Κυρίαρχος που δεν ξέρει ότι είναι Κυρίαρχος - ο Κτηνοτρόφος

1. Για να είμαι ειλικρινής συνήθως μου συμβαίνει το εντελώς αντίθετο  

2. Πράγματι χρειάζεται διευκρίνιση εδώ: Δεν είναι πως δεν το νιώθει, πιθανότατα 24/7, το λέει όμως μόνο όταν είναι σίγουρος πως δεν θα εισακουσθεί. Κάτι αντίστροφο από το προηγούμενο παράδειγμα δηλαδή. Έτσι δεν μειώνεται η αξία του οποίου συναισθήματος του, απλά ο τρόπος αυτός δεν συνάδει με συμπεριφορά Κυριαρχικου χαρακτήρα, και αναφέρομαι σε αυτό επειδή νομίζω πως αυτό είναι το κονσεπτ της ιστορίας.

Όχι, δεν μουρμουρισα κάτι προσωπικό.  

 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εκφράζονται κατά το σύνηθες . Παρεξηγήσιμοι συνήθως γι αυτό ακριβώς.
Συνήθως επίσης, είναι αυτοί ακριβώς που νιώθουν τα πάντα πιο βαθιά απ όλους..

* Ίσως τελικά η συνήθεια να μην καταδεικνύει το μέτρο των πραγμάτων..

 

Μ'έκανες να ξαναδιαβάσω την ιστορία. Βέβαια δεν διαμαρτύρομαι, το κάνω πολύ ευχάριστα. Δεν θα κρίνω την (Κ)αποσύνη ενός ανθρώπου και τον βαθμό κυριαρχίας του από το αναγνωσμα μιας βιωματικής εμπειρίας αφενός γιατί δεν με αφορά αφετέρου γιατί το ζήτημα αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Δεν μπόρεσα όμως να μην κάνω μια δεύτερη ανάγνωση στην προσπάθεια μου να εντοπίσω κάτι από αυτά που λες. Εμένω στην αρχική μου "εικόνα". Πραγματικά μόνο μια ανεπεξέργαστη τρυφερότητα διακρίνω. Επιπλέον όμως βλέπω μια απολυτότητα δική σου ως προς τον ενδεδειγμένο τρόπο έκφρασης συναισθήματος. Αλήθεια, υπάρχει;

Ειλικρινά σε όλα τα παραπάνω βρίσκω αγάπη και αυτό :

 

Τω όντι  
Αποτελεί όμως συχνά μέτρο για τον άνθρωπο  

 

@margarita_nikolayevna Θαρρώ επειδή ο άνθρωπος αισθάνεται οικεία με αυτό που έχει μέτρο.
Το άγνωστο και το ανοίκειο και το πολύ τον φοβίζουν.
Και η συνήθεια δεν είναι άγνωστη, ούτε αν οικεία.. 

 

Από μια δική μου ασαφή διατύπωση, προέκυψε αυτή η ενδιαφέρουσα οπτική την οποία δεν είχα σκεφτεί  
Αυτά είναι τα όμορφα της συζήτησης.
Στο μυαλό μου είχα γράφοντας ότι οι συνήθειες ενός ανθρώπου μπορούν να μας πουν πολλά για αυτόν.

 

Το "σ'αγαπώ" που ένιωσα μέχρι το μεδούλι μου, δεν το άκουσα ποτέ με τ'αυτιά μου  

@Femme31
Το πιο απολαυστικό στην ιστορία σου, είναι η ευτυχία σου που αποτυπώνεται στο κείμενο.
Χαίρομαι πολύ για σένα  

 

Μου άρεσε η ιστορία της femme31 (το αναφέρω ήδη στην πρώτη φράση μου), και τώρα που παραθέτετε τα στιγμιότυπα ένα ένα μου άρεσει ακόμα περισσότερο. Έχει έναν τίτλο όμως αυτή η ιστορία. Για κάποιον Κυρίαρχο που δεν το γνωρίζει πως είναι Κυρίαρχος, κι αυτός είναι ο Κτηνοτρόφος. Σε αυτό αναφέρομαι στον σχολιασμο μου. Κατά πόσον δηλαδή ο αναφερόμενος χαρακτήρας του Κτηνοτρόφου (που πηγάζει από ένα συγκεκριμένο οικονομικό, εργασιακό, κοινωνικό, οικογενειακό πολιτιστικό κλπ μοντέλο) είναι αυτό που του επιβάλλει η νόρμα της ίδιας της ζωής του ή κάτι διαφορετικό από το οποίο αντλεί έμπνευση και καύλα η femme31. Το απαντώ με ρίσκο καθώς λίγα τα στοιχεία και ακατέργαστα, πρόκειται περί πατριαρχικής, βουκολικής κλπ φυσιογνωμίας παλιάς κοπής, όπου όλα τα Κυριαρχικά του στοιχεία είναι χαρακτηριστικά του ρόλου του κι όχι του χαρακτήρα του. Μάλιστα διαφυλάσσει και προστατεύει αυτόν τον ρόλο του φιλτράροντας και αποκρύπτοντας τα συναισθήματα του, κάτι που ένας Κυριαρχικός χαρακτήρας δεν θα το έκανε. Αυτό βέβαια δεν μειώνει καθόλου την μεταξύ τους έλξη και την αμοιβαία καύλα τους, ίσως επειδή αυτό αναζητούν και μπράβο τους.
Όμως με άλλον τίτλο

 

Ίσως μοιάζει κρίμα που η φαντασιακή στερεοτυπική εικόνα ενός κυριαρχικού δεν ταιριάζει με την εικόνα του στην πολύπλοκη πραγματικότητα. Υπάρχει το ενδεχόμενο η ανάγκη προσαρμοσμένης, ιδεολογικά συμμορφούμενης υπερανάλυσης, να εδράζεται στην έλλειψη ολοκληρωμένων βιωμάτων.
Οι κυριαρχικοί, όπως και οι υποτακτικοί, παράγονται από τις πραγματικότητες και όχι από τις φαντασιακές εξιδανικεύσεις. Δεν είναι δημιουργήματα του θεού, αλλά της ζωής και της πραγματικότητας. Δεν γεννιούνται στη σφαίρα των ιδεών, είναι εξελικτικά προϊόντα. Η βουκολική φυσιογνωμία έχει στη διάθεσή της και εικόνες για να εμπνέεται, που από το σκοτεινό σαλόνι δεν γίνονται πολύ κατανοητές.
Όσοι συναναστρέφονται με κυριαρχικά άτομα γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε χαρακτηριστικά ρόλου και χαρακτήρα. Δεν είναι μεταφυσικές οι ιδιότητες.

 

Χρήσιμη η ανάλυση σας και με πολύ κομψό τρόπο θα έλεγα. Πάντα υπάρχει έλλειψη ολοκληρωμένων βιωμάτων, μάλλον βιωματικών εμπειριών καθώς εξελισσόμαστε και οι εμπειρίες μας δεν έχουν όριο ολοκλήρωσης. Άλλοι με περισσότερες κι άλλοι με λιγότερες, διαφορετικές συνήθως κι αυτές προσπαθούμε να συνθέσουμε εδώ μέσα. Δεν αντιλήφθηκα να ανήκει στη σφαίρα της φαντασιακής μου εξιδανίκευσης η μη ταύτιση του πατριάρχη βουκόλου της αγροτικής οικονομίας με τον Κυριαρχικό χαρακτήρα είτε της ίδιας κοινωνίας είτε προγενέστερων είτε μεταγενέστερων. Μερικά κοινά χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά τους δεν μου είναι αρκετά για να τους ταυτίσω. Ο πατριαρχικός ρόλος είναι ρόλος που αρνείται να εξελιχθεί, εκεί μέσα νιώθει ασφαλής και αν του αφαιρέσεις το πλαίσιο που στηρίζει αυτόντον ρόλο, (τον θώρακα του) συνήθως καταρρέει. Ο Κυριαρχικός χαρακτήρας η Κυριαρχική προσωπικότητα (που δεν αποκλείεται να προέρχεται και από τον πατριαρχικό ρόλο) εξελίσσεται, προχωράει, τολμάει, ξεπερνάει το στενό κουστούμι του ρόλου που τυχαία του δόθηκε. Λυπάμαι που αναγκάζομαι να επαναλαμβάνομαι αλλά για όλα αυτά αφορμή υπήρξε ο τρόπος που ο Κτηνοτρόφος λέει το "σ΄αγαπώ" στην καλή μας femme31. Όσο και να το νιώθει, όσο τρυφερά και να αισθάνεται εκείνη τη στιγμή, η αδυναμία του να το εκφράσει ανοιχτά στην αγαπημένη του έχει να κάνει με την ανάγκη του να διατηρήσει τον θώρακα του, δηλαδή τον ρόλο του. Η συμπεριφορά αυτή είναι μια φοβική συμπεριφορά.

Επίσης διακρίνω και μια συναισθηματική ανωριμότητα, μιας και μιλήσαμε για βιωματικές εμπειρίες,
μου θυμίζει τον εαυτό μου στην προεφηβική μου ηλικία, τότε που το "σ΄αγαπώ" το έλεγα μόνο για να το ακούσω εγώ…

 

Πριν μερικά χρόνια είχα ζητήσει από μια πρώην να πάει στην τουαλέτα και να βγάλει το κυλοτάκι της και να μου το φέρει. Όταν γύρισε με το κυλοτάκι ήταν κόκκινη επειδή ένιωθε πώς όλοι την κοιτούσαν, μόνο που αυτό δεν ήταν τίποτα παρά προβολή του δικού της "φόβου" ότι όλοι είχαν καταλάβει τι είχε στο τσαντάκι της.

 

Η ανάγκη σας να διαχωρίσετε τους "δυο" ρόλους αποτελεί εξιδανίκευση. Φαντασιακή, στον βαθμό που αποδίδετε - πρωθύστερα και μεταφυσικά - χαρακτηριστικά που συμμορφώνονται σε συγκεκριμένο ιδεολόγημα που τυχαίνει να είναι της μόδας, και που προσπαθεί να εξορκίσει ως στατικό κι ανεξέλικτο κάποιον ρόλο που δεν ικανοποιεί το ιδεολόγημα αυτό. Τα χαρακτηριστικά του όποιου ρόλου, αν κάποιος τα υποδύεται, τα "φοράει" ή τα μιμείται, πιθανότατα θα τα οδηγήσει σε κατάρρευση, ανεξαρτήτως ρόλου.

Διαπιστώνω κι εγώ συναισθηματική ανωριμότητα στην προσπάθεια να αναθέσει κάποιος τα περιεχόμενα δικών του προεφηβικών συμπεριφορών και αντιλήψεων σε ανυποψίαστους τρίτους. Περαιτέρω, μοιάζει μονοδιάστατη και φτωχή η αντίληψη ότι η έκφραση επεξεργασιών, συναισθημάτων, αισθήσεων, κατανοήσεων, γίνεται με έναν συγκεκριμένο, προκαθορισμένο τρόπο, αποκλειστικά με ρομαντικές ή νεορομαντικές παραδοχές.