Κινηματογράφος

Απάντηση: Re: Κινηματογράφος

..Πολύ ωραία ταινία 

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

αν έχετε κάποιες από της παραπανω ταινίες σε link rapidshare με υποτιτλους περάστε μερικές από εδω,ειδικά ταινίες του visconti.
thanks

 

Απάντηση: Κινηματογράφος



υ.γ. το βιβλιο ειναι απλά ένα αριστούργημα. αρκετα μεγάλο κινηματογραφικό τόλμημα το να επιχειρησει καποις να το γυρισει... παρόλα αυτά δεν παύει να είναι μια πολύ καλή ταινία

 

Επτά, Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Αιχμάλωτη Αφροδίτη

ΤΗΣ ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Βασιλική Ακαδημία Ιατρικής, 1817. Ο γάλλος ανατόμος Ζορζ Κουβιέ παρουσιάζει στους συναδέλφους του το ακριβές ομοίωμα μιας μαύρης γυναίκας από τη Ν. Αφρική. Η γυναίκα αυτή, που όταν ζούσε ονομαζόταν Σάαρτζι Μπάρτμαν αλλά έμεινε γνωστή ως «Hottentot Venus» (Αφροδίτη των Οτεντότων), είχε τεράστιους γλουτούς (στεατοπυγία) και υπερμεγέθη γεννητικά όργανα που κατέληγαν σε δύο αποφύσεις (μακρονυμφία).


Τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά της κατέπληξαν όχι μόνο την ιατρική κοινότητα, αλλά και τη λονδρέζικη και την παριζιάνικη κοινωνία, με αποτέλεσμα η άτυχη γυναίκα να περάσει όλη της τη ζωή είτε ως αξιοπερίεργο «ζώο» ενός πλανόδιου τσίρκου, είτε ως «εξωτικό» ερωτικό αντικείμενο, είτε ως ιατρικό «φαινόμενο», ζώντας συνεχή ταπείνωση. Η συγκλονιστική αυτή ιστορία έγινε ταινία από τον Γαλλοτυνήσιο Αμπντελατίφ Κεσίς («Κους-κους με φρέσκο ψάρι») που παρακολουθεί με ευαισθησία την ιστορία της και δεν διστάζει να σοκάρει τον θεατή με σκληρές σκηνές.

Στη «Μαύρη Αφροδίτη» (την Πέμπτη στα σινεμά), η Μπάρτμαν, ακριβώς όπως συνέβη και στην πραγματικότητα, «εργάζεται» για τον Νοτιοαφρικανό Σεζάρ, ο οποίος περιφέρει τη γυναίκα αυτή σε λονδρέζικα πανηγύρια. Η ηρωίδα (Γιαχίμα Τόρες) εμφανίζεται μέσα σε κλουβί να μουγκρίζει και να τρώει από το χέρι του «θηριοδαμαστή» της, ενώ εκείνος προτρέπει το κοινό να την αγγίζει στους γλουτούς ώστε να βεβαιωθεί πως αυτοί είναι αληθινοί. Μετά το τέλος της παράστασης συνειδητοποιούμε πως η κοπέλα, που βρίσκει καταφύγιο στο αλκοόλ, υποχρεώνεται να παίζει αυτόν τον ρολο από το αφεντικό της. Ο Σεζάρ την εκμεταλλευόταν ήδη από την εποχή που ζούσαν στη Ν. Αφρική. Κι όμως η Μπάρτμαν χάνει μια μεγάλη ευκαιρία: σε μια δίκη όπου ο Σεζάρ κατηγορείται ως δουλέμπορος, η ίδια καταθέτει πως όλα γίνονται με τη συναίνεσή της.

Αυτή είναι λίγο πολύ και η πραγματική ιστορία της Σάαρτζι Μπάρτμαν, η οποία, στο Παρίσι πλέον, αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει τα γεννητικά της όργανα στην Ιατρική Ακαδημία και τον διακεκριμένο ανατόμο Κουβιέ. Τελικά πέφτει και πάλι στα χέρια ενός παρουσιαστή άγριων θηρίων και περιφέρεται στη γαλλική υψηλή κοινωνία ως σεξουαλικό αξιοπερίεργο. Γρήγορα θα καταλήξει σε οίκο ανοχής και το 1815 θα πεθάνει, μόνη, από φυματίωση και αφροδίσια νοσήματα. Μόνο τότε ο Κουβιέ καταφέρνει να μελετήσει το νεκρό σώμα της, που, αφού πρώτα αποτέλεσε τη βάση για ένα γύψινο ομοίωμα, ακρωτηριάστηκε. Διάφορα εκμαγεία της Σάαρτζι, ο σκελετός της και βάζα που περιείχαν το μυαλό και το αιδοίο της, παρουσιάζονταν σε κοινή θέα στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι μέχρι το 1976! Μόλις το 2002, μετα από αίτημα ετών του Μαντέλα, το λείψανό της θάφτηκε στη Ν. Αφρική.

Ηδη στην εποχή της, η Μαύρη Αφροδίτη διακωμωδήθηκε σε κόμικ αλλά και σε παραστάσεις βοντβίλ. Γιατί όμως λεγόταν Αφροδίτη των Οτεντότων; Οι Οτεντότοι (έτσι χαρακτήριζαν, με περιφρονητικό τρόπο, οι Ευρωπαίοι των αρχών του 20ού αιώνα τη φυλή Κόι) είναι μια φυλή κτηνοτρόφων της Νότιας Αφρικής. Η πρόωρη και δυσανάλογη ανάπτυξη και οι ογκώδεις γλουτοί ήταν ένα φυσικό χαρακτηριστικό ιδίως των γυναικών της φυλής. Θεωρούνταν μάλιστα σημάδι ομορφιάς. Με το πέρασμα του χρόνου το χαρακτηριστικό αυτό εξαφανίστηκε.

Ο Κουβιέ υπογράμμισε τις ομοιότητες του εγκεφάλου της Μπάρτμαν με αυτόν του ουραγκοτάγκου, αναπτύσσοντας μια από τις θεωρίες οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη. Την εποχή εκείνη η Μπάρτμαν παρείχε στους επιστήμονες «τον χαμένο κρίκο στην αλυσίδα της ανθρώπινης ύπαρξης», αναδεικνύοντας, όπως υποστήριζαν τότε, «το καθοριστικό σκαλοπάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου»...

Στο βιβλίο «Black Venus: Sexualised Savages, Primal Fears and sexual savages in French» (εκδόσεις Paperback) η φεμινίστρια συγγραφέας Τ. Ντένεαν Σάρπλεϊ Γουάιτινγκ επισημαίνει πως το μοντέλο της Μαύρης Αφροδίτης (με την έννοια της αφρικανής γυναίκας που ξυπνάει ερωτικούς συνειρμούς στους δυτικούς) κυριαρχεί σε πολλά κείμενα γάλλων λογοτεχνών του 19ου αιώνα. Ομως, ενώ υπάρχει ολόκληρος κλάδος σπουδών που μελετά τις απεικονίσεις του «μαύρου» στη γαλλική λογοτεχνία (εξετάζοντας για παράδειγμα την «εμμονή» των Γάλλων για το θέμα ήδη από τον Μεσαίωνα), ελάχιστοι έχουν καταπιαστεί με τους τρόπους απεικόνισης της μαύρης (ή μουλάτας) γυναίκας.

Η μελετήτρια φέρνει τρανταχτά παραδείγματα: Μποντλέρ, Μπαλζάκ, Μοπασάν, Ζολά, Ντε Πον, Λοτί. Ο Εμίλ Ζολά στο μυθιστόρημά του «Τερέζα Ρακέν» αντιπαραβάλλει το μοντέλο της λευκής Ευρωπαίας με αυτό της μαύρης Αφρικανής που εμφανώς ρέπει προς την πορνεία (κι όμως, μελέτες απέδειξαν πως πολύ λιγότερες Αφρικανές ήταν όντως πόρνες στο Παρίσι της εποχής του Ζολά). Ο Μποντλέρ στα «Ανθη του κακού» είναι επηρεασμένος από τη μουλάτα ερωμένη του Ζαν Ντιβάλ, όμως η «Ωραία Δωροθέα» της συλλογής του «Μικρα ποιήματα σε πεζό» είναι μια πόρνη από μια γαλλική αποικία η οποία καθρεφτίζει την Σ. Μπάρτμαν. Ο Μοπασάν («Boitelle») αναρωτιέται κατά πόσον ένας λευκός άνδρας μπορεί να αγαπήσει μια μαύρη γυναίκα. Και ο Γκασπάρ ντε Πον υποβιβάζει την πολύπλευρη ηρωίδα «Ουρίκα» της Κλερ ντε Ντιράς σε σεξουαλικό αντικείμενο («Ουρίκα, η Αφρικανή»).

Η αλήθεια είναι, σημειώνει η μελετήτρια, πως οι λογοτέχνες του 19ου αιώνα προσπαθούν να βάλουν σε βολικά «κουτάκια» τις Αφρικανές που τότε κατέκλυσαν τη Γαλλία λόγω της άνθησης του δουλεμπορίου. Οι γυναίκες αυτές ελκύουν και ταυτόχρονα φοβίζουν τους Γάλλους, που προσπαθούν να δαμάσουν τη «διαφορετικότητά» τους. Ετσι, η μεγάλη πλειονότητα των λογοτεχνών του 1800 παρουσιάζουν τη μαύρη γυναίκα ως μια σεξουαλικά άγρια πόρνη ή σκλάβα του σεξ, τροφοδοτώντας έτσι τις συλλογικές αντρικές φαντασιώσεις της εποχής (και όχι μόνο)...

 

 



Σταυρός Χριστού και ανθρώπων

Του ∆ηµήτρη ∆ανίκα

TA NEA - Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Εχετε ακούσει το όνοµα Λεχ Μαγιέφσκι; Ε, είναι καιρός να το µάθετε. Η ταινία του «Ο µύλος και ο σταυρός» (The Mile and the Cross) αξίζει να τοποθετηθεί στην κινηµατογραφική πινακοθήκη των χριστιανών όλων των εκκλησιών!

Πινακοθήκη και όχι ταινιοθήκη, για έναν λόγο απλό. Γιατί ο (πενηνταοκτάχρονος) πολωνός σκηνοθέτης αντιγράφει σαν πλαστογράφος πρωταθλητής τον θρυλικό πίνακα «Ο Χριστός φέρων τον Σταυρό» του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου (1525-1569). Ενα από τα αστέρια της φλαµανδικής ζωγραφικής και από τις πρώτες υπογραφές της σχολής του Μπριζ που ιδρύθηκε από τον Γιαν Βαν Αϊκ.

Ο Μαγιέφσκι διαχειρίζεται το πλήθος των κοµπάρσων που λαµβάνουν µέρος σ’ αυτόν τον µεγαλειώδη για την ακρίβεια και την λεπτοµέρειά του πίνακα µε την ίδια ευχέρεια και ικανότητα που ο Μπρίγκελ δούλευε τα πινέλα του και επεξεργαζόταν τα σχέδια, τις γραµµές, τις καµπύλες και τα χρώµατα. Κάθε λεπτοµέρεια, ακόµα και οι αγκράφες στις ζώνες των ανδρών, είναι χειροποίητες όπως δηλαδή συνέβαινε τον 16ο αιώνα στη Φλάνδρα που στέναζε από την κατοχή των ισπανών κατακτητών. Ολα, µα όλα τα εργαλεία, οι µοχλοί, τα ρούχα, όλα τα αντικείµενα πιστά αντίγραφα από τα πρωτότυπα που κατασκεύαζαν οι συντεχνίες εκείνης της εποχής. Ενα το κρατούµενο αυτό. Που προκαλεί δέος και θαυµασµό ακόµα και στον πιο ανυποψίαστο οφθαλµό.

Το δεύτερο είναι το φιλοσοφικό και χριστιανικό. Η σηµειολογία του Γολγοθά συµπυκνώνεται εικαστικά από έναν Φλαµανδό που σταυρώνεται όπως ο Χριστός. Περίπου σαν να λέει ότι ο Γολγοθάς είναι ο µοχλός που βάζει σε κίνηση την Ιστορία. Και ότι ο σταυρός είναι η µοίρα του ανθρώπου. ∆ηλαδή κάθε πατρίδας, κάθε φυλής και κάθε κοινωνίας. Το µαρτύριο, δηλαδή όχι µόνο αναπόφευκτο, αλλά και πολύτιµο. Ανευ αυτού ακίνητη η Ιστορία. Στο τέλµα η κοινωνία.

Η σηµειολογία του Πολωνού εικονογραφείται από µια κάθετη αόρατη γραµµή, όπου στο πιο ψηλό σηµείο του κέντρου ορθώνεται γιγαντιαίος βράχος, πάνω στον οποίο είναι εγκατεστηµένος ένας µύλος. Ο τροχός του µύλου είναι και ο τροχός της ζωής. Ο µυλωνάς είναι κάτι σαν θεός και κάτω από τον βράχο ο σταυρός όπου οι Ισπανοί έχουν τοποθετήσει έναν ανυπάκουο Φλαµανδό. Τι σηµαίνει αυτό; Ο µύλος το σύµβολο της οικονοµίας και της ζωής. Στάρι και αλεύρι για τον επιούσιο άρτο. Ο σταυρός το σύµβολο του µαρτυρίου. Και ο Εσταυρωµένος το σύµβολο της αέναης επανάληψης της θυσίας του ενός για τη σωτηρία των πολλών.

Ολα αυτά ακούγονται εγκεφαλικά και σχηµατικά. Ξεχάστε τα. Και θα τα ξεχάσετε. Γιατί οι εικόνες, φτιαγµένες ψιλοβελονιά, καθηλώνουν τον αµφιβληστροειδή µονοκοπανιά. Τόσο απλά. Α, ξέχασα το καστ. Τα τρία πασίγνωστα ονόµατα εµφανίζονται εντελώς περιστασιακά. Ο Ρούτγκερ Χάουερ ως Πίτερ Μπρίγκελ. Ο Μάικλ Γιορκ ως τραπεζίτης και προστάτης των τεχνών. Και η Σάρλοτ Ράµπλινγκ ως η µητέρα του εσταυρωµένου, κάτι σαν την παρθένα Μαρία. Αφελές στην φιλοσοφική του διάσταση αλλά καθηλωτικό ως αισθητικό γεγονός. Προσοχή, η ταινία θα προβάλλεται από την Κυριακή του Πάσχα.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Η Κομμούνα

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

La Commune (Paris, 1871). Γαλλία, 2000. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πίτερ Γουότκινς. Ηθοποιοί: 220 ερασιτέχνες ηθοποιοί. 345'

****

Τολμηρή, συγκλονιστική ανάπλαση της Παρισινής Κομμούνας, της σύντομης εξέγερσης των εργατών και της εθνοφρουράς, το 1871, που για ένα σύντομο διάστημα κατάφερε να δημιουργήσει μια σοσιαλιστική κοινωνία, βασισμένη στη δικαιοσύνη και την πραγματική ελευθερία του πολίτη.

Η θητεία του Βρετανού Πίτερ Γουότκινς στην τηλεόραση του BBC είναι καταφανής σ' όλες τις ταινίες του, ιδιαίτερα σ' αυτή την εκπληκτική, μοναδική στο είδος της, «Κομμούνα», από τα πιο μεγάλα σε διάρκεια έργα του: ντοκιμαντεριστικό στιλ, κάμερα στο χέρι, συνεντεύξεις, αποστασιοποίηση του ηθοποιού από το ρόλο. Κάτι που πρόβαλε για πρώτη φορά ο Ντζίγκα Βέρτοφ και αργότερα οι σκηνοθέτες της νουβέλ βαγκ με επικεφαλής τον Γκοντάρ, αλλά και το σινεμά-βεριτέ, καθώς και ο Μπρεχτ στο θέατρο.

Ολα αυτά μαζί με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: την ανάπλαση ενός συγκεκριμένου γεγονότος με την παρουσία «ζωντανής» κάμερας και ζωντανών συνεντεύξεων που, αν και αντικειμενικά αδύνατη, ο σκηνοθέτης καταφέρνει με τη φαντασία του να υλοποιήσει.

Η Παρισινή Κομμούνα δημιουργήθηκε στο τέλος του γαλλο-πρωσικού πολέμου, σε μια περίοδο που το Παρίσι βρισκόταν υπό πρωσική κατοχή. Οι εργάτες, η εθνοφρουρά και οι ριζοσπάστες διανοούμενοι εξεγέρθηκαν ενάντια στα στρατεύματα του Μπίσμαρκ και την κυβέρνηση των Βερσαλιών και ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της πόλης με βάση μια καθαρά σοσιαλιστική φιλοσοφία: επιβάλλοντας πάγωμα των τιμών, κλείνοντας τα ενεχυροδανειστήρια, κρατικοποιώντας την εκκλησιαστική περιουσία, αναβάλλοντας την καταβολή των χρεών, εξισώνοντας τους μισθούς των υπαλλήλων και καταργώντας τους τόκους. Η Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία (όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη) δεν μπορούσε να ανεχθεί ένα τέτοιο καθεστώς, γι' αυτό και ο στρατός επενέβη. Δύο μήνες μετά και μια πολιορκία που κατέληξε στη «Ματωμένη Βδομάδα», όπου σκοτώθηκαν περίπου 25 χιλιάδες Παριζιάνοι (μαζί και γυναικόπαιδα), η εξέγερση κατεστάλη. Η ουτοπιστική όμως αυτή κοινωνία των κομμουνάρων στάθηκε πρότυπο για κατοπινές εξεγέρσεις (από την επανάσταση των μπολσεβίκων μέχρι τον γαλλικό Μάη του '68).

Ο Γουότκινς ξεκίνησε με την προϋπόθεση ότι το 1871 στο Παρίσι υπήρχε τηλεόραση, που του έδινε την ευκαιρία να καλύψει την ιστορία ως τηλεοπτικό γεγονός, με την ανατρεπτική όμως ματιά ενός καινοτόμου ιστορικού, στο πνεύμα ενός Χάουορντ Ζιν. Με κάμερα στο χέρι, μαυρόασπρο φιλμ και τις τεχνικές του ντοκιμαντέρ, οι ρεπόρτερ της τηλεόρασης της Κομμούνας παρακολουθούν με πάθος τα γεγονότα και καταγράφουν αντικειμενικά τις συζητήσεις τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τους απλούς εργάτες (ιδιαίτερα τις πλύστρες και ράφτρες, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην Κομμούνα), με όλες τις αντιθέσεις αλλά και τους ρητορισμούς και την κάποια ανοργανωσιά (από τις λιγοστές αδυναμίες της Κομμούνας). Ενας ρεπόρτερ της τηλεόρασης των Βερσαλιών καταγράφει την αντίθετη άποψη, δίνοντας στον Γουότκινς την ευκαιρία να σχολιάσει τον ελεγχόμενο συχνά ρόλο των ΜΜΕ.

Η ταινία γυρίστηκε σ' ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο του Μοντρέιγ (παλιότερα στούντιο του Ζορζ Μελιές), με τους περίπου 220 ερασιτέχνες ηθοποιούς να ερευνούν και να σχολιάζουν τους ρόλους τους και να συζητούν τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά θέματα της εποχής. Αποτέλεσμα μια τολμηρή, εκπληκτική, ανεπανάληπτη, οπτικά συναρπαστική ταινία-ποταμός (διαρκεί σχεδόν έξι ώρες), που στις μέρες μας αποκτά μια ξεχωριστή επικαιρότητα.


Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Ιστορικά Ντοκουμέντα (δε γνωρίζω αν έχουν αναρτηθεί παλιότερα).