Κρακ, Κρακ

Σε κρατάω στηριγμένο στο τραπέζι. Όρθιο. Διαγώνια. Ένα παχύ πανί ανάμεσα σε εσένα και το τραπέζι, μη μου γλιστρήσεις.
Ελαφρά πίεση από πάνω, κάθετα ασκούμενη. Μ' αρέσει που παλεύεις να μην υποχωρήσεις και πρέπει να σε πιέσω κι άλλο, αλλά δεν θέλω να αφήσω σημάδι. Τελικά υποχωρείς. Τώρα μπορώ να στρέψω ελαφρά την τάπα σου αριστερά. Ξέρω, ξέρω , μη φοβάσαι... από τα αριστερά δεν περιστρέφεται πλήρως. Ίσα, ίσα όσο χρειάζεται για μια αρχική εκτόνωση. Κρατάω αυτό που μου πετάς και το βγάζω απαλά από μέσα σου.
Λίγο υπομονή ακόμη. Σε ξαναπιέζω κάθετα. Αυτή τη φορά γυρνάω την τάπα δεξιόστροφα μέχρι να βγει εντελώς. Χαλάρωσες τώρα? χα, χα... μου φαίνεσαι σαν να μην εχεις ζωή..σου αρέσει να είσαι συνεχώς φορτισμένο καλό μου.
Αργά σε σπρώχνω προς τα πίσω...πρέπει να αφαιρέσω και την τελευταία αντίστασή σου..και την τελευταία ασφάλεια σου πριν σε αποδομήσω. Με εκνευρίζει το γεγονός ότι πρέπει να γίνει σε 2 χρόνους, αλλά τί να κάνω? Δικαιούσαι κι εσύ τις ιδιαιτερότητές σου.
Να, είδες τώρα που βγήκαν!!!... Πώς αδειάζεις στα χέρια μου... Όλη σου η ισχύ χαμένη.... κι όμως... εδώ είναι όλα τα κομμάτια της... με μοναδικό συνδετικό υλικο εμένα.
Σε λιπαίνω καλά.... όσο πιο καλά μπορώ...πριν μπω μέσα σου με δυναμη και ταχύτητα... Έτσι...για να αφαιρέσω κάθε ξένο στοιχείο από μέσα σου... να μου μείνεις καθαρό... αστραφτερό...
Έτοιμο είσαι...
Όπως σε κάθε τι που πέφτει στα χέρια μου... μετά την αποδόμησή σου εις τα εξ ων συνετέθεις, έφθασε η ώρα να σε δομήσω πάλι...Με εσένα είναι εύκολο...απλά αναστρέφω τη διαδρομή βήμα, βήμα.
Κράκ, Κράκ.
1911. Φετίχ.