Κινηματογράφος

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Ροζ του Αλέξανδρου Βούλγαρη (2006)

Όχι μόνο για το Ροζ, αλλά γενικότερα, ένα έχω να πω για τον Boy: RESPECT.

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

 

Απάντηση: Κινηματογράφος







Και αφού ασχολούμαι και μου ζητήθηκε, ιδού η πρώτη μου πρόταση εκ Σουηδίας παρακαλώ!

Βασισμένο στην εκπληκτική τριλογία βιβλίων του Stieg Larsson που δεν πρόλαβε την επιτυχία των βιβλίων και των ταινιών, σας παρουσιάζω το κορίτσι:

Με το τατουάζ
Που έπαιζε με τη φωτιά
Στη φωλιά της σφήκας

Ξεκινώντας από την πρώτη ταινία που σου λύνει το βασικό της μυστήριο, δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς για την ιστορία του κοριτσιού με το τατουάζ. Γιατί είναι αυτή που είναι; Ένας χαρακτήρας που αρχικά σε σοκάρει και στην πορεία σε συνεπαίρνει και θέλεις να γίνεις συνεργός της σε ό,τι κάνει!

Με το που είδα την τριλογία λοιπόν έπρηξα όλους τους φίλους μου πως τη Noomi Rapace θα την τσιμπήσει το Hollywood σε χρόνο μηδέν! Και είχα δίκιο... Ελάχιστες ηθοποιοί θα έμπαιναν τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου και θα έκαναν piercings, μήνες kick boxing, θα γινόντουσαν αντικοινωνικές ακόμα και για την ίδια τους την οικογένεια για να αποκτήσουν ένα σώμα αντρογυναίκας όπως απαιτούσε ο ρόλος και για να μπορέσουν να μπουν εντελώς στην ψυχολογία της ηρωίδας!

Για μένα από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια! Σίγουρα υπάρχουν κάποια μικρά κενά ή υπερβολές αλλά δεν με απασχόλησαν καθόλου γιατί το σενάριο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες με ρούφηξαν κυριολεκτικά!

Προσεχώς και η αμερικάνικη εκδοχή δια χειρός David Fincher για όσους ασχολούνται με το άθλημα με πρωταγωνιστή το Daniel Craig και συμπρωταγωνίστρια στο ρόλο της Rapace μια άγνωστη... Είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλό αλλά εγώ τη Rapace δεν την αλλάζω με τίποτα και επίσης έχω σιχαθεί τη μανία του Hollywood να αρπάζει ό,τι ξενόγλωσσο κάνει επιτυχία και να κάνουν κατευθείαν διασκευή... Ας δείτε και μια ταινία με υπότιτλους κύριοι!

Αυτά... Εις το επανιδείν!

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Black Μπεεε - Η ταινία που πρέπει να δείτε!!

Ποσειδωνιάται
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Υπόθεση:

Με πρωταγωνιστές τον Αίγισθος από την Cuma της Ιταλίας και το Στάθη από την Κύμη Ευβοίας, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός με αφορμή το ποίημα του Καβάφη ταξιδεύει στην Νότια Ιταλία αναζητώντας τις ελληνικές ρίζες της.

Η Ποσειδωνία αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα της Μεγάλης Ελλάδας. Το 79μ.Χ. όμως εξαιτίας του ηφαιστείου του Βεζούβιου, θάβεται ολόκληρη η πόλη κάτω από στάχτες και λάβα. Μετά από 1700 περίπου χρόνια οι Ιταλοί ξεθάβουν την αρχαία πόλη του Ερκολάνο. Μαζί ανακαλύπτεται και η περίφημη «Βίλα των Παπύρων». Εκτός από τα αγάλματα, εκεί βρέθηκαν και 2000 πάπυροι αρχαίων ελληνικών κειμένων, που στην πλειοψηφία τους αφορούν κείμενα Επικούρειας Φιλοσοφίας. Η ανακάλυψη αυτών των παπύρων αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις του αρχαίου κόσμου. Σήμερα φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Νεαπόλεως, όπου και εξετάζονται από αρχαιολόγους, παπυρολόγους και φιλόλογους που έχουν σταλεί από ολόκληρο τον κόσμο για να τους μελετήσουν, φυσικά εκτός της Ελλάδας! Και το χειρότερο είναι, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ότι στην Ελλάδα το γεγονός αυτό το αγνοούν σχεδόν οι πάντες.

Ο λόγος οφείλεται στις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κοσμοθεωρίες που κουβαλούν οι Έλληνες δύο χιλιετίες τώρα, προσπαθώντας κάποιοι να μας πείσουν ότι είναι μία. Όμως στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία και την φιλοσοφία εξακολουθεί ακόμη και σήμερα το ελεύθερο πνεύμα να είναι φυλακισμένο στα θρησκευτικά δόγματα. Χρόνια τώρα εκπρόσωποι των θρησκευμάτων μαζί με τον «δεξιό» και «αριστερό» ψάλτη έκοψαν και εξαφάνισαν ολόκληρα κομμάτια της ιστορίας μας. Διότι δεν πρέπει εμείς οι σημερινοί έλληνες να μάθουμε για τα εγκλήματα που έγιναν κάποτε και εννοείται πως δεν πρέπει να μάθουμε για τους προγόνους μας. Έτσι αν και η επίσκεψη στην Ακρόπολη μπορεί να αποτελεί για τον νεοέλληνα, λόγο για να λιαστεί, να φωτογραφηθεί, να προσευχηθεί, να ζωγραφίσει κ.λ., μια φορά τον χρόνο όμως, όλοι μαζεύονται στου Φιλοπάππου και στην Ακρόπολη για να γιορτάσουν την Καθαρή Δευτέρα. Έχουν την συνήθεια, όπως οι Πωσειδωνιάτες να αναβιώνουν τα παλιά τους έθιμα και να θυμούνται πως κάποτε ήταν Έλληνες.

Με αυτό το μικρό απόσπασμα, η ταινία του Θ. Μαραγκού αποτελεί ένα ιστορικά τεκμηριωμένο ντοκιμαντέρ, όχι μονάχα για τον πολιτισμό που χάσαμε, όχι μονάχα για τις επιθέσεις και τα εμπόδια που θέτει η εκκλησία εδώ και 2000 χρόνια, αλλά κυρίως την ελληνική παιδεία των Ιταλών. Ο σκηνοθέτης μένει έκπληκτος από την παραδοσιακή μουσική που παραμένει ίδια 2000 και πλέον χρόνια με την μουσική των αρχαίων τοιχογραφιών, μένει έκπληκτος από την ελληνική παιδεία των Ιταλών, από το γεγονός ότι μαθαίνουν ελληνικά και φυσικά από τα πολλά ελληνικά ονόματα που χρησιμοποιούν. Ένα ταξίδι τόσο στην ελληνική εκπαίδευση των ιταλών μαθητών όσο κυρίως στους τρόπους και στις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για να μπορέσουν να διαβαστούν οι πάπυροι του Ερκολάνο, αποτελεί το κυρίως θέμα της ταινίας-ντοκιμαντέρ με τον ευρηματικό τίτλο «Black Μπεεε». Η ανάγνωσή τους φυσικά αποκάλυψε πως οι πάπυροι δεν ήταν τελικά θρησκευτικά κείμενα όπως πίστευαν αρχικώς οι Αμερικάνοι, αλλά κείμενα στην πλειοψηφία τους που αφορούσαν την επικούρεια φιλοσοφία.

Η Επικούρεια φιλοσοφία η οποία δημιουργεί και πονοκέφαλο στην εκκλησία μας, μιας και από πολλούς σήμερα θεωρείται ως η βάση της Αθεΐας, αμφισβητεί το Θεό ενισχύοντας παράλληλα την αγάπη για τη ζωή και τις απολαύσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που πιθανόν να μην ακούσαμε τίποτα για αυτήν την σπουδαία ανακάλυψη που έγινε πριν από 250 και πλέον χρόνια. Φυσικά όταν οι Ιταλοί έμαθαν πως το κινηματογραφικό συνεργείο ήταν ελληνικό, εκπλαγήκανε!

Σε γενικές γραμμές είναι ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ που δικαίως απέσπασε το δεύτερο κρατικό βραβείο τεκμηρίωσης στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005. Είναι μια ταινία-ντοκιμαντέρ που θα δημιουργήσει ένα συναίσθημα μελαγχολίας στον σύγχρονο έλληνα, λησμονώντας αυτό που είχε και αυτό που έχασε.


πηγη:

Black Μπεεε - Η ταινία που πρέπει να δείτε!!!

στην λιστα παρακατω ολοκληρη η ταινια ....

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

ΦΑΝΝΥ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
​

Πρόκειται για την αριστουργηματική ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν του 1982,
που έχει βραβευθεί με 4 Όσκαρ (Ξενόγλωσσης Ταινίας, Φωτογραφίας, Σκηνικών και Ενδυματολογίας).
Χωρίς να είναι η καλύτερή του, συμπυκνώνει συνολικά την μοναδική ιδιαίτερη γραφή
και το αφηγηματικό ύφος του δικού τους σύμπαντος σαν να είναι - αυτό που λέμε - η "επιτομή" ολόκληρου του έργου του.
Τα φαντάσματα του παρελθόντος (οι αγαπημένοι του ηθοποιοί από προηγούμενες ταινίες, επανέρχονται εδώ), οι συντηρητικές αξίες, η Οικογένεια, η Θρησκεία, η Τέχνη κι ο Θάνατος περνάνε από τα καθιερωμένα αυστηρά πλαίσια της πατριαρχικής εξουσίας.
Οι συμβολισμοί και τα μηνύματα βρίσκονται σε αφθονία προσκαλώντας τους θεατές να τα ανακαλύψουν, ένα ένα, στο τρίωρο αυτό ταξίδι.

 

Σημαία ανάποδα ​

«Ξέρεις τι σημαίνει μια σημαία κρεμασμένη ανάποδα;» ρωτά ο Τόμι Λι Τζόουνς τον μεξικανό μετανάστη στην «Κοιλάδα του Ηλά». «Είναι ένα διεθνές σήμα κινδύνου. Σημαίνει ότι έχουμε προβλήματα στη χώρα, πως δεν μπορούμε να σώσουμε τον κώλο μας μόνοι μας και ότι χρειαζόμαστε κάποιον απέξω να έρθει να μας βοηθήσει. Λέει πολλά μια ανάποδη σημαία...».

Και όντως έλεγε πολλά η κρεμασμένη ανάποδα αστερόεσσα σε εκείνη την αριστουργηματική ταινία του Πολ Χάγκις. Το τρομερό (για αμερικανικό φιλμ) φινάλε στον «Ηλά» ήταν το πλάνο μιας σημαίας που ανέμιζε κρεμασμένη ανάποδα από τον ίδιο τον Τζόουνς (που μάλιστα υποδύεται έναν πρώην στρατιωτικό).
Η Αμερική βρισκόταν σε κίνδυνο το 2007. Το τέρας ήταν πια ανεξέλεγκτο. Αυτό έλεγε η ταινία.

Η «Κοιλάδα του Ηλά» μου έρχεται όλο και πιο πολύ στο μυαλό τον τελευταίο καιρό που περπατώ στους δρόμους και βλέπω τις ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν στα μπαλκόνια καθώς έρχεται η ώρα της εθνικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου.

Και λέω μέσα μου μήπως θα ήταν προτιμότερο να τις κρεμάμε ανάποδα;

Γιατί αυτή η σιωπηρή διαμαρτυρία θα ήταν πιο ηχηρή από τις αγανακτισμένες - άνευ λόγου - καταστροφές στο Σύνταγμα.
Γιατί σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται επίσης σε κίνδυνο και η «βοήθεια» (που μόνο ως βοήθεια δεν τη φανταζόμαστε) φαίνεται ότι ήδη έρχεται από το εξωτερικό.
Επειδή και εμείς δεν μπορέσαμε να μας σώσουμε.
Επειδή και εμείς κρεμάσαμε ανάποδα τη σημαία.


Γιάννης Ζουμπουλάκης - TO BHMA 28/10/2011

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

"Γιατί αυτή η σιωπηρή διαμαρτυρία θα ήταν πιο ηχηρή από τις αγανακτισμένες - άνευ λόγου - καταστροφές στο Σύνταγμα."

Oi συμβολισμοι στην Ελλαδα πανε χαμενοι.Εχουμε προ πολλου ξεπεσει απο αυτο το επιπεδο ευαισθησιας.

 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ο Ρουμάνος Καταλίν Μιταλέσκου με αφορμή τη νέα σκληρή ταινία του με θέμα το τράφικινγκ μιλάει στην «Ε» για το σινεμά και την πορνεία

«Ως σκηνοθέτης πάντα από κάπου κλέβεις ή δανείζεσαι»

Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

«Η Ελλάδα είναι από τις χειρότερες πιάτσες πορνείας στην Ευρώπη. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες γιατί οι προαγωγοί είναι σκληροί». Σίγουρα το τράφικινγκ δεν είναι από τα θέματα που περιμένεις να συζητήσεις με έναν σκηνοθέτη. Ούτε φυσικά θεωρείς αυτονόητο το να σου αραδιάζει στατιστικές για την πορνεία στα Βαλκάνια. Κι όμως, με αφορμή αυτό το θέμα ξεκίνησε η κουβέντα μας με τον Ρουμάνο σκηνοθέτη Καταλίν Μιταλέσκου ένα πρωινό, στο πρόσφατο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.


Εχει άλλωστε άμεση σχέση με τη σκληρή ταινία του, που πραγματεύεται ένα υπαρκτό πρόβλημα της Ρουμανίας και προβλήθηκε στο δημοφιλές τμήμα του Δημήτρη Κερκινού «Ματιές στα Βαλκάνια». Λέγεται «Loverboy» και έχει ήρωα έναν 20χρονο, τον Λούκα, ο οποίος ζει σε μια μικρή πόλη στην όχθη του Δούναβη. Το επάγγελμά του: «loverboy», ελληνιστί «αγαπητικός». Είναι ένας γοητευτικός τύπος, που κάνει τα νεαρά κορίτσια να τον ερωτεύονται και στη συνέχεια τα σπρώχνει στα κυκλώματα πορνείας. Κάποια στιγμή όμως και ο επαγγελματίας «εραστής», ο Λούκα, την «πατάει» και ερωτεύεται μια όμορφη κοπέλα, τη Βέλι. Θα έρθει, βέβαια, η ώρα να του αποδείξει την αγάπη της...

ο δυνατό πρωταγωνιστικό του δίδυμο, Γκεόργκε Πιστερεάνου και Αντα Κουντέσκου, το γνωρίσαμε πέρυσι σε ακόμη μία εξαιρετική ρουμανική ταινία -που είχε βραβευτεί με την Αργυρή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου-, το «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» του Φλορίν Σερμπάν, σε σενάριο μάλιστα του Καταλίν Μιταλέσκου. Είναι γνωστό ότι κάτι τρέχει με το ρουμανικό σινεμά εδώ και μερικά χρόνια. Ρουμάνοι σκηνοθέτες όπως ο Κρίστι Ποΐου, ο Κριστιάν Μουνγκίου, ο Κορνίλιου Πορεμποΐου, κ.ά. σαρώνουν βραβεία στα ξένα φεστιβάλ. Μας μίλησε, φυσικά, και για το νέο κύμα του ρουμανικού κινηματογράφου ο Καταλίν Μιταλέσκου.

- Γιατί θέλατε να κάνετε μια ταινία για έναν «loverboy»;

«Αρχικά είχα γράψει ένα σενάριο για έναν νεαρό που είναι μόνος στον κόσμο, δεν έχει λεφτά και πρέπει να βρει το δρόμο του σε μια μεγάλη πόλη. Ξεκινάει σχέση με μια κοπέλα μεγαλύτερή του, χορεύτρια. Αυτή του ζητάει να χωρίσουν γιατί αποφασίζει να γίνει πόρνη. Αυτός όμως επιλέγει να μείνει κοντά της. Με τριγύριζε λοιπόν αυτή η σκέψη: τι συμβιβασμούς μπορεί να κάνεις για έναν μεγάλο έρωτα. Αρχισα να κάνω έρευνα πάνω στο θέμα της πορνείας και ανακάλυψα τον όρο "loverboy", που τον έχει εισαγάγει η αστυνομία. Είναι ο τύπος που αποπλανά κορίτσια: τα κάνει να τον ερωτευτούν, είναι ο άντρας που τους κάνει πρώτη φορά έρωτα, γίνεται ο σύντροφός τους και σιγά σιγά τις πείθει να εκπορνευτούν. Με λίγα λόγια, το "loverboy" αντιστοιχεί σε επάγγελμα στη Ρουμανία. Εγραψα λοιπόν ένα νέο σενάριο, βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες. Ο στόχος μου ήταν να κάνω το κοινό να νιώσει όπως αισθάνθηκα εγώ όταν άκουσα πρώτη φορά για την ύπαρξη των "loverboys"».

- Τι είδους έρευνα κάνατε; Με ποιους μιλήσατε;

«Μίλησα με πολλά νέα κορίτσια. Οταν τις ρωτούσα "γιατί το κάνατε αυτό;", η απάντησή τους ήταν "ήμουν ερωτευμένη". Αυτή τη στιγμή η βιομηχανία της πορνείας στη Ρουμανία στηρίζεται στη μέθοδο "loverboy". Μέσω αυτής της πρακτικής παγιδεύεται το 80% των κοριτσιών που πέφτουν στην πορνεία».

- Το τράφικινγκ είναι από τα πιο σοβαρά κοινωνικά προβλήματα στη Ρουμανία. Εχουν γίνει βήματα για την εξάρθρωσή του;

«Παραμένει τεράστιο πρόβλημα. Υπάρχει όμως το εξής παράδοξο: αν μιλήσεις με αστυνομικούς ή με κοινωνικούς λειτουργούς, θα σου επιβεβαιώσουν φυσικά ότι πρόκειται για τεράστιο πρόβλημα. Αλλά δεν θα δεις αυτή την κατάσταση στους δρόμους της Ρουμανίας. Το 95% των κοριτσιών που μπλέκουν με την πορνεία στέλνονται σε άλλες χώρες. Μου είπαν, για παράδειγμα, ότι σε μια πόλη της Δανίας, από τις 200 πόρνες, οι 190 ήταν Ρουμάνες. Η Ελλάδα είναι από τους συνήθεις προορισμούς για τις Ρουμάνες. Είναι όμως και ένας από τους πιο επικίνδυνους προορισμούς».

- Τι εννοείτε;

«Υπάρχει επικινδυνότητα ως προς τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα της πορνείας. Μου είπαν, για παράδειγμα, ότι αν δουλέψεις ένα χρόνο στην Ελλάδα, φτάνεις στα όριά σου γιατί πρέπει να δέχεσαι πολλούς πελάτες κάθε μέρα. Στη Γερμανία, αν δουλεύεις σε night club, έχεις 5-6 πελάτες. Στην Ελλάδα, αν δουλεύεις στο δρόμο ή σε night club, παίρνεις 20 ή 30 πελάτες. Τα ίδια μου είπαν και για την Ιταλία, ότι δηλαδή είναι εξίσου δύσκολα. Πολλά στοιχεία μου έδωσαν αστυνομικοί που είχαν ασχοληθεί με έρευνες στην Κύπρο, όπου επίσης υπάρχουν πολλά κυκλώματα πορνείας».

- Με τα ίδια τα κορίτσια μιλήσατε; Συναντήσατε περιπτώσεις κοριτσιών που έχουν ξεφύγει από αυτά τα κυκλώματα;

«Είναι πολύ δύσκολο για μια κοπέλα 15 χρόνων, που έχει δουλέψει μόνο ένα χρόνο, να ξεφύγει. Απ' ό,τι κατάλαβα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δουλέψουν το λιγότερο τρία χρόνια. Φυσικά, όσο μικρότερη η ηλικία τόσο πιο δύσκολα βγαίνεις. Και δυστυχώς οι κοπέλες μπαίνουν στην πορνεία ήδη από τα 13 τους. Γνώρισα λοιπόν μια 14χρονη που ήταν ερωτευμένη με έναν νεαρό για τον οποίο γνώριζε ότι είχε άλλες δύο σχέσεις. Και όμως, αυτή επέμενε ότι ο τύπος αγαπά μόνο την ίδια και ότι τις άλλες γυναίκες τις χρησιμοποιεί για να βγάλει λεφτά. Ακουσα ιστορίες για πιτσιρίκες που δουλεύουν για να παίρνουν δώρα στον "loverboy" τους. Μία του πήρε ακριβά παπούτσια. Μία άλλη του αγόρασε "Μερσεντές"».

- Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας σας το είδαμε και στο περσινό «Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω» του Φλορίν Σερμπάν, σε δικό σας σενάριο και παραγωγή. Γιατί εμπιστευτήκατε πάλι τους δύο νεαρούς ηθοποιούς;

«Σίγουρα είναι πιο εύκολο να δουλεύεις με ανθρώπους με τους οποίους έχεις ξανασυνεργαστεί και έχεις ήδη χτίσει μια επαγγελματική σχέση. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, έχουμε μια εταιρεία παραγωγής στη Ρουμανία που κάνει σημαντική δουλειά. Μη φανταστείτε ότι παράγουμε πολλές ταινίες: μία το χρόνο. Συνήθως κάνουμε και μικρού μήκους ή κάποιο ντοκιμαντέρ. Είμαστε συγκεκριμένοι επαγγελματίες γύρω από την εταιρεία, πράγμα που σημαίνει ότι θα δουλέψουμε με τον ίδιο σκηνογράφο ή διευθυντή φωτογραφίας, κ.τ.λ.».

- Πόσες ρουμανικές ταινίες γυρίζονται το χρόνο;

«Από 12 έως 20. Βέβαια, αν, για παράδειγμα, χρηματοδοτηθούν από το Κέντρο Κινηματογράφου 20, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γυριστούν όλες. Είναι δύσκολο να γυριστεί ανεξάρτητη ταινία γιατί δεν υπάρχουν ιδιωτικές επιχορηγήσεις».

- Είναι γνωστό ότι το ρουμανικό σινεμά ζει το εξής παράδοξο: έχει περίοπτη θέση στα διεθνή φεστιβάλ και βραβεύεται συχνά, αλλά δεν έχει κοινό στην ίδια του τη χώρα.

«Οι ταινίες που κάνουμε δεν είναι για ευρύ κοινό, όσο κι αν το θέλουμε. Για το "Οταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω" είχαμε στο μυαλό μας το κοινό. Εκοψε τελικά 55.000 εισιτήρια, που ήταν επιτυχία. Το "Loverboy" όμως είναι πιο αρτχάους ταινία. Αυτό σημαίνει ότι απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, το οποίο συνολικά δεν είναι πάνω από 10.000. Θεωρώ πάντως ότι το ρουμανικό σινεμά έχει το κοινό που του αξίζει στη Ρουμανία. Εννοώ ότι αν κάναμε πιο εμπορικές ταινίες, οι θεατές θα μας στήριζαν. Δυστυχώς, ο μέσος Ρουμάνος έχει συνδυάσει το ρουμανικό σινεμά με καλλιτεχνικές και καταθλιπτικές ταινίες. Δεν έχουμε ακόμα βρει τον τρόπο να κάνουμε εμπορικές ταινίες, χωρίς όμως να υποχωρούμε σε καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς. Γενικά πάντως το ευρωπαϊκό σινεμά δύσκολα "δουλεύει", σε αντίθεση, βέβαια, με το αμερικανικό. Φανταστείτε ότι το "Avatar" του Κάμερον είχε κόψει 1 εκατομμύριο εισιτήρια. Πρέπει όμως να φτάνουν οι ταινίες σε μεγαλύτερο κοινό. Το σινεμά είναι κατ' εξοχήν λαϊκή τέχνη. Αν την κρατάς σε ένα προσωπικό επίπεδο, χάνεις τον συνεργάτη σου που είναι το κοινό. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στο σινεμά, ζούσα αυτό το ωραίο συναίσθημα: να είσαι σε μια γεμάτη αίθουσα και να παρακολουθείς την ίδια ταινία μαζί με πολλούς ανθρώπους. Είχα δει και τον "Ζορμπά" του Μιχάλη Κακογιάννη».

- Ποια είναι η δική σας ερμηνεία για την άνοιξη του νέου ρουμανικού κινηματογράφου σε φεστιβαλικό επίπεδο;

«Ξεκίνησε από την επιτυχία στο Φεστιβάλ των Κανών. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχουμε να διηγηθούμε δυνατές ιστορίες λόγω της ίδιας της ιστορίας της χώρας, που πέρασε την περίοδο Τσαουσέσκου και όλα αυτά που επακολούθησαν. Νιώσαμε οι καλλιτέχνες ότι έχουμε να πούμε πολλά, σε μια φάση μάλιστα που γίνονται αλλαγές στην κοινωνία μας σε όλα τα επίπεδα και φυσικά, της ανθρώπινης ύπαρξης. Διηγηθήκαμε αυτά που θέλαμε μέσα από ένα καλό σινεμά. Ακόμα και αυτό, το επίπεδο δηλαδή της ίδιας της τέχνης του κινηματογράφου, έχει πάλι να κάνει με την ιστορία μας. Την περίδο Τσαουσέσκου το σινεμά είχε ανεκτίμητη αξία, ήταν τέχνη. Δεν ήταν εύκολο να βρούμε ταινίες. Πηγαίναμε στην ταινιοθήκη ή βρίσκαμε βιντεοκασέτες και μαζευόμασταν όλοι σε ένα σπίτι, όπου τις βλέπαμε και έπειτα τις αναλύαμε με τις ώρες. Εχουμε μελετήσει την ιστορία του κινηματογράφου: κλασικό σινεμά, Αντονιόνι, Μπέργκμαν, Κασσαβέτη, Χάνεκε κ.ά.».

- Εσείς από ποιους σκηνοθέτες έχετε επηρεαστεί;

«Μάλλον από πολλούς. Ανάλογα σε τι φάση είμαι, επηρεάζομαι και από άλλον. Μια από τον Ταρκόσφκι, την άλλη από τον Φελίνι, τελευταία από τον Παζολίνι. Μέχρι και από τον Τσάρλι Τσάπλιν. Θεωρώ ότι ως σκηνοθέτης πάντα από κάπου κλέβεις ή δανείζεσαι, πείτε το όπως θέλετε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το σινεμά που κάνεις δεν είναι κανούργιο. Είναι άλλωστε από μόνο του τόσο νεαρή τέχνη. Εχει σημασία να πιστεύεις ότι κάνεις κάτι καινούργιο. Αν βέβαια επηρεάζεσαι από την αισθητική των βιντεογκέιμ ή τη μέινστριμ βιομηχανία, τότε το σινεμά γίνεται παλιό και βαρετό. Σίγουρα θα σας έχει συμβεί να παρακολουθήσετε ένα μπλοκμπάστερ και μετά να νιώσετε κουρασμένη. Αυτό εννοώ. Και από την άλλη, βλέπεις μια "μικρή" ταινία και νιώθεις ότι ο κινηματογράφος έχει να σου πει πολλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει ως σκηνοθέτης να είσαι πρωτότυπος με κάθε τίμημα».*

 

Απάντηση: Κινηματογράφος

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η πρωταγωνίστρια θα προταθεί για Oscar.

 

Γιάννης Ζουμπουλάκης

Θ. Αγγελόπουλος: πέθανε ο ποιητής των εικόνων

Ο σκηνοθέτης παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα στην Δραπετσώνα κατά τη διάρκεια γυρισμάτων

TO BHMA: 24/01/2012

Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Metropolitan άφησε την τελευταία του πνοή o μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος που τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη λίγο πριν τις 7 το απόγευμα της Τρίτης στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας .Ο σκηνοθέτης υπέστη βαριές εγκεφαλικές κακώσεις και οι γιατροί προβληματίστηκαν για το αν θα έπρεπε να υποβληθεί ή όχι σε χειρουργείο.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Παντελής Καψής με την αναγγελία του θανάτου του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη δήλωσε: «Όλοι πενθούμε για τον μεγάλο Έλληνα που με το έργο του τίμησε την πατρίδα μας».


«Ξεχάστε με στη θάλασσα»

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».


(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)


Οταν ένας σκηνοθέτης όχι μόνον δεν διαβάζει αλλά ούτε καν μετρά πια τα βιβλία που γράφονται για αυτόν και το έργο του, τότε βρίσκεται στην κορυφή.


Οταν για λογαριασμό μιας ταινίας, έχει την δυνατότητα να κτίσει και μετά να γκρεμίσει ένα ολόκληρο χωριό _όπως έκανε με το «Λιβάδι που δακρύζει»_ τότε βρίσκεται στην κορυφή. Στην Γαλλία, για μια και μόνον ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», έχει γραφεί 600 σελίδων (!) μελέτη για ντοκτορά η οποία στην συνέχεια εκδόθηκε στο εμπόριο.



Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.

Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.

«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».


«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».