Κινηματογράφος

Hamlet
To be, or not to be: that is the question:
Whether 'tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them? To die: to sleep;
No more; and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural shocks
That flesh is heir to, 'tis a consummation
Devoutly to be wish'd. To die, to sleep;
To sleep: perchance to dream: ay, there's the rub;
For in that sleep of death what dreams may come
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause: there's the respect
That makes calamity of so long life;
For who would bear the whips and scorns of time,
The oppressor's wrong, the proud man's contumely,
The pangs of despised love, the law's delay,
The insolence of office and the spurns
That patient merit of the unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscover'd country from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o'er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pith and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action.--Soft you now!
The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons
Be all my sins remember'd.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Επτά, Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

«Μ' αρέσουν οι ήρωες που αμαρτάνουν»

Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ

Περίπου εφτά χρόνια αφότου ξεκίνησε τη λειτουργία του, για να αναγορευτεί πολύ σύντομα σε παγκόσμιο φαινόμενο, το Facebook εξακολουθεί να προσθέτει καθημερινά μέλη σε ένα αχανές δίκτυο κοινωνικοποίησης που μετρά περισσότερους από 500 εκατ. χρήστες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ελάχιστοι από αυτούς γνωρίζουν πιθανόν ότι η δημιουργία της ιστοσελίδας προέκυψε μέσα από την ιστορία δυο φίλων που κατέληξαν να γίνουν οι χειρότεροι εχθροί, αφού προηγουμένως πρόφτασαν να αποκτήσουν τεράστια περιουσία.


Σκηνοθέτης μερικών από τις πιο σημαντικές ταινίες του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά, ο Ντέιβιντ Φίντσερ του «Seven», του «Fight Club» και του «Zodiac» ανέλαβε στο καινούριο του φιλμ με τίτλο «The Social Network» (στις αίθουσες από τις 28 Οκτωβρίου) να διηγηθεί την περίπτωση του 19χρονου Μαρκ Ζάκερμπεργκ, ενός ευφυούς αλλά δυσλειτουργικού κοινωνικά φοιτητή Πληροφορικής στο Χάρβαρντ, ο οποίος σκαρφίστηκε και έθεσε σε λειτουργία τον διαδικτυακό κολοσσό του Facebook με τη βοήθεια απλώς ενός υπολογιστή. Μαζί με την οικονομική συνδρομή και τις επιχειρηματικές συμβουλές του βραζιλιανικής καταγωγής συμφοιτητή και στενού φίλου του, Εντουάρντο Σάβεριν, ο Ζάκερμπεργκ επέκτεινε πολύ σύντομα το εύρος της ιστοσελίδας του. Δεν άργησε, ωστόσο, να προδώσει τον μοναδικό του συνεργάτη, εξοστρακίζοντάς τον από τις δραστηριότητες της επιχείρησης που ξεκίνησαν μαζί, για να καταλήξει να τον αντιμετωπίσει δικαστικά, όταν εκείνος του έκανε μήνυση, διεκδικώντας χρηματικό μερίδιο από την εταιρεία. Την ίδια περίπου στιγμή, ένα ζευγάρι δίδυμων σπουδαστών του Χάρβαρντ, οι Κάμερον και Τάιλερ Γουίνκλβος, αποφάσισαν επίσης να κινηθούν νομικά εναντίον του Ζάκερμπεργκ, κατηγορώντας τον ότι τους έκλεψε την ιδέα για τη γέννηση της περίφημης ιστοσελίδας του.

Στη σειρά για τα Οσκαρ

Επιχειρώντας να διηγηθεί την ελάχιστα γνωστή και ιδιαιτέρως πικρή αυτή ιστορία, ο Φίντσερ καταφέρνει, με τη βοήθεια ενός πνευματώδους σεναρίου από τον Ααρον Σόρκιν, να υπογράψει μια εξαιρετική ταινία επάνω στη ραγδαία αλλαγή των σύγχρονων κοινωνικών ηθών προς το κυνικότερο και την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας σε έναν κόσμο που αλλοτριώνει ολοένα και περισσότερο τα μέλη του. Βασισμένο στο μπεστ σέλερ «The Accidental Billionaires» του συγγραφέα Μπεν Μέζρικ, το «Social Network» αποθεώνει την ισχύ των λέξεων, των διεισδυτικά σκιαγραφημένων χαρακτήρων και της σοφά οικονομημένης σκηνοθεσίας σε μια μαγική ένωση του ψυχαγωγικού με το σκεπτόμενο σινεμά, αναμένεται δε να διεκδικήσει πολλά βραβεία στα επερχόμενα Οσκαρ. «Στο τέλος της ημέρας, είναι απλώς μια ταινία» με διαβεβαιώνει, παρ' όλα αυτά, με την παροιμιώδη ψυχραιμία του, ο 48χρονος σκηνοθέτης, στη συνάντηση που είχα μαζί του την περασμένη Κυριακή στο Παρίσι.

- Τι είναι αυτό που σας έπεισε να ασχοληθείτε με μια τόσο αμφιλεγόμενη περίπτωση ανθρώπου όπως ο 26χρονος ιδρυτής του Facebook, για τον οποίο, ως φαίνεται, η γενικότερη αντίληψη που επικρατεί δεν είναι η πιο κολακευτική;

«Δεν έχω την ίδια μονοδιάστατη αντίληψη που τρέφουν οι περισσότεροι άνθρωποι γι' αυτόν. Δεν με ενδιέφερε επίσης να εξακριβώσω κατά πόσο ήταν ο αλαζονικός μαλάκας που περιγράφουν αρκετοί. Δεν είναι κίνητρο επαρκές αυτό για μένα, άλλωστε, προκειμένου να προσεγγίσω κινηματογραφικά έναν χαρακτήρα. Θεωρώ τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ ένα συναρπαστικό παράδειγμα ανθρώπου. Μπορεί οι κοινωνικές αρετές του να υπήρξαν πράγματι ελάχιστες, μπορεί να μην ήταν τακτικά ευγενικός με τους άλλους, η περίπτωσή του, όμως, είναι η περίπτωση ενός προικισμένου και ευφυούς ανθρώπου ο οποίος κατάφερε, μέσα από τον φοιτητικό κοιτώνα του, να προκαλέσει επανάσταση. Ενός 19χρονου με τρομερό όραμα για τις πιθανότητες που κρύβονταν στο Διαδίκτυο, ο οποίος ήταν αρκετά αποφασισμένος ώστε να μην αφήσει κανέναν να τον αποσπάσει από το σκοπό του. Μου αρέσουν, γενικώς, ήρωες οι οποίοι αμαρτάνουν, χωρίς στο τέλος να παίρνουν απαραιτήτως μαθήματα από τα λάθη τους. Μου αρέσει ο Τράβις Μπικλ του "Ταξιτζή", ο Τζέικ Λα Μότα στο "Οργισμένο είδωλο", χαρακτήρες δηλαδή στους οποίους δεν προσφέρεται μια τυπική κάθαρση. Αν σε ενδιαφέρει να υπάρχει οπωσδήποτε η δυνατότητα της κάθαρσης σε μια ιστορία, τότε δεν νομίζω ότι το "Social Network" είναι η ταινία που θέλεις να δεις».

- Η περίπτωση του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, όμως, δεν είναι συνάμα μια κλασική περίπτωση ήρωα ο οποίος διαπράττει ύβρι, με την έννοια που μας έχει διδάξει το ελληνικό αρχαίο δράμα;

«Είστε Ελληνας, οπότε ήταν μάλλον εύκολο για εσάς να διαγνώσετε σε μια τέτοια ιστορία στοιχεία από τη δική σας κλασική δραματουργία. Ναι, ασφαλώς και έχετε δίκιο. Η λέξη "ύβρις" ταιριάζει στον Ζάκερμπεργκ».

- Δεν καταφέρατε να πάρετε τελικά την άδειά του, πάντως, όταν αποφασίσατε να μεταχειριστείτε κινηματογραφικά την ιστορία του.

«Δεν ξέρω αν διάβασε ποτέ ο ίδιος το σενάριο. Οι άνθρωποί του όμως το διάβασαν και μάλλον σκέφτηκαν ότι, αν αγνοούσαν την ύπαρξή του, τότε κι εκείνο θα εξαφανιζόταν κάποια στιγμή από προσώπου γης. Κάτι το οποίο, φυσικά, δεν συνέβη. Κατά τη γνώμη μου, όμως, δεν είχαν κάτι να φοβηθούν από αυτό, ούτε η ταινία μας είχε ως αντικειμενική της πρόθεση να αμαυρώσει το πρόσωπο του Facebook και των υπευθύνων του».

Πώς χειριζόμαστε τη δημοκρατία

- Πολλοί περιμένουν, για να μην πω προσδοκούν, ότι η ταινία σας θα κλονίσει με κάποιο τρόπο την παντοκρατορία του Facebook.

«Πρόθεσή μας δεν είναι να ζημιώσουμε την εικόνα του Facebook ή να προειδοποιήσουμε τον κόσμο εναντίον του. Δεν γυρίσαμε το "Σύνδρομο της Κίνας"! Η ταινία ασχολείται περισσότερο με τη σύγκρουση ενός παλιού κόσμου με έναν καινούριο. Ενός κόσμου γαλουχημένου με μια συγκεκριμένη επιχειρηματική και εργασιακή ηθική του παρελθόντος κόντρα σε μια μοντέρνα εποχή που έχει ξεπεράσει αυτή την ηθική. Στην ταινία υπάρχει μια σαφής, νομίζω, μεταφορά: από τη μια μεριά υπάρχει η παράδοση του Χάρβαρντ κι από την άλλη μια νεότερη γενιά που διδάσκει με αυθάδεια πώς μπορεί κανείς να πετύχει σε αυτή τη ζωή χωρίς την παραμικρή υποστήριξη ή πανεπιστημιακή χορηγία. Μόνο με έναν υπολογιστή σε ένα δωμάτιο. Και η μεγάλη ειρωνεία στο φιλμ δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι το πιο πετυχημένο μέλος αυτής της γενιάς υπήρξε τελικά ένας ελάχιστα δημοφιλής και αντικοινωνικός νεαρός, ο οποίος μετέτρεψε την ανάγκη του να ανήκει κάπου σε μαζικό φαινόμενο».

- Πολλοί έχουν την τάση να δαιμονοποιήσουν το Facebook, χρεώνοντάς του μόνο αρνητικά στοιχεία. Εσάς ποια είναι η γνώμη σας, ασχέτως του τι διαλέγετε να εκφράσετε στην ταινία;

«Δεν χρησιμοποιώ Facebook και δεν έχω κάτι βαρυσήμαντο ή βαθυστόχαστο να εκφράσω γι' αυτό. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης είναι μια μετεξέλιξη των βαριεστημένων τηλεφωνημάτων που κάναμε με τους φίλους μας νεότεροι, κάτι στιγμές της μέρας όπου σκοτώναμε απλώς το χρόνο μας και δεν είχαμε κάτι σημαντικό να πούμε ή να ασχοληθούμε. Δεν πιστεύω γενικότερα ότι η διαδικτυακή επανάσταση κρύβει κάτι ρηχό ή σατανικό μέσα της. Το μόνο κακό που μπορεί να σου κάνει είναι να σε εξαπατήσει διότι, ας είμαστε ειλικρινείς: Αν θέλεις να πέσεις θύμα παραπληροφόρησης, τότε απευθύνσου στο Ιντερνετ. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι το Διαδίκτυο κατασκευάστηκε ως κάτι διαβολικό και κακόβουλο. Αυτή η συμμετοχική αντίληψη την οποία προωθεί με βάση την ελεύθερη διακίνηση της οποιασδήποτε πληροφορίας αποτελεί μάλλον μια μοντέρνα εκδοχή της δημοκρατίας. Οπως έχουμε διδαχτεί, όμως, από την Ιστορία, οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας καταχραστεί κάτι, ή διαχειριστεί με τον λάθος τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα. Το Διαδίκτυο σου προσφέρεται, λοιπόν, ως μια δημοκρατική διαδικασία. Το θέμα είναι εσύ πώς θα επιλέξεις να το χειριστείς. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε, ωστόσο, μια χρηστική μηχανή επειδή δεν ξέρουμε εμείς τον τρόπο να την αξιοποιήσουμε θετικά».

- Δεν διακρίνετε, ωστόσο, έναν ναρκισσισμό πίσω από την ακούραστη εμμονή με την οποία πολλοί χρήστες διακινούν προσωπικά δεδομένα και δημοσιοποιούν απόψεις τους σε καθημερινή βάση στο Ιντερνετ;

«Ο ναρκισσισμός υπάρχει παντού. Είναι βασικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Από εκεί και έπειτα, το Διαδίκτυο δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να γίνουν αφεντικά στο δικό τους κατασκευασμένο σύμπαν, να πουλήσουν μια συγκεκριμένη εικόνα που επιθυμούν να προωθήσουν για τον εαυτό τους, να ανεβάσουν τις φωτογραφίες της αρεσκείας τους, να κοινοποιήσουν τις πληροφορίες και τις απόψεις που τους ενδιαφέρουν κι αυτό είναι κάτι που μέχρις ενός σημείου το καταλαβαίνω. Αυτό που βρίσκω ανόητο και τραγικό είναι το να περνάς έξι και εφτά ώρες κάθε μέρα για να ασχολείσαι με κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να φανταστώ, παρ' όλα αυτά, ότι όλοι οι χρήστες του facebook απορροφώνται με τον ίδιο τρόπο. Δεν ψάχνουν όλοι άλλοθι για τις ελαττωματικές ζωές τους».

 

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Τούρκοι εθνικιστές «έδιωξαν» τον Εμίρ

Τα βρόντηξε και έφυγε ο Εμίρ Κουστουρίτσα από το Golden Orange Film Festival της Αττάλειας, στις νοτιοδυτικές ακτές της Τουρκίας. Ο Σερβοβόσνιος σκηνοθέτης ήταν μέλος της Κριτικής Επιτροπής, αλλά η παρουσία του αποδείχτηκε κόκκινο πανί για μερίδα Τούρκων εθνικιστών αλλά και για την Ομοσπονδία Πολιτισμικών Οργανισμών Τουρκίας και Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.


Κατηγορώντας τον ότι «υπήρξε φίλος του δολοφόνου Αρκάν και του Μιλόσεβιτς», ότι «δεν πήρε ποτέ μέρος στις τελετές μνήμης για τους μουσουλμάνους της Βοσνίας, που σφαγιάστηκαν από τους Σέρβους» και ότι είχε στο παρελθόν δηλώσει «ήμασταν Σέρβοι 500 χρόνια πριν, καιρός να ξαναγίνουμε Σέρβοι και χριστιανοί», όλοι οι παραπάνω διαδήλωσαν έξω και μέσα από την αίθουσα του φεστιβάλ. Το κοινό, βέβαια, τους γιούχαρε και ο δήμαρχος της Αττάλειας πήρε το μέρος τού σκηνοθέτη δηλώνοντας ότι η πόλη του είναι «με τον πολιτισμό, την ανεκτικότητα και την τέχνη».

Μάταια. Ο Κουστουρίτσα έδωσε συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο του το πρωί της Κυριακής και ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την Κριτική Επιτροπή του φεστιβάλ.

Χαρακτήρισε «εχθρό του» τον υπουργό Πολιτισμού της Τουρκίας, κατηγόρησε τους διαδηλωτές για «βαρβαρότητα και πρωτογονισμό» και αναφέρθηκε στη στάση του κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.

«Το όραμά μου για τη χώρα μου είναι εντελώς προσωπικό», είπε. «Πάλεψα για μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Ημουν πάντα αντι-ιμπεριαλιστής, αυτό ήταν το κέντρο της ζωής και του έργου μου. Οποιος αφιερώνει τη ζωή του στο να ανοίξει παράθυρα για τον άνθρωπο δεν θα μπορούσε ποτέ νά υποστηρίζει εγκλήματα. Επαιξα πριν από λίγους μήνες με το συγκρότημά μου στην Προύσα και ο δήμαρχος, που ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον υπουργό Πολιτισμού, μας υποδέχτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Γυναίκες με μαντίλες χόρευαν... Ηταν για μένα μεγάλη ευτυχία».

 

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

«Αντίο» χωρίς παράτες

Τα «παιδιά» του Γιάννη Δαλιανίδη ήταν όλα εκεί: η Ζωή Λάσκαρη, η Μάρθα Καραγιάννη, ο Κώστας Βουτσάς, ο Φαίδων Γεωργίτσης. «Ηταν μέντορας, ήταν αδελφός, ήταν φίλος», παραδέχθηκε ο Κώστας Βουτσάς. «Ηταν γενναιόδωρος, δοτικός και αγαπούσε τους ηθοποιούς του.
Αν δεν τους αγαπάς, δεν πετυχαίνεις ως σκηνοθέτης. Ο Γιάννης μάς έφτιαξε». Η κηδεία του, κατά επιθυμία του, δεν ακολούθησε το μυστήριο της νεκρώσιμης ακολουθίας. Περί τους πεντακόσιους βρέθηκαν, χθες το μεσημέρι, στο Α' Νεκροταφείο. Μοναδικός πολιτικός ο Φώτης Κουβέλης της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ο Γιάννης Δαλιανίδης δεν είχε ποτέ μιλήσει για το πιο άγνωστο κομμάτι του: ότι ανήκε στην Αριστερά. Μας το αποκάλυψε και ο βιρτουόζος ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής: «Ηταν βαθιά δημοκρατικός, αδέκαστος και αξιοκρατικός». Απ' όλους ακούστηκε σαν μια φωνή: «Αθάνατος!». Ξεχωρίσαμε τους Θ. Αγγελόπουλο, Μ. Ελευθερίου, Ν. Κατσουρίδη, Ζ. Σαπουντζάκη, Κ. Γιουλάκη, Γ. Μπέζο, Α. Λυκουρέζο, Π. Φιλιππίδη, Ζ. Ρόχα, Χ. Ρώμα, Β. Τριφύλλη, Σ. Ψάλτη, Β. Μπάρμπα.



Με ξάφνιασε αυτή η δήλωση του Βογιατζή. Αριστερός ο Δαλιανίδης, ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του μικροαστισμού, αισθητικού κι ιδεολογικού, στον ελληνικό κινηματογράφο; Τίποτε το αριστερό δεν διακρίνω στις ταινίες του. Ποιο νόημα έχει να είσαι καλλιτέχνης αν δεν εκφράζεις τον εαυτό σου και τα πιστεύω σου; Ένας γελωτοποιός Ριγκολέτο γίνεσαι, τίποτε άλλο.



Μεγάλο ταλέντο, µεγάλος συµβιβασµός

Του Δηµήτρη Δανίκα ΤΑ ΝΕΑ 18/10/2010

Γιάννης Δαλιανίδης, η επιτοµή της Φίνος Φιλµ και το συνώνυµο του µετεµφυλιακού ελληνικού κινηµατογράφου. Χωρισµένος στα δύο. Ο πρώτος – και σαφώς ανώτερος – όταν ξεκίνησε υπογράφοντας µερικές από τις αθάνατες κωµωδίες της λαϊκής οθόνης ήταν Μάστορας. Ο δεύτερος Δαλιανίδης, αυτός που συµβιβάστηκε και µετάλλαξε το αυθεντικό σε µικροαστικό, αµερικανικό µαϊµουδισµό. Ολα αυτά τα µιούζικαλ και αρκετά από τα δράµατα είναι χλωµά, πλαστικά αντίγραφα πασίγνωστων ξένων παραγωγών.

Αλλο Χόλιγουντ, άλλο ελληνική βιοτεχνία. Στις περισσότερες ταινίες του είναι αποτυπωµένες όλες οι αξίες της εξάρτησης και της ραγδαίας µικροαστικοποίησης του Καραµανεθνάρχη. Γιατί, όπως σωστά έλεγε προσφάτως ο Κώστας Γαβράς, όλες µα όλες οι ταινίες είναι στο βάθος πολιτικές. Με απλά λόγια, ο επονοµαζόµενος και Jean Dall: Μεγάλο ταλέντο, Μεγάλος συµβιβασµός, Μεγάλη υπόκλιση. Αλλά, για να πω ολόκληρη την αλήθεια και τηρουµένων των αναλογιών, οι καλοφτιαγµένες χαλκοµανίες του, αυτές που υπέγραψε τη δεκαετία του εξήντα, συγκρινόµενες µε τα σηµερινά τηλεοπτικά σκουπίδια, µοιάζουν τουλάχιστον µε ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόππολα.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Καλησπέρα...

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Casshern (Έρεβος)
Σκηνοθεσία: Kazuaki Kiriya
Έτος παραγωγής: 2004

(Εμπνευσμένο από την anime σειρά του 1973 Shinzo Ningen Kyashan).

Σε έναν εναλλακτικό κόσμο, ένας μεγάλος πόλεμος τερματίζεται τελικά αφήνοντας τη γη ασθενή και μολυσμένη. Ο γενετιστής Dr. Azuma απευθύνεται στην κυβέρνηση για την υποστήριξη της για την πραγματοποίηση της θεωρίας του περί νεο-κυττάρων που υποστηρίζει μπορεί να αναπλάσει κύτταρα του σώματος με σκοπό τη βελτίωση της ζωής της ανθρωπότητας. Οι κυβερνητικοί ηγέτες, που φρουρούν τις βαθειά περιχαρακωμένες δυνάμεις τους, απορρίπτουν το καθηγητή. Θέλοντας να ολοκληρώσει την εργασία του, ο Δρ Azuma δέχεται μια μυστική προσφορά από μια απαίσια φατρία των ισχυρών στρατιωτικών. Αφότου ένα γεγονός συμβαίνει στο εργαστήριο του Δρ Azuma, μια ομάδα μεταλλαγμένων ανθρώπων γνωστή ως Neo Sapiens εξαπολύεται επάνω στον κόσμο. Τώρα μόνο ο νεκρός γιος του καθηγητή, ένας μυστηριώδης πολεμιστής, με ένα αήττητο σώμα, στέκεται ανάμεσα σε αυτούς και ενός κόσμου στο χείλος της εκμηδένισης.

 

100 ταινίες που αγάπησα

Χωρίς άλλοθι, χωρίς ελαφρυντικό

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ

TA NEA: Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Los Olvidados

Μετά τον ισπανικό εµφύλιο πόλεµο ο συνεργάτης του Χίτλερ και αρχιστράτηγος Φράνκο, «στέλνει» τον Λουί Μπουνιουέλ εξόριστο στις ΗΠΑ και από εκεί στο Μεξικό.

Ετσι το 1950 µε µια ασπρόµαυρη ιστορία αµείλικτου ρεαλισµού που το λέγανε «Los Οlvidados», το Μεξικό σκαρφαλώνει στην πρωτοπορία ενώ η δικτατορία ρηµάζει την Ισπανία!

Παραπλανητική η πεποίθηση που κυκλοφορεί από θεωρητικούς στην κινηµατογραφική πιάτσα. Πως δηλαδή είναι σουρεαλιστικός ο χαρακτήρας των έργων του Λουί Μπουνιουέλ (1900-1983). Ετσι, σουρεαλιστής ξεκίνησε το 1929 µε το 17λεπτο «Un chien Αndalou» (Ενας ανδαλουσιανός σκύλος). Οµως οι κορυφαίες και ανεπανάληπτες στιγµές, από τη δεκαετία του 1950 µέχρι τον θάνατό του, αποτελούν λαµπρά παραδείγµατα είτε ενός σκληρού, ανελέητου ρεαλισµού ή ενός κοινωνικού, κατάµαυρου σαρκασµού. Εξω και πέρα από κάθε σύµβαση, συµβιβασµό και κλισέ. Με έναν λόγο, ο θηριώδης Ισπανός που µε ανακούφιση και σαρκασµό έλεγε «Τhank God Ι am an atheist» (Ευχαριστώ Θεέ µου που είµαι άθεος) τα ‘κανε όλα λαµπόγυαλο. Το «Los Οlvidados», η ταφόπλακα του νατουραλισµού, του ροµαντισµού, της εξιδανίκευσης, των θρησκειών και του ιδεαλισµού. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ούτε τις πέτρες!

Η δράση στα slums του Μεξικού του 1950. Πλίνθινες καλύβες και ανθρώπινα ερείπια ανακατεµένα µε αδέσποτα τετράποδα, σκόνη, βρώµα και κουρέλια. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι (1922-1975) στο «Αccatone», µε το ίδιο σκηνικό, αλλά στην περιφέρεια της Ρώµης αυτό, σκηνοθετεί την ποιητική αγιογραφία αµαρτωλών και καταραµένων «σκουπιδιών». Ο Μπουνιουέλ δεν αφήνει κανένα άλλοθι, κανένα ελαφρυντικό. Ο Χάιµπο (Ροµπέρτο Κόµπο), αρχηγός µια συµµορίας ανήλικων κακοποιών, δραπετεύει από το αναµορφωτήριο και στον δρόµο κοπανάει µέχρι λιποθυµίας έναν γέρο τυφλό. Αµέσως µετά ο ίδιος τυφλός, αρπάζει ανήλικο χωριατόπουλο, το ρίχνει στην αγορά και το εκµεταλλεύεται του θανατά. Σόι πάει το βασίλειο του εγκλήµατος. Αµέσως µετά ο Χάιµπο παρέα µε τον αυτοκόλλητό του Πέδρο (Αλφόνσο Μεχία), ορµάει σε κάποιον συνοµήλικό του µε το όνοµα Χούλιο, τον κατηγορεί για χαφιεδισµό και τον ξυλοφορτώνει µέχρι θανάτου. Αµέσως µετά και εξαιτίας αυτού του ακραίου περιστατικού, ο Πέδρο βασανίζεται από τύψεις και βλέπει εφιάλτες. Αµέσως µετά _ η αφήγηση λειτουργεί σαν συρραπτική µηχανή _ η µάνα του Πέδρο, η Μάρτα (Εστέλα Ιντα), πετάει το παιδί της έξω από το σπίτι και εκείνος µέσα στην απελπισία του πιάνει δουλειά, για φραγκοδίφραγκα, σ’ ένα σιδεράδικο. Αµέσως µετά και όταν κατηγορείται για ληστεία που δεν έκανε, την κοπανάει και βγαίνει στους δρόµους και την αλητεία. Εδώ ο Μπουνιουέλ χλευάζει υπογείως τον «Ολιβερ Τουίστ» του Κάρολου Ντίκενς. Τι φιλανθρωπίες και κουραφέξαλα. Ηell η ζωή σ’ αυτές τις γειτονιές! Αµέσως µετά ο Χάιµπο την πέφτει στη Μάρτα και οι δύο µαζί καταλήγουν στο κρεβάτι. Η µάνα πετάει το αθώο παιδί της και κάνει πεολειχία στον εγκληµατία. Τέλεια. Αµέσως µετά η Μάρτα καρφώνει τον γιο της στους µπάτσους. Σας είπα. Ο Μπουνιουέλ δεν αφήνει ρουθούνι που να µη ανοίξει µε τις µπουνιές του. Αµέσως µετά ο Πέδρο δραπετεύει από το αναµορφωτήριο αποφασισµένος να βρει και να εκδικηθεί.

Ετσι πάνω στη µονοµαχία σκοτώνεται από τον Χάιµπο. Τον υποτιθέµενο φίλο του και περιστασιακό εραστή της µάνας του. Αµέσως µετά η αστυνοµία καταδιώκει και σκοτώνει τον Χάιµπο. Αµέσως µετά, κάποιος γείτονας ανακαλύπτει στην αυλή του το πτώµα του αθώου Πέδρο, το φορτώνει στο γαϊδούρι του και το πετάει σε µια χωµατερή. Τhe Εnd. Ο Μπουνιουέλ είχει δίκιο. Θεός δεν υπάρχει!

Η ασπρόµαυρη φωτογραφία παρέα µε το σκηνοθετικό ύφος µιµούνται, σαν copy paste, τη δυσοσµία και την απροσµέτρητη εξαθλίωση αυτής της µικρής κοινωνίας. Τα περιστατικά «ξερά». Γρονθοκοπούν τον αµφιβληστροειδή του θεατή. Εδώ ο Μπουνιουέλ µετατρέπει τον ροµαντισµό του «Επαναστάτη χωρίς αιτία» (Rebel without a cause - 1955) του Νίκολας Ρέι σε ταµπούρλο. Αφήνει πίσω του, µίλια µακριά, το «Πισότε, το χαµίνι του Σάο Πάολο» (Ρixote: Α Lei do Μais Fraco - 1981) του Αργεντίνου Εκτορ Μπαµπένκο. Και στέλνει στη Β’ Εθνική τον «Αταίριαστο» (Rumble fish - 1983) του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Γιατί από τέτοια κουρελαρία, κουρέλια θα προκύψουν. Γιατί µια τέτοια απροσµέτρητη κοινωνική αδικία είναι το προπονητικό κέντρο πάσης φύσεως εγκληµατικότητας και παρανοµίας. Γιατί ο µόνος αθώος, ο µοναδικός υποψήφιος επίγειος άγγελος, καταλήγει στα σκουπίδια. Γιατί καµία ελπίδα σε µια τέτοια χωµατερή. Γιατί ουδείς καλός ή κακός εκ γενετής. Γιατί µάχαιραν έδωκας µάχαιραν θα λάβεις. Ολα τα υπόλοιπα είναι απλώς µπουρδολογίες. Αυτή η αµείλικτη αλήθεια. Με µια κουβέντα, το «Los Οlvidados» είναι το θωρηκτό Ποτέµκιν. Γιατί στέλνει αδιάβαστες στον βυθό όλες µα όλες τις αντίστοιχες ιστορίες ανήλικων µικροκακοποιών που σουλατσάρουν σε όλες τις φτωχογειτονιές του πλανήτη. Διαµάντι µέσα από τα σκουπίδια!

 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Η καρδιά της βιομηχανίας χτυπά στις ελληνικές φαβέλες

Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Μια λάθος στροφή και χάνεσαι στο βιομηχανικό τοπίο του Ταύρου, στα σύνορα με τον Ελαιώνα, πίσω από την Ιερά Οδό, όπου οι φάμπρικες συνορεύουν με τα εργοτάξια και τις βιοτεχνίες.
Από παντού έρχεται η ίδια μυρωδιά, αυτή της βαριάς βιομηχανίας που κάθεται στο λαιμό και σου στεγνώνει το σάλιο. Ακόμα και ένας έμπειρος στη γεωγραφία της περιοχής, όπως ο σκηνοθέτης Χρήστος Καρακέπελης, μπορεί να λοξοδρομήσει. Για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ «Πρώτη ύλη» εδώ και πέντε χρόνια έχει ξεψαχνίσει την περιοχή.

Παρ' όλο που με προειδοποιεί ότι «ο μαχαλάς είναι ανοιχτής αρχιτεκτονικής», δεν αργεί να βρει τις σωστές συντεταγμένες και να εντοπίσει την «τρύπα» που ψάχνουμε. Την είσοδο στον κόσμο των Αλβανών Τσιγγάνων. Οι μαχαλάδες, που θυμίζουν βραζιλιάνικες φαβέλες, 12 συνολικά, είναι σκορπισμένοι στη γύρω περιοχή, εκεί όπου χτίζεται το νέο γήπεδο του Παναθηναΐκού. Σαν μυρμηγκοφωλιές έχουν είσοδο από μια τρύπα και έξοδο από μια άλλη.

Εσπασε το γκέτο

Ο Χρήστος Καρακέπελης είναι η κάρτα εισόδου μας στο άβατο των Τσιγγάνων. Τον υποδέχονται σαν «μεσσία». «Εμαθες τίποτα; Θα μας διώξουν;» τον ρωτούν. «Μας δάγκωσε η φτώχεια, ρε Χρήστο» του λέει ο Τζίμυς, ο πρόεδρος της κοινότητας. Και μας δείχνει τα πόδια του: στο ένα φοράει παπούτσι και στο άλλο παντόφλα.

Του πήρε καιρό του Χρήστου Καρακέπελη να κατακτήσει αυτή την οικειότητα. Πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησε να έρχεται στην περιοχή με σκοπό να γυρίσει το ντοκιμαντέρ «Πρώτη ύλη». Εχει μια «εμμονή» με το περιθώριο, όπως δείχνει και το προηγούμενο, επίσης εξαιρετικό, ντοκιμαντέρ του, το «Σπίτι του Κάιν», για τις ανάγκες του οποίου μπαινόβγαινε στις φυλακές. Εφτά άνθρωποι καταδικασμένοι για φόνο, ανάμεσά τους και ο σατανιστής Μανώλης Δημητροκάλλης, εξομολογούνταν μπροστά στην κάμερά του. «Μου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι από τη λάθος μεριά. Σε βοηθούν να δεις καθαρά την πραγματικότητα, δεν μπορείς να πεις ψέματα» εξηγεί.

Το καινούργιο «θέμα» ζει ακριβώς εκεί, στους τσιγγάνικους μαχαλάδες. Σε αυτές τις παραγκουπόλεις χτυπάει η καρδιά της βιομηχανίας. Ανθρωποι που ούτε καν υπάρχουν για το κράτος, αφού δεν έχουν κανένα μητρώο, είναι ο αθέατος κινητήριος μοχλός ενός τεράστιου μηχανισμού πλουτισμού.

Οι Τσιγγάνοι ρακοσυλλέκτες μαζεύουν κάθε είδους μεταλλικά αντικείμενα και τα πουλάνε στις μάντρες για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η μαύρη εργασία και ένα κύκλωμα παραοικονομίας παράγουν το 60% του χάλυβα στην Ελλάδα, αφού το μέταλλο δεν παράγεται από εξόρυξη. Τα σκουπίδια, που ανιχνεύουν οι Τσιγγάνοι στο καθημερινό δρομολόγιό τους, είναι η φλέβα χρυσού για το καπιταλιστικό σύστημα.

Μια εικόνα μικρών παιδιών πάνω σε σαραβαλιασμένα τρίκυκλα ήταν ο μίτος της Αριάδνης για τον σκηνοθέτη. Παρακολουθώντας τα πιτσιρίκια ξεδίπλωσε την αλυσίδα αυτής της βιομηχανίας, που «βράζει» λίγο πιο κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, σε απόσταση αναπνοής από το νέο Χρηματιστήριο.

«Δεν μιλάμε για κάποιους άχρηστους που τριγυρνάνε, αλλά για ανθρώπους που ζούνε εκατό βαθμούς κάτω από το όριο της φτώχειας, στην απόλυτη απαξίωση και τελικά παράγουν μεγάλο πλούτο. Η αθλιότητά τους συγγενεύει με τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας, δηλαδή τις χαλυβουργίες» μου εξηγεί ο Χρήστος Καρακέπελης.

Το σκηνικό θυμίζει ταινίες του Κουστουρίτσα. Αλλά τις ξεπερνά. Η αλήθεια είναι πιο βρώμικη και τρομακτική. Τα κουτσούβελα, που τριγυρνούν στο μαχαλά, μοιάζουν χαμένα. Ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία. Η ύπαρξή τους κουβαλά μια αίσθηση ματαιότητας. Την ίδια ώρα τα ποντίκια περνούν δίπλα από τα πόδια τους.

Στην «Πρώτη ύλη» (παραγωγή της CLproductions) ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται σε πέντε ρακοσυλλέκτες. Οι «πρωταγωνιστές» του ξετυλίγουν την παράλογη αλυσίδα του καπιταλιστικού συστήματος, που ξεκινά από τους μαχαλάδες των Τσιγγάνων και καταλήγει στον αναπτυξιακό οργασμό του Λιβάνου, λίγο μετά τον πόλεμο του 2006.

Πιτσιρίκια στο μεροκάματο

Το ντοκιμαντέρ ανοίγει με τη φράση του Πλούμπι, που ζει στην άκρη του μαχαλά: «Ούτε ο διάβολος δεν μένει εδώ. Ζούμε στο απόλυτο τίποτα». Η πορεία τους, στη σχεδόν δίωρη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, το επιβεβαιώνει. Ο Σακόλ βγαίνει για δουλειά παρέα με τον 11χρονο Γκόγκο. Μαζεύουν σίδερα το βράδυ. Η μέρα τούς βρίσκει να τα διαχωρίζουν και στη συνέχεια να τα καίνε. Οσο πιο καθαρό το σίδερο τόσο πιο καλή η τιμή. Το πιο ανθυγιεινό κομμάτι της δουλειάς το κάνουν τα πιτσιρίκια. Αυτά καίνε τα καλώδια και εισπνέουν τον... καρκίνο.

Υπάρχουν και ακόμα δύο πρόσωπα στο ντοκιμαντέρ, που ζουν εκτός μαχαλά. Ο Χουσεΐν, ένας 70χρονος μουσουλμάνος από την Κομοτηνή, ζει σ' ένα τροχόσπιτο στη Νίκαια. Και ο πιο «ιδεολόγος» της παρέας, ο Σπύρος, που είναι Ελληνας. Γι' αυτόν η ζωή στο περιθώριο και το εμπόριο με τα μέταλλα είναι μια συνειδητή επιλογή αποχής από το μικροαστικό σύστημα.

Ο Χρήστος Καρακέπελης είχε στο μυαλό του τη θρυλική σειρά φωτογραφιών του Γιόζεφ Γκουντέλκα με τους Τσιγγάνους. «Θαυμάζω τον ελλειπτικό τρόπο με τον οποίο τους είδε. Ούτε τους καπέλωσε ούτε και τους εξιδανίκευσε. Βρήκε το βλέμμα να είναι μαζί τους. Με την υποκρισία ο σκηνοθέτης, αν δεν έχει πραγματικότητα, πέφτει στο μελό. Είναι εύκολο γιατί σε ρουφάνε οι χώροι...». *

Ο Γκόγκος ονειρεύεται Φεράρι

«Η πόλη μοιάζει με τρελοκομείο. Μόνο όταν γυρνάω στις παράγκες, νιώθω ασφαλής» λέει ο 11χρονος Γκόγκος στο ντοκιμαντέρ. Τα παιδιά άλλωστε βγαίνουν από το μαχαλά μόνο για δουλειά. Σχολείο δεν πηγαίνουν. Βόλτες κάνουν μόνο μέσα στο γκέτο τους. Οταν ο Χρήστος Καρακέπελης τον ρωτάει στο ντοκιμαντέρ τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, αυτός απαντά: «Θέλω να πάρω μια Φεράρι».

Τέσσερα χρόνια μετά, ο 15χρονος πια Γκόγκος είναι ακόμα στο μαχαλά. Δεν έχει πάρει Φεράρι. Διατηρεί όμως ακόμα στοιχεία παιδικότητας, που συνήθως, σε αυτές τις συνθήκες, χάνονται πρόωρα από τις παιδικές ψυχές. Τα ανιψάκια του, για παράδειγμα, που γυρνάνε στα πόδια του, παρ' όλο που δεν είναι πάνω από εφτά χρόνων, κουβαλούν στο βλέμμα τους πολύ περισσότερα χρόνια. Ο Γκόγκος χαλάει σε... περιστέρια το μεροκάματο που βγάζει μαζεύοντας και στη συνέχεια πουλώντας σίδερα. Τα πουλιά τα φροντίζει πολύ, τα κρατάει σ' έναν καλά προφυλαγμένο χώρο. Κάθε τόσο τα αφήνει ελεύθερα. Πετάνε πάνω από το κεφάλι του και ξαναγυρνούν.

Η ίδια όμορφη και συγκινητική σκηνή υπάρχει και στην ταινία. Το βλέμμα του Γκόγκου είναι καρφωμένο πάνω τους. Αγωνιά μήπως δεν ξαναγυρίσουν. Αλλά πάντα επιστρέφουν. «Μου τα τρώνε τα ποντίκια» λέει στον Χρήστο Καρακέπελη απελπισμένος. Γι' αυτό μετακόμισε με την οικογένεια του στην άκρη του μαχαλά. Εστησαν το νοικοκυριό τους πάνω σ' ένα γιαπί, όπου ανεβαίνεις από μια αυτοσχέδια ξύλινη σκάλα. Κρεβάτια, κουβέρτες, κατσαρόλες, όλα έχουν ριχτεί άτσαλα σ' ένα παράπηγμα που δεν έχει στέγη πάνω από το κεφάλι τους ακόμα. Από εκεί ψηλά ο Γκόγκος και η οικογένειά του αγναντεύουν τα σύμβολα ανάπτυξης -ο μαχαλάς είναι περικυκλωμένος από γερανούς. Και ευθεία στον ορίζοντα στέκει η Ακρόπολη.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Επτά, Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010
Οι άγνωστες τριλογίες
Μερικές από τις πιο σημαντικές σειρές του κινηματογράφου θα παρουσιαστούν στο Πανόραμα

Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Στο άκουσμα των λέξεων «κινηματογραφική τριλογία», το μυαλό μας πάει κυρίως στον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» του Πίτερ Τζάκσον, στην τριλογία του Κισλόφσκι και βέβαια στον «Νονό» του Κόπολα. Στο παρελθόν όμως γυρίστηκαν κι άλλες τριλογίες σημαντικών δημιουργών, που δεν προβλήθηκαν στην Ελλάδα. Θα παρακολουθήσουμε κάποιες από αυτές στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που συνεχίζεται έως την ερχόμενη Κυριακή στις αίθουσες «Απόλλων», «Τριανόν» αλλά και στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Πρόκειται για αριστουργήματα των Αντρέι Βάιντα, Σατιαζίτ Ρέι, Τζον Γου, Χαρκ Τσούι, Μπιλ Ντάγκλας, Μασάκι Κομπαγιάσι και Γκλάουμπερ Ρόσα.

Να θυμίσουμε πως τριλογία θεωρείται ένα σύνολο τριών έργων τέχνης που λειτουργούν είτε ως ένα ενιαίο έργο είτε ως τρία επιμέρους. Εμφανίστηκαν ήδη από την αρχαιότητα (η Ορέστεια είναι η μόνη αρχαιοελληνική θεατρική τριλογία που διασώζεται) και σήμερα συναντώνται κυρίως σε λογοτεχνικά ή κινηματογραφικά έργα φαντασίας.

Να τι θα δούμε στο «Πανόραμα»:

* Υπερβίαιο. Ετσι έχει χαρακτηριστεί το κινηματογραφικό τρίπτυχο «Α better tomorrow» των Τζον Γου και Χαρκ Τσούι (Χονγκ Κονγκ, 1986-1989). Πρόκειται για γκανγκστερικές περιπέτειες εκδίκησης, με ήρωες δύο αδέρφια. Οι δύο πρώτες σκηνοθετήθηκαν από τον Γου και η τρίτη από τον Χαρκ.

* Το «Human condition» (1959-1961) του Ιάπωνα Μασάκι Κομπαγιάσι στην πραγματικότητα αποτελεί μια εννιάωρη (!) ταινία. Ο ήρωάς της, αφού συμμετέχει στον πόλεμο Ιαπωνίας και Ρωσίας, προσπαθεί να γυρίσει στην οικογένειά του. Θεωρείται ανθρωπιστικό αριστούργημα και ο ρεαλισμός του στις σκηνές μάχης ενέπνευσε τον Κιούμπρικ και τον Σπίλμπεργκ.





* Η αντιπολεμική τριλογία του μεγάλου πολωνού σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα περιλαμβάνει τις ταινίες: «Α generation», «Kanal», και «Ashes and diamonds» (δεκαετία του πενήντα). Στην πρώτη, ο ήρωας παίρνει μέρος στην αντίσταση στην υπό γερμανική κατοχή Βαρσοβία. Στη δεύτερη, οι μαχητές της ελευθερίας υποχωρούν μέσα από τους υπονόμους με δραματικές συνέπειες. Η τρίτη αφηγείται μια ιστορία προδοσίας την τελευταία μέρα της ναζιστικής κατοχής. Θεωρείται η σημαντικότερη του Βάιντα.

Μάχη για επιβίωση

* Στη σύντομη αυτοβιογραφική τριλογία («My childhood», «My ain folk», «My way home») που ο Μπιλ Ντάγκλας γύρισε το '70, ο σημαντικός βρετανός σκηνοθέτης μιλάει για τα δύσκολα παιδικά χρόνια του στη Σκοτία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και για την προσπάθειά του να επιβιώσει, ενήλικος πια. Οι Σκοτσέζοι δεν είχαν δεχτεί να χρηματοδοτήσουν την τριλογία...

* Μυστηριώδες και σκοτεινό, το «Red riding» αποτελεί μια αγγλική τηλεοπτική παραγωγή βασισμένη στα βιβλία του Ντέιβιντ Πις, που κατέληξε στις αίθουσες με τη μορφή τριών ταινιών (1974, 1980, 1984). Ενας νεαρός δημοσιογράφος ερευνά μια σειρά από απαγωγές και δολοφονίες μικρών παιδιών.

* Από τη Βραζιλία και τη δεκαετία του '60 μας έρχεται η ανατρεπτική σειρά ταινιών «Deus e ο Diabo na Terra do Sol», «Terra em Transe» και «Antonio das Mortes» του Γκλάουμπερ Ρόσα, εκπροσώπου του «cinema novo». Στο επίκεντρο της τριλογίας, ένα ζευγάρι αγροτών, το μυθικό Ελ Ντοράντο και πληρωμένοι δολοφόνοι αλά Σέρτζιο Λεόνε. Θεωρείται σταθμός στο λατινοαμερικανικό σινεμά.








* Τέλος, σημειώστε την αριστουργηματική τριλογία του Απου, του μεγάλου ινδού σκηνοθέτη Σατιαζίτ Ρέι («Pather panchali», «Aparajito», «The world of Apu»), ο οποίος εισήγαγε τον κοινωνικό ρεαλισμό στον ινδικό κινηματογράφο. Τη γύρισε τη δεκαετία του '50, αλλά διαδραματίζεται στις αρχές του περασμένου αιώνα, με ήρωα ένα αγόρι, τον Απου, που γεννιέται σε μια φτωχή οικογένεια σε ένα χωριό της Βεγγάλης και ζει τον δικό του γολγοθά. *

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

[ame="http://[/ame]

[ame="http://[/ame]

[ame="http://[/ame]

Πανω απο μια γενια πριν,ο φιλος,δασκαλος και μεγαλος μουσικος Μανος Χατζιδακις,συνεργαζεται με τον Γιουγκοσλαβο-το θυμαστε το ονομα αυτης της χωρας,ναι;-σκηνοθετη Dusan Makavejev στη δημιουργια μιας ανατρεπτικης,ελευθεριακης ταινιας που αν τοτε ηταν ενα βημα μπροστα απο το σκληροπυρηνικο αριστερο κατεστημενο,σημερα,με τον ακρατο συντηρητισμο στην τεχνη,στην πολιτικη και στη ζωη, να δινει τον τονο,φανταζει απλα,αιωνες μπροστα..