Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

Αν σας ζητουσαν να επιλεξετε τις δεκα καλυτερες η πιο αγαπημενες ταινιες,βασει προσωπικων κριτηριων φυσικα,ειμαι σιγουρος πως οι περισσοτεροι θα αντιμετωπιζατε σοβαρο προβλημα,εχοντας κατα νου δεκαδες που θα θελατε να υπηρχε τροπος να χωρεσετε μεσα σε μια δεκαδα.Προσωπικα,οταν καποτε μου ετεθη το ερωτημα και για να μην πελαγωσω,σκεφτηκα να ξεκινησω τον καταλογο,κατα καποιο τροπο με "αναποδη"σκεψη.Επιλεγοντας τα εργα εκεινα που δεν θα ηταν δυνατον να λειπουν απο τη λιστα.Το πρωτο που μου ηρθε ετσι στο μυαλο,ηταν ετουτη η δευτερη ταινια του μεγαλου Ρωσοεβραιου δημιουργου Sergei Eisenstein,εκεινου που επινοησε και εφαρμοσε το λεγομενο "μονταζ των εντυπωσεων"η διανοητικο"μονταζ,μια τανια κατα παραγγελιαν της Σοβιετικης κυβερνησης με αφορμη την επετειο των 20 χρονων απο τα γεγονοτα της εξεγερσης του 1905.
Δεν εχω,ουτε ειμαι σε θεση να γραψω και πολλα γι αυτην.Εχουν γραφτει ετσι κι αλλιως τομοι και τομοι.Για μια ταινια που το 1958 σε ενα συνεδριο κριτικων στις Βρυξελλες ανακηρυχτηκε η καλυτερη ταινια στην ιστορια του κινηματογραφου με ψηφους 100 επι συνολου 117.Για μια ταινια που σφυγμομετρηση της κοινης γνωμης δεκα χρονια νωριτερα,της ειχε δωσει την ιδια θεση.Για μια ταινια που εκανε τον Goebels να δηλωσει πως ευχαριστως θα παραχωρουσε τη θεση του στον Γερμανο που θα καταφερνε να γυρισει μια παρομοια για τη "δοξα του Γ Ραιχ".Για μια ταινια που απολαμβανω να βλεπω ξανα και ξανα.
Ενα σχολιο μονο..η στρατευμενη τεχνη(οπως με καποια δοση υποτιμησης,αν και οχι αδικα,ονομαζαμε καποτε την τεχνη που υπηρετει την πολιτικη προπαγανδιστικα),οταν αυτη υπηρετειται απο εναν craftsman οπως ο Sergei Mihailovich,ειναι φορες που πηγαινει πιο περα,που υπερβαινει τις προθεσεις ειτε των εντoλεων πολιτικων,ειτε ακομα και του ιδιου του μεγαλου δημιουργου.Και γινεται Τεχνη..εις τους αιωνας των αιωνων.

 

Ίσως η καλύτερη σκηνή του Ruthless People, όπου η Bette Midler πέφτει θύμα απαγωγής και ο σύζυγος Danny de Vito αρνείται να πληρώσει τα λύτρα. Όταν τελικώς εκείνη συμμαχεί με τους απαγωγείς της εναντίον του, η τράπουλα μοιράζεται από την αρχή με ευχάριστα παρεπόμενα.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Επτά, Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

ΤΗΣ ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Αιμομειξία, ομοφυλοφιλία, τρανσέξουαλ, αντρικό γυμνό, ερωτικό τρίο. Ποτέ μέχρι σήμερα, το ελληνικό σινεμά δεν στράφηκε τόσο ανοιχτά και απενοχοποιημένα στην εξερεύνηση της σεξουαλικότητας. Είναι ενδεικτικό πως στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τρεις ταινίες είχαν ως ηρωα έναν ομοφυλόφιλο.


Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι βέβαια η «Στρέλλα» του Π. Κούτρα: ο άρτι αποφυλακισμένος ήρωας «πέφτει» πάνω σε μια τρανσέξουαλ και όταν την ερωτεύεται μαθαίνει πως πρόκειται για τον γιο του. Θα μπορούσε να είναι το θέμα μιας γκέι σαπουνόπερας. Ομως ο Κούτρας κατάφερε με χιούμορ, ευρηματικότητα και αφοπλιστική ανθρωπιά να μας πείσει. Και έφτασε μέχρι το Βερολίνο, βγάζοντας τη γλώσσα στον πρότερο «έντιμο βίο» τού καθωσπρέπει ελληνικού σινεμά.

«Μιλάμε πλέον μια νέα γλώσσα», επισημαίνει ο ίδιος. «Γιατί βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής. Φεύγουμε σιγά σιγά ως κοινωνία από τη μικροαστική ελληνορθόδοξη δικτατορία, ενώ ταυτόχρονα διανύουμε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα τρομερά πουριτανική και άκρως υποκριτική. Εχετε δει ποτέ κανέναν να βγαίνει στην τηλεόραση και να δηλώνει άθεος; Είναι τρελό, αλλά μάλλον έχουμε το μόνο Κομμουνιστικό Κόμμα που προσεύχεται!».

Αυτή η εμμονή των νέων ελλήνων κινηματογραφιστών στις ακραίες ερωτικές συμπεριφορές δεν κρύβει κάποια ηδονοβλεπτική διάθεση. Στην πλειονότητά τους κάνουν το δικό τους σχόλιο για την ελληνική οικογένεια. Εδώ η απογύμνωση ταυτίζεται με την απομυθοποίηση...

Στη «Χώρα προέλευσης» του Σ. Τζουμέρκα, που διατρέχει τρεις γενιές, η ηρωίδα έχει σχέση με τον θετό αδερφό της, που στην πραγματικότητα είναι ο ξάδερφός της. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται ερωτευμένος μαζί της και ο άλλος ξάδερφός της, ένα «αγρίμι» μεγαλωμένο με μια ψυχωτική μάνα. Και βέβαια, στον βραβευμένο στις Κάνες «Κυνόδοντα» του Γ. Λάνθιμου, ο έγκλειστος ήρωας συνευρίσκεται τακτικά με -αμειβόμενη από τον πατέρα του- επισκέπτρια από τον «έξω κόσμο». Γρήγορα την αντικαθιστά η αδερφή του...

Με το θέμα της αιμομειξίας στην επαρχία είχε καταπιαστεί νωρίτερα ο Κ. Ζάππας στις «Μικρές Ελευθερίες» (μια συμπαραγωγή του Λαρς Φον Τρίερ): ο πατέρας-αφέντης έχει σεξουαλικές σχέσεις με την κόρη του δημιουργώντας ένα τόσο νοσηρό κλίμα στα παιδιά του, ώστε, μοιραία, αυτά στρέφονται το ένα στο άλλο: τα βλέπουμε ολόγυμνα στο μπάνιο, αλλά η σκηνή είναι περισσότερο σπαρακτική παρά σοκαριστική. Στη νέα ταινία του Ζάππα, την «Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας», ήρωας είναι ένας πρώην τρομοκράτης που εκπορνεύεται και ντύνεται γυναίκα...

Σύμφωνα με τη Μαρία Κομνηνού, που διδάσκει ζητήματα φύλου στο σινεμά (Πανεπιστήμιο Αθηνών-Τμήμα Επικοινωνίας), «την τελευταία τριετία παρατηρήσαμε στο σινεμά μια στροφή στις πιο ακραίες εκφράσεις της κρίσης της δυσλειτουργικής οικογένειας που λειτουργεί ως μεταφορά για την ευρύτερη κρίση των θεσμών της ελληνικής κοινωνίας. Με τον ίδιο τρόπο που ο Σοφοκλής χρησιμοποιούσε τον μύθο του Οιδίποδα για να καταγγείλει την κρίση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας...».

Στο τέλος της «Στρέλλας», ο Κούτρας παρουσιάζει μια αντισυμβατική, «οικογενειακή» σύναξη με την τρανσέξουαλ ηρωίδα του, τον πατέρα-εραστή της, έναν πρώην συγκρατούμενό του, έναν μετανάστη κι ένα μωρό! «Σίγουρα ό,τι περιγράφω δεν είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Ομως μια οικογένεια δεν είναι πλέον αναγκαστικά το τυπικό μοντέλο».

Ενα άλλο στοιχείο που κυριαρχεί σε πολλές νέες ταινίες είναι η εσκεμμένη έλλειψη αισθησιασμού. Στον «Κυνόδοντα», το σεξ εμφανίζεται σαν μια εντελώς μηχανική διαδικασία σωματικής εκτόνωσης, που όμως μετατρέπεται σε βασανιστήριο όταν γίνεται αιμομεικτική. Αλλά και στο «Attenberg» της Α. Τσαγγάρη, που βραβεύτηκε στη Βενετία, ο τρόπος που η ηρωίδα μυείται από τη φίλη της στο σεξ θυμίζει τα ντοκιμαντέρ με ζώα που παρακολουθεί μανιωδώς η κοπέλα. Το «εκπαιδευτικό» φιλί μεταξύ των δύο ηρωίδων, η μετέπειτα κουβέντα τους με θέμα τις «πουτσιές» και οι πρώτες αδέξιες ερωτικές εμπειρίες του κοριτσιού αντιμετωπίζουν το σεξ με τρόπο εντελώς «κλινικό». Κι εδώ παρουσιάζεται ένα εντελώς αντισυμβατικό μοντέλο μονογονεϊκής οικογένειας: το κορίτσι μιλά ανοιχτά με τον ετοιμοθάνατο μπαμπά του για το σεξ.

Στο εικαστικά πανέμορφο παραμύθι εποχής «Μαύρο Λιβάδι» του Β. Μαρινάκη, η μοναχή προκύπτει μοναχός, αλλ' αυτό δεν πτοεί τον γενίτσαρο που την ερωτεύεται. Γιατί όμως τέτοιες σεναριακές ακρότητες; «Για να επικοινωνήσεις πλέον με το κοινό», εξηγεί ο Β. Μαρινάκης, «χρειάζεται να το κάνεις με μια γροθιά. Είναι πια τέτοια η ροή πληροφοριών, συγκινήσεων και ιδεών που ο θεατής αναισθητοποιείται λίγο. Επιλέγουμε λοιπόν ακραία θέματα για να σπάσουμε το μπετόν. Πρόσφατα είδα την ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασεθακούλ: μια γυναίκα κάνει έρωτα με ένα ψάρι. Κι όμως είναι μια πολύ συγκινητική ταινία».

Παλιότερα γυρίζονταν περισσότερο κοινωνικές ή πολιτικές ταινίες. «Ναι, αλλά σήμερα οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει. Η μόνη θέση της γενιάς μας είναι η αντίδραση στα πάντα. Κι όταν ως νέος δεν ξέρεις πού να πατήσεις, φυσικό είναι να στραφείς στις βασικές αρχετυπικές επιθυμίες, στα ζωώδη ένστικτα. Σήμερα, επιδιώκουμε καριέρα, πάμε για καφέ αλλά έχουμε ξεχάσει να μυρίζουμε τον αέρα, να ορμάμε...»

«Γιατί επιτρέπεται να δείχνει η τηλεόραση να σφαγιάζεται κόσμος με πολυβόλο αλλά είναι ανάρμοστο να δείξεις ένα πέος;» αναρωτιέται. «Πόσω μάλλον που σήμερα τα πρότυπα του άνδρα και της γυναίκας έχουν κλονιστεί. Υπάρχει ένα ανακάτεμα».

Το «Μέσα στο δάσος» του Α. Φραντζή είναι άλλο ένα πανσεξουαλικό παραμύθι μέσα στη φύση, αλλά αυτό καταλήγει σε τρίο. Υπάρχει μάλιστα μια σκηνή όπου ένας γυμνός άνδρας αυτοϊκανοποιείται παρέα με έναν άλλο, μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο εκκλησάκι. Οπως μας είπε ο Φραντζής, δεν είχε στόχο να προκαλέσει την Εκκλησία, αλλά «να αντιπαραβάλει τη θρησκευτική έκσταση με την ερωτική έκσταση».

Η σχέση θρησκείας-σεξουαλικότητας θίγεται και αλλού. Το «Μαύρο Λιβάδι» διαδραματίζεται σε ένα μοναστήρι όπου ένα αγόρι εξαναγκάζεται με το ζόρι να μεγαλώσει σαν κορίτσι. Στην δε ταινία «Από θαύμα» του Κύπριου Μαρίνου Καρτίκκη που είδαμε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, πίστη και ομοφυλοφιλία πάνε μαζί: ο ήρωας είναι ένας νεαρός θεολόγος που διδάσκει σε σχολείο και προβληματίζεται για μια θαυματουργή εικόνα που υποτίθεται πως δακρύζει. Αλλά στον ελεύθερο χρόνο του «ψωνίζεται» στο πάρκο με άγνωστους...

Το μοτίβο αναζήτησης συντρόφων στο πάρκο από ομοφυλόφιλους άνδρες επανέρχεται σε δύο ακόμα ταινίες που είδαμε στο φεστιβάλ: στον «Ξεναγό» του Ζαχαρία Μαυροειδή και στο «Canal d'amour» του Κώστα Νταντινάκη. Ο ήρωας του τελευταίου απορρίπτει μια σχετική πρόταση («Τι; Σαν τα ζώα;») και βρίσκει έναν μέντορα στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου αμερικάνου γκέι -λάτρη του Καβάφη.

Οσο για τον ξεναγό ήρωα του Μαυροειδή, βγαίνει από μια μακροχρόνια σχέση με μια κοπέλα και δυσκολεύεται να παραδεχτεί τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Κι όταν καταλήγει με έναν άγνωστο σε ένα αυτοκίνητο, αδυνατεί να ανταποκριθεί. Αναζητά κάτι πιο ουσιαστικό. Μόνο που δεν ξέρει πού θα το βρει.

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής δηλώνει γκέι ακτιβιστής -γράφει μάλιστα στο γκέι διαδικτυακό περιοδικό 10percent.gr. «Η γενιά πριν το Ιντερνετ συνήθιζε να απωθεί τις ομοφυλοφιλικές της τάσεις», λέει. «Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν: οι έφηβοι έχουν πρόσβαση σε έναν τεράστιο όγκο πληροφόρησης. Βλέπουν ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτούς. Το κράτος μας είναι πολύ ομοφοβικό», υποστηρίζει. «Πάρτε τις καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΣΡ για τη συνέντευξη με την τρανς της "Στρέλλας" η το φιλί του Παπακαλιάτη. Πιστεύετε πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα ασχολιόταν με την ταινία του Κούτρα, αν δεν είχε πάει στο Βερολίνο; Δεν υπάρχει σεξουαλική εκπαίδευση και οι παπάδες συνεχίζουν τα κηρύγματα μίσους χωρίς την επέμβαση του κράτους. Ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης που θεσμοθετήθηκε επί Ν.Δ. αναφέρει ρητά πως δεν συμπεριλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια».

Γιατί όμως, ειδικά σήμερα γίνονται τόσο πολλές τέτοιες ταινίες; «Κατ' αρχήν είναι πιο εύκολο πια να κάνεις ταινίες με την ψηφιακή κάμερα. Οι νέοι σκηνοθέτες έχουν ταξιδέψει πιο πολύ, είναι πιο ανοιχτοί. Αλλά είναι πιά και πιο ανεκτική η κοινωνία: φεμινισμός, gender studies, queer studies. Εχει υπάρξει μια μεγάλη προβληματική γύρω από τα στερεότυπα του φύλου». 7

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΣΤΗ ΣΤΡΕΛΛΑ

ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στο παρελθόν, ο Πάνος Κούτρας ξεχωρίζει μόνο τη «Στέλλα» «ως ένα πρότυπο γυναικείας χειραφέτησης που απολαμβάνει την ελευθερία στο σεξ και θέλει να παραμείνει ελεύθερη. Φυσικά, στο τέλος τη σκοτώνουν...» Οσο για τον Δαλιανίδη, «ενώ ήταν γκέι δεν μιλούσε ποτέ γι' αυτό. Οι ταινίες του είχαν μια τετριμμένη ηθική: η γυναίκα έπρεπε να φάει χαστούκι για να συνέλθει».

Σύμφωνα με τον ιστορικό κινηματογράφου Γιάννη Σολδάτο, «ανιχνεύοντας τη σχέση του ελληνικού σινεμά με τη σεξουαλικότητα, θα συναντήσουμε αρκετές τέτοιες ταινίες, μόνο που δεν αποτελούν το κύριο σώμα του κινηματογράφου μας, όπως πάει να γίνει τώρα λόγω των νέων συνθηκών. Στο "Δάφνις και Χλόη", ο Ορέστης Λάσκος, στις αρχές του '30, εμφάνισε ολόγυμνους ηθοποιούς, όταν, λίγο πριν, ο Πάγκαλος απαγόρευε τις φούστες που απήχαν περισσότερο από 30 εκατοστά από το έδαφος».

Ακολούθησαν αρκετά ακόμα παραδείγματα κόντρα στον συντηρητισμό της εποχής: «Από την "Στέλλα" του Κακογιάννη και τα ερωτικά τρίγωνα στις ταινίες του Κανελλόπουλου, μέχρι τον "Φόβο" του Κώστα Μανουσάκη το '60, με τη συγκάλυψη της διαστροφής. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος στο "Προσοχή κίνδυνος", παρουσιάζει ένα κρεσέντο αιμομειξίας πατέρα-κόρης. Οι ταινίες με ομοφυλόφιλους κάνουν έντονα την εμφάνισή τους το '80: από τον "Αγγελο" του Κατακουζηνού, ώς τις ταινίες των Κόρρα και Βούπουρα, του Γιάνναρη και του Μακρή. Για να επέλθει τελικά μια πλήρης και άνευ όρων ενσωμάτωση του θέματος στο σώμα του ελληνικού κινηματογράφου...»

Με το θέμα «Διαφορετικότητα και ερωτισμός» έχει ασχοληθεί στο ομώνυμο βιβλίο του («Αιγόκερως») και ο Κωνσταντίνος Κυριακός, επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο των Πατρών, που μας θύμισε αρκετές ακόμα σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις: από το ζοφερό, γκέι «Οξυγόνο» μέχρι τις λεσβίες στις ταινίες «Deep end» και «Hardcore», και από «το τρυφερό γκέι ζευγάρι μεσήλικων διεφθαρμένων αστυνομικών» στο «Bank Bang», μέχρι τον «Καβάφη». Αλλά και τις τρανσέξουαλ και τους τραβεστί στις ταινίες «Ο γιος του Τσάρλι», «Γαλάζιο φόρεμα», «Οταν χορέψουμε μαζί». Υπήρξαν όμως και σημαντικές μικρού μήκους που καταπιάστηκαν με την ομοφυλοφιλία: από τον «Αμερικάνο» (1999) του Χρήστου Δήμα, μέχρι το προπέρσινο, σπαρταριστό «Ι am gay» του Νικόλα Κολοβού.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

Kαι τι δεν κουβαλαει πισω της αυτη η τανια στο ταξιδι της στο χρονο,με την Αμερικη να βρισκεται ακομα σε πολεμο..την αφροκρεμα..παραγωγων και σκηνοθετων οπως ο aviator Howard Hughes και ο Howard Hawks,συγγραφεων οπως ο Ernest Hemingway και ο William Faulkner..και φυσικα τον Humphrey Bogart με την πιτσιρικα Laureen Bacall και το ειδυλλιο που πλεχτηκε στα γυρισματα και κρατησε ως το τελος.
Τιποτε απο ολα αυτα δεν ηταν αυτο που με ωθησε,πριν πολλα χρονια να δω την ταινια.Ειχα ηδη αποφασισει να δω oσες περισσοτερες ταινιες του μεγαλου Bogie θα μπορουσα να βρω,μετα την θρυλικη Casablanca.Του πιο διασημου κυνικου και ρομαντικου ταυτοχρονα ηρωα του αμερικανικου σινεμα.
Ξεχωρισα,πεντε εξι.Την μια καλυτερη απο την αλλη.Κι οταν θελω να ερθω στα ισα μου,σβηνω ολα τα φωτα και χανομαι παλι στις σκιες του ασπρου και του μαυρου..θαρθει και η σειρα τους να σας τις θυμισω.Μεχρι τοτε,πισω στην εξωτικη Καραιβικη του πολεμου.."where every man has a price and every woman a past"..

 

Festen, του Thomas Vinterberg. Η πρώτη ταινία του Δανέζικου Δόγματος.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Εξαιρετικός ο Sean Peen εδώ ...



όπως και εδώ....

 

Απάντηση: Κινηματογράφος



Leningrand cowboys go America, του Aki Kaurismaki. Ο αγαπημένος μου εν ζωή ξένος σκηνοθέτης. Γι' αυτό δε σχολιάζω τίποτα. Απλά δείτε τα άπαντα του.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Julie & Julia was largely criticized for its split format. Most people loved Meryl Streep as a fluttery, determined Julia Child, while hardly anyone wanted to spend time with Amy Adams’ narcissistic blogger, who chronicles her attempt to cook her way through Child’s famous recipe book in one year. Yet as unlikeable as the Adams character often is (she’s based on author Julie Powell, whose book is the basis for the film), the juxtaposition between the two women is what makes Julie & Julia rise above the banalities of a standard biography. Though existing in different eras, these are both women fighting to define themselves in a man’s world. That they do this by redefining cooking – something often thought of as a burden of the fairer sex - is an irony that Julie & Julia heartily embraces. Add to this the fact that the movie, directed by Nora Ephron, acknowledges it’s perfectly healthy for women to enjoy both eating and sex, and you have something rare in Hollywood: a feminist work of popular art.

(Aπό το larsenonfilm.com)

 

The Idiots. Η δεύτερη ταινία του Δανέζικου δόγματος, σκηνοθετημένη από τον Λαρς φον Τρίερ. Καταχωρήθηκε ως η 76η ταινία στις 100 Καλύτερες Ταινίες του Παγκόσμιου Κινηματογράφου, στο Empire magazine, το 2010.




Mifune's Last Song. Η τρίτη ταινία του Δανέζικου Δόγματος, σκηνοθετημένη από τον Søren Kragh-Jacobsen.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Ένα ποστ για τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη <3

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1939 – 2007)

Ο πολυβραβευμένος Έλληνας κινηματογραφιστής, σεναριογράφος και συγγραφέας Νίκος Νικολαΐδης, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 1939. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία στη Σχολή Βακαλό (1962). Βοηθός του Βασίλη Γεωργιάδη από το 1960, πρωτοεμφανίζεται στη σκηνοθεσία το 1962 με τη μικρού μήκους ταινία Lacrimae Rerum. Επίσημο ντεμπούτο στο χώρο του κινηματογράφου κάνει το 1975 με τη μεγάλου μήκους ταινία Ευριδίκη ΒΑ 2037.

Στη δεκαετία του ’70 εργάστηκε, για σύντομο χρονικό διάστημα, σε δισκογραφική εταιρεία. Παράλληλα με την κινηματογραφική του δραστηριότητα εργάστηκε και ως σκηνοθέτης διαφημιστικών, επί 20 χρόνια, υπογράφοντας πάνω από 200 ταινίες.

Είναι ο μόνος Έλληνας σκηνοθέτης που βραβεύτηκε πέντε φορές με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χωρίς να πάρει ποτέ το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας.

Πέθανε στην Αθήνα στις 5 Σεπτεμβρίου του 2007.

Ταινίες

1962 Lacrimae Rerum (μικρού μήκους)
1968 Άνευ Όρων (μεσαίου μήκους)
1975 Ευριδίκη ΒΑ 2037
1979 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα
1983 Γλυκιά Συμμορία
1987 Πρωινή Περίπολος
1990 Singapore Sling
1993 Το Κορίτσι Με Τις Βαλίτσες (τηλεταινία)
1999 Θα Σε Δω Στην Κόλαση Αγάπη μου
2002 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα
2005 The Zero Years

Βιβλία

1964 Οι Τυμβωρύχοι (διηγήματα)
1977 Ο Οργισμένος Βαλκάνιος (μυθιστόρημα)
1980 Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (σενάριο)
1984 Γλυκιά Συμμορία (σενάριο)
1992 Γουρούνια Στον Άνεμο (μυθιστόρημα)
2003 Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (σενάριο)
2007 Μια Στεκιά Στο Μάτι Του Μοντεζούμα (μυθιστόρημα)

Θέατρο

1996 Τα 7 Κουτιά Της Πανδώρας, του Βασίλη Ζιώγα


Μερικά αποσπάσματα, με τυχαία σειρά.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

Ενας βετερανος,μια ομορφη ιδιοκτητρια ενος ξενοδοχειου,ενας γκανγκστερ με τη συμμορια και την αλκοολικη ερωμενη του,αποκλεισμενοι απο μια τροπικη καταιγιδα.
1948..ο John Huston σκηνοθετει και αλλαζει λιγο το εργο του Μaxwell Anderson,μετατρεποντας τον λιποτακτη του Ισπανικου Εμφυλιου σε βετερανο του Β Παγκοσμιου πολεμου και τοποθετωντας τη δραση στο μεγαλυτερο απο τα Kλειδια.Το ενδιαφερον του Key Largo δεν ειναι τοσο οι ηθικες επιλογες του Frank McCloud/Bogart,οσο η αισθηση του Rocco/Robinson οτι η εποχη του τελειωνει.Μια απο τις καλυτερες στιγμες του φιλμ..οταν ο Rocco αναγκαζει την ερωμενη του(Oscar β γυνακειου ρολου για την Claire Trevor)να τραγουδησει,αρνουμενος κατοπιν σαδιστικα,την αμοιβη που της ειχε υποσχεθει..ενα ακομα ποτο.