Κολάζ φαντασιώσεων/εμπειριών

/me smiles @ dora_salonica

«Αυτή που βλέπεις πίσω απ το τζάμι είναι η Ν. Θα πονέσει, όπως θα πονάς κι εσύ. Θα την βλέπεις συνέχεια, όλη την ώρα, θα είσαι συγκεντρωμένη στη Ν. και πουθενά αλλού. Να ξέρεις πως όταν θα τρέμει, θα φωνάζει, θα χτυπιέται και θα χύνει το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Δεν θα το καταλαβαίνεις, γιατί θα είσαι «αλλού» εκείνη την ώρα. Θα έχεις μετά την ανάμνηση. Όταν ο πόνος σου θα σου φαίνεται πάρα πολύς, να θυμάσαι ότι η Ν. είναι πιο ευαίσθητη από σένα και ότι το εργαλείο που θα χρησιμοποιηθεί πάνω της είναι από τα πιο σκληρά.
Πρόσεχε όμως. Αυτό που εσύ βλέπεις για τζάμι, η Ν. το νομίζει για καθρέφτη. Δεν ξέρει ότι την βλέπεις και δεν θα της το πεις ποτέ, ούτε θα την αφήσεις να το καταλάβει με οποιονδήποτε τρόπο.»

ένιωσε την ανάσα της να κόβεται, από τις σκληρές απαιτήσεις.
λατρεύε να υπακούει στις αποφάσεις Του.
πήρε θέση στα τέσσερα, η Ν. από την άλλη πλευρά έκανε το ίδιο, με την ευάλωτη έκφραση της γυναίκας που υποκύπτει.

Τα μαστίγια άρχισαν να δουλεύουν, με σύστημα άκρως ηδονικό.
ήταν συγκεντρωμένη στη Ν. την έβλεπε να κουνάει το κεφάλι πέρα δώθε, να μουρμουρίζει, να παρακαλάει, έβλεπε το παραλήρημα, τις εκστάσεις, όλα ήταν εκεί και εκείνη ήταν η Ν. και ο εαυτός της, την ίδια στιγμή.

δεν θα ξεχνούσε εκείνον τον πόνο και την έκσταση που έφερε. Ούτε τους οργασμούς της επομένης μέρας, όταν, μόνη στη σοφίτα της γκρίζας πολυκατοικίας με την όψη στην τετράγωνη πλατεία, συνερχόταν λίγο λίγο, σε κατάσταση πληρότητας, χωρίς να κάνει το παραμικρό, μ ένα ποτήρι νερό όλη τη μέρα. Όταν ξανάβαλε ρούχο πάνω της, κοίταξε να είναι φούστα από τραχύ ύφασμα, θεόστενη, για να τη νιώθει να τρίβεται στα πονεμένα μέρη και να αισθάνεται κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο...

/me smiles and looks @ Mesodo

Mesodo θα συνεχίσεις παρακαλώ πολύ;

 

"δεν θα ξεχνούσε εκείνον τον πόνο και την έκσταση που έφερε. Ούτε τους οργασμούς της επομένης μέρας, όταν, μόνη στη σοφίτα της γκρίζας πολυκατοικίας με την όψη στην τετράγωνη πλατεία, συνερχόταν λίγο λίγο, σε κατάσταση πληρότητας, χωρίς να κάνει το παραμικρό, μ ένα ποτήρι νερό όλη τη μέρα. Όταν ξανάβαλε ρούχο πάνω της, κοίταξε να είναι φούστα από τραχύ ύφασμα, θεόστενη, για να τη νιώθει να τρίβεται στα πονεμένα μέρη και να αισθάνεται κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο..."


hangover


Tης ήταν τόσο απαραίτητη αυτή η αίσθηση που προσπαθούσε να την παρατείνει με κάθε τρόπο. Τριβόταν δήθεν τυχαία στους περαστικούς και προσπαθούσε να κρύψει τους μορφασμούς του πόνου που της προκαλούσε. Έσκυβε συχνά προκειμένου η φούστα ν'αγκιστρώνεται από τις πληγές που προσπαθούσαν να επουλωθούν, φυσικά και δεν φορούσε εσώρουχα.Αλλά ο πόνος πάντα έφευγε, τα σημάδια απάλυναν, η ανάμνηση θόλωνε. Και η έκσταση έδινε τη θέση της σε μια θαμπή μελαγχολία. Στο σουπερμάρκετ οι ίδιοι άνθρωποι, στην πλατεία τα ίδια παιδιά να βασανίζουν έναν σκατζόχοιρο, ο ουρανός το ίδιο θαμπός.

Το σωμα της δεν ζητούσε άλλο οργασμό για μέρες, παρέμενε αδρανές και ανενεργό. Κι όσο βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση αρνούνταν κάθε φυσική επαφή με΄άνθρωπο. Όλοι την ήξεραν για το πιο πρόθυμο τσουλάκι, και ήταν, απλά όχι αυτές τις μέρες. Σαν το σώμα της να έψαχνε μια ισορροπία. Και ήταν μια ισορροπία που δεν ήθελε να του τη χαρίσει, ήταν μια ισορροπία που την είχε νικήσει κατακράτος.

Κατά καιρούς είχε δοκιμάσει διάφορες μεθόδους να ξεπεράσει τη θαμπάδα. Απανωτές συναντήσεις με αγνώστους. Αποτυχία. Οι μισοί έφευγαν χεσμένοι μόλις έβλεπαν τα σημάδια της, οι άλλοι μισοί δεν της έδιναν ούτε τη μισή έκσταση από αυτή που ζητούσε, όσο μαστόρικα και εάν τη βασάνιζαν. Τα ναρκωντικά δεν δούλευαν ποτέ προς το συμφέρον της. Κάπνιζε ότι χόρτο έβρισκε, οπιούχο ή μή αλλά το μόνο που κέρδιζε ήταν ένα μούδιασμα. Είχε συνταγές για 3-4 διαφορετικές βενζοδιαζεπαμίνες αλλά κι αυτές δεν έσβυναν τη θαμπάδα, την αντικαταστούσαν με μια επίπλαστη αδιαφορία. Οι αμφεταμίνες την έκαναν να αυτοτραυματίζεται: Έχωνε βελόνες στο εσωτερικό των μηρών της. Φόραγε μεγάλα buttplug που ούτε καβλωμένη δεν άντεχε να παίρνει μέσα της. Έσπερνε πινέζες στο πάτωμα και μετά περπατούσε μέσα στο σπίτι κοιτάζοντας το ταβάνι. Τίποτα δεν δούλευε, το σώμα της σταματούσε γρήγορα ν' αντιδρά. Στην αρχή ίσως να της έδινε 5-10 λεπτά μιας απατηλής και ρηχής ηδονής, αλλά παρόλες τις ελπίδες της το αισθημα εξαφανιζόταν πολύ γρήγορα κι έμενε αυτή να κοιτάζει το ταβάνι. Ήταν ένα γελοίο θέαμα αλλά το είχε τόσο πολύ ανάγκη...
Κι έτσι οι αγωνιώδεις προσπάθειες έδωσαν τη θέση τους σε μια ηττημένη παραίτηση. Εάν το σώμα της ήταν τόσο ανώμαλο να σταματά να αποζητά τη συνεχή ηδονή, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι'αυτό. Ηταν ένα προβληματικό μοντέλο. Κι ετσι αυτή τη φορά δεν ξεκίνησε καν την προσπάθεια. Άφησε τη μελαγχολία να την παρασύρει, κοίτουσε τα παιδιά στο πάρκο, παρατηρούσε τον κόσμο στο σούπερμάρκετ, άφηνε τη μέρα να περνά από πάνω της χωρίς καμία αντίσταση.
Ένιωσε μια τσίχλα κάτω από τον πάγκο. Δεν ήταν παλιά, δεν είχε χάσει την ελαστικότητά της. Ξεκίνησε να παίζει. Την ξεκολλούσε και την ξανακολλούσε, το βλέμμα της είχε πάρει την πιο απόμακρη ματιά, άλλη μια θαμπή μέρα ξεκινούσε. Φεύγοντας από τη δουλειά σταμάτησε στο πάρκο. Ήλπιζε πως ο παγωμένος αέρας θα την ξυπνήσει. Μια ομάδα παιδιών έφτιαχνε έναν χαρταετό. Στο πλάι πεταμένες εφημερίδες. Σήκωσε μία, άνοιξε απο συνήθεια τις αγγελίες. Το χέρι της ρούφηξε μερικές αλλά χωρις ιδιαίτερο λόγο. 5 μέρες είχαν περάσει και ήταν ακόμα μουδιασμένη. Άφησε την εφημερίδα να την παρασύρει ο αέρας και ανέβηκε στο σπίτι. Έκανε login. Τα μηνύμτα των εραστών είναι άσχημα χωρίς το φωτοστέφανο της καύλας. Μια φίλη της έστλνε ένα ατελές haiku

"Animal humanum post coitum triste"

Είχε αποφασίσει να μην πιέσει τον εαυτό της να αποκτήσει κάβλες. Προσπάθησε να αντισταθεί. Σήκωσε το τηλέφωνο...

 

της είχε πει ¨είμαι βασίλισσα... δεν διατάζω ανευ λόγου.. όλα γίνονται αυτόματα χωρίς έλεγχο και συζήτηση..όποιος αποτύχει αποκλείεται... δεν διορθώνω κανένα απλώς τον διαγράφω" . Πήγε σπίτι της. Στάθηκε στο προσκέφαλο περιμένοντας εκείνο το νεύμα..ήθελε τόσο πολύ να αισθανθεί.... Η κυρία κάθησε και συνέχισε το πότό της αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή..Πέρασε μέσα...δειλά..ήρεμα..αμίλητη..Προσπάθησε τόσο πολύ να την καταλάβει να φανταστεί τι ήθελε εκείνη και να μην μπλεχτεί στα δικά της θέλω.. "βασίλισσα είναι ",σκέφτηκε "σίγουρα δεν θέλει να με σπάσει στο ξύλο, κάτι πιο ευγενές ίσως να ταίριαζε αλλά πάλι.. την κοιτάς την βασίλισσα? δεν ξέρω"


αργά στάθηκε στον τοίχο απέναντί της και τα τα διπλωμένα χέρια της βασίλισσας της την έκαναν να στραφεί προς τον τοίχο.. για να δηλώσει απόλυτη υποταγή αλλά και για να μην προκαλέσει λύγισε ελαφρά τα γόνατά της στο πλάι και απλωσε τα χέρια μακρυά απο το κορμί της.. Δεν ήθελε να είναι αισθησιακή αλλα αφημένη στο έλεος της.. χαμήλωσε τα μάτια και περίμενε..αισθανόταν να περιεργάζετε το κορμί της και δεν ήξερα αν το ντύσιμό της ήταν πρέπον

η βασίλισσα την πλησίασε. της όρθωσε το κορμί και απαλά την άγγιξε..ένα χάδι ήρεμο και καθόλα αποδεκτό.. η βία των τελευταίων ημερών είχαν δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη ένταση που δύσκολα θα γαλήνευε.

ακατάληπτοι ψύθυροι, ιδαίτερα αγγίγματα, πόνος, δέος, ανατριχίλα, ιδρώτας, κάβλα.. όλα ήρθαν και τότε τα δάχτυλα της Βασίλισσας της μπήκαν μέσα της και η εναλλαγή αισθημάτων συνεχίστηκε μέχρι μία τελική κορύφωση που ήρθε απροειδοποίητα και αποτομα σαν να ξεχύθηκε η θάλασσα από μέσα της και όλο της το είναι επιτέλους να άγγιξε την πληρότητα

Ευχαριστω για την πρόσκληση Mesodo

Ελπίζω η Lady_in_Black να μας κάνει την τιμή

 

...Αλλά μέσα τις ήξερε πως αυτή η πληρότητα θα έμενε μισή, ήθελε να κάνει την Βασίλισσα ολοκληρωτικά δική τις, να την δει για μια φορά να χάνει τον έλεγχο… Κανείς ποτέ δεν το είχε πετύχει.. Ήταν πάντα αγέρωχη, σχεδόν ψυχρή. Ήξερε όμως πως τώρα είχε την ευκαιρία να μαλακώσει το είναι τις! Να δει τις εκφράσεις του προσώπου τις να είναι σκληρές, όχι από την απόλυτη αίσθηση εξουσίας που την διακατείχε, αλλά από την ατέλειωτη ηδονή...
Να ξέρει πως αυτή, μια απλή γυναίκα είναι η αιτία που η Βασίλισσα τρέμει, παραδίνεται άνευ όρων…


Την κοίταξε βαθιά… Η Βασίλισσα ένιωθε πως πια δεν είχε κανένα περιθώριο αντίδρασης… Δεν ήθελε να έχει… Ένιωθε για πρώτη φορά ευάλωτη.. και αντί να τις προκαλεί αυτό ανασφάλεια, τις προκαλούσε ασυνήθιστα δυνατές δονήσεις…το "κορμί" τις παλλόταν, η σκέψη πως ήταν τόσο δίπλα τις, πως από λεπτό σε λεπτό τα χέρια τις, τα δάχτυλα τις, το δέρμα τις θα άγγιζε το δικό τις , την έκανε να χάνει το κόσμο γύρω τις.. Η Κυρία "απολάμβανε" ηδονικά την απώλεια ελέγχου τις. Ένιωθε το κορμί τις να τυλίγεται απαλά από τα χέρια τις, η αφή τις γινόταν όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο άγρια…δε μπορούσε, δεν ήθελε και δε πρόβαλλε καμία αντίσταση. Παραδόθηκε στην ορμή τις, πονούσε όλο τις σώμα αλλά ένας πόνος γλυκός, σχεδόν αναγκαίος για να μπορέσει να τον σταματήσει.


Ώσπου ο πόνος έγινε ένα με τα υγρά του κορμιού τις και έγινε κραυγή, μια κραυγή που τι λύτρωσε από την καύλα τις, την επιθυμία τις και από τα ενοχλητικά “πρέπει” που επέβαλλε η θέση τις…



Thanks Lady_in_Red για την πρόσκληση.  


H σκυτάλη παραδίδεται στην SM_Art_Lady