Κυρίαρχος: Γεννιέσαι ή γίνεσαι ;

Καλησπέρα σε όλα τα μέλη του community, ως νεο μέλος θα ήθελα να θέσω αυτό το ερώτημα, κυρίαρχος γεννιέσαι ή σε κάνουν διάφορα βιόματα και καταστάσεις;
Ενδιαφέρον επίσης θα είχε και αντίστοιχη ερώτηση για τους υποτακτικούς.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους απαντήσουν στο νήμα.

 

Είτε κάποια στιγμή τον ανακαλύπτεις - αναγνωρίζεις μέσα σου, είτε τον παριστάνεις επικαλούμενος.
Δεν μπορείς να γίνεις, τίποτα που δεν είσαι (κατά το οχι καλά, όχι για πολύ, όχι πολλούς)

 

Γίνεσαι κανεις δεν γεννιέται με κάποιο συγκεκριμένο χαρακτήρα .

 

Μέχρι πρόσφατα νόμιζα πως κανείς γεννιέται Κ ή υ. Τελευταία αναθεώρησα , προφανώς μπορείς να γίνεις κιόλας , δεδομένων κάποιον βιωμάτων ή καταστάσεων.
Συμφωνώντας όμως και με τον @Noardos ίσως συνυπάρχουν μέσα σε κάποιους και τα δύο στοιχεία, κάποιο σε λανθάνουσα κατάσταση και "ξυπνάει" τη δεδομένη στιγμή ή με συγκεκριμένο άτομο.

 

αυτό το ερώτημα ακολουθεί πάντα την «διαπίστωση» οτι δεν μου αρέσει αυτό που είμαι, ή έτσι μου είπαν και το πίστεψα.
ήθελα να είμαι χελιδόνι, να 'χω πούπουλα. αλλά πού πούπουλα;

 

Για να πάρουμε κάποτε τα πράματα από την αρχή, καλό είναι να τα ξεδιπλώσουμε, διγιότι το θέμα το βλέπω να καταλήγει τύπου "η κότα έκανε τ' αβγό 'η το αβγό την κότα", αν και δύσκολα το βλέπω να μην πέφτει στην λούμπα του εν λόγω αβγού μετά από τόσες αναρτήσεις σε τόσα νήματα, στο πλαίσιο του "είμαστ' όλοι φίλ(ι)οι", αλλά τεσπά...

Τα στοιχειώδη
Καταρχάς, αυτά που λέμε "κυρίαρχος" (1) αποτελεί και συμποσώνει μια συμπεριφορά ενός ατόμου και δεν αποτελεί ή/και αναγνωρίζεται ως ιδιότητα ή χαρακτηριστικό, κάτι σαν χαζούλης/έξυπνος ή νηφάλιος/ζωχαδιακός ή ψηλός/κοντός κλπ...
Ως συμπεριφορά μπορεί να εκδηλωθεί στον όποιο βαθμό σε ένα ή περισσότερα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας και λειτουργίας, τα οποία δεν είναι υποχρεωτικό να είναι συμβατά προς την ευρύτερη κοινωνική αντίληψη.
Μερικές εκδηλώσεις συμπεριφοράς για να ξέμε τι λέμε (ανάκατα και τουρλού): επιβράβευση, ενίσχυση, εξευτελισμός, αποδοκιμασία, βλακεία, επιβολή, κυριαρχικότητα, ηγετικότητα, επιδοκιμασία, απειλή, αποστασιοποίηση, ενίσχυση, υποστήριξη, ενθάρρυνση, γενναιοδωρία, μεμψιμοιρία κλπ...
(1) Εννοείται πως κάθε εκδηλούμενη ή μη συμπεριφορά υπακούει στο ίδιο σκεπτικό.

Τα βασικά
Από τον καιρό που επιβεβαιώθηκε επιστημονικότατα η θεώρηση πως δεν γεννιόμαστε "tabula rasa", δηλαδή αυτό που λέμε "το μυαλό μας" δεν προκύπτει ως άγραφο χαρτί, που αρχίζει να καταγράφει από την όποια στιγμή δέχεται ερεθίσματα, είναι σαφές πως γεννιόμαστε με αυτό που λέμε εγγραφές, εγγραφές που είναι καταγεγραμμένες στα γονίδιά μας από πολύ-πολύ παλιά, στην πραγματικότητα από τον καιρό που αναπτύχθηκε η πρώτη μορφή ζωής σ' αυτόν τον πλανήτη.
Ως εγγραφή υπάρχει και μπορεί να εκδηλωθεί στην συμπεριφορά μας με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και εντελώς αντίστροφα, σε οποιονδήποτε χρόνο ή τόπο, μπορεί όμως και να παραμείνει λανθάνουσα για τους όποιους λόγους.
Ως εγγραφή, δεν φέρει πρόσημο, δηλαδή η εκδήλωσή της δεν έχει προσανατολισμό ως προς τον σκοπό της όταν εμφανιστεί.

Τα κοινωνικά
Η συμπεριφορά αυτή, η όποια συμπεριφορά υπενθυμίζω, αν και σε όποιο βαθμό εκδηλωθεί ή και παραμείνει λανθάνουσα, θα είναι "βουτηγμένη" στην σάλτσα των ερεθισμάτων και αλληλλεπιδράσεων κατά μείζονα λόγο από το στενότερο ή ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον από το "χαίρετε, γεννήθηκα κι εγώ" έως την στιγμή που θα τα κακαρώσουμε.
Είναι αυτό το περιβάλλον συνολικά που επιτρέπει ή όχι να αναπτυχθεί μια συμπεριφορά και πόσο, πώς θα εκδηλωθεί, υπό ποιές συνθήκες/δεδομένα, πότε και με ποιο προσανατολισμό κλπ.
Τα δισεκατομμύρια συμπεριφορές (για την ακρίβεια το χαρμάνι των συνδυασμών τους) που έχουν υπάρξει έως τώρα, γίνονται κοινωνικά αντιληπτές, κρίνονται από την επίδρασή τους στις όποιες ανθρωποκοινωνίες και κατά συνέπεια προσημαίνονται εκ του αποτελέσματος και κωδικοποιούνται για συγγνωστούς λόγους στο κοινωνικό αντιλαμβανόμενο.
Αυτή η κωδικοποίηση αποτελεί το μέτρο αντίληψης και δυνατοτήτων της κάθε ανθρωποκοινωνίας και αποτυπώνεται στο πολιτισμικό της υπόβαθρο.
Αυτό το υπόβαθρο είναι που παράγει τα κοινωνικά στερεότυπα, τις πρακτικές και προσδίδει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν την μια ανθρωποκοινωνία από την άλλη, αυτό που λέμε τα χαρακτηριστικά του κάθε πολιτισμού ή τα χούγια του κάθε χωριού...

Τα εκπαιδευτικά
Η κάθε κοινωνία αναγνωρίζοντας τα όποια χαρακτηριστικά κρίνει ως επωφελή, τα απολαμβάνει, τα χαίρεται και τα προβάλλει και πάνω απ' όλα επιθυμεί και θέλει να τα αναπαράγει στα μέλη της κατά το δυνατόν προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει τις αξίες που προέκυψαν από αυτές τις συμπεριφορές μέσω της παιδείας και της εκπαίδευσης των μελών της. Από το "θα χέζεις στο καθίκι" (τα εύσημα για την ευστοχία αποδίδονται γενναιόδωρα στον @vautrin και τα διαβάσματά του) και το "Μίμη πέτα το τόπι" μέχρι την επιβολή του κοινωνικού conditioning στον όποιο βαθμό στανικής κοινωνικής ενσωμάτωσης (διάβαζε κοινωνικό ενεργούμενο ή κοινωνικό ρομπότ).
Η εξέλιξη των κοινωνιών επιτρέπει στους μηχανισμούς τους να αναπαράγουν εύκολα ή δύσκολα τον τρόπο με τον οποίο κάποια μέλη της να παρουσιάζουν τέτοιες συμπεριφορές χωρίς φυσικά να είναι υποχρεωτικό αυτά τα μέλη να είναι φορείς των συμπεριφορών αυτών (λέγονται γουοναμπίδια, μαϊμούδια, φο-μπιζού, καιροσκόποι, όφα, δημαγωγοί, λαμόγια κλπ).
Προσοχή εδώ παρακαλώ. Η παραπάνω διαπίστωση δεν χρειάζεται -σώνει και καλά- να είναι μια προφανής απόδειξη πως η όποια δεδομένη κοινωνία "έτρεφε φίδι στον κόρφο της", αλλά ως διαπίστωση δείχνει ακριβώς το μέτρο δυνατοτήτων αυτής της κοινωνίας/πολιτισμού, γεγονός που θα κριθεί αναγκαστικά στην εξέλιξή της πάντα από το αποτέλεσμα, διότι η εξέλιξη δεν έχει πρόσημο, απλά συμβαίνει είτε προκύψουν έτσι τα πράματα ή αλλιώς. Τα "καλά" ή τα "κακά" αποτελέσματα είναι για αφελείς, διάβαζε αντιπαραγωγικά ενεργούμενα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Τα ερωτικώς συνεκφραζόμενα
Από τα παραπάνω προκύπτει πως αυτό που λέμε κυρίαρχος αποτυπώνει μια συμπεριφορά, η οποία μπορεί να αποτυπώνει και ουσιαστικά "πράματα" και "παπαριές" για τους λόγους που αναφέρθηκαν. Όπως επίσης προκύπτει πως τα όποια "μυθικά" και βαρύγδουπα χαρακτηριστικά αποδίδονται στην λέξη κυρίαρχος, δεν αποτυπώνουν τίποτε άλλο από την δυνατότητα κάποιων ατόμων να αντιληφθούν τον εαυτό τους, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, και να λειτουργούν με βάση αυτή τους την αντίληψη και την όποια δουλειά κάνουν με την πάρτη τους, όχι μόνο στο συγκεκριμένο πεδίο έκφρασης, αλλά συνολικότερα κατά το δυνατόν.
Σε κάθε περίπτωση όμως η όποια αντίληψή της είναι ευθέως ανάλογη των δυνατοτήτων του κάθε ενδιαφερομένου ατόμου.
Είναι αναγκαίο να μπορεί να γίνεται κατανοητή ως τέτοια, διότι...
Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει μέτρο αποτύπωσης του κυρίαρχου, σωστότερα θα ήταν λοιπόν να λέμε της κυριαρχικής προσωπικότητας, από το όποιο κοινωνικό σύστημα/αντιλαμβανόμενο, το οποίο να παραμετροποιεί σε κάποια κλίμακα τα φαινόμενα χαρακτηριστικά του. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό σε πολύ-πολύ μικρές παρέες/άντε και ομάδες ατόμων, που το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η ικανότητά τους (το θέλω τους , πα να πει αυτό) να βουτήξουν στα πιο βαθειά του "μέσα" τους.

Μπότομ λάιν
Για να βλογήσουμε τα γένια μας ως Ρομιοί, μόνο σε αυτήν την μικροκοινωνία/ανθρωποκοινωνία μας θα μπορούσε μια Μαρίκα Κοτοπούλη να πει "στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι" (2)...
Κανείς δυτικότροπος δεν θα μπορούσε να πει τόσο ωμά, τέτοια λόγια, που στην αναγωγή τους μπορούν να ξεχαρβαλιάσουν μια κοινωνία συθέμελα...
Φυσικά και ισχύει για κάθε κοινωνία, ας όψεται το conditioning, δεν θα επεκταθώ...
(2) Η πατρότητα της έκφρασης αποδίδεται λανθασμένα στον Γιάννη Τσαρούχη, που όντας αυτήκοος μάρτυρας όταν ελέχθη, την αναπαρήγε όταν "μεγάλωσε" και δεν μπορούσαν οι (δηλωσάκηδες) φορείς της παρά μόνον να τού κλάσουν τ' αρχίδια... Σκεφτείτε πως όσο και μεγάλη να ήταν η Μαρίκα Κοτοπούλη, η ατάκα της θάφτηκε επιμελώς, όου γιές..!
Αν αναρωτηθήκατε αν η Κοτοπούλη ήταν μια κυριαρχική προσωπικότητα δεν είν κακό, αν σκεφτήκατε μπας και χρησιμοποιούσε κανά βούνευρον, πάρτε το αλλιώς...

Αγρυπνείτε, γρηγορείτε, ευτυχείτε κι η ληβυθώ μαζί σας...

ΥΓ:
(1) Πρέπει να γίνουν πολλά για να γράψω το Ρομιοσύνη/Ρομιός με ωμέγα...

 

Κατ'αρχας μάλλον πρέπει να διαχωρίσουμε ότι είναι διαφορετικό πράγμα οι κυριαρχικες τάσεις γενικότερα στις κοινωνικές/φιλικες συναναστροφές με το τι εστί Κυρίαρχος σε αυτό που συζητάμε σε αυτό το φόρουμ. Κάποιοι τα μπερδεύουν.

Το να έχει κάποιος μια κυριαρχική προσωπικοτητα στις κοινωνικές/φιλικές του συναναστροφές δεν προϋποθετει κάποια ουσιαστική γνωση. Δεν είναι κατόρθωμα, είναι συμπεριφορά. Το "γνωρίζω πως να επιβάλλομαι" είναι μια μαθημένη συμπεριφορα η οποία μαλιστα αν δεν συνδυάζεται απο ικανότητες μπορεί να εκληφθεί και ως το λιγότερο ενοχλητική.

Αν κάποιος πιστεύει ότι αρκεί μια τάση/συμπεριφορά για να είναι Κυρίαρχος πλανάται ή βολεύεται.

 

Πολύ σωστό !!!

 

Σ' ευρύτερο πλαίσιο ( δηλαδή όχι μόνο του σεχουαλικού ), όσο έχεις κάποιον/κάτι πάνω απ' το "κεφάλι" σου ( ή νιώθεις την ανάγκη ν' αποκτήσεις/μην χάσεις ακόμη και σκύβοντας λιγότερο ή περισσότερο το προαναφερόμενο κεφαλάκι, λέγε με κάνω παραχωρήσεις ), κυρίαρχος δεν είσαι.

Ως προς το σεχουαλικό επίπεδο και μόνον, ίσως και να φέρεις κάποια ψήγματα ( λόγω βιωμάτων? Λόγω ψυχοσύνθεσης? Λόγω γονιδίων? Δεν είμαι ψυ, ούτε κοινωνιολόγος, ούτε ανθρωπολόγος, ούτε φιλόσοφος, ούτε γενετιστής/βιολόγος, γι' αυτό και δεν πλατιάζω ) τα οποία και κάποιος/α, κάπου, κάποτε, σου επιτρέπει να τα εκφράσεις - ομιλώντας πάντα για κείνα που θεωρητικά θα ήταν πυλώνες του βουδουσουμού κι όχι για παραβατικές συμπεριφορές -. Άρα, κυρίαρχος του εαυτού σου - και υπό προϋποθέσεις, εικασίες και λοιπά παραφερνάλια - ίσως και κάποτε να γίνεσαι ( κι αυτό θα το γνώριζε ο όποιος εκείνος ), κυρίαρχος γενικότερα είναι τεράστια συζήτηση, που θυμίζει κάτι από αυγό και κότα. Κυρίαρχος κάποιου άλλου...μόνο που το σκέφτομαι, σπαζοκεφαλιάζω. Όλα είναι θέμα άποψης πάντως και ο Γιάννης να κερνάει και ο Γιάννης να πίνει, σε μένα τουλάχιστον δεν δημιουργεί καμία όχληση. Όσο κρατάει το ποτήρι του μακριά μου, ας κάνει ότι "αγαπά".

 

Θεωρω πως η γαλούχηση,οι βιωματικές εμπειρίες,η παιδεία που σου διδάσκεται και μια πληθώρα από δεδομένα είναι αυτά που δημιουργούν την οποια προσωπικότητα.Και σε προσανατολισμό αλλά και στην διαχείριση αυτής..

 

Έχεις δίκιο αλλά είναι και τι έχει γενετικά "φορτωμένα" ο καθένας μέσα του.
Αλλιώς εάν περνάμε δύο παιδιά και δημιουργούσαμε τις ιδιες συνθήκες και για τα δύο θα γίνονταν όταν μεγάλωναν αντίγραφα.