικτο εκδικητή των συμμοριών, εκπληκτικό δεξιοτέχνη στο σπαθί, που σε καθηλώνει με τις ωμές σκηνές βίας, σε ατμόσφαιρα όμως σαρκαστική σχεδόν παιγνιώδη.

 

"Φιλησε τον κωλο του Δρακουλα" με τον Κριστοφερ Λη!
Μια ταινια με αγαπη , παθος και μίσος!

 

Ταινίες (όχι απαραίτητα καλές) που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου και τα γούστα μου (όχι απαραίτητα καλά) στο σινεμά.

Κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 70 είδα το

2001: η οδύσσεια του διαστήματος
και έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Εκεί κατάλαβα ότι είμαι άρρωστος σκιφάς, κι ας πέρασε το τελευταίο μισάωρο του έργου δίχως να καταλάβω το παραμικρό.

Και λίγο αργότερα, πέφτει

Ο Πόλεμος των Άστρων

και κυλάω οριστικά και αμετάκλητα στο σκιφιλίκι, κι ας είναι το συγκεκριμένο έργο μάλλον γουέστερν παρά ΕΦ.

Όμως εκεί (νομίζω 1980) πήγα και είδα το

Επιχείρηση Άγριες Χήνες

ταινία δράσης της σειράς, αλλά πρώτη φορά βλέπω μαζικά σκοτωμούς...

Και λίγο αργότερα

Η Ιστορία της Ο

και κατάλαβα πως κάτι διαφορετικό παίζει στα σεξουαλικά μου (χώρια που ερωτεύτηκα την Κορίν Κλερί)

και σχεδόν στο καπάκι το

Blade Runner

και το

Alien

και πλέον το νερό έχει κυλήσει στ’ αυλάκι από κεί, γιατί τέτοια πράγματα δεν είχα ματαδεί.

Όπως ανάλογη πλάκα παθαίνω εκεί κατά τα 1987 (;) όταν βλέπω το

Hellraiser

και προσθέτω οριστικά στο σκιφί το χόρορ (κι ας είχα δει ένα σωρό χόρορ μούβις μέχρι τότε), γιατί βέβαια μέχρι τότε δεν είχα δει τη

Νύχτα των ζωντανών νεκρών

του Ρομέρο, που την είδα βράδυ στην ΕΡΤ2 (τότε) και κόντεψα να χεστώ επάνω μου.

Προηγουμένως όμως έχω δει και

Blues Brothers

και παθαίνω κόλλημα με τις «ροκ» μουσικές κωμωδίες (με αποτέλεσμα να δω ό,τι παρεμφερές κυκλοφόρησε στη συνέχεια, καλό ή κακό)

Και τέλος, φτάσαμε στα 90ς όπου είδα το

Pulp Fiction

και είπα «διάολε, να κάτι εντελώς διαφορετικό, κοίτα... πεθαίνουν ξαφνικά, ούτε επιβλητικές μουσικές ούτε γκρο πλαν στον τύπο που πρόκειται να πεθάνει, μπαμ, μια κι έξω».

Επαναλαμβάνω, δε μιλάω απαραίτητα για καλές ταινίες (το Τοπ 20 μου περιλαμβάνει ένα σωρό άλλες, και σίγουρα ΔΕΝ περιλαμβάνει τις Άγριες Χήνες) αλλά για ταινίες που τις είδα και είπα «πω πω, αδερφάκι μου!»