Κινηματογράφος

Ένας μεγάλος σύγχρονος ποιητής των εικόνων, ο Μαγυάρος Bela Tarr. Δεν θ’ αποκτήσει ποτέ την δημοτικότητα του Ταραντίνο, ούτε θα σπάσει τα ταμεία. Με μηδαμινά μέσα όμως δημιούργησε το προσωπικό του όραμα μακριά από τις προβλέψιμες συμβατικότητες της βιομηχανίας του θεάματος. Για μυημένους σινεφίλ.

 

"Η εαρινή σύναξης των αγροφυλάκων",του Δήμου Αβδελιώδη(1999)βασισμένο στις τέσσερις εποχές του Vivaldi και την ιστορία τεσσάρων αγροφυλάκων, που καλούνται να υπηρετήσουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό.Τρίωρο αριστούργημα με εξαιρετική φωτογραφία,κινηματογραφημένο εξ ολοκλήρου στη Χίο.



Τζόγος και καταστολή





"Οι Απόντες" του Νίκου Γραμματικού(1996)

Τι σημαίνει ενηλικίωση,ένα κινηματογραφικό γίγνεσθαι.

 

O καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. 

 

Απάντηση: Κινηματογράφος


Μια ταινία τεκμηρίωσης που εμπεριέχει ατράνταχτες αποδείξεις οπτικοακουστικού υλικού με οργανωμένο σχέδιο δράσης και ουσιαστικής καταγγελίας (προπαγάνδας) για την σφαγή δελφινιών στο Τάιτζι της Ιαπωνίας. 23.000 δελφίνια θυσιάζονται στο όνομα της "αλιευτικής υπερδύναμης" της Άπω Ανατολής.

Στην ουσία, πρόκειται για ένα φόρο τιμής σ' ένα πανέξυπνο θηλαστικό που οι Αρχαίοι Έλληνες σέβονταν και τιμωρούσαν, όσους σκότωναν. Επιστημονικές μελέτες, μάλιστα αποδεικνύουν πως η νοημοσύνη του όχι μόνο πλησιάζει την ανθρώπινη, αλλά ίσως να είναι και ανώτερή της!

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

The reader (Σφραγισμενα χειλη)



Στη μεταπολεμική Γερμανία, ο 15χρονος Michael Berg (David Kross) θα γνωρίσει τα μυστικά του έρωτα από την κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του Hanna Schmitz (Kate Winslet). Η σχέση τους, που θα χαρακτηριστεί από τη συνήθεια του πιτσιρικά να της διαβάζει βιβλία κλασσικής και σύγχρονης λογοτεχνίας (εξ ου και «Reader»), θα τελειώσει το ίδιο αιφνίδια όπως άρχισε. Μερικά χρόνια αργότερα ο ασκούμενος δικηγόρος, πλέον, Michael (Ralph Fiennes) θα έρθει στην αίθουσα του δικαστηρίου αντιμέτωπος με μία τρομερή αποκάλυψη για το παρελθόν της πρώην αγαπημένης του, που κρατά από την εποχή που εκείνη υπηρετούσε στα Ες-Ες

 

Angelina Jolie - Gia.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

φραουλες και αιμα (the strawberry statement)

Οι Φραουλένιες Σημειώσεις ενός Επαναστάτη Φοιτητή, όπως είναι ο πλήρης τίτλος του έργου (the Strawberry Statement Notes of a College Revolutionary)...

Στο βιντεο η μνημειωδης τελικη σκηνη,απο αυτες που εγγραφονται ανεξιτηλα στο υποσυνειδητο,ειδικα οταν την πρωτοβλεπεις εκει,γυρω στα 18...

 

Allonsanfan (1973) by Paolo and Vittorio Taviani. The (slain) revolutionaries, joined by the peasants, dance to the rousing music of Ennio Morricone.

Άλλο ένα αξέχαστο φινάλε για μια προδομένη επανάσταση. Ένας απογοητευμένος αριστοκράτης καταδίδει τους συντρόφους του με αντάλλαγμα ν’ αμνηστευθεί και να ξαναγίνει δεκτός απ’ την τάξη του. Προδότης κι επαναστάτες εκτελούνται στο τέλος από τους στρατιώτες που επιβάλλουν την καθεστηκυία τάξη. Τι απομένει; Ο Allonsanfan και το όραμα του…

 

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 12 - 21 Μαρτίου (θα είμαι εκεί). 

Ειδικό αφιέρωμα στη Βόρεια Κορέα.



Για 60 χρόνια, η Βόρεια Κορέα είναι μια από τις πιο απομονωμένες χώρες του κόσμου, ένα εφιαλτικό καθεστώς ολοκληρωτισμού από το οποίο σχεδόν καμία εικόνα ή ιστορία δεν καταφέρνει να βγει και να φτάσει στο δυτικό κόσμο. Το συναρπαστικό και ευρηματικό αυτό ντοκιμαντέρ καταγράφει τις εμπειρίες μιας ομάδας φυγάδων, οι οποίοι αφηγούνται τρομακτικές ιστορίες για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη μαζική ασιτία και κάποιες φαινομενικά απίθανες αποδράσεις. Η εικόνα που πλάθουν είναι ανησυχητική, ακόμα και για όσους γνωρίζουν ήδη την κατάσταση – το πορτρέτο ενός ολόκληρου έθνους που αναγκάζεται να ζει δέσμιο, αρχικά του δικτάτορα-θεού Κιμ Ιλ Σονγκ και, αφού εκείνος πέθανε, του γιου του Κιμ Τζονγκ Ιλ. Το ντοκιμαντέρ, πέρα από μια μελέτη της μαζικής λατρείας μιας καλτ προσωπικότητας και μια μαρτυρία για την ανθρώπινη θέληση, είναι και μια σκληρή υπενθύμιση του πόσο λίγα γνωρίζουμε για μια από τις πιο πολυσυζητημένες χώρες του κόσμου.

Πηγή: Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης :: TDF12 - Τμήματα Προγράμματος

 

[nomedia=""]YouTube- Paradjanov - Sayat Nova (Il Volto della Sophia)[/nomedia]






Δεν θα τον έλεγα ποιητή αλλά ζωγράφο, χωρίς ο χαρακτηρισμός να έχει τίποτε το υποτιμητικό. Μιλώ για τον αιρετικό, μυστικιστή Αρμένιο σκηνοθέτη Σεργκέι Παραντζάνωφ που με δύο μόλις ταινίες, το Χρώμα του Ροδιού και τις Σκιές των Λησμονημένων Προγόνων, κέρδισε μια θέση στο Πάνθεον των μεγάλων δημιουργών της 7ης τέχνης. Και μια δεύτερη, στις Σοβιετικές φυλακές....


[ame]http://en.wikipedia.org/wiki/Sergei_Parajanov[/ame]

 

Η κούκλα και η πανούκλα
Του Δημήτρη Δανίκα
ΤΑ ΝΕΑ 11/3/2010


Προπαγάνδα; Εντελώς. Έξυπνη, καλοφτιαγμένη, σκεπτόμενη. Η Κάθριν Μπίγκελοου αφαιρεί από τον Ράμπο και «Τα πράσινα μπερέ» κάθε ίχνος χάρτινου ηρωισμού. Ετσι, αντιήρωας, σκοτεινός, ζωντανός, αληθινός ο ανώνυμος Αμερικανός πεζοναύτης. Το «Ρlatoon», η σημαία του αντιιμπεριαλισμού. Το «Ηurt Locker», το απόλυτο επιχείρημα του Πενταγώνου!

Απορείτε; Μα γιατί; Η Γερμανίδα Leni Riefenstahl (1902-2003) με ένα φιλοναζιστικό παραλήρημα- το «Τriumph Des Willens» του 1935- έγραψε μια από τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του ντοκιμαντέρ. Μεγάλη, δυσθεώρητη πλάνη η γενική πεποίθηση πως οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι είναι αριστεροί, προοδευτικοί και δημοκρατικοί. Πλάνη και μια δεύτερη πεποίθηση: ότι από μια άρτια αισθητική προκύπτει και ένα ριζοσπαστικό και μάλιστα αιρετικό περιεχόμενο. Αρκετές φορές η (εξωτερική) κούκλα όζει (εσωτερική) πανούκλα. Μία εξ αυτών η ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου. Η κυρία, εξαιρετική στη σκηνοθεσία. Το ίδιο και στην αμφισημία. Αραγε με ποιου το μέρος είναι; Με τον πόλεμο και την εισβολή στο Ιράκ ή με την αποχώρηση και την ειρήνη;

Η τελευταία σκηνή θα μπερδέψει τον θεατή. Οταν ο Τζέιμς Γουίλ (Τζέρεμι Ρένερ), ένας παράτολμος πυροτεχνουργός, ομολογεί στην κορούλα του μια εσωτερική του αλήθεια: «Στην αρχή», της λέει, «θα αγαπάς τους πάντες και τα πάντα. Στη συνέχεια ελάχιστους. Και στο τέλος θα αγαπάς μόνο ένα». Εννοεί τον πόλεμο. Ετσι φεύγει από το σπίτι, την οικογένεια και την ησυχία και επιστρέφει στο μέτωπο της Βαγδάτης. Εθισμένος στον πόλεμο και τη δράση. Οπως οι τοξικομανείς. Οπως οι καπνιστές. Οπως οι παχύσαρκοι. Εντάξει, λέει πλαγίως η Μπίγκελοου. Τουλάχιστον αυτό το παλικάρι ένα μεγάλο καλό θα κάνει. Εξουδετερώνοντας βόμβες και καμικάζι θα σώσει ζωές Αμερικανών φαντάρων και φιλήσυχων Ιρακινών πολιτών. Ο εθισμός στα ναρκωτικά και τη νικοτίνη σκοτώνει. Ο εθισμός στον πόλεμο σωτηρία μεγάλη. Καταλάβατε;

Αίλουρος η κυρία. Το εξηγώ. Με αυτή την αμφισημία, την τραμπάλα, με αυτόν τον εθισμό, η Μπίγκελοου αγιοποιεί τον Αμερικανό φαντάρο. Από τη μια ο εθισμός του Τζέιμς κάνει κακό στην οικογένειά του. Εγκαταλείπει το σπίτι του, μένει «ορφανό» από πατέρα το παιδί του. Και το κυριότερο; Ο Ράμπο ρισκάρει τη ζωή του. Από την άλλη, ο εθισμός του στην πολεμική δράση κάνει καλό στο γενικό σύνολο. Κακός οικογενειάρχης. Καλός πατριώτης. Πώς το λαμβάνουν αυτό; Μα φυσικά από τις σκηνές που προηγήθηκαν αυτής της εσωτερικής ομολογίας.

Εδώ το ψητό. Τι κάνει ο Τζέιμς; Ε ξουδετερώνει εκρηκτικούς μηχανισμούς. Περίπλοκους. Τρομοκρατικούς. Που θα αφάνιζαν δεκάδες αθώους Ιρακινούς και Αμερικανούς φαντάρους. Ενας εναντίον όλων. Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά αόρατοι. Μοχθηροί. Κυνικοί. Σατανικοί. Εδώ η Μπίγκελοου- χωρίς ρητορείες, χωρίς πολιτικές δηλώσεις και συνθήματα- ενοχοποιεί ολόκληρο τον λαό του Ιράκ. Γιατί; Μα φυσικά επειδή η οποιαδήποτε αραβική «σκιά» είναι ύποπτη να διαπράξει αυτή την καταστροφή. Το ίδιο συνέβαινε και στο Βιετνάμ. Το ίδιο σε δεκάδες πολεμικές περιπέτειες. Οπως η «Αποκάλυψη». Οπως το «Πλατούν». Ομως εκεί η «τρομοκρατική» πράξη ενός παιδιού, μιας γυναίκας που εργάζεται στους αγρούς και που αιφνιδιαστικά και από το πουθενά πετάει μια χειροβομβίδα σε μια αμερικανική διμοιρία, ήταν πράξη αιτιολογημένη και δικαιωμένη. Ο σκηνοθέτης είχε φροντίσει να δηλώσει πως η παρουσία ενός ξένου στρατού είναι εχθρική, ιμπεριαλιστική, άδικη, πολεμική, δολοφονική. Αντιθέτως. Η Μπίγκελοου κάνει πως το αγνοεί. Κουβέντα για την εισβολή. Κουβέντα για το πλιάτσικο των Αμερικανών στα κειμήλια ενός ξένου λαού. Κουβέντα για τα πετρέλαια. Κουβέντα για τα βασανιστήρια και τις ταπεινώσεις. Τίποτα.

Ετσι η εισβολή εκλαμβάνεται ως σωτηρία. Ο αμερικανικός στρατός σαν Ερυθρός Σταυρός. Οι καμικάζι, ζωσμένοι με εκρηκτικούς μηχανισμούς, σαν φουκαράδες που ύστερα από απειλές και εκβιασμούς έγιναν πειθήνια όργανα κάποιας συμμορίας. Και οι πολίτες της Βαγδάτης, που σιωπηλά παρατηρούν τους σωτήρες, μοιάζουν σαν μικροί σατανάδες. Η Μπίγκελοου δεν αναρωτιέται ούτε μια φορά. Τι στον διάολο θέλουμε εμείς στην άλλη άκρη της Γης; Και ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετούμε θυσιάζοντας ζωές Αμερικανών πολιτών;

Ακόμα χειρότερα με αυτή την εξαιρετική- ομολογουμένως- σκηνοθεσία. Η οποία επικεντρώνεται στην ανθρώπινη- ατομική- αγωνία. Ο Τζέιμς Γουίλ (ο πυροτεχνουργός που λέγαμε) φλερτάρει με τον προσωπικό του αφανισμό. Με την επίγεια κόλαση. Πώς; Μα επειδή τον βλέπουμε σε γκρο πλάνο. Αισθανόμαστε την ανάσα του. Κολυμπάμε στον ιδρώτα του. Βιώνουμε τον τρόμο του. Την ώρα που κόβει τα καλώδια. Την ώρα που πασπατεύει τη νιτρογλυκερίνη. Την ώρα που τα παίζει όλα για όλα. Θα σκοτωθεί; Θα γίνει χίλια κομμάτια; Θα μείνει σακάτης μια ζωή; Θα του κοπούν τα χέρια; Θα ξεριζωθούν τα πόδια; Θεέ μου, δεν αντέχω άλλη τέτοια δοκιμασία. Εκείνη τη στιγμή η Μπίγκελοου τρίβει τα χέρια της. Ετσι, ο θεατής ξεχνάει την αληθινή ιστορία. Κόβει κάθε δεσμό με τον αθώο λαό. Εκείνη τη στιγμή- και χωρίς να το καταλαβαίνει - συστρατεύεται με τον αμερικανικό στρατό. Εκείνη τη στιγμή ταυτίζεται με αυτόν τον γίγαντα τον πυροτεχνουργό. Εκείνη τη στιγμή η Μπίγκελοου διαστρεβλώνει, πλαστογραφεί την Ιστορία και κατασυκοφαντεί έναν ξένο λαό. Οι νικητές όχι μόνο γράφουν την Ιστορία. Κερδίζουν δόξα και χρήμα από του ηττημένου την ανυπαρξία!

Και μια Ανυπόγραφη κριτική θεατή από το Αθηνόραμα:

Τα "Πρασινα μπερε" του 2009.
Ευγενεστατοι και πολιτισμενοι αμερικανοι στρατιωτες αφοπλιζουν βομβες στο κατεχομενο Ιρακ σωζοντας τις ζωες νομοταγων πλην ημιπολιτισμενων ντοπιων.
Οι ντοπιοι βεβαια παρουσιαζονται με ολα τα κλισε και την γραφικοτητα που μας εχει συνηθισει ο αμερικανικος κινηματογραφος οταν καταπιανεται με αλλους "πτωχους" και "ημιπολιτισμενους" λαους.Πραγμα που φανερωνει την αντιληψη που εχει ο μεσος αμερικανος για τον κοσμο εκτος της χωρας του αλλα και τα μαυρα μεσανυχτα που εχει μη αντιλαμβανομενος την δικη του βαρβαροτητα συγχεοντας την τεχνολογικη προοδο με τον πολιτισμο.
Σασπενς ισως να εχει ο πρωτος αφοπλισμος αντε και ο δευτερος μετα ομως κατανταει μια επαναληψη που μονο νυστα μπορει να προκαλεσει.
Η "κουνημενη" καμερα που εχει γινει πια μοδα απ οτι φαινεται στις ΗΠΑ (βλεπε και Precious) προσφερει μεν μια επιφαση ρεαλισμου αλλα ειναι και κουραστικη.
Η ταινια ειναι ακρως πολιτικη μαλιστα με ξεκαθαρη πολιτικη θεση αφου επικεντρωνεται στο "ψωνιο" ενος εθισμενου στην αδρεναλινη αμερικανου στρατιωτη και στα μικροπροβληματα της ομαδας του αγνοωντας επιδεικτικα το δραμα ενος ολοκληρου λαου που υποφερει τα πανδεινα απο την χωρα που αυτος υπηρετει.