Κυκλικός Διχασμός

Το Κτήριο ήτανε στραβό κι ο ΔιάΒολος το κάλυπτε με Κύκλο.

Message in the 11th Bottle/Max the Dog is dead/Τα Σκιάχτρα/I

Η Δία και ο Βόλος, φίδια, κουλούρες και μηδέν, με σου και Sam ή χωρίς ε; Η Δία το σύμπαν να κοιμίζει καθώς το σώμα της αλήτικα li knk easy, δύο μωρά σούζες κάνουν με τη πίσω ρόδα. Το Αχαρνές της στόμα την ουρά της καταπίνει και με αυτή με τη σειρά το στόμα στο Αφ οδεύει.

Ο Μάδα το κράνος του πετά και τα λόγια του μοιράζει σε κυκλικό τραπέζι.

-Το έργο μας τελείωσε. Το μην α να πάντεχο, ανυπόγραφο και από σφυγμό, φρεγάτα. Η Δία το λόγο παίρνει, ο Βόλος το παγωτό με μέ και λί.

-Το Κτίσμα όμορφο μοιάζει, εγώ αντί και Θέτις δεν ήμουν ποτέ και από Α γνώμων

μόνο στις Εκ και πτώσης, αλλά… Τα χαρτιά του παίρνει, στο Βόλο το δίχως βλέφα μάτι κλείνει και τρία στο Μάδα επιστρέφει.

-Όχι οι βάσεις κυκλικές θυμίζουν, αλλά πο γωνίες, γόβες. Κύκλοι τέλειοι δεν είναι και σε μία Θε Α και Ω, το άροιστρο ταιριάζει. Τα χαρτιά του Βόλου φιγούρες γυρισμένες. Τα πρόσωπα τους δεν φαίνονται και τα ονόματα κρυμμένα.

Ο Μάδα το σφυρί το στέλνει με κλωτσιά. Αυτό το δρεπάνι στο δρόμο συναντά και για ποτά στο Φυσικό το Γκάζι.

-Κύκλος τέλειος; Μα πως είναι δυνατόν; Κύκλος ανάλογος με αυτόν στο «Λιβάδι» του κανείς. 1296 επί του Χηλίου οι έδρες και σε κάθε μία από αυτές, γωνία με τα πόδια ορθά νυχτιά. Του δευτέρου του λεπτού, της μοίρας τα σκέλια σε γωνία. Το μάτι το θνητό το σφάλμα να μη βλέπει και ο Κύκλος ο σωστός του Μακιαβέλι μοιάζει. Πως θα μπορούσε άλλως και τε, θνητός άδρες άπειρες στις βάσεις να χαράξει;

Οι Δίας και Βόλος ορθοί και οργισμένοι, τις κουλούρες τους απλώνουν, άσοι διπλοί και όρθιοι.

-Τι ασέβεια και τι απρεπω σύνη. Λόγια πολύτιμα; Του χρήσιμου χρησμού καθόλου. Ένα Κτίσμα για Θεούς, βάσεις αντάξιες τους θα έπρεπε να έχει και έχει τα λίγα του πόνου των φτηνών πτηνών τα ψεύτικα φτερά ασπράδια.

-Πόσοι για τις έδρες αυτές γονάτισαν και σαν σκύλες έπεσαν στα βαθιά για τον αγώνα; Η Δία με τα Κρανία μπάλα παίζει και στο στοίχημα μελάτο. Το αυγό Με λάτο.

-Πενήντα του πέντε οι πλευρές που ικέτεψαν για λίγο ψω, Μη με από και σέρνεις άρχοντα για των θεών τα Κάλη. Οι πλευρές τους σπασμένες και οι α γωνίες ναζί που τραγούδια ς τάζουν. Ο μάδα το κεφάλαιο του χάνει, για μία ελπίζα ακόμα στέκει. Η Δίας ακ άθικτη.

-Αγωνία;

-Για 6 μοίρες, 32 τα πρώτα και 43 τα δεύτερα λεπτά, ζωντανά ν΄τεξα΄ν και τώρα σε κονσέρβα τα κρατούν.

Ο Βόλος ύπτιο και ιπτάμενη πέρκα με τα σαγόνια πιάνει. Με κίνηση του όλα καταπίνει και τα γκάθια φτύνει.

-Όχι δεν αρκεί η γωνία του δασμού. Όταν η στιγμή της στο μηδέν θα δείξει, θα πρέπει η καμπάνια με γέλια να χτυπά.

Η Δία Χάνο νεαρό εμπρός της. Τις καμπύλες της νοστράρει σαν Χέλη από Ντουμπάι, τα χάνει αυτός και τώρα στο σωλήνα της τα ταίρια ζει. Αμέσως μετά τον Βόλο simπληρώνει.

-Όχι και πάλι όχι.

Ο Μάδα τον αφρό στον ουρανό μετρά από τα πλοία που περνούν. Σε κάποιο από αυτά ίσως κάποτε κι αυτός κ’ αυτή πάτα τες να πέσουν. Το στομάχι του θλυμένο. Βαριά του η απόφαση και ρίσκο του μεγάλο.

-ΌΧΙ.

-Όχι; Τι όχι μικρα της σίας νοητό σκιαχτράκι;

-Όχι κι αρκετά, θεοί και κουκλοπαίχτες. Εγώ και της Εύας μου τα τρίματ, τα μικρά μας Κάλι, εδώ θα σταματήσουμε. Το έργο σας πια, Stop και φτάνει. Υπόσχεση μου δώσατε, πως όταν το Κτίσμα το με γλάσο εμείς σας παρά και δώσουμε, τότε…

-Τότε τι της ερήμου λα και βρόχα;

-Τότε, τα Κάλι μου θα ενωθούν και την Εύα μου πίσω γω ξανά θα έχω. Τα δάκρυα του Μάδα, του ρσενικού τα κλά(σ)ματα και της ψυχής με Γάλα.

Στο «Λιβάδι», ο ήλιος δεν έβοσκε ποτέ και sun τη κοπριά δεν είχε. Το Φως όμως πάντα υπήρχε και ας μη σκεπτότα ναι ποτέ. Τα στέρια στον ουρανό τη νύχτα δεν έβγαιναν κα θόλου. Δεν υπήρχε νύχτα κι ας σκέπτο νταν συνέ γεια.

Όλα υτά όμως με μία ταλάντωση της Δία και του Βόλου, ο ου ρανός σκοτείνιασε…

Η λιγοστή ζωή που τόλμησε την αντιπαράθεση να παρά και δια ρεύσει, στη γή χώθηκε βαθιά. Δεκάδες μικρά κακόβουλα καντήλια στον ουρανό ξεφύτρωσαν.

-Δικά σου; Τα Κάλι σου; Μία φωνή από σαγόνια φιδίσια δύο.

Η νύχτα πάνω πλην με φουρκέτα στα μαλλιά εμφανίσθηκε. Αόμματα σκ που έγλυφαν τι ς όλες της. Καμπάνα βρόντηξε Πρωσική του Κα πετ και νιάου του Μεγάλου και ρήγμα εμφανίσθηκε απεχθές.

Στη μεριά την μία ο Μάδα και στην άλλη τα χιλιάδες Κάλι. Τα μικρά της Εύας Κάλι, τον σταυρό και στρατό έστρεψαν προς τον Μάδα φα και ντα να κάνουν.

Ο Μάδα τα είδε, το χέρι στ άχηρα του έβαλε και τσι γάρο έβγαλε. Το Μυστικό και σφάλμα και για πάντα τελευταίο.

Σπίρτο άναψε και το τσιγάρο με μία ρουφηξιά το τράβηξε. Η καύτρα το καύκαλο έφτασε και τα Ξερά και ηλίθια του Άχυρα.

Τύμπανα άρχισαν να χτυπούν και σειρήνες να ξερνούν της καταπι εσμέ νης τον ήχο. Και έτσι ξεκίνησε ο Πόλεμος…

(-Να το σκεπάσω; Ο θάφτης.

-Όχι, λίγο ακόμα βάστα, στη συνέχεια λίγο ακόμα τα homυ άστα. Νεκρός .ο.)