"Κοινωνική" απορία

Συγνώμη Κύριε, ποιος είστε;

 

Είχα διαβάσει το Control Book, πιθανό να ήταν σε μορφή προσχέδιου ακόμα, τον Σεπτέμβρη 2005.

Σε κάθε συγκροτημένη κοινωνία, αν ο οποιοσδήποτε πάει να ασκήσει έλεγχο σε κάποιον άλλο, ο άλλος θα ρωτήσει δύο πράγματα το πρώτο γιατί και με ποιο σκοπό ελέγχεται και το δεύτερο υπό ποια ιδιότητα επιδιώκει ο πρώτος να του ασκήσει έλεγχο. Για τον λόγο αυτό, η άσκηση ελέγχου ή και βίας για σκοπούς που ευνοούν το κοινωνικό σύνολο και ρυθμίζουν θέματα, για τα οποία η κοινωνία αυτή, με κάποιον τρόπο, αποφάσισε ότι δεν γίνεται ή δεν είναι αποτελεσματική η αυτορύθμιση, γίνεται με θεσμούς. Στους θεσμούς έχει ανατεθεί από το Σύνταγμα ή με νόμο να ασκούν κάποια μορφή ελέγχου. Οι θεσμοί ορίζουν πρόσωπα για αυτή τη δουλειά, δίνουν οδηγίες και κανονισμούς σε αυτά τα πρόσωπα για το πώς θα ασκήσουν έλεγχο και τα καθιστούν υπόλογα στους ίδιους τους θεσμούς για την άσκηση του ελέγχου. Μερικές φορές, τα πρόσωπα αυτά φορούν στολή, για να γίνεται σαφές και εμφανές ότι έχουν εντολή από θεσμικό εκπρόσωπο του κοινωνικού συνόλου να ασκήσουν έλεγχο αλλά και ποια είναι τα όριά του. Έτσι δίνεται απάντηση στις ερωτήσεις γιατί έλεγχος, με ποιο σκοπό και ποια η ιδιότητα του ελέγχοντος, συνήθως τόσο αυτονόητη που τα ερωτήματα δεν τίθενται καν.

Συμπέρασμα, η κοινωνία, στην προσπάθεια να μην αφεθεί στην αυθαιρεσία του ισχυρότερου, ενεργοποίησε θεσμούς οι οποίοι ασκούν έλεγχο ή και βία και συγχρόνως αφαιρούν από αυτή τη διαδικασία ανταλλαγής ελέγχου κάθε στοιχείο προσωπικής αλληλεπίδρασης και το περιθώριο να προκληθούν αισθήσεις και σεξουαλική ένταση.

Το θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα του καθένα στη ζωή, στην περιουσία και στην προσωπικότητά του ήταν προϊόν του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.

Σε κοινωνίες με προεπαναστατικά χαρακτηριστικά, όπου πχ δεν θα υπήρχε ούτε ληξιαρχείο, και σε κοινωνίες όπου οι θεσμοί που θα προστάτευαν τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα θα είχαν ολικά καταρρεύσει.
Παραπέμπω στο "Περί Τυφλότητας" του Σαραμάγκου, είναι γύρω από το τί συνέβη σε έναν κόσμο όπου ξαφνικά όλοι οι κάτοικοι έχασαν την όρασή τους πλην ελάχιστων που είχαν διατηρήσει μέρος της.



Θα μπορούσε εδώ να πάψει κάποιος να είναι υποτακτικός, αν το ήθελε; Με κανενός αιώνα προεργασία και μαζική επανάσταση, αν πετύχαινε.

Αν ως ελεύθερη έκφραση νοείται μια βόλτα του υποτακτικού στην πλατεία της πόλης στα τέσσερα με αλυσίδες, αυτόβουλα, κατόπιν πειθούς ή αναγκαστικά, αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε κοινωνίες με χαλαρούς δεσμούς μεταξύ των μελών όπου το μόνο σημαντικό πράγμα θα ήταν η παραγωγική διαδικασία και εφόσον αυτή κυλούσε ομαλά το τί θα έκαναν οι άνθρωποι στον ελεύθερο χρόνο τους δεν θα ήταν σημαντικό για κανέναν. Ο υποτακτικός αυτός θα μπορούσε, με την θέλησή του ή όχι, να έχει υποστεί παρεμβάσεις στο σώμα του, διαφόρων επιπέδων και αποτεελσμάτων. Θα μπορούσε, αν ήθελε, να πάψει να είναι υποτατικός.

Το σχολείο και η εκπαίδευση, η εκκλησία, η αστυνομία, τα δικαστήρια, τα νοσοκομεία, με έναν λόγο το οποιοδήποτε θεσμικά οργανωμένο κομμάτι της κοινωνίας, καθώς και η κοινότητα αν είχε χαρακτηριστικά ενεργής παρέμβασης στη ζωή των μελών της.

Καμία, στον βαθμό που έχουμε οριοθετήσει κατάλληλα την προσωπική μας ζωή και είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί στο να μην υπάρχει καμία δημοσιοποίηση ή εμφανής υπαινιγμός του πώς ζούμε μεταξύ μας.

Υποσημείωση: Υπάρχει ελεύθερη και ανοιχτή σεξουαλική απόλαυση χωρίς διόλου BDSM. Το BDSM μπορεί να συνιστά ελεύθερια, για αυτούς που είχαν κλίση προς τον σαδομαζοχισμό, για αυτούς που δεν η ενασχόληση με το BDSM είναι αντίδραση στην κοινωνική και άλλη καταπίεση και όχι έκφραση ελεύθερης, άφοβης, αποενοχοποιημένης σεξουαλικότητας. Η ελεύθερη σεξουαλική έκφραση δεν κατατείνει κατ' ανάγκη στο BDSM.

 

Η γνωστή Φροϋδική ρήση περί ανάληψης ευθύνης στο απώγειό της. Ας μου επιτραπεί να πω, ότι ο άνθρωπος κατ΄ουσία επιλέγει την θέση του στον κόσμο, στην κοινωνία και στις σχέσεις, ανάλογα με το είδος και την βαρύτητα των ευθυνών που αναλαμβάνει ή αποποιείται και ότι αυτό δεν θα διέκρινα εγώ προσωπικά ότι έχει σχέση με κάποια ''φυσική'' τοποθέτηση στο bdsm.
Αντίθετα, θεωρώ ότι η σοβαρή ενασχόληση με το bdsm διευκολύνει το άτομο ως προς την γενικότερη ανάληψη ευθυνών, ανεξαρτήτως θέσης, μιας που πρωτίστως αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του ως προς την επιλογή του και τις πράξεις που αυτό συνεπάγεται, συνειδητοποιημένα, ως επί το πλείστον.

Το παράδειγμα είναι απλοϊκό και αντιφατικό ταυτόχρονα. Η εσωτερική ''ώθηση'' για έλεγχο πως διαπιστώνεται? Και επίσης τι σημαίνει ''κοντά'' σε αυτό που χρειάζονται? Τι είναι κοντά στην ανάγκη του ατόμου για εκχώρηση ελέγχου? Μία σεξουαλική αλληλεπίδραση με τον έλεγχο σε μορφή ερωτικού παιχνιδιού αρκεί για να πούμε ότι επιλέγει κάποιος κάτι παρόμοιο? Πολλές φορές, ειδικά στην αρχή, η ανάγκη είναι άρρητη και ενοχοποιητική, άρα εξαιρετικά δύσκολο να εκφραστεί. Άρα, όταν η ανάγκη αυτή εκφράζεται λάθρα, μπορεί το άτομο να στραφεί σε λάθος είδους σχέσεις, εξαρτητικές, κακοποιητικές, ασαφώς οριοθετημένες, με τα τραύματα ψυχής και σώματος που συνεπάγεται αυτό.

Αυτό λοιπόν έρχεται σαν επιστέγασμα των παραπάνω. Η μη εκχώρηση ελέγχου, το ότι καταπνίγεται αυτή η ανάγκη, έχει σαν αποτέλεσμα να καταπιέζεται το άτομο, ή ωθείται στο να την εκφράσει με λάθος τρόπο. Το κοινωνικά αποδεκτό, όλη αυτή η επίπλαστη θεώρηση που οι άλλοι μάς επιβάλλουν ως σωστή είναι κάτι που γεννά, ως απώθηση, τις δυσλειτουργίες σε διάφορα επίπεδα. Η μη κάλυψη των σεξουαλικών και των ψυχικών αναγκών αντανακλάται με ολέθριο τρόπο στο άτομο και την εξέλιξή του. Το μη επιτυχές (not successful) είναι understatement (υποτίμηση της σοβαρότητας της δήλωσης) εν προκειμένω.

Έχω μιλήσει πολύ, έχω συμβιώσει με άτομα κυριαρχικής ψυχοσύνθεσης, συνειδητοποιημένους bdsmers και έχω διαβάσει πολλές προσωπικές εμπειρίες ανθρώπων που είχαν το θάρρος να μοιραστούν τα συναισθήματά τους σε σχέση με την φύση τους, πέρα από την εξ΄ιδίων γνώση. Η προσωπική μου θέση είναι ότι δεν διαφέρουν και πολύ οι δύο βασικές τοποθετήσεις (Κυριαρχική/υποτακτική προσωπικότητα) σε ότι αφορά την εξωτερίκευση και το βίωμα. Οποιοσδήποτε πνίγει τις ανάγκες του, μη αποδεχόμενος την φύση του, θα πληρώσει κάποιου είδους τίμημα.
Η βαθιά δυστυχία του να ζεις έτσι όπως δεν θέλεις, ή να μην ζεις έτσι όπως επιθυμείς, συχνά είναι το αυτονόητο. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για να βρει το άτομο την δύναμη να διεκδικήσει αυτό που ενυπάρχει, να βιώσει όλα όσα φαντασιώνεται, όλα όσα τον καυλώνουν και τον κάνουν να νιώθει πλήρης και ευτυχής, σε οποιονδήποτε τομέα. Δεν είναι μόνο το σεξουαλικό, κατά την γνώμη μου, αυτές οι ανάγκες εδράζονται στον πυρήνα της ύπαρξής του. Η μη έκφραση τους, το αβίωτο, το ανέκφραστο, το καταπιεσμένο είναι που μάς ευνουχίζει ψυχοσωματικά και ανοίγει τον δρόμο για δυσλειτουργίες, παθήσεις και κάθε είδους στρεβλώσεις.

Συνοπτικό συμπέρασμα δικό μου:
Το bdsm κάνει καλό στην υγεία όσων το έχουν ανάγκη, σωματική και ψυχική.
Αν κάτι τέτοιο στοιχειοθετηθεί επιστημονικά, τότε ενδεχομένως να απενοχοποιηθεί ιατροκοινωνικά.
Προς το παρόν, η δική μου ενασχόληση, εξαντλείται στην ψυχολογική του διάσταση, εντελώς παρορμητικά και ατεκμηρίωτα, με τον ζήλο που πηγάζει από τις ατομικές μου πεποιθήσεις.
Συναντώ όμως συχνά, μέσω επιστημονικών δημοσιεύσεων, ερευνών, αφηγήσεων και τοποθετήσεων την ίδια αντίληψη, η οποία κερδίζει έδαφος στους κόλπους διάφορων επιστημονικών κοινοτήτων παγκοσμίως, πράγμα που μου δίνει ελπίδες πως κάποτε οι άνθρωποι θα διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζουν την ζωή τους έτσι ακριβώς όπως την θέλουν, χωρίς να χαρακτηρίζονται αρνητικά, ως διαστραμμένοι, ή ανώμαλοι, ή με παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.
Το bdsm θα χαρακτηρίζεται ευρύτατα ως μία δραστηριότητα, ένας τρόπος ζωής, απόλυτα σεβαστός και αποδεκτός, ακόμη και από αυτούς που ούτε το ενστερνίζονται, ούτε το κατανοούν.
Για να γίνει αυτό φαντάζομαι, πρέπει πρωτίστως εμείς, να βάλουμε το χεράκι μας, στην καθημερινή μας ζωή, προς αυτήν την κατεύθυνση.

 

Αφού μιλάμε για "ελεύθερες κοινωνίες" ας δούμε την κατά τεκμήριο πιο φιλελεύθερη δυτική κοινωνία σε αυτά τα θέματα.

Πριν από λίγες μέρες το channel 4 στη Βρετανία είχε μια εκπομπή για τις τοπ σεξουαλικές προτιμήσεις των Βρετανών, αφιέρωσε ένα 5λεπτο στην κάθε μία. Στο νούμερο 3 ήταν τα τρίγωνα αλλά και τα πολυσεξουαλικά / πολυερωτικά σχήματα. Στο νούμερο 2 ήταν το bdsm. Απ΄ότι είπε, 1 στους 4 Βρετανούς (25%) έχει δοκιμάσει bdsm. Δεν είπε όμως πόσοι συνέχισαν. Εδειξε και λίγα λεπτά τεχνικές και συνεντεύξεις.

Ενδιαφέρον μου φάνηκε το νούμερο 1: δονητές, dildos και πλαστικές κούκλες. Επειδή ο χώρος αυτός εμπορικά ελέγχεται από 2-3 αμερικάνικες εταιρείες και δουλεύει με mail order, έχει ανακοινωθεί ότι οι πιο πολλές παραγγελίες στον κόσμο (αναλογικά, με αριθμό κατοίκων) φεύγουν από ένα κεφαλοχώρι στην Αγγλία (όπως παλιά είχε η Λάρισα τα καγιέν). Το ρεπορτάζ στο χωριό έδειξε γυναίκες να μιλάνε για τους δονητές τους και έναν καλοστεκούμενο 55άρη που έχει μια σταθερή πλαστική κούκλα να τη βγάζει έξω με αναπηρικό καροτσάκι, να της ψωνίζει ρούχα από τα μαγαζιά και να την βάζει δίπλα του στο τραπέζι στην pub με την παρέα του να συζητάνε όλοι (όχι η κούκλα) και να περνάνε καλά. Ισχυριζόταν ότι έχει γνήσια συναισθήματα για την κούκλα του, δεν είναι απλό σεξ. Οι συγχωριανοί είπαν ότι στην αρχή το βρήκαν λίγο αλλόκοτο, αλλά το συνήθισαν. Κανένας δεν τον κράζει, κι είναι εξίσου αποδεκτός όσο κι οι υπόλοιποι.

Τί προσπαθώ να πω; Οχι το προφανές, ότι η σεξουαλικά πιο απελευθερωμένη κοινωνία επιλέγει να μαλακίζεται. Αλλά ότι, στο να κάνει κανείς το bdsm που θέλει δεν τον εμποδίζει ουσιαστικά η κοινωνία, εκτός αν το κύριο βίτσιο του είναι η επιδειξιομανία και δεν του φτάνει το dogging. Ισως τον εμποδίζει η έλλειψη παρέας. Οπως δείχνει η Αγγλία, αυτό δεν λύθηκε με την αυξημένη κοινωνική ελευθερία και αποδοχή.

Γενικά μιλώντας δεν έχω δει άνθρωπο που έχει αποδεχτεί τον εαυτό του, να χολοσκάει για τον αν τον αποδέχεται ο γείτονας ή η κοινωνία.

 

Καλα το νησι δεν ειναι κ τοσο χαλαροοο..

 

Κι είναι όντως ελευθερία αυτό είναι ένα άλλου είδους δέσμευσης?
Κι έχει εξεταστεί από που πηγάζει η συγκεκριμένη ανάγκη? γιατί περί ανάγκης πρόκειται

 

Καμία ελευθερία δεν υφίσταται χωρίς δέσμευση. Εκτός αν έίναι κάποιος μόνος του, στη μέση του πουθενά. Άπαξ και εμφανιστεί δεύτερο άτομο, ξεκινούν οι δεσμεύσεις. Δεν εχει σημασία ο τύπος και το είδος. Η δέσμευση ειναι δέσμευση.

 

Θυμαστε τι ωρα περιπου καναμε αυτη τη συζητηση;;; ε

 

• Γιατί χρειάζεται να εκφραστούν στην κενωνία..?
• Γιατί να την απασχολεί κι αυτήν (την κοινωνία) κι εμένα..?
• Από τα παραπάνω το ερώτημα προκύπτει ως άνευ αντικειμένου.

 

Στο νησί "φάγανε" τον Τούρινγκ το '54, τού ζήτηξαν συγγνώμη το 2013 (κι αυτό με τα χίλια ζόρια και καθ' υπέρβασιν)...
Κάλεσαν όμως τον Έλτον Τζον στον βασιλικό γάμο το 2011 και βάραγε κάτι πλήκτρα...
Στον έναν αποδίδεται πως έσωσε 20.000.000 κόσμο στον Β' Π.Π.
Στον άλλονε πως από τση δίσκοι έκανε τζίρο κάπου 2 δις δολλάρια στο νησί (με τα μαύρα και τα αλλαχού μέσα περικαλώ)...
Άρα στο νησί η ζωή αποπληθωρισμένη κοστολογείται κάπου 8 δολάρια το κεφάλι... (αυτό μπορεί να είναι και τρολιά, είναι?)...

 

ενώ το κόστος της κούκλας; χωρίς την καρέκλα, παρακαλώ.

 

Δεν τόχω...