Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος



Directed by: Toshio Matsumoto
Contry: Japan, 1969

Cross-dressing club-kid Eddie (played by real-life transvestite entertainer extraordinaire Peter, famed for his role as Kyoami the Fool in Akira Kurosawa's Ran) vies with a rival drag-queen (Osamu Ogasawara) for the favours of drug-dealing cabaret-manager Gonda (Yoshio Tsuchiya, himself a Kurosawa player who appeared in such films as Seven Samurai, Throne of Blood, and High and Low). Passions escalate and blood begins to flow - before all tensions are released in a jolting climax that prefigures by nearly thirty years Tsai Ming-liang's similarly scandalous The River.

A feverish collision of avant-garde aesthetics and grind-house shocks (not to mention a direct influence on Stanley Kubrick's A Clockwork Orange), Funeral Parade of Roses takes us on an electrifying journey into the nether-regions of the late-'60s Tokyo underworld. In Toshio Matsumoto's controversial debut feature, seemingly nothing is taboo: neither the incorporation of visual flourishes straight from the worlds of contemporary graphic-design, painting, comic-books, and animation; nor the unflinching depiction of nudity, sex, drug-use, and public-toilets. But of all the "transgressions" here on display, perhaps one in particular stands out the most: the film's groundbreaking and unapologetic portrayal of Japanese gay subculture.

With its mixture of purely narrative sequences and documentary footage, Funeral Parade of Roses comes to us from a moment when cinema set itself to test, and even eradicate, the boundaries between fiction and reality, desire and experience; consequently, the film shares a kinship with such other 1969 works as Masahiro Shinoda's Double Suicide and Ingmar Bergman's A Passion [The Passion of Anna]. Yet Matsumoto achieves a zig-zag modulation between pathos and hilarity that makes his picture utterly unique: a filmic howl in the face of social, moral, and artistic convention. The Masters of Cinema Series is proud to present Toshio Matsumoto's Funeral Parade of Roses for the first time outside of Japan on any home video format.

 

Επτά, Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Το σινεμά ξαναγράφει ιστορία

ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ

Οσο ωραία ταινία και αν ήταν ο «Λόγος του βασιλιά», όσα βραβεία κι αν έχει ήδη κερδίσει και αναμένεται απόψε να αποκτήσει, η αλήθεια είναι ότι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δεν υποστήριξε αυτόν, αλλά τον ακαμάτη, ερωτοχτυπημένο αδελφό του.
Δεν είναι η μόνη ανακρίβεια της ταινίας, ούτε και η μόνη ταινία με ανακρίβειες:

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ (1915)

Οσο κεφαλαιώδης παραμένει η σημασία της ταινίας του Ντ. Γ. Γκρίφιθ για την εξέλιξη του κινηματογράφου, άλλο τόσο εξοργιστικοί είναι οι ισχυρισμοί της ότι την επαναφορά της τάξης σε έναν μετεμφυλιακό αμερικανικό Νότο, που υποτίθεται πως μαστιζόταν από ταραξίες Βόρειους και απεχθείς μαύρους, την οφείλουμε στα ενάρετα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν!

ΤΗΕΥ DIED WITH THEIR BOOTS ΟΝ (1941)

Αν θέλουμε να πιστέψουμε την κινηματογραφική βιογραφία του στρατηγού Τζορτζ Κάστερ, που έχασε τη ζωή του, μαζί με μια ολόκληρη ταξιαρχία ιππικού, πολεμώντας ινδιάνους Σιού στη θρυλική μάχη του Λιτλ Μπιγκ Χορν, τότε ο περίφημος στρατηγός υπήρξε εξαιρετικά συμπονετικός απέναντι στους αντιπάλους του, και απόλυτα συνειδητοποιημένος ότι θα έχανε την τελευταία του μάχη. Αν όμως ανατρέξουμε στις ιστορικές πηγές, θα μάθουμε ότι ο Κάστερ όχι μόνο αποδεκάτιζε τον ινδιάνικο πληθυσμό, στη διάρκεια των στρατιωτικών του επιχειρήσεων, αλλά και ηγήθηκε της συγκεκριμένης συμπλοκής με όλη τη σιγουριά και την αλαζονεία ενός νικητή.

ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (1960)

Ηταν με βεβαιότητα ο άνθρωπος που ηγήθηκε της επανάστασης των δούλων εναντίον των Ρωμαίων. Ο αληθινός Σπάρτακος δεν γεννήθηκε εντούτοις σκλάβος, όπως επιμένει η ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αλλά οδηγήθηκε στη δουλεία μετά την αιχμαλωσία του σε κάποια μάχη. Και δεν θανατώθηκε με σταύρωση, αλλά έπεσε νεκρός σε κάποιο μέτωπο πολέμου, ενώ το σώμα του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ. Οσο για τον δεινό αντίπαλό του, Κράσσο, μπορεί η αναγόρευσή του σε αμείλικτο αυτοκράτορα της Ρώμης να εξυπηρέτησε ιδανικά την πλοκή του φιλμ, ο ίδιος πάντως παρέμεινε σε όλη του τη ζωή ένας απλός στρατηγός.

ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ (1984)

Η ταινία του Μίλος Φόρμαν απεικονίζει τον συνθέτη Αντόνιο Σαλιέρι να δολοφονεί από φθόνο τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, ο οποίος με τη σειρά του παρουσιάζεται ως ένα μάλλον αντιπαθές και ανώριμο πλάσμα στο οποίο άρεσαν τα φτηνά αστεία. Στη συνείδηση των απανταχού ιστορικών, όμως, τη σχέση των δυο μουσικών αντιπάλων έδενε πάντα η αμοιβαία εκτίμηση, ο Μότσαρτ υπήρξε ήπιου και εσωστρεφούς χαρακτήρα και ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα μόλυνσης από στρεπτόκοκκο και όχι δηλητηρίασης από τα χέρια του Σαλιέρι.

JFK (1991)

Σενάρια συνωμοσίας γύρω από τα αίτια και τους υπεύθυνους της δολοφονίας του προέδρου Τζον Κένεντι στο Ντάλας το 1963 υπήρξαν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Θέλοντας να ξεμπερδέψει μια και καλή με τα σενάρια αυτά, ο Ολιβερ Στόουν βάλθηκε να εξηγήσει τα πάντα μόνος του σε μια ταινία, πλέκοντας στην ίδια συνωμοσία την αμερικανική κυβέρνηση, τη μαφία, την CIA, το FBI, τον Φιντέλ Κάστρο, την αστυνομία του Ντάλας, μέχρι και τον Λίντον Τζόνσον, ο οποίος υποτίθεται ότι βοήθησε στο «κουκούλωμα» της όλης υπόθεσης. Την τεκμηρίωση των παραπάνω αναλαμβάνει ένας μυστηριώδης και ανώνυμος χαρακτήρας του φιλμ, ο οποίος αποτελεί φυσικά βολικό εφεύρημα του σκηνοθέτη. Βλέποντας την ταινία, οι Τζέραλντ Φορντ και Ντέιβιντ Μπέλιν, μέλη της πραγματικής επιτροπής Γουόρεν που ανέλαβε την διαλεύκανση της δολοφονίας, αναφώνησαν ότι «αμαυρώνει τη μνήμη του προέδρου Κένεντι και παρερμηνεύει οικτρά την αλήθεια στο αμερικανικό κοινό».

ΠΟΚΑΧΟΝΤΑΣ (1995)

Το 1607 η ινδιάνα πριγκίπισσα Ποκαχόντας είδε αιχμάλωτο στα χέρια της φυλής της τον ηγέτη της αγγλικής αποικίας του Τζέιμσταουν στη Βιρτζίνια, Τζον Σμιθ, και τον έσωσε από βέβαιο θάνατο, καθώς λίγο πριν τον σκοτώσουν, παρακάλεσε τον πατέρα της να του χαρίσει τη ζωή. Η εταιρεία Ντίσνεϊ δεν δίστασε να μετατρέψει τη σωτήρια χειρονομία της Ποκαχόντας προς τον βρετανό άποικο σε θυελλώδη νεανικό έρωτα. Ασχέτως αν στην πραγματικότητα η φιλεύσπλαχνη ινδιάνα ήταν μόλις έντεκα ετών όταν γνώρισε τον πολύ μεγαλύτερό της Τζον Σμιθ και φυσικά τίποτα ερωτικό δεν συνέβη ποτέ μεταξύ τους!

BRAVEHEART (1995)

Παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι Σκοτσέζοι του 13ου αιώνα δεν φορούσαν κιλτ, διότι η συγκεκριμένη ενδυμασία πρωτοεμφανίστηκε 300 χρόνια από τότε που δείχνει η ταινία, και διαπιστώνουμε ότι η μεγαλύτερη ιστορική αυθαιρεσία του «Braveheart» ήταν ότι πήρε έναν υπαρκτό χαρακτήρα και διαστρέβλωσε εντελώς τα γεγονότα που σχετίζονταν με τη ζωή του. Ο ηρωικός Γουίλιαμ Γουάλας δεν ήταν ο φτωχός αγρότης που επιμένει ο (σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής) Μελ Γκίμπσον, αλλά γόνος ενός πλούσιου γαιοκτήμονα από τη Σκοτία. Η ερωτική σχέση του με την Ισαβέλλα της Γαλλίας, σύζυγο του βασιλιά Εδουάρδου Β', δεν συνέβη ποτέ, διότι η Ιστορία αναφέρει ότι τις μέρες που ο Γουάλας μαχόταν για την ανεξαρτησία κόντρα στον αγγλικό ζυγό η πραγματική Ισαβέλλα ήταν μόνο τριών ετών! Οσο για τον Εδουάρδο Γ', υποτιθέμενο καρπό της πριγκίπισσας και του σκοτσέζου μαχητή, ήταν μάλλον αδύνατο να αποτελεί γιο του Γουίλιαμ Γουάλας, αφού γεννήθηκε εφτά χρόνια μετά τον θάνατο εκείνου.

Ο ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ (2000)

Κι όμως η ιστορία του ρωμαίου στρατηγού Μάξιμου, ο οποίος κατέληξε να γίνει σκλάβος, έπειτα μονομάχος και κατόπιν σφετεριστής του διεφθαρμένου αυτοκράτορα Κόμμοδου, δεν συνέβη ποτέ. Κανείς στρατηγός Μάξιμος δεν έζησε ποτέ στην αρχαία Ρώμη. Οσο για τον αυτοκράτορα Κόμμοδο δεν έπεσε νεκρός από τη λόγχη μονομάχου (δολοφονήθηκε στο λουτρό του από έναν παλαιστή), δεν σκότωσε τον πατέρα του, Μάρκο Αυρήλιο (πέθανε από φυσικά αίτια) και, φυσικά, δεν παρέμεινε μόνο μερικούς μήνες στην εξουσία (βασίλεψε για δεκατρία χρόνια). Πάλι καλά που ο σκηνοθέτης, Ρίντλεϊ Σκοτ, βεβαιώνει πως ακολούθησε σχολαστικά τις υποδείξεις των ιστορικών συμβούλων που είχε στα γυρίσματα...

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ (2000)

Ο Μελ Γκίμπσον υποδύεται στην ταινία τον ηρωικό επαναστάτη και αξιοπρεπή οικογενειάρχη Μπέντζαμιν Μάρτιν, έμπνευση για τον οποίο στάθηκε ο Φράνσις Μάριον, ένα υπαρκτό πρόσωπο της Αμερικανικής Επανάστασης. Η ταινία παραβλέπει, φυσικά, το γεγονός ότι ο Μάριον έζησε ως ένας αδίστακτος δουλέμπορος που κακοποιούσε σεξουαλικά τις σκλάβες του και εξασκούσε τακτικά το χόμπι του να κυνηγά ινδιάνους και να τους πυροβολεί για το κέφι του. Ακόμα περισσότερο, απαλείφει δραματουργικά το ζήτημα της δουλείας που αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής, ισχυρίζεται ότι ο θαρραλέος ήρωας κατάφερε μόνο με τους δυο γιους του να τα βάλει με μια ολόκληρη διμοιρία βρετανών στρατιωτών και παρουσιάζει στη μάχη του φινάλε να θριαμβεύουν τα αμερικανικά στρατεύματα, ενώ στη συγκεκριμένη συμπλοκή είναι γνωστό πως νίκησε η βρετανική πλευρά!

APOCALYPTO (2006)

Μελ Γκίμπσον και αντικειμενική καταγραφή της ιστορίας δεν επρόκειτο να συνυπάρξουν ποτέ στην ίδια ταινία, οπότε το «Apocalypto» ήταν επόμενο να προκαλέσει πονοκέφαλο σε αμέτρητους καθηγητές ανθρωπολογίας παρουσιάζοντας τους Μάγια, έναν φιλειρηνικό ως επί το πλείστον και πολιτισμένο λαό, να επιδίδονται σε αλλεπάλληλες ανθρωποθυσίες και να φέρονται ως βάρβαροι. Οχι μόνον αυτό, αλλά θέλει και ισπανούς κονκισταδόρες να καταφθάνουν στο τέλος της ταινίας για να σώσουν, υποτίθεται, τους άφθονους εναπομείναντες ιθαγενείς, ενώ έχει καταγραφεί ότι το 90% του πληθυσμού των Μάγια είχε ήδη αποδεκατιστεί τότε από επιδημία ευλογιάς.

300 (2007)

Υπάρχουν και όρια στη σεναριακή αυθαιρεσία ενός φιλμ που επιμένει να παρουσιάζει τους Σπαρτιάτες ως ατσαλένιους φύλακες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όταν ξέρουμε ότι η Σπάρτη αποτελούσε εκείνη την εποχή μια από τις ελάχιστες πόλεις-κράτη της Ελλάδας στις οποίες άνθιζε η απολυταρχία και το δουλεμπόριο, παραβλέπει το γεγονός ότι οι περίφημοι 300 στρατιώτες ήταν στην πραγματικότητα γύρω στους 7.000 σε αριθμό, διαστρεβλώνει την εικόνα των περσών αντιπάλων, παρουσιάζοντάς τους ως φθονερούς δολοπλόκους υπό τις διαταγές ενός κλοουνίστικου Ξέρξη που μοιάζει με αστραφτερή drag queen και παρουσιάζει τους άντρες του Λεωνίδα να προσέρχονται στη μάχη όχι φορώντας τις καθιερωμένες μπρούτζινες πανοπλίες αλλά δερμάτινα εσώρουχα.

10.000 π.Χ. (2008)

Αμέτρητοι ερευνητές σε όλο τον κόσμο γέλασαν με την ψυχή τους χάρη στην προϊστορική περιπέτεια του Ρόλαντ Εμεριχ και τους ισχυρισμούς της ότι οι πυραμίδες της Αιγύπτου χτίστηκαν 7.500 χρόνια νωρίτερα και πως, για την κατασκευή τους, επιστρατεύτηκαν παλαιολιθικά μαμούθ, ένα είδος ζώου που σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να έχει επιβιώσει σε ζεστά αφρικανικά κλίματα. Στην ταινία εμφανίζονται επίσης ζώα που είχαν εκλείψει προ πολλού από τον πλανήτη, εργαλεία και αντικείμενα που επρόκειτο να ανακαλυφθούν αιώνες αργότερα και γεωγραφικές περιοχές που δεν είχαν ακόμη εξερευνηθεί.

 

'Cinema is the ultimate pervert art. It doesn't give you what you desire - it tells you how to desire' -

Slavoj Zizek


THE PERVERT'S GUIDE TO CINEMA takes the viewer on an exhilarating ride through some of the greatest movies ever made. Serving as presenter and guide is the charismatic Slavoj Zizek, the Slovenian philosopher and psychoanalyst. With his engaging and passionate approach to thinking, Zizek delves into the hidden language of cinema, uncovering what movies can tell us about ourselves.

THE PERVERT'S GUIDE TO CINEMA offers an introduction into some of Zizek's most exciting ideas on fantasy, reality, sexuality, subjectivity, desire, materiality and cinematic form. Whether he is untangling the famously baffling films of David Lynch, or overturning everything you thought you knew about Hitchcock, Zizek illuminates the screen with his passion, intellect, and unfailing sense of humour. THE PERVERT'S GUIDE TO CINEMA applies Zizek's ideas to the cinematic canon, in what The Times calls 'an extraordinary reassessment of cinema.'

The film cuts its cloth from the very world of the movies it discusses; by shooting at original locations and on replica sets, it creates the uncanny illusion that Zizek is speaking from within the films themselves. Described by The Times as 'the woman helming this Freudian inquest,' director Sophie Fiennes' collaboration with Slavoj Zizek illustrates the immediacy with which film and television can communicate genuinely complex ideas. Says Zizek: "My big obsession is to make things clear. I can really explain a line of thought if I can somehow illustrate it in a scene from a film. THE PERVERT'S GUIDE TO CINEMA is really about what psychoanalysis can tell us about cinema."

 

TO BHMA 2/3/2011 - I. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Ο... άλλος «Κυνόδοντας»

Πριν από αρκετό καιρό, όταν ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου παιζόταν στις αίθουσες σε Α' προβολή, είχε αρχίσει να κυκλοφορεί έντονα η φήμη ότι πρόκειται για «αντιγραφή» της ισπανικής ταινίας «Το κάστρο της αγνότητας» («El Castillo de la Pureza», 1973, Μεξικό) του Αρτούρο Ριπστάιν.

Σήμερα, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να συγκρίνουν τις δυο ταινίες και από μόνοι τους να κρίνουν. Η ταινία του Ριπστάιν προβάλλεται από την Πέμπτη 3 Μαρτίου στις αίθουσες για πρώτη φορά μετά την προβολή της στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (σε ένα αφιέρωμα στον Ριπστάιν). Προφανώς η διανομή της αυτή την εποχή δεν έγινε τυχαία αφού ο «Κυνόδοντας» ήταν υποψήφιος για Οσκαρ. Ωστόσο, το καλό με την παρουσίαση της μεξικανικής ταινίας είναι ότι ανοίγει έναν διάλογο.

Δεν μπορώ να ξέρω αν πρόκειται περί απίστευτης συμπτώσεως ή εσκεμμένης αντιγραφής, πάντως είναι σαφές ότι αν και πρεσβεύουν εντελώς διαφορετικά κινηματογραφικά στιλ οι δυο ταινίες έχουν ομοιότητες σε κάποια βασικά χαρακτηριστικά αλλά και στον γενικότερο προβληματισμό τους. Ενδεικτικώς: και στις δυο θα βρούμε μια πενταμελή οικογένεια κλεισμένη σε ένα σπίτι από το οποίο μόνον ο πατέρας βγαίνει στον έξω κόσμο. Και στις δυο ο πατέρας φέρεται καταπιεστικά προς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Και στις δυο τα παιδιά συμπεριφέρονται σαν «φυτά». Κάποιες σκηνές μάλιστα, όπως εκείνη όπου τα βλέπουμε να παίζουν τυφλόμυγα, δεν θα μπορούσαν να μοιάζουν περισσότερο.

Ο Ριπστάιν στηρίχθηκε σε ένα αληθινό γεγονός της δεκαετίας του 1950 (όπου ένας άντρας, ο Ραφαέλ Περέζ Χερνάντεζ, κρατούσε την οικογένειά του κλειδωμένη στο σπίτι) για να κάνει ένα αλληγορικό σχόλιο για τον φασισμό κάτι που εν μέρει κάνει και ο Λάνθιμος, αν και στην περίπτωση της ελληνικής ταινίας, το σχόλιο έχει να κάνει λιγότερο με την πολιτική και περισσότερο με την ασφυξία στην οικογένεια.

Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει, είναι αν ο Λάνθιμος όφειλε να αναφέρει την πηγή της έμπνευσής του. Δεν μπορώ να είμαι 100% σίγουρος. Όταν ο Κουέντιν Ταραντίνο σκηνοθέτησε το «Reservoir dogs» ήταν ολοφάνερο ότι το «Χρήμα της οργής» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ ανήκε στις ταινίες που τον έχουν επηρεάσει. Πουθενά στους τίτλους της ταινίας του Ταραντίνο δεν είδα να αναφέρεται η ταινία του Κιούμπρικ. Βέβαια, ο Ταραντίνο δηλώνει απερίφραστα ότι «κλέβει» διαρκώς από άλλες ταινίες, κάτι που δεν έκανε ο Λάνθιμος αφού ποτέ δεν αναφέρθηκε στον Ριπστάιν. Από την άλλη πλευρά βέβαια, σημασία έχει το τι κάνεις με αυτό που σε εμπνέει. Ο Λάνθιμος έκανε μια πολύ δυνατή ταινία που σοκάρει και προβληματίζει και δεν φεύγει εύκολα από το μυαλό σου_ πράγμα που δεν συμβαίνει με την ταινία του Ριπστάιν. Σε δέκα χρόνια από σήμερα τον «Κυνόδοντα» θα τον συζητάμε. Τριάντα χρόνια από την εποχή του «Κάστρου της αγνότητας» ελάχιστοι το θυμούνταν.

Η ειρωνεία πάντως είναι ότι αν ο «Κυνόδοντας» δεν έμοιαζε στο «Κάστρο της αγνότητας», ενδεχομένως το «Κάστρο» να μην παιζόταν ποτέ στην Ελλάδα. Μπορεί ο Λάνθιμος όντως να δανείσθηκε από τον Ριπστάιν πάντως ο Ριπστάιν έγινε γνωστός χάρη στον Λάνθιμο.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

Οταν η συζητηση ερχεται ειτε στα αριστουργηματα της αστυνομικης λογοτεχνιας ειτε στα καλυτερα noir που γυριστηκαν ποτε αναποφευκτα καποια στιγμη θα καταληξουμε να μιλαμε για το Big Sleep.
Ενα απο τα ελαχιστα,ετσι κι αλλιως εργα του Raymond Chandler,o Mεγαλος Υπνος(1939)κινηματογραφειται απο τον Hawks με τη βοηθεια και παλι του William Faulkner στο σεναριο,του Max Steiner στη μουσικη και τον 44χρονο Bogie να πρωταγωνιστει μαζι με τον ερωτα του,την 20χρονη Bacall,με τη Martha Vickers στο ρολο της μικρης νυμφομανους αδελφης και τη Dorothy Malone στο μικρο ρολο μιας υπαλληλου βιβλιοπωλειου να κλεβουν την παρασταση.Τοσο που ο ατζεντης της Bacall να ζητησει να γυριστουν καποιες επιπλεον σκηνες για να τονιστει ο ρολος και το off screen ειδυλλιο των πρωταγωνιστων της.
Μια ταινια που βασιζεται πολυ στους διαλογους και σχεδον καθολου στις σκηνες δρασης.Ουτε καν η λυση του μυστηριου φαινεται να εχει σημασια.Εξ ου και το περιστατικο που εχει μεινει στη μυθολογια του Hollywood,οταν ο Bogie ενα πρωι στο γυρισμα(οταν πηγαινε,γιατι πολλακις ηταν λιωμα απο το αλκοολ)ρωτησε τον Hawks.."τελικα ποιος εσπρωξε τον Taylor?".O Hawks εστειλε ενα τηλεγραφημα στον Chandler ρωτωντας τον αν ο σωφερ τελικα δολοφονηθηκε η αυτοκτονησε για να παρει την περιφημη απαντηση.."Να παρει,ουτε εγω ξερω..".
Δυσκολο να ξεχωρισεις σκηνη απο μια τετοια ταινια.Ευτυχως στο youtube υπαρχει μια απο τις αγαπημενες μου,που ο Bogart δινει ρεσιταλ στο ρολο του cool ντετεκτιβ Philip Marlowe μαζι με την Dorothy Malone.
(παντως μεταξυ μας,αν επρεπε να επιλεξω μεταξυ της ταινιας και του βιβλιου,θα διαλεγα ασυζητητι το μυθιστορημα που ανηκει πλεον στα κλασσικα της αμερικανικης λογοτεχνιας)

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

A masterpiece of Soundtrack from Gustavo Santaolalla made for the extraordinary movie "The Motorcycle Diaries" (Director: Walter Salles).


Ελευθεροτυπία, Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

O σύντροφος του Τσε ξανάφυγε ταξίδι

Πέθανε στα 88 του ο Αλμπέρτο Γκρανάδο, διάσημος από την ταινία «Ημερολόγια μοτοσικλέτας»

Αργεντινοί και οι δυο μοιράστηκαν το ίδιο ταξίδι στην ανιδιοτέλεια της φιλίας και στην αριστερή ιδεολογία. Ο 23χρονος Τσε Γκεβάρα ήταν φοιτητής Ιατρικής, ο 29χρονος Αλμπέρτο Γκρανάδο ήταν βιοχημικός.

Η on the road περιπλάνησή τους, που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1951 και αποτυπώθηκε στο βιβλίο «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», γυρίστηκε σε ταινία, το 2004, από τον Βραζιλιάνο σκηνοθέτη Βάλτερ Σάλες.

Ο Τσε στα τριάντα εννέα του, μετά τη δολοφονία του το 1967, έγινε παγκόσμιο σύμβολο της επανάστασης. Ο Αλμπέρτο Γκρανάδο ταυτίστηκε με τον Φιντέλ Κάστρο, και επέλεξε να ζήσει στην Κούβα, διδάσκοντας βιοχημεία στο πανεπιστήμιο της Αβάνας. Πέθανε το Σάββατο σε ηλικία 88 ετών, χωρίς να μετανιώσει για την επιλογή του. Η σορός του θα αποτεφρωθεί και η στάχτη του θα διασκορπιστεί σε Αργεντινή, Βενεζουέλα και Αβάνα.

Ο Γκρανάδο βρέθηκε στην Κούβα, έπειτα από πρόσκληση του φίλου Τσε, όταν αυτός ήταν υπουργός Βιομηχανίας της κυβέρνησης του Κάστρο. Είχε γεννηθεί στην Κόρδοβα της Αργεντινής στις 8 Αυγούστου 1922 και η γνωριμία του με τον Τσε κρατούσε από τα παιδικά τους χρόνια. Τον Τσε Γκεβάρα και τον Αλμπέρτο Γκρανάδο τούς ένωσε μία σαραβαλιασμένη βρετανική μοτοσικλέτα Ενφιλντ. Μ' αυτό το «τρελό» δίτροχο, που «έτρωγε» λίγη βενζίνη και κουβάλαγε πολλά όνειρα, γύρισαν τις περιοχές της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Περού), όπου οι καταπιεσμένοι δεν είχαν ακόμη φωνή.

«Αγαπούσαμε πολύ τα ταξίδια, τους δύσκολους προορισμούς, τις εμπειρίες. Η ιδέα για το ταξίδι ήταν δική μου: από 13 ετών ήταν το όνειρό μου. Και με το που άρχισα να δουλεύω, μάζευα λεφτά για να το κάνω. Δεν μας ώθησαν πολιτικοί λόγοι, παρ' ότι διαφωνούσαμε με το καθεστώς του Περόν, δεν μας καταδίωκε κανείς. Ολα ξεκίνησαν σαν ένα όνειρο που μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε. Σαν να θέλαμε να αποδείξουμε ότι η ουτοπία είναι εφικτή», θυμόταν σε συνέντευξή του στην «Ε» ο Αλμπέρτο Γκρανάδο.

Εξίσου συναρπαστική ήταν η συνέχεια της αφήγησής του: «Δεν μας ενδιέφερε η καλοπέραση, αλλά οι εμπειρίες. Κάναμε διάφορες δουλειές για να τρώμε και να βάζουμε βενζίνη στη μοτοσικλέτα: θελήματα, φορτοεκφορτώσεις, νοσοκόμοι, ακόμη και οδηγοί φορτηγών. Ο Ερνέστο δεν είχε καμιά σχέση με τα χρήματα, δεν τους έδινε καμιά σημασία».


ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

The Lovely Bones.... MIA SUB εκανε και βιντεο αφιερωμα για αυτην την ταινια.......

 

Επτά, Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

«Να τιμωρήσουμε τους εργολάβους της υποκρισίας»

ΤΟΥ ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ

Ο Κεν Λόουτς δεν μασάει τα λόγια του: «Οσες αμερικανικές ταινίες είδα που αφορούν τον πόλεμο του Ιράκ τονίζουν τα δεινά των Αμερικανών και όχι αυτά των Ιρακινών. Μία απ' αυτές, μάλιστα, ήταν αφιερωμένη στον αμερικανικό στρατό!
Αν λάβεις υπόψη σου όλα όσα οι στρατιώτες αυτοί έκαναν στο Ιράκ, με τις διαταγές των πολιτικών, οι οποίοι έχουν και την κύρια ευθύνη, δεν μπορείς να αφιερώσεις την ταινία σ' αυτούς. Είναι παράλογο!». Αφορμή για το ξέσπασμα του βρετανού σκηνοθέτη, η νέα ταινία του «Route Irish», που αρχίζει να προβάλλεται στις αίθουσες αυτή τη βδομάδα. Τολμηρό, αποκαλυπτικό φιλμ γύρω από ένα Βρετανό, πρώην «εργολάβο ασφαλείας», τον Φέργκους, που αρνείται να δεχτεί την επίσημη εξήγηση για το θάνατο (από έκρηξη βόμβας) του στενού του φίλου και συνάδελφου, Φράνκι, και επιστρέφει στο Ιράκ, για να αρχίσει μια δική του έρευνα για να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τις επίσημες δηλώσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αντικομφορμιστής, ακτιβιστής αυτός σκηνοθέτης καταπιάνεται μ' ένα σύγχρονο θέμα για να μας παρουσιάσει μιαν άλλη, αληθινή πλευρά κοινωνικών και πολιτικών γεγονότων της εποχής μας. Ηδη από το ξεκίνημά του, όταν εργαζόταν στην τηλεόραση του BBC, ο σοσιαλιστικών απόψεων Λόουτς έφτιαχνε μίνι σειρές που έδιναν μιαν άλλη εικόνα της Βρετανίας, όπως το «Μέρες ελπίδας» (1975), γύρω από τη μεγάλη εργατική απεργία του 1926, που αφορούσε τη μείωση των ημερομισθίων των ανθρακωρύχων και παρέλυσε τη Βρετανία για δέκα μέρες, τρομάζοντας ακόμη και το ίδιο το Εργατικό Κόμμα. Από το 1979 μέχρι σήμερα, σε μια σειρά εξαιρετικές, βραβευμένες ταινίες («Ματιές και χαμόγελα», «Riff-Raff», «Βροχή από πέτρες», «Ladybird, Ladybird», «Γη και ελευθερία», «Το τραγούδι της Κάρλα», «Ψωμί και ελευθερία», «Γλυκά δεκάξι», «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι»), ο Λόουτς ασχολήθηκε με την επανάσταση, τις απεργίες, τη μετανάστευση, τις ταξικές σχέσεις, παρουσιάζοντάς μας τη δική του ματιά, την τόσο κριτική απέναντι στα βρετανικά κόμματα.

Στη νέα του ταινία, ο Λόουτς αποφάσισε να καταπιαστεί με τον πόλεμο του Ιράκ γιατί, όπως μου ανέφερε, «ήταν ένα τεράστιο έγκλημα. Ενας πόλεμος απληστίας ενάντια σε κάθε διεθνή νόμο. Παραβήκαμε τη συμφωνία της Γενεύης, υποβάλαμε ανθρώπους σε βασανιστήρια, ο θεός ξέρει πόσους Ιρακινούς σκοτώσαμε, μερικοί λένε γύρω στο ένα εκατομμύριο! Οι άνθρωποι που πρότειναν να γίνει αυτός ο πόλεμος είναι ακόμη ελεύθεροι, ακόμη βγάζουν εκατομμύρια, όπως ο Τόνι Μπλερ. Η υπέρτατη ειρωνεία είναι πως τώρα ο Μπλερ έχει γίνει πρέσβης ειρήνης στη Μέση Ανατολή! Αυτό ξεπερνά τα όρια της σάτιρας. Και το χειρότερο είναι πως τα ΜΜΕ, σ' όλο σχεδόν τον κόσμο, κάνουν σαν να μη γνωρίζουν τίποτα. Σαν όλα να έχουν συμβεί στο παρελθόν. Επειδή οι βασικοί εγκληματίες δεν έχουν προσαχθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, είναι επιτακτική ανάγκη να κρατήσουμε το έγκλημα ζωντανό, να μη τους αφήσουμε να γλιτώσουν. Είναι καθήκον μας να τους κυνηγήσουμε μέχρι που να εξαφανιστούν».

Η ταινία του είναι μια καθαρά πολιτική ταινία, βουτηγμένη σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, δοσμένη με πάθος και με το στιλ του θρίλερ, ενός θρίλερ όμως διαφορετικού από τα συνηθισμένα. Στόχος του Λόουτς είναι οι «εργολάβοι ασφάλειας» που στέλνονται στο Ιράκ για να σκοτώνουν ανεξέλεγκτα και χωρίς τιμωρία όσους επεμβαίνουν ή βάζουν σε κίνδυνο τις εμπορικές επιχειρήσεις των ξένων (στην περίπτωση αυτή των βρετανικών) εταιρειών. Για τον Λόουτς (και τον τακτικό συν-σεναριογράφο του Πολ Λάβερτι), αυτό που χρειαζόταν ήταν να βρεθεί μια διέξοδος για όλα αυτά τα θέματα μέσω μιας ταινίας μυθοπλασίας.

Παρ' όλο που στο παρελθόν ο Λόουτς γύρισε και ντοκιμαντέρ (ανάμεσά τους και το «The Flickering Flame», το 1998, για το κλείσιμο των ορυχείων από την κυβέρνηση της Θάτσερ), τώρα επέλεξε το πολιτικό θρίλερ. «Προσπαθήσαμε να είμαστε άμεσοι και οικονομικοί. Η μυθοπλασία μπορεί να εκφράσει όλες τις αντιφάσεις σε μια ιστορία. Η ιστορία είναι οι άνθρωποι. Η ανθρώπινη ζωή. Οι χαρακτήρες στην ταινία εκφράζουν αυτές τις αφηρημένες έννοιες. Τόσο οι απλοί άνθρωποι όσο και οι εργολάβοι και εκείνοι που βρίσκονται πίσω από τις μεγάλες πολυεθνικές. Θελήσαμε να τα εξερευνήσουμε όλα, το πολιτικό φόντο, την υποκρισία, μέσα από τους χαρακτήρες».

Για τον Λόουτς, ο ήρωας, ο Φέργκους, είναι ένας πολύπλοκος χαρακτήρας. Τόσο γι' αυτόν όσο και για τους άλλους, προσπάθησε να βρει πρόσωπα που δείχνουν πως ανήκουν στην τάξη την οποία εκπροσωπούν. Οταν χρησιμοποιείς γνωστούς ηθοποιούς για να έχεις δήθεν εμπορικότητα, δεν μπορεί να λειτουργήσει καθόλου».

Για να συνθέσει τον χαρακτήρα του Φέργκους αλλά και να αναπλάσει αυθεντικά το χώρο και τα πρόσωπα, ο σκηνοθέτης μίλησε με πολλούς Ιρακινούς στην Ιορδανία, όπου γυρίστηκαν και πολλές από τις σκηνές της ταινίας. «Ολοι μάς έλεγαν, σας παρακαλούμε πείτε τι ακριβώς συνέβηκε» εξηγεί ο Λόουτς. «Γι' αυτό δεν υπήρχε κανένα ηθικό πρόβλημα. Αυτά που σκέφτεται και αυτά που βλέπει ο Φέργκους δίνουν τη δραματική δύναμη στην ταινία αλλά και προκαλούν σημεία διάλυσης στην προσωπικότητά του και στην αίσθηση ενοχής του. Το πραγματικό αρχειακό υλικό από τον πόλεμο που είδαμε ήταν τόσο φριχτό, που, μόλις το δουν οι θεατές, θα καταλάβουν πως δεν τους εξαπατούμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οταν βλέπετε τους βρετανούς στρατιώτες να κλοτσάνε τα παιδιά των Ιρακινών, αυτό δεν είναι κανένα ψέμα. Είναι η αλήθεια. Οταν βλέπετε τους Αμερικανούς να τους πυροβολούν και να τους σκοτώνουν σαν να παίζουν κανένα βιντεο γκέιμ, αυτό είναι πραγματικό. Και υπάρχει συνέργεια σ' αυτό. Ιδιαίτερα με τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς. Τους πληρώσαμε για να σκοτώσουν αυτά τα παιδιά, για όλα αυτά τα πτώματα στους δρόμους. Η δραματική δικαίωση στην ταινία είναι η ψυχική συντριβή του Φέργκους».

Για τον Λόουτς ο χαρακτήρας του Φέργκους είναι κάτι σαν τον Μακμπέθ. «Εκανε ένα φόνο κι ίσως κι άλλους φόνους στο Ιράκ. Τα χέρια του έχουν βαφτεί στο αίμα. Και δεν ξέρεις τι άλλο μπορεί να κάνει. Οι άνθρωποι που σκότωσαν το φίλο του είναι εκείνοι που τον βάζουν σε συνεχή κίνδυνο. Δεν λέμε πως ό,τι κάνει είναι ορθό. Απλώς είναι έτσι ο χαρακτήρας. Εχει συνηθίσει στο θάνατο. Σκοτώνει για το χρήμα. Ο στρατός μάς κουρδίζει για να σκοτώνουμε, αλλά μετά δεν μας ξεκουρδίζει. Δεν μας μαθαίνει πώς να ξαναγίνουμε άνθρωποι».

Στην ταινία παρουσιάζονται αρκετές ωμές σκηνές βασανιστηρίων, που ο Λόουτς και ο σεναριογράφος του στήριξαν σε στοιχεία που μάζεψαν συνομιλώντας με διάφορους Ιρακινούς. «Δεν χρησιμοποιούμε γυρίσματα σε ραλαντί (αργό ρυθμό), δεν βάζουμε το αίμα να πετιέται σε λάθος σημεία για να το κάνουμε πιο αιμοχαρές. Η πραγματικά μεγάλη ωμότητα παρουσιάζεται μέσα από το υλικό των επικαίρων. Η χρήση νερού στα βασανιστήρια, που οι Αμερικανοί το βρίσκουν πολύ φυσικό, είναι κάτι στην πραγματικότητα πολύ φριχτό. Στην ταινία, όμως, αυτό έχει μεγάλη δραματική ένταση. Γιατί αυτός που βασανίζεται ξεκινά λέγοντας ψέματα, κάτι που το γνωρίζει ο θεατής, κι ύστερα, κάτω από το φόβο των βασανιστηρίων, αρχίζει να λέει την αλήθεια, στην αρχή τη μισή και αργότερα ολόκληρη. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλει ν' ακούσει ο βασανιστής. Γι' αυτό το θύμα αρχίζει πάλι να λέει ψέματα. Κι εκείνος συνεχίζει να τον βασανίζει. Υπάρχει δηλαδή δραματική ένταση μέσα από τη σκηνή των βασανιστηρίων. Γι' αυτό θεωρήσαμε τη σκηνή σημαντική. Γιατί με τα βασανιστήρια δεν παίρνεις τελικά την αλήθεια. Ακόμη κι αυτή η δικαιολογία δεν υπάρχει πια».

Χαρακτηριστικό των όσων συμβαίνουν αυτή τη στιγμή εκεί είναι και η ακόλουθη ιστορία που μου αφηγήθηκε ο σκηνοθέτης: «Συναντήσαμε ένα εργολάβο που είδε τον καλύτερό του φίλο να πεθαίνει σε έκρηξη βόμβας σε αυτοκίνητο. Αυτός κατάφερε να γλιτώσει. Εχει μεγάλα τραύματα στο πρόσωπό του, μεταλλικές πλάκες, χρειάστηκε να το ξαναφτιάξουν. Κι όμως θέλει να επιστρέψει στο Ιράκ, γιατί βγάζει πολλά λεφτά. Κάθε τόσο πηγαίνει στην Ταϊλάνδη για διακοπές και διασκεδάζει με γυναίκες, επιστρέφει στην Αγγλία, αγοράζει μπόλικο αλκοόλ και επιστρέφει πάλι στο Ιράκ. Σκέψου τι έχει κάνει ο κόσμος σ' αυτό το αγόρι! Γιατί ήταν κάποτε αγόρι...».

Ο Λόουτς επιμένει πως κάποτε οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν. Συμφωνεί όμως μαζί μου, όταν του λέω πως τους νικητές ενός πολέμου είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο, να μπορέσεις να τους οδηγήσεις στο δικαστήριο. «Εχετε απόλυτο δίκιο» παραδέχεται. «Αυτό δεν μπορεί δυστυχώς να συμβεί, εκτός και αν γίνουν μεγάλες πολιτικές αλλαγές. Οπως είναι σήμερα τα πράγματα, ο Ντέιβιντ Κάμερον εκπροσωπεί την παλιά άρχουσα τάξη της Βρετανίας. Η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν η άγρια, επιθετική πλευρά της άρχουσας αυτής τάξης, αλλά ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Κλεγκ και οι άλλοι είναι οι ομαλοί, οι ευγενικοί εκπρόσωποι των παλιών, προνομιούχων οικογενειών, της παλιάς σχολής, εκείνης που έφτιαξε τη βρετανική αυτοκρατορία. Είναι πολύ σοφιστικέ, με πολύ καλούς τρόπους και πολύ κουλ. Ο Κλεγκ είναι ένα φαινόμενο της τηλεόρασης. Είναι ελκυστικός, χαριτωμένος, ευπαρουσίαστος, παρ' όλο που λέει μπούρδες... Και μόλις αποκτήσει λίγη εξουσία πάει με τη δεξιά... Αυτή είναι η αγγλική άρχουσα τάξη, όλα γίνονται με κομψότητα.»

Αισιόδοξος πάρ' ολ' αυτά, ο Λόουτς πιστεύει πως η οικονομική κρίση θα φέρει κάποτε την αλλαγή. «Χρειαζόμαστε πιο ισχυρά συνδικάτα. Προς το παρόν είναι αδύναμα, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα». Αντίθετα, για την πορεία του Ιράκ σήμερα, είναι απαισιόδοξος. «Οι ΗΠΑ», καταλήγει, «δεν θα επιτρέψουν να υπάρξει κάποια κυβέρνηση που να μην πρόσκειται φιλικά προς αυτές. Πάντα θα επιτρέπουν ένα βαθμό ανεξαρτησίας, αρκεί να μπορούν να τον ελέγχουν. Αυτό συμβαίνει πάντα με τον ιμπεριαλισμό. Θέλει να υπάρχει μια επίφαση ανεξαρτησίας, αλλά να σε κρατάει από το λαιμό».

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Μια πολύ γλυκιά μικρού μήκους ταινία για την γραφειοκρατία

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

στην καρδιά του χειμώνα.η καλύτερη ταινία της χρονιάς.