Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος

THE BATTLE OF CHERNOBYL (2006, Documentary)

Τα χρονικά του ατυχήματος του Τσέρνομπιλ το 2006, τα λάθη που οδήγησαν σε αυτό καθώς και διαχειριστικά λάθη που ακολούθησαν, η κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων για την αντιμετώπιση της ραδιενέργειας που εκλύθηκε και για την αποτροπή ενός μεγαλύτερου ατυχήματος και οι πραγματικές επιπτώσεις που είχε το συμβάν στην ευρύτερη περιοχή και τους κατοίκους μιας ολόκληρης χώρας (και όχι μόνο).

Από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκυμαντέρ που έχω δει τελευταία.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

[ame="http://[/ame]

Τα "οσια και τα ιερα" της αστυνομικης λογοτεχνιας και του noir.Η νουβελα του Dhashiell Hammett,πρωτη σκηνοθετικη δουλεια του John Huston που υπογραφει και το σεναριο και η αρχη μιας μακρας φιλιας και συνεργασιας με τον Bogart.Για πολλους θεωρειται το πρωτο φιλμ noir που γυριστηκε,αυτο που εθεσε τα στανταρ αυτου του αμερικανικου κατα βασιν προιοντος.Κακοφημοι δρομοι,αντρες στην κοψη του ξυραφιου,σκοτεινες σκιες,σκληρες γυναικες..



"Spade:-I hope they don't hang you, precious, by that sweet neck. . . .
The chances are you'll get off with life.
That means if you're a good girl, you'll be out in 20 years.
I'll be waiting for you.
If they hang you, I'll always remember you."


"Cop:-What is it?
Spade:-The stuff that dreams are made of.."

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Βιβλιοθήκη, Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Από τον Γιάννη Ε.Στάμο

Τρούμαν Καπότε: Εν ψυχρώ.

Στις 15 Νοεμβρίου 1959, στην επαρχιακή πόλη Χόλκομπ του Κάνσας, δύο κακοποιοί δολοφονούν εν ψυχρώ μια τετραμελή οικογένεια, με τους πηχυαίους τίτλους των εφημερίδων να συγκλονίζουν και να εξάπτουν τη φαντασία της αμερικανικής κοινής γνώμης.

Παρορμούμενος από ένα άρθρο των New York Times, ο Τρούμαν Καπότε μετέβη στην περιοχή ως απεσταλμένος του μηνιαίου περιοδικού New Yorker, προκειμένου να καλύψει δημοσιογραφικά το γεγονός και να καταγράψει την επιρροή που άσκησε στην καθημερινότητα των περιοίκων. Οι πληροφορίες που συγκέντρωσε, ξεπερνούσαν κατά πολύ την έκταση και τις προσδοκίες ενός απλού άρθρου, ενώ μετά τη σύλληψη των δύο δολοφόνων οι τακτικές επισκέψεις του στη φυλακή όπου κρατούνταν, ολοκλήρωσαν ένα «ρεπορτάζ» 8.000 σελίδων, το υλικό για τη συγγραφή του θρυλικού Εν ψυχρώ, του αδιαμφισβήτητου αριστουργήματος του εκκεντρικού συγγραφέα και ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας.

Η «λογοτεχνική χρήση» του ρεπορτάζ ενέταξε το βιβλίο στην κατηγορία του «non fiction novel», που αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα με τον οξύμωρο τίτλο «μυθιστορηματικό ντοκιμαντέρ». Μυθιστορηματικό ως προς το ύφος γραφής και ντοκιμαντέρ ως προς το περιεχόμενό του, με τις κατηγορίες ωστόσο για κατευθυνόμενη μεταχείριση του δημοσιογραφικού υλικού να συνοδεύουν τη φήμη του βιβλίου.

Αντιλαμβανόμενος ότι η καθολική γνωστοποίηση του ειδεχθούς εγκλήματος από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ακύρωνε αυτομάτως το στοιχείο του σασπένς, ο Καπότε κοινοποιεί, μεταξύ άλλων, τις άγνωστες πτυχές του αιματηρού γεγονότος και την προηγηθείσα καθημερινότητα των τραγικών πρωταγωνιστών.

Ο συγγραφέας εστιάζει στο κοινωνικοοικονομικό περίβλημα που γεννά και εκκολάπτει ψυχικά αρρώστους και εν δυνάμει δολοφόνους, εκφράζοντας, ταυτόχρονα με ένα πικρό σχόλιο στο διάτρητο αμερικανικό όνειρο, μια κοινωνιολογική ανάλυση μυθιστορηματικού ύφους, ως προς τις συνθήκες που γεννούν την παραβατικότητα, τη λανθασμένη αντιμετώπισή της από τις επίσημες αρχές, καθώς και την αναμενόμενη εναντίωσή του στην επιβολή θανατικής ποινής.

Οι δράστες και η δολοφονημένη οικογένεια αποτελούν τα άκρα ενός κοινωνικού δίπολου, με τη μοιραία συνάντηση των δύο άκρων να σηματοδοτεί μια αναπόφευκτη καταστροφή. Οι πλάνητες - τρωγλοδύτες δολοφόνοι αναπαριστούν το κατά κανόνα άπιαστο αμερικανικό όνειρο , ενώ η δολοφονημένη οικογένεια, την αντίστοιχη ευθραυστότητά του. Ο Τρούμαν Καπότε καυτηριάζει την αρτηριοσκλήρυνση, τα στερεότυπα και τις νευρώσεις της αμερικανικής κοινωνίας, που απαξιώνει γνωματεύσεις ψυχιάτρων και καταδικάζει σε θάνατο επικαλούμενη τη Βίβλο και τον Μωσαϊκό Νόμο.

Η θρησκεία παρουσιάζεται απογυμνωμένη από οτιδήποτε πνευματικό και απολείποντας τα ενοποιητικά της χαρακτηριστικά δεν συγχωρεί, αλλά βαραθρώνει. Ο «δημεγερτικός» και κτηνώδης λόγος του δικαστικού σώματος άγει και φέρει το σώμα των ενόρκων, ακυρώνοντας οποιαδήποτε συζήτηση περί ηθικής και μεγαλοθυμίας.

Ο συγγραφέας, χωρίς να δίνει άφεση στους εγκληματίες, τους «αποδαιμονοποιεί», επαναφέροντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά που είχαν επικαλύψει οι πηχυαίοι τίτλοι και οι εντυπώσεις από το πρώτο άκουσμα της είδησης.

Το εξωφρενικό, νοσηρό και φρικώδες έγκλημα πλαισιώνεται από κοινωνικές - επεξηγηματικές παραμέτρους και αποκόπτεται από το σώμα των «λαϊκών θρύλων», που αρέσκονται σε ιστορίες φαντασμάτων και δαιμόνων.

Η παράλληλη αφήγηση από την καθημερινότητα θυτών και θυμάτων, πριν από τη μοιραία συνάντηση, αναδεικνύει την εκρηκτική συνύπαρξη δύο παράταιρων πληθυσμιακών ομάδων, εισάγοντας ταυτόχρονα το στοιχείο της «μοίρας».

Οι πρωταγωνιστές φαντάζουν σαν δύο κινούμενα σώματα, που από ένα σατανικό παιχνίδι της «Τύχης» θα συγκρουστούν στο χωροχρονικό άπειρο.

Στην ομώνυμη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς (1967), τα στοιχεία της μοίρας και της αποξένωσης προσδίδουν έντονες νουάρ αποχρώσεις, με την απουσία της μοιραίας γυναικείας μορφής και του αστικού τοπίου να στερούν ουσιαστικά από την ταινία τον χαρακτηρισμό ενός αμιγώς «μετα-νουάρ» φιλμ. Η συνεργασία του σκηνοθέτη με τον συγγραφέα -έναν μόλις χρόνο από την έκδοση του βιβλίου- διαπερνά το φιλμ, που ακολουθεί πιστά το λογοτεχνικό κείμενο.

Ο Ρίτσαρντ Μπρουκς διαχειρίζεται αριστοτεχνικά τα αισθητικά μέσα της κινηματογραφικής τέχνης και επιτυγχάνει σε λιγότερο από δύο ώρες να αποδώσει, έκδηλα ή υπαινικτικά, το σύνολο της προβληματικής του αμερικανού συγγραφέα.

Σκηνοθέτης με έντονη κοινωνική δράση και ανάλογο κινηματογραφικό έργο, ο Ρίτσαρντ Μπρουκς ανασύρει στην επιφάνεια τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών, προσεγγίζοντας συνολικά το φαινόμενο της βίας και τα ηθικά στερεότυπα της αμερικανικής κοινωνίας. Η ταινία αντλεί κυρίως την αξία της από τη συνοπτική απόδοση του βιβλίου, την αισθητική τελειότητα των πλάνων και τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Αντιθέτως, η πρόσφατη ταινία του Μπένετ Μίλερ, Καπότε, εντάσσει τη μορφή του ίδιου του συγγραφέα στο φιλμικό σώμα και εισάγει μια νέα οπτική στο λογοτεχνικό έργο. Οι κοινωνικές ανισότητες, που εξετάζονταν στο βιβλίο μεταξύ θυτών και θυμάτων, μεταφέρονται στη σχέση του συγγραφέα με τους φυλακισμένους δολοφόνους. Ο θεατής παρακολουθεί τον φημισμένο συγγραφέα να κινείται μεταξύ δύο χαοτικά απομακρυσμένων κόσμων, τον κόσμο των απόκληρων και προγραμμένων και εκείνον της περιχαρακωμένης πνευματικής ελίτ, που συχνάζει σε πάρτι, δεξιώσεις και κοσμικές παρουσιάσεις βιβλίων, χαμένη στη νοσηρή της αυτοαναφορικότητα και ματαιοδοξία.

Ο κοινός παρανομαστής του λογοτεχνικού και κινηματογραφικού έργου παραμένει η ψυχρότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας, η αποξένωση και η εν ψυχρώ διαγραφή ανθρώπινων ζωών και συναισθημάτων.

Ο αναγνώστης ξεκινά το λογοτεχνικό ταξίδι πεπεισμένος για μια εν ψυχρώ δολοφονία και εν τέλει τίθεται αντιμέτωπος με δύο, με τον νομότυπο και απρόσωπο απαγχονισμό των δολοφόνων να ολοκληρώνει την εξιστόρηση και να δικαιολογεί απολύτως τον τίτλο του βιβλίου.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

DOUBLE INDEMNITY(1944 )
[ame="http://[/ame]

Ο Αυστριακος Billy Wilder μεταφερει στην οθονη τη νουβελα του James Cain.Για οσους εχουν διαβασει το βιβλιο ειναι προφανες οτι η ταινια το ξεπερνα κατα πολυ.Αναμενομενο ισως,μια και στην συγγραφη του σεναριου ο σκηνοθετης συνεργαστηκε με τον Raymond Chandler.Ενα κλασσικο noir της πρωιμης εποχης,οπου περα απο το στερεοτυπο αδυναμος αντρας-ισχυρη γυναικα,η σημασια δινεται οχι τοσο στην αληθεια,αλλα στις συνεπειες των πραξεων των ηρωων.Ο πρωταγωνιστης δεν ειναι εγκληματιας,αλλα ενας αδυναμος αντρας που υποκυπτει στον πειρασμο.Το μεγαλο αλμα στην καριερα του Fred MacMurray που πρωταγωνιστει μαζι με την Barbara Stanwyck και τον Edward Robinson.
Αξιοσημειωτη και ενδεικτικη οσον αφορα τις προτεραιοτητες του σκηνοθετη που ανεφερα πριν και η ευρηματικη αρχη με την ομολογια του πληγωμενου Walter Neff που ξετυλιγει αφηγηματικα το στορυ απο την αρχη προς το τελος..
"I killed him for money..and for a woman.
I didn't get the money.And i didn't get the woman.
Pretty isn't it?.."


Αφιερωμενη φυσικα στον vautrin,ο οποιος υπεδειξε αμεσως την ταινια που ειχα κατα νου να βαλω,με το που ακουσε το ονομα της Stanwyck.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Πού τα βρίσκεις...

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

H πιο ομορφη ηθοποιος που υπηρξε, υπαρχει και θα υπαρξει ποτε....Κυριες και Κυριοι σας παρουσιαζω την Σιρσα Ροναν!

 



 

 

Δύο-Τρία πράγματα που ξέρει γι' αυτούς...

Για την πολυτάραχη σχέση Γκοντάρ-Τριφό μιλά ο σκηνοθέτης Εμμανουέλ Λοράν

Μία φιλία που μετατρέπεται σε διαμάχη. Δύο σπουδαίοι σκηνοθέτες που «σφράγισαν» τη μοίρα του γαλλικού σινεμά, δύο πρωτεργάτες της λεγόμενης Νουβέλ Βαγκ, του γαλλικού κινηματογραφικού «νέου κύματος». Την πολυτάραχη σχέση των Φρανσουά Τριφό και Ζαν-Λυκ Γκοντάρ -που από συνεργάτες και φίλοι οδηγήθηκαν σε πλήρη ρήξη- παρουσιάζει ο Εμμανουέλ Λοράν στο ντοκιμαντέρ του Δύο-Τρία Πράγματα που Ξέρω γι' Αυτούς. «Το να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε Γκοντάρ ή Τριφό είναι σαν να προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα σε Μπιτλς και Ρόλινγκ Στόουνς, ανάμεσα σε Coca Cola και Pepsi» δηλώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στο in.gr.

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την κοινή πορεία των Τριφό και Γκοντάρ από τα Cahier du Cinema στη δημιουργία ταινιών και στον ενθουσιασμό της Νουβέλ Βαγκ. Μέχρι τα γεγονότα του Μάη του '68, οπότε ο Γκοντάρ αποφασίζει να διαφοροποιηθεί και να ταχθεί υπέρ της στρατευμένης τέχνης. Την ίδια ώρα, ο Τριφό συνεχίζει να κάνει το σινεμά που έκανε πάντοτε. Η σύγκρουσή τους θα είναι αναπόφευκτη...

Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Εμανουέλ Λοράν, βρέθηκε στην Αθήνα για την προβολή της ταινίας στο 12ο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και μίλησε στο in.gr για δύο μεγάλους σκηνοθέτες και ένα διάσημο κινηματογραφικό κίνημα.

«Αρχικά σκεφτόμασταν με τον Αντουάν Ντε Μπεκ (τον σεναριογράφο του ντοκιμαντέρ) να κάνουμε μια ταινία γενικά για τη Νουβέλ Βαγκ. Αλλά διαπιστώσαμε ότι έχουν γίνει πολλές ταινίες με αυτό το θέμα. Οπότε επιλέξαμε να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για τη σχέση του Φρανσουά Τριφό με τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Θέλαμε να φτιάξουμε μια ιστορία ανθρώπινη που να μην απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ. Ένα ανθρώπινο δράμα».

«Προσωπικά, με αγγίζει περισσότερο ο Τριφό, αλλά ο Γκοντάρ μου έμαθε καλύτερα τη δουλειά μου, ειδικά όσον αφορά το μοντάζ».

«Το να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε Γκοντάρ ή Τριφό είναι σαν να προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα σε Μπίτλς και Rolling Stones, ανάμεσα σε Coca Cola και Pepsi».

«Πιστεύω ότι ο Γκοντάρ δεν είδε την ταινία. Το ντοκιμαντέρ πρωτοπαρουσιάστηκε σε ένα Φεστιβάλ στην Ελβετία που ήταν πέντε χιλιόμετρα από το σπίτι του Γκοντάρ αλλά δεν πήγε να το παρακολουθήσει. Ίσως να μην την είδε γιατί ο Γκοντάρ που παρουσιάζουμε στην ταινία είναι λίγο σκληρός, ένας χαρακτήρας που δεν συμπαθείς εύκολα, ενώ αναφέρονται και πράγματα για την οικογένειά του που δεν είναι κολακευτικά. Όταν ο Αντουάν Ντε Μπεκ μου είπε ότι γράφει βιογραφία του Γκοντάρ τον ρώτησα αν τον έχει συναντήσει. "Όχι, όχι, εννοείται πως όχι" μου είπε. "Το να δουλέψω μαζί του θα ήταν σαν να σκότωνα το έργο μου" είχε προσθέσει».

«Ο ρόλος του Ζαν Πιέρ Λεό είναι πολύ πολύ σημαντικός. Γιατί είναι αυτός που ενσαρκώνει τη διαμάχη μεταξύ των δύο σκηνοθετών. Ενώ υπήρξε δημιούργημα και alter ego του Τριφό και στις ταινίες τους τον διακρίνει μια παιδικότητα, ενηλικιώνεται ουσιαστικά μέσα από τις ταινίες του Γκοντάρ. Eίναι φανερό και το δράμα αυτού του ανθρώπου που ακόμα και σήμερα υποφέρει από τη διαμάχη των δύο κινηματογραφικών πατεράδων του».

«Για το ντοκιμαντέρ βασίστηκα στην έρευνα του Αντουάν Ντε Μπεκ, ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο για τον Τριφό, ενώ ετοιμάζει τη βιογραφία του Γκοντάρ, αλλά έψαξα και σε αρχεία στο Βέλγιο, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία. Δεν θέλαμε να βασιστούμε σε προσωπικές μαρτυρίες, αλλά σε αρχεία εκείνης της εποχής. Τα αποσπάσματα από τις ταινίες των δύο σκηνοθετών είναι εύκολο να βρεθούν, αλλά αυτό στοιχίζει».

«Ως σκηνοθέτης που έκανα μια ταινία για δύο άλλους σκηνοθέτες έμαθα πολλά. Ο Τριφό και ο Γκοντάρ είναι σαν δύο ζωγράφοι που απεικονίζουν με διαφορετικό τρόπο το ίδιο τοπίο. Όταν ο Τριφό κάνει το "Ζιλ και Ζιμ", ο Γκοντάρ κάνει το "Une Femme est Une Femme", όταν ο ένας κάνει το "Πυροβολήστε τον Πιανίστα" ο άλλος κάνει το "Vivre Sa Vie". Ο τρόπος που γίνεται η ταινία, το μοντάζ, το γιατί έγινε έτσι, το αν εγώ θα το έκανα έτσι, αυτά ήταν ερωτήματα που μου έμαθαν πολλά».

«Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι: από τον Γκοντάρ ο "Τρελός Πιερό" και η "Περιφρόνηση", με την τελευταία να δείχνει και την αγάπη του για τον κινηματογράφο, ενώ από τον Τριφό μου αρέσει το "L’ Enfant Sauvage" και κυρίως οι "Δύο Αγγλίδες", ταινία την οποία μόνταρε ξανά προς το τέλος της ζωής του, επειδή δεν του άρεσε το αποτέλεσμα».

Λίγα λόγια για την ταινία

Έτος 1950. Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ είναι μόλις 20 χρονών και ο Τριφό δύο χρόνια μικρότερός του. Η αγάπη τους για τη μεγάλη οθόνη θα τους φέρει κοντά. Συχνάζουν στις ίδιες κινηματογραφικές λέσχες, γράφουν για τα ίδια περιοδικά (για το Cahiers du cinema και για το Arts) και ονειρεύονται να κάνουν ταινίες.

Το 1959 ο Τριφό θριαμβεύει στο Φεστιβάλ των Καννών με την ταινία του Τα 400 χτυπήματα, ενώ βοηθά τον Γκοντάρ να περάσει πίσω από την κάμερα, προσφέροντάς του το σενάριο για το Με κομμένη την ανάσα.

Κοντά στα γεγονότα του Μάη του 1968, το σκηνικό αλλάζει. Ο Γκοντάρ παίρνει θέση υπέρ της επανάστασης και του στρατευμένου κινηματογράφου, ενώ ο Τριφό εξακολουθεί να γυρίζει τις ταινίες του όπως παλιά, συναντώντας την οργή του παλιού του φίλου.





Ανάμεσα στους δύο σκηνοθέτες βρίσκεται ο Ζαν-Πιέρ Λεό, πρωταγωνιστής και των δύο που αισθάνεται διχασμένος ανάμεσα στους δύο κινηματογραφικούς μέντορές του.

Οι δύο άνδρες έχουν χαρακτηριστεί ως οι «Τζον Λένον και Πολ ΜακΚάρντεϊ» του γαλλικού νέου κύματος, δεδομένης της πορείας της σχέσης τους και των μουσικών τους επιλογών μετά τη διάσπαση των Beetles.





Είναι μετά την προβολή του Αμερικανική Νύχτα που ο Γκοντάρ εξοργισμένος κατηγορεί τον Τριφό ότι είναι «ψεύτης». «Λες ότι το σινεμά είναι μεγάλα τρένα που περνούν μέσα στη νύχτα. Αλλά ποιος επιβιβάζεται σε αυτά τα τρένα; Σε ποια θέση κάθεται; Και ποιος οδηγεί το τρένο με τον κατάσκοπο του αφεντικού πάνω από τον ώμο του; [...] Και αν δεν μιλάς για το τρένο Trans Europe, ίσως να είναι ένα τρένο επαρχιακό ή ίσως το τρένο για το (στρατόπεδο συγκέντρωσης) Νταχάου στο Μόναχο».

Η απάντηση του Τριφό είναι σκληρή. Λέει: «Σε δύσκολες εποχές ο καλλιτέχνης διστάζει. Μπαίνει σε πειρασμό να εγκαταλείψει την τέχνη του και να την καθυποτάξει σε μια ιδέα. Γίνεται έτσι προπαγανδιστής. Σε τέτοιες εποχές σκέφτομαι τον Ματίς. Πέρασε από τρεις πολέμους ανέγγιχτος. Πολύ νέος για τον πόλεμο του 1870, πολύ γέρος για εκείνον του 1914, πατριάρχης το 1940. Πέθανε έχοντας ολοκληρώσει το έργο του: τα ψάρια του, τις γυναίκες, τα λουλούδια, τα τοπία από τα παράθυρα. [...] Η Τέχνη για την Τέχνη; Όχι. Η Τέχνη για την ομορφιά, η τέχνη για τους άλλους, η τέχνη που παρηγορεί».

Το ντοκιμαντέρ του Εμμανουέλ Λοράν είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καταγραφή όχι μόνο της σχέσης του Τριφό με τον Γκοντάρ, αλλά και της περιρρέουσας κινηματογραφικής ατμόσφαιρας. Των Cahier du cinema, της «αναγέννησης» του γαλλικού κινηματογράφου, της Νουβέλ Βαγκ. Βασισμένο εξ ολοκλήρου σε αρχειακό υλικό και αποσπάσματα ταινιών, το Δύο Τρία Πράγματα που ξέρω γι' αυτούς μπορεί να μην περιέχει συνεντεύξεις, αλλά είναι πλούσιο σε πληροφορία.


Αγγελική Στελλάκη in.gr

 

Μια ακόμα μαγική ταινία του μεγαλύτερου εν ζωή σκηνοθέτη.