Κυριαρχία ως σεξουαλική έκφραση ή για άλλο λόγο;

Μήπως η ερωτηση που πρέπει να θέσετε είναι καλύτερα στον εαυτό σας σχετικά με την ενασχόληση σας σε ένα "ατυχέστατα και άκομψα διατυπωμένο" νήμα;

Μια πρόταση κάνω, γενική και σε όσους συμφωνούν μαζί σας.

 

Εχω τοποθετηθεί σε αυτό παλαιότερα. Όχι δεν είναι.

 

(Αν και δεν εντέλλομαι να απαντήσω "αρμοδίως")...

Δεν ισχύει...
'Ομως επειδή φαίνεται να ισχύει ως αντιλαμβανόμενο τουλάχιστον από ένα σημαντικό πλήθος ατόμων, σημαίνει πως καλώς ή κακώς, για τον οποιονδήποτε τέλος πάντων λόγο, σημαίνει πως από κάπου δημιουργήθηκε και μάλιστα όχι ελαφρά τη καρδία.
Νομίζω πως συζητήσεις όπως σε αυτό το νήμα, καλώς ή κακώς, μπορεί να είναι αφορμές, έτσι ώστε να παύσει κάτι τέτοιο όχι απλά να μη φαίνεται, αλλά και να είναι...

 

Και όμως ήταν κυριαρχικός ο Αδόλφος. Το λέει και η wiki, όχι εγώ.

1. η χαρισματική κυριαρχία πηγάζει από μία εξαίρετη προσωπικότητα προικισμένη με αίγλη. Ο χαρισματικός ηγέτης στηρίζει την εξουσία του στη δύναμη της πειθούς των μαζών, όπως ο Μπενίτο Μουσολίνι,ο Αδόλφος Χίτλερ,ο Φρανθίσκο Φράνκο και οΤζόζεφ Μακάρθυ. και Η υπακοή σε τέτοιους ηγέτες συναρτάται με τους συγκινησιακούς παράγοντες που εκείνοι κατορθώνουν να διεγείρουν ώστε να διατηρήσουν τον έλεγχο. Η ιστορία είδε να παρελαύνουν πολλοί τέτοιοι αρχηγοί είτε ως αυτοκράτορες, είτε ως πνευματικοί ταγοί, είτε ως δικτάτορες.

 

Αν η απορία σου είναι ειλικρινής μετά από 12 (μετά διαλειμμάτων) χρόνια εδώ, (ακόμα και αν είχες μηδενικές (0) εμπειρίες ή έστω και ως ουδέτερος παρατηρητής μη συμμετέχων σε διαλόγους) τότε τι..?

Δεν συνιστά διάλογο αυτό κατ' ουδένα τρόπο...
Δεν συνιστά καν ερώτημα...
Δεν αποτελεί καν επικοινωνία...

 

Όμως αυτή η μορφή κυριαρχίας δεν είναι που θα θέλαμε να αποφύγουμε;

Αυτή που παρουσιάζει ένα μέρος της αλήθειας, που χρησιμοποιεί το θυμικο για δόλιους σκοπούς, που χειραγωγεί και αδιαφορεί για τις επιπτώσεις με το σκεπτικό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" (όποιος κι αν ειναι ο σκοπός, όποια κι αν είναι τα μέσα). Που χρησιμοποιεί την χαρισματικότητα του για να καταστρέφει.

Κυρίαρχος αλλά ποιας ποιότητας;

 

@brenda

unchallengeable authority = αδιαμφισβήτητη / απροσμάχητη εξουσία (αυθεντία).
____________________________________________________________________
authority (n.)  
c. 1200, autorite, auctorite "authoritative passage or statement, book or quotation that settles an argument, passage from Scripture," from Old French autorité, auctorité "authority, prestige, right, permission, dignity, gravity; the Scriptures" (12c.; Modern French autorité), from Latin auctoritatem (nominative auctoritas) "invention, advice, opinion, influence, command," from auctor "master, leader, author" (see author (n.)). Usually spelled with a -c- in English before 16c., when the letter was dropped in imitation of French, then with a -th-, probably by influence of authentic.

From c. 1300 in the general sense "legal validity," also "authoritative book; authoritative doctrine" (opposed to reason or experience); "author whose statements are regarded as correct." From mid-14c. as "right to rule or command, power to enforce obedience, power or right to command or act." In Middle English also "power derived from good reputation; power to convince people, capacity for inspiring trust." From c. 1400 as "official sanction, authorization." Meaning "persons in authority" is from 1610s; Authorities "those in charge, those with police powers" is recorded from mid-19c.

 

Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου πρόταση. Για τις προηγούμενες θα ήταν μια καλή συζήτηση αλλά όχι σε αυτό το φόρουμ.

 

Εσύ αγαπητή νομίζεις ότι εγώ τυχαία την κουοτάρω την γουίκι?
Κάτι θέλει να πει η παλιοΜπρέντα.
Και επειδή ακριβώς αυτήν την μορφή Κυριαρχίας είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν χωράει, ή δεν θα΄πρεπε να χωράει στο bdsm στεκόμαστε ξανά λιγάκι στους ορισμούς και προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τον Κυρίαρχο από τον δικτάτορα, τον τρελό, τον μεγαλομανή, έστω κι αν είναι χαρισματικός και μετέρχεται διάφορα μέσα για να πετύχει δόλιους σκοπούς.

Αυτός, ναι, αυτός, που χρησιμοποιεί την χαρισματικότητά του για να καταστρέφει.
Ο μόνος τρόπος να μην το κάνει, είναι η ''απρόσβλητη'' εξουσία του να είναι αποτέλεσμα συναίνεσης και μάλιστα συνετής.
Και η συναίνεση, η αποδοχή, πρέπει να μπορεί να άρεται ''when the going gets tough''.

 

Πολύ από συναίσθημα φορτωμένο, μού κάνει..!
Ενδιαφέρον, αλλά όχι του παρόντος,