Κυριαρχικό παρελθόν...

Συμμετρικό ερώτημα με αυτό του Vishal:
Αν μαθαίνατε ότι ο/η υποτακτικός/ή σας ήταν στο παρελθόν κυριαρχικός/η θα σας έφτιαχνε ή θα σας χαλούσε;

 

Απάντηση: Κυριαρχικό παρελθόν...

Δεν είναι συμμετρικό. Ο υποτακτικός με κυριαρχικό παρελθόν και υποτακτικό παρόν διαφέρει από την κυριαρχική συμπεριφορά της υποτακτικής που κρίνει το υποτακτικό παρελθόν του κυριάρχου, όπως τέθηκε στο άλλο thread.

 

Απάντηση: Κυριαρχικό παρελθόν...

Κουαξξξξξ....!!!!!  

 

Ίσα-ίσα δίνει ενδιαφέρουσα χροιά στα πράγματα...
με κυριότερο το αν τη "λύγισες" εσύ η κάποιος
που προηγήθηκε και πως μπορείς να το χρησιμοποιήσεις
αυτό αποτελεσματικά...

 

Η προσωπική μου αποψη ταυτίζεται με του puppetmaster, αν και δε θα χρησιμοποιούσα τη λέξη "λύγισες" η οποία με παραπέμπει σε κάποιο είδους "ανταγωνισμό" και στο θέμα αυτό για εμένα δεν υπάρχει "ανταγωνισμός" ανάμεσα στον κυριαρχικό και υποτακτιό.

 

Σε Κ/υ σαφώς όχι...αλλά σε Κ/Κ όπου τελικά ο ένας υποτάσσεται και γίνεται υ (κι'ας μην εξαιρέσω την πιθανότητα να καταλήξουν αμφότεροι switch...) δεν υπάρχει κάποιος - έστω υφέρπων - ανταγωνισμός;

 

Αν υπάρχει ανταγωνισμός με την έννοια της εκατέρωθεν μη παραίτησης από τη διεκδίκηση της εξουσίας, τότε δεν γίνεται λόγος για σχέση D/s.

Το D/s της φύσης μιας σχέσης δεν ορίζεται εκ του αποτελέσματος και μόνο, καθώς αν ίσχυε κάτι τέτοιο όλες οι σχέσεις θα ήταν D/s επειδή πάντα ένας εκ των δύο έχει λίγη περισσότερη εξουσία από τον άλλο, είτε σταθερά, είτε κατά περιόδους. Σε κάποιες σχέσεις μάλιστα - σε λίγες, θέλω να πιστεύω- είναι τέτοια η δυναμική που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο, που οι εναλλαγές των θέσεων εξουσίας είναι εξαιρετικά γρήγορες και απρόβλεπτες. Σε ένα ζευγάρι μια υπερβατική χειρονομία ή ατάκα του ενός είναι αρκετή για να βυθίσει τον άλλο σε αυτολύπηση και παραίτηση από κάθε είδους διεκδίκηση, ενώ σε ένα άλλο η ίδια υπέρβαση τυγχάνει διαφορετικής διαχείρισης και οδηγεί το 'θιγμένο' μέλος σε πλεονεκτική θέση. Για παράδειγμα μία απατημένη σύζυγος μπορεί να χάσει την αυτοεκτίμησή της, να παραιτηθεί από όσα δικαιούται να λάβει από τη σχέση της και να οδηγηθεί από μόνη της σε ένα status ανοχής, αυταπάρνησης, υποταγής, ενώ μια άλλη μπορεί να χρησιμοποιήσει το συζυγικό παραστράτημα για να καλλιεργήσει στο σύζυγό της τύψεις, για να χρησιμοποιήσει την επιθυμία του να παραμείνει το συμβάν άγνωστο προς συγγενείς και τέκνα ως μοχλό πίεσης για διεκδικήσει πράγματα και εν τέλει να τον οδηγήσει σε δυσμενή θέση. Κάθε σχέση ένας πόλεμος, κάθε στιγμή μία μάχη.

Για να έχει νόημα να χαρακτηριστεί μια σχέση D/s θα πρέπει αυτή η ασύμμετρη κατανομή της εξουσίας να είναι πρώτον σταθερή, δεύτερον συνειδητή, τρίτον εκατέρωθεν συμφωνημένη. Αν λοιπόν κάποιος εισέλθει σε μια σχέση στο ρόλο του υποτακτικού, ανεξάρτητα από το ιστορικό του και πάντα συνυπολογίζοντας πως όλοι οι υποτακτικοί δεν είναι ένα και το αυτό, υποτίθεται ότι έχει αποδεχτεί τη φύση της σχέσης, συνεπώς δεν χωρά σκέψη περί του αν υφίσταται ανταγωνισμός. Αν νιώθει πως υφίσταται, είναι σε λανθασμένη σχέση.

Διευκρινίζω ότι εδώ δεν κάνω λόγο ούτε για topping from the bottom, ούτε για περιπτώσεις ενοχικών ανθρώπων που είναι υποτακτικοί αλλά θα ήθελαν να μην είναι.

 

Απάντηση: Κυριαρχικό παρελθόν...

Νομίζω πως ένα χλιμίντρισμα θα ταίριαζε περισσότερο

 

Φίλτατη Syrah συμφωνώ με την πλειοψηφία των συλλογισμών
που παρέθεσες, αλλά εμμένω στο ερώτημα μου.
Είναι ερώτημα, διότι αφενός τα στοιχεία που έχω από
προσωπικές μου εμπειρίες δεν επαρκούν (μια και μοναδική περίπτωση),
αφετέρου το να είσαι εξωτερικός παρατηρητής μιας τέτοιας σχέσης δεν
προεξοφλεί και την πλήρη γνώση όλων των λεπτών λεπτομερειών
της - όση οξυδέρκεια και αναλυτική ικανότητα κι' αν διαθέτεις.

Στη μοναδική τέτοια περίπτωση που γνώρισα, ανάμεσα σε δύο Κ,
αμφότεροι - μέχρι τη στιγμή της γνωριμίας τους - λειτουργούσαν
ως Κ με τους δικούς τους υ (περισσότερους του ενός) ο καθένας.
Συναντήθηκαν σε κάποια εκδήλωση και με αφορμή κάποια παρεξήγηση
(κάποια υ είχε παρελθόν/παρόν και με τους δύο) ξεκίνησε ένας
άγριος καυγάς. Ακόμα κι' όταν τα πνεύματα ηρέμησαν, υπήρξε
κόντρα και ανταγωνισμός επί μακρόν...Η λυκοφιλία που ξεκίνησε
μετά την αρχική κορύφωση της έχθρας σε κάποιο σημείο (απροσδιόριστο
για μένα και κάτω από άγνωστες περιστάσεις...περίπου ένα χρόνο
αργότερα...) τους οδήγησε τον ένα στον άλλο. Τώρα είναι πλέον
ανδρόγυνο όπου εκείνος είναι ο πλήρης Αφέντης του σπιτιού
και εκείνη λειτουργεί απέναντι του ως υ, παραμένοντας όμως domme
ως προς τα "παιχνίδια" που της φέρνει και της επιτρέπει να έχει.
Περιττό να πω, οτι η μεταμόρφωση ήταν τέτοια, που με άφησε
κυριολεκτικά εμβρόντητο!!!
Η αίσθηση μου είναι οτι η μεταμόρφωση της και η "διάβρωση" της
Κ πλευράς του χαρακτήρα της απέναντι του έγινε σταδιακά...

Μπορεί να είναι ένα γοητευτικό εφεύρημα οτι ένας/μια Κ
μπορεί να γνωρίσει έναν άλλο Κ και ακαριαία να καταθέσει τα
όπλα (κεραυνοβόλος Έρως;;   ), αλλά ποιος ξέρει;
Βέβαια... ...υποθέτω οτι κάποιος θα μπορούσε πάντα να
πιστέψει οτι ο αρχικός καυγάς και η κόντρα είχαν ως ουσιαστικό
αίτιο την αμυντική αντίδραση μπροστά στο αναπόφευκτο...

 

Είχα την εντύπωση ότι έκανες λόγο για άτομο που στο παρελθόν υπήρξε κυριαρχικό και αφότου άλλαξε στάση γνώρισε έναν νυν κυριαρχικό σύντροφο απέναντι στον οποίο λειτουργεί με συνέπεια ως υποτακτικό. Αν αναφέρεσαι σε περιπτώσεις όπου δύο κυριαρχικοί άνθρωποι δίνουν 'μάχη', ας ειπωθεί έτσι παρότι αδόκιμο, για την τελική επικράτηση και εν τέλει ο ένας ηττείται, τότε κάνουμε λόγο για διαφορετικά πράγματα και σίγουρα δεν έχω βιωματική γνώση επί του θέματος.

Παρεμπιπτόντως δύο παρατηρήσεις:

Έχω υπάρξει σε σχέση με υποκατικό άνθρωπο που στο παρελθόν λειτουργούσε ως Dom (δεν ήταν, λειτουργούσε ως τέτοιος), επειδή ήταν εξαιρετικά ενοχικός για να εκδηλώσει υποτακτικότητα και επειδή είχε υψηλά standards στην αξιολόγηση μιας κυριαρχικής γυναίκας. Πάντα με την κρυφή ελπίδα πως σε μία 'μάχη' εκείνη θα τον νικούσε, ενώ εκείνος θα είχε αντισταθεί αξιοπρεπώς. Περί άλλοθι έχω κάνει λόγο εκτενώς αλλού, δεν υπερθεματίζω.

Δεν πιστεύω ότι άνθρωπος κυριαρχικός (όπως εγώ προσωπικά εννοώ την κυριαρχικότητα) μπορεί να αλλάξει στάση και να γίνει υποτακτικός. Είμαι βέβαιη ότι θα μπορούσε κάποιος που έχει την αυτοπειθαρχία ενός αξιόλογου κυρίαρχου (κατά τα δικά μου πρότυπα) να λειτουργήσει ως σκλάβος και μάλιστα πολύ ικανοποιητικά ως προς τα τεχνικά σκέλη. Όχι όμως να νιώθει και έτσι.

 

Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις...

Ως ντετερμινιστής όμως - παρότι δέχομαι οτι υπάρχουν γεγονότα τα οποία είτε δεν ελέγχουμε, είτε δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε - πιστεύω βαθύτατα οτι για να συμβεί αυτό:

θα πρέπει σίγουρα να υπάρχει λόγος που συμβαίνει, εκτός κι'αν πρόκειται για κατά βάθος υποτακτικό που υποδύεται τον κυριαρχικό.

 

Το μυαλό είναι ένα εργαλείο που δουλεύει στο σκοτάδι και επαφή του με τον κόσμο είναι ηλεκτρικά σήματα από τους νευρώνες. Το μυαλό χαίρεται να ανακαλύπτει πράγματα και πολλές φορές τολμά υπερβάσεις.
Θα συμφωνούσα μαζί σου αν δεν είχα δει το μυαλό να κάνει τις πιο απίστευτες κολοτούμπες, τα πιο απίστευτα ακροβατικά με άνεση και στυλ. Απλά συνειδητοποιεί ότι μέχρι τώρα εθελοτυφλούσε και πως τώρα κατάλαβε κάτι σημαντικό.