Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Τρία γρήγορα χτυπήματα στην πόρτα του γραφείου μου. Ήξερα ποιος είναι. Μπήκε μέσα και στάθηκε μπροστά μου.

«Άντα,» της χαμογέλασα.

«Καλημέρα σας κύριε προϊστάμενε,» κελάηδησε. «Η αλληλογραφία σας. Υπάρχουν αρκετές ευχητήριες κάρτες σήμερα. Χρόνια σας πολλά.»

«Ευχαριστώ, κωλαρίνα μου.» Έβαλα το χέρι μου κάτω απ’τη φούστα της καθώς ακούμπούσε τους φακέλους στο γραφείο μου. Ζούληξα το αριστερό της κωλομέρι.

«Κύριε προϊστάμενε… μπορεί κάποιος να μπει και να μας δει!» Η φωνή της με χάιδεψε στο σβέρκο. «Αρκετά τώρα!», χαχάνισε. Απομακρύνθηκε και ίσιωσε τη φούστα της. «Απόψε στις εννιά, αλλά στις εννιά ακριβώς, η τούρτα σας θα σας περιμένει στο κρεβάτι. Όχι όμως πιο νωρίς, ούτε πιο αργά. Σύμφωνοι, λοιπόν;»

Τρελή κοκκινομάλλα μου, κρεβατογεμίστρα μου, τσιμπουκοχειλάρες μου, χοντρομούνα μου, είσαι το κρυστάλλινο μπωλ με τα πολύχρωμα φρούτα, είσαι η δροσιά και το πρωτοβρόχι του Σεπτέμβρη.

Το παιχνίδι με την Άντα, τον πιο όμορφο κώλο που γάμησα ποτέ και τελικά παντρεύτηκα, δεν τελείωνε ποτέ. Ήταν συνέταιρός μου, αλλά όταν δεν μας έβλεπαν παρίστανε τη γραμματέα μου. Ήταν γυναίκα μου, αλλά συχνά – πυκνά την επέλεγα ανάμεσα από άλλες πιατσατζούδες στο κέντρο του Βουκουρεστίου. Αγαπιόμασταν βαθειά και ειλικρινά, αλλά πολλές φορές βασανίζαμε ο ένας τον άλλο με σκοινιά, μαστίγια, βέργες, φίμωτρα και αλυσίδες. Ήταν μια πανούργα και σκληρή επαγγελματίας, αλλά τα βράδια γινόταν χαζοχαρούμενη μαθητριούλα, λυσσασμένη νοικοκυρά, διεστραμμένο βαμπίρ, πρωκτομανής νοσοκόμα.

Εγώ ακολουθούσα συνεπαρμένος, τυφλωμένος.

***

Μαζί είχαμε ξεκινήσει το πρακτορείο Adagio. Στην αρχή απλό γραφείο κοινωνικής δικτύωσης: προξενάδικο. Μετά την απομάκρυνση του Τσαουσέσκου, η ελεύθερη αγορά μας μεταμόρφωσε σε ένα από τα πιο περιζήτητα γραφεία εκπροσώπησης πρωταγωνιστών αισθησιακών ταινιών: πουτανάδικο. Έπειτα, σ’ένα στριπτηζάδικο στο Παρίσι, γνωρίσαμε τον Μαρκ Ντορσέλ.

«Μας ενδιαφέρει πολύ η συνεργασία με τη Ρουμανία, καλέ μου φίλε.» Μιλούσε πάντα στον πρώτο πληθυντικό. Έπινε βότκα. Είχε μουστάκι. Και είχε αράξει το χέρι του πάνω στο μπούτι της Άντα.

«Είναι μια συναρπαστική αγορά, Μαρκ. Με πολύ ελκυστικό εργατικό δυναμικό, παραγωγικό και πολύ οικονομικό. Να σου πω, θα σε πείραζε να βγάλεις το χέρι σου από το μπούτι της γυναίκας μου;»

Η Άντα γύρισε με κοίταξε χαμογελαστή, γλυκιά. Μου μίλησε στα Ρουμανικά. «Αγάπη μου, αν η παιδικές σου ζήλιες μας κάνουν να χάσουμε μια συνεργασία με τον Ντορσέλ, θα σε χωρίσω.»

«Μα, Άντα…»

«Ω για όνομα του θεού, Κριστόφ, είναι απλώς ένα μπούτι.»

Ο Ντορσέλ μας παρακολουθούσε σα να κοιτάζει δύο χαριτωμένα γατάκια που παλεύουν. Η Άντα αναστέναξε και ήπιε μια γουλιά απ’το κρασί της. Εγώ έσβησα το τσιγάρο μου.

«Θα ήθελα να διορθώσω αυτό που είπα προηγουμένως, Μαρκ. Η Ρουμανία δεν είναι απλά συναρπαστική αγορά, είναι συγκλονιστική. Και μπορείς να αφήσεις το χέρι σου πάνω στο μπούτι της γυναίκας μου όσο θέλεις.»

«Α, σ’ευχαριστώ, Κριστόφ. Κι εσένα, Άντα. Τι θα λέγατε για δυο-τρεις γραμμούλες; Έτσι για να σκεφτούμε πιο δημιουργικά.»

Βρήκαμε τον τίτλο της ταινίας εκείνο το βράδι. Le Parfum de Mathilde. Το ’95 βραβεύτηκε ως καλύτερη Αμερικανική παραγωγή που εισήχθη στην Ευρώπη από τα Hot Video Awards. Έτσι για να παίρνουμε και λίγες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.

***

Ακριβώς στις εννιά, μπήκα στην κρεβατοκάμαρα. Η Άντα με περίμενε ολόγυμνη, μπρούμυτα, με ένα μεγάλο θαλασσί κερί καρφωμένο στον κώλο της. Στο κομοδίνο ένα σκέτο ουίσκι σε ένα βελούδινο σουβέρ, ένα Μοντεκρίστο και ένας αναπτήρας.

Άναψα το κερί. Πέρασαν λίγα λεπτά σιωπής, έβλεπα το κερί να αρχίζει να λιώνει και να χύνεται γύρω απ’την κωλοτρυπίδα της.

«Τραγούδα, λοιπόν,» χάιδεψα τα μαλλιά της.

Happy birthday to you, happy birthday to you…

Έσβησα το κερί και το τράβηξα, επιτρέποντας στη σούφρα της να κλείσει. Αλλά όχι για πολύ. Σύντομα ήμουν πάνω της, γυμνός κι εγώ, τ’αρχίδια μου να κοπανιούνται στη λεκάνη της για αρκετή ώρα πριν τραβηχτώ. «Ανοίξου τώρα,» λαχάνιασα, και με τα χέρια της τράβηξε τα κωλομέρια της. Είδα τις σταγόνες μου να εκτοξεύονται μέσα στη μελί τρύπα της.

«Πήρε τηλέφωνο ο Μαρκ,» μουρμούρισε μετά από δέκα λεπτά σιωπής, καθώς απολάμβανα τις πρώτες ρουφηξιές του πούρου. «Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός ο άνθρωπος δε στέλνει ένα mail.»

«Εγώ νόμιζα ότι είχε πεθάνει,» απάντησα. «Πού τριγυρνάει;»

«Φίτζι. Θέλει να πάμε κι εμείς. Μαζί με την Αλίσια και τη Φιόνα. Τρεις εβδομάδες.»

«Φίτζι;»

«Τον ξέρεις τώρα τον Μαρκ. Δίνει σημασία στην τοποθεσία.»

«Ναι, αλλά γαμημένα Φίτζι;»

«Η ταινία έχει καλό budget. Να δεις πως μου την είπε… Dark passions or something… A, όχι, Dark Angels.»

«Dark Angels? Έχει μπουντρούμια στα Φίτζι;»

«Dark Angels. Tρεις βδομάδες. Εκατό χιλιάρικα για συμβουλευτικές υπηρεσίες, από είκοσι σε κάθε κοπέλα, συν έξοδα. Νομίζω ότι θα μας έκανε καλό ένα ταξίδι.»

«Παραπονιέσαι ότι δε σε πάω ταξίδια;»

«Δεν παραπονιέμαι για τίποτα. Το να σε βλέπω δίπλα μου, φρεσκο-γαμημένο και ευτυχισμένο είναι το μόνο που θέλω. Του είπα ναι. Φεύγουμε την Πέμπτη.»

«Πολύ μ’αρέσει ο τρόπος που πιάνεις τον ταύρο απ’το κέρατο.»

«Διακρίνω μια κρυφή επιθυμία για πίπα,» είπε φιλώντας την κοιλιά μου, και χωρίς να περιμένει να βγάλω το πούρο απ’το στόμα μου, έβαλε το καβλί μου στο δικό της.

***

Πετάξαμε για το Νέο Δελχί, μετά για Σίδνεϋ, και τελικά για τη Σούβα στο νησί Viti Levu. Πάνω από χιονισμένες βουνοκορφές, πράσινα διακλαδωτά ποτάμια, καφέ ερήμους, κόκκινες πόλεις και απέραντες θάλασσες, πίναμε σαμπάνια, τρώγαμε, αγγιζόμασταν και κοιμόμασταν. Η Αλίσια και η Φιόνα έκαναν πάνω-κάτω τα ίδια. Κάποια στιγμή τις είδα να φιλιούνται πολύ τρυφερά, τα χέρια της μίας κάτω απ’τη μπλούζα της άλλης.

Μετά από δυο εικοσιτετράωρα σε αεροδρόμια και αεροπλάνα, τα πάντα βγάζουν νόημα. Φυσικά και βρισκόμαστε στα Φίτζι. Φυσικά και είναι πρωί. Φυσικά και όλα είναι θολά. Έτσι πρέπει να είναι όλα.

«Κριστόφ! Άντα!» Ο Μαρκ μας αγκάλιασε και μας φίλησε σταυρωτά, πρώτα εμένα, μετά τη γυναίκα μου. Μετά επικεντρώθηκε στα κορίτσια, φίλησε το χέρι και είπε γλυκόλογα πρώτα στη Φιόνα, μετά στην Αλίσια.

«Μ’αρέσει η ξανθούλα,» γύρισε και μου είπε όταν έκατσε δίπλα μου στη λιμουζίνα.

«Και οι δύο ξανθούλες είναι,» επισήμανα.

«Ακριβώς,» έσκασε στα γέλια.

***

Μερικές μέρες περνούν χωρίς να συμβεί τίποτα. Εγώ και η Άντα απολαμβάνουμε την παραλία, τα θαλασσινά και την κόκα του Μαρκ. Το jet lag φεύγει και πηδιόμαστε ξεκούραστα, χαρούμενα, καλοκαιρινά. Η Αλίσια και η Φιόνα κυκλοφορούν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με τα μαγιώ τους, πολλές φορές χωρίς καν τα μαγιώ τους. Ένα βράδι κάνουν υποβρύχια γυμνή παράσταση για κάποιους ξεχωριστούς καλεσμένους στην πισίνα του ξενοδοχείου.

Τη μέρα του πρώτου γυρίσματος νιώθω καλά που βρίσκομαι ανάμεσα σε τεχνικούς και κάμερες. Τρεις καρέκλες στη σειρά, αριστερά εγώ, στη μέση η Άντα, δεξιά ο Μαρκ. Βλέπω το Μαρσέλ, τον κορυφαίο μοντέρ ταινιών πορνό στον κόσμο, ακόμα και τώρα που έχει μόνο λίγα γκρίζα μαλλιά και φαίνεται μικρόσωμος και εύθραυστος.

«Κριστόφ, μπάσταρδε, σα να μην πέρασε μια μέρα. Φαίνεται η Άντα σε φροντίζει καλά.»

«Μαρσέλ, πρόσεχε τη συνέχεια στα πλάνα των κοριτσιών μου, αλλιώς δε θα μπορείς να γυρίσεις στο Παρίσι.»

«Ποιος σου είπε ότι θέλω να γυρίσω στο Παρίσι; Είναι ξένος τόπος για μένα τώρα.»

Με αγκαλιάζει και με χτυπάει στην πλάτη.

Η ντουντούκα του Μαρκ διακόπτει τη χαιρετούρα μας. «Πάμε παιδιά, ξεκινάμε με τη σκηνή με τα κωλοχάστουκα, τώρα που τα κορίτσια είναι ξεκούραστα.»

Η Φιόνα βγάζει τη ρόμπα της και γονατίζει με τους αγκώνες στην άμμο. Η Αλίσια είναι ντυμένη με παραδοσιακή στολή Φίτζι, αλλά μόνο απ’τη μέση και κάτω. Τα μεγάλα βυζιά της με τις γυαλιστερές ρόγες λαμπυρίζουν στα φώτα του γυρίσματος. Φοράει μαύρη περούκα, έχει μαυρίσει από τις ώρες που πέρασε δίπλα στην πισίνα. Δε θα την έκανες ποτέ για ευρωπαία.

Κρατάει κόντρα τη Φιόνα από τη μέση και ρίχνει θορυβώδεις σφαλιάρες στα κωλομέρια της. Τη χτυπάει με την παλάμη και με την ανάστροφη, της πιέζει την πλάτη προς τα κάτω ώστε να τουρλωθεί καλύτερα ο κώλος. Το δέρμα της Φιόνα κοκκινίζει, αρχίζει να βογγάει με γνήσιο πόνο. Η Αλίσια συνεχίζει.

Ο ήλιος αρχίζει να πλησιάζει τη θάλασσα, αυτή ηρεμεί, τα κύματα που σκάνε στην ακτή απλώς ψυθιρίζουν. Η Αλίσια συνεχίζει να χτυπάει τη Φιόνα γαμώντας τη με ένα μαύρο strap-on.

Ο Μαρκ τινάζεται σαν ελατήριο και βουτάει τη γυναίκα μου. Τη ρίχνει κάτω, της κατεβάζει το σορτσάκι και μιμείται τα χτυπήματα της Αλίσια.

«Έι,» ενοχλούμαι. «Μαρκ, κοφ’τις μαλακίες. Για όνομα του θεού.»

Η Άντα με κοιτάζει θυμωμένη. «Αντί να γκρινιάζεις, γίνε μέρος του παιχνιδιού,» με μαλώνει στα Ρουμανικά.

Σηκώνομαι και στέκομαι πίσω απ’το Μαρκ. Βάζω τα χέρια μου γύρω απ’τη μέση του και του ξεκουμπώνω το παντελόνι. «Μα τι μας κάνεις, φίλε μου;» διαμαρτύρεται.

«Έλα τώρα, Μαρκ,» τον καθησυχάζω. «Είναι απλώς ένας κώλος.»

Περιμένει τα χτυπήματά μου, και αφού τα υποστεί τα αναπαράγει πάνω στον κώλο της γυναίκας μου. Η Αλίσια και η Φιόνα σταματούν την παράστασή τους και αρχίζουν να μας παρακολουθούν. Οι οπερατέρ και ο μπούμαν παρατάνε κι αυτοί τη δουλειά τους. Κάποιος ακούγεται να ανάβει τσιγάρο και να σχολιάζει «Φίτζι, μάγκα μου, είναι μαγικά νησιά.»

Χτυπάω τον κώλο του Μαρκ ξανά, πολλές φορές, όλο και πιο δυνατά. Χτυπάει τον κώλο της γυναίκας μου ξανά, πολλές φορές, όλο και πιο δυνατά. Ο γερο-Μαρσέλ εισβάλει στη σκηνή, παραμερίζει την Αλίσια και χαστουκίζει τέσσερις φορές τον κώλο της Φιόνα. «Άουτς,» φωνάζει αυτή, «όχι τόσο δυνατά!»

Ένας υπεύθυνος ασφαλείας με τσιγάρο στο στόμα την πέφτει σε μία σαραντάρα ηχολήπτρια, αυτή ανοίγει το feedback και αφήνει τα βογγητά της να ακουστούν παντού καθώς οι παλάμες του σκάνε σα βόμβες πάνω στα καπούλια της.

Ο σεκιουριτάς του ξενοδοχείου της παραλίας κατεβάζει τα βρακιά του πιτσιρικά που φτιάχνει καφέδες σα να ξεφλουδίζει μπανάνα. Τα μυώδη μπούτια του νεαρού σφίγγονται όποτε ο μεγαλόσωμος μαύρος προσγειώνει με δύναμη το χέρι του στη σάρκα του κώλου του.

Την Αλίσια την αναλαμβάνει ο Ιγκόρ, ένας απ’τους παλιότερους ήρωες της τσόντας ο οποίος έχει μόνο τρεις – τέσσερις ατάκες στο σενάριο.

Αλλά ποιος το γαμεί το σενάριο; Τη χτυπάει δυνατά, ξανά και ξανά και ξανά, την κάνει να σκούζει σα παραπονεμένο κουτάβι.

Ο Μαρκ χώνει τον πούτσο του στον κώλο της Άντα, κι εγώ τον δικό μου στον δικό του. Συνεχίζουμε να χαστουκίζουμε ότι έχουμε μπροστά μας.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τη στρουμπουλή καστανομάλλα μακιγιέρ να χουφτώνει τα βυζιά της νεαρής ασπρουλιάρας Αυστραλέζας βοηθού της. Σε δευτερόλεπτα την έχει γδύσει και κατατροπώνει με χτυπήματα τα κωλομέρια της.

Οι χεροκωλιές πέφτουν τόσο γρήγορα που η παραλία γεμίζει από ήχο που μοιάζει με χειροκρότημα.

Περνάει μια ανεξέλεγκτη ώρα. Ντουζίνες ανθρώπων αφιερώνουν αυτό το χρόνο στους δικούς τους και τους ξένους κώλους. Όταν τελικά βρίσκομαι με την κωλοτρυπίδα της Άντα να αγκαλιάζει το καβλί μου, οι περισσότεροι έχουν σταματήσει. Χύνω μέσα της, μετά στην πλάτη της.

Ο ήλιος κοντεύει να βουτήξει ολόκληρος στον Ατλαντικό, και δεν έχουμε γυρίσει ούτε μια σκηνή.

***

Μήνες αργότερα, συναντάμε το Μαρκ στο Παρίσι για πρωινό.

«Μην παραπονιέσαι καθόλου,» μου λέει. «Το Dark Angels σκίζει. Εντάξει με τις πληρωμές σας;»

«Όλα εντάξει, Μαρκ,» του χαμογελάω. Η Άντα είναι ριγμένη στην αγκαλιά μου.

«Υπέροχα,» απαντάει. «Τι λέτε να τα πούμε απόψε στου Χαϊλέ και να φάμε μύδια; Έχω καινούργια σχέδια. Θα ξετρελαθείτε! Μιλάμε για το Μπεν Χουρ της τσόντας.»

Η Άντα γυρίζει το κεφάλι της και με κοιτάει στα μάτια, έτοιμη να σκάσει στα γέλια.

«Τελειώσαμε, Μαρκ,» του απαντάω. «Το Αdagio το έχει άλλος τώρα. Σου το είπα. Σταμάτα να ζεις στον κόσμο σου, δες και την πραγματικότητα καμιά φορά.»

«Κριστόφ, πώς μπορείς να μας το λες αυτό. Μας ραγίζεις την καρδιά!»

«Η Άντα θα γίνει μαμά,» τον προσγειώνω. «Η Φιόνα, η Αλίσια, και όλα τα άλλα πουτανάκια στη διάθεσή σου στο γνωστό τηλέφωνο. Απλά εμάς σβήσε μας. Μεγαλώσαμε.»

«Προδότη,» γελάει, και μετά σηκώνεται και μας φιλάει και τους δύο στο στόμα.

***

Κυριακή πρωί.

Η Άντα κοιμάται στην αγκαλιά μου. Μετά τα χρόνια που έχω περάσει κρατώντας τη, μόνο όταν το στήθος μου ακουμπάει την πλάτη της και το χέρι μου ξεκουράζεται πάνω στην καρδιά της νιώθω ολόκληρος.

Μ’έχουν ξυπνήσει νωρίς οι ρίγες του ήλιου που μπαίνουν απ’τα πατζούρια. Έχω περάσει αρκετά λεπτά παρακολουθώντας τις ανάσες της.

Μιλάει: «Θα με γαμήσεις ή όχι, τελικά;»

Ανεβάζω τα γόνατά της στο στήθος της και κάνω το μουνί της να ανοίξει. Χώνομαι μέσα της και σπρώχνω αργά δύο ή τρεις φορές, πριν ακουστούν μικροσκοπικά βογγητά από κάποιον που προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος μέσα στην κούνια του.

«Αργότερα,» αποτραβιέται. «Ο κύριος προϊστάμενος ξύπνησε.»

Σηκώνεται με χασμουρητά. Τεντώνεται. Ο κορμός της και τα πλευρά της λάμπουν στις ρίγες φωτός.

«Καλημέρα, χρυσό μου,» λέει στον μικρό Μαρσέλ. Ξαπλώνω ανάσκελα και τη βλέπω να τον κρατάει στο στήθος της. Κόβει βόλτες στο δωμάτιο και του λέει γλυκόλογα. Ανοίγει τα πατζούρια.

Με γεμίζει το φως.

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Αρκεί ο προϊστάμενος να φοράει πράσινο κασκόλ μεγαλώνοντας, εε?

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Better believe it.

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Ένα υπέροχο κονσέρτο για κωλοχάστουκα, κι η παραλία να χειροκροτεί.

 

Έξοχο! Θα μου κανονίσεις μια audition?  

 

Μα πόσο ανπέκταμπλ είσαι, Doc...

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

οπως παντα...υπεροχο..

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

έχει ένα sense από την αγαπήμενη μου σκηνή στο μυθιστόρημα "το Άρωμα" ...

 

Απάντηση: Re: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Me too,please!!!!(βέβαια γιά διαφορετικό ρόλο:nod 

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Όταν σκαλίζω μυαλά, το κάνω με ιδιαίτερη επιμέλεια.
Έχω ακόμα απορίες. Και δε μου αρκεί το "not much to tell".

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Ανεξάντλητος,γιατρε!  

 

Απάντηση: Κωλοχάστουκα στο Viti Levu

Tί απορίες έχεις καλέ; Να στις λύσω όλες εγώ.

(Ωστόσο, το να σκαλίζεις το μυαλό μου δεν είναι μια ακίνδυνη πρακτική. Όταν ήσουν μικρή είχες περιέργεια να δεις τί θα γίνει αν βάλεις μια καρφίτσα μέσα σε μια πρίζα; )

Χαιρετισμούς,
DH