Λάθος Σχέσεις

οι εμπειριες ειναι η ζωη μου, ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΟΥ!

 

Νομίζω ότι δεν μπορείς να βρεις κανόνες και περιγραφές για το τι είναι λαθος σχέση. Αυτό που είναι λάθος για σένα μπορεί να είναι σωστό για μένα. Τη λάθος σχέση την ξέρεις όταν τη ζείς όχι όταν τη περιγράφεις.

 

ίσως το γεγονός ότι οι γυναίκες εκλαμβάνονται στις σχέσεις ως παθητικά μέλη ,αυτό να είναι και που να τις επηρρεάζει και να μην θέλουν να μπλεχτούν πάλι και συμβιβάζονται στις "λάθος σχέσεις" ,αλλά εγώ συμφωνώντας με την επόμενη θα παραδεχτώ ότι δεν ύπαρχουν θύματα...

προσωπικά όσες φορές ένιωσα ότι η σχέση μου πλέον είναι λάθος .έφυγα και χωρίς να νιώσω τύψεις ... και ας έκανα ένα και μισό χρόνο να ξαναγγίξω γυναίκα ερωτικά ...

από τη στιγμή που νιώθεις ότι δεν υπάρχει αυτό που πίστευες ή που περίμενες ή οτιδήποτε τέλος πάντων ,είναι ηλίθιο να παραμένεις σε τέτοιες σχέσεις ..!

γιαυτό και γυναίκες που φοβούντε να περάσουν στην επόμενη φάση(δλδ χωρισμός) τις θεωρώ ηλίθιες (δλδ την πλειονότητα..)


υ.γ. ναι ξέρω βελτιώθηκα δεν θεωρώ ΟΛΕς τις γυναίκες ηλίθιες ,απλά τις περισσότερες ..!  

 

Απάντηση: Λάθος Σχέσεις

Εγώ έχω φάει τη μισή ζωή μου σαυτό που λές! 

Η άλλη μισή ζωή μου:scratchhead:

 

Μήπως θα πρέπει να αρχικά να ορίσουμε τι εννοεί ο καθένας / καθεμία χρησιμοποιώντας τη λέξη «σχέση»;
Επίσης δεν συμφωνώ με την λογική του σωστού-λάθους ειδικά όταν πρόκειται για κάτι τόσο πολύπλοκο όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις οποιουδήποτε επιπέδου. Δεν μπορείς να αφορίσεις ανθρώπινες συμπεριφορές και αισθήματα κρεμώντας πάνω τους την ταμπέλα ¨λάθος¨.

Επίσης madlene, σχετικά με τους 40 τρόπους,. τόσο δύσκολο είναι να του πεις απλά τι αισθάνεσαι; Γιατί τόση αναξιοπρέπεια;

 

Απάντηση: Λάθος Σχέσεις

Είναι φορές που αρκετοί από εμάς έχουμε κάνει καταστροφικές σχέσεις. Τις έχουμε ζήσει, τις έχουμε πληρώσει. Έχω όμως την αίσθηση ότι με έναν παράδοξο τρόπο, αυτές οι σχέσεις μας πάνε παραπέρα σαν ανθρήπους και αποδεικνύονται μεγάλα σχολεία. Αμφιβάλλω, αν σημέρα θα ήμουν στο σημείο ζωής που βρίσκομαι αν δεν είχαν προηγηθεί όσα προηγήθηκαν στη ζωή μου. Και είμαι ευγνώμων γι αυτά, όσο οδυνηρά και αν ήταν κάποιες φορές... 

 

Απάντηση: Λάθος Σχέσεις

Ας μιλήσω μόνο για μένα και για τις προηγούμενες σχέσεις μου.
Δεν υπήρξε "θύμα", ούτε "θύτες", μόνο άνθρωποι ασύμβατοι μεταξύ τους.
Δεν υπήρξαν "λάθη", ούτε "αποτυχίες", μόνο παρεκκλίσεις από τον αληθινό μου προορισμό.  

 

Απάντηση: Re: Λάθος Σχέσεις

Αγαπητε deeper, σιγουρα το να πεις ξεκαθαρα τι αισθανεσαι ειναι οτι το καλυτερο. Δυστυχως, ομως, δεν ειναι παντα τοσο ευκολο, κι ετσι μπορει να δωσω, οχι μονο εγω, φανταζομαι και αλλοι, τετοια μικρα δειγματα πως κατι δεν παει καλα. 

 

Απάντηση: Λάθος Σχέσεις

Δεν υπαρχουν λαθος σχεσεις,παρα μονο ανθρωποι που φοβηθηκαν την αληθεια!
ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ..ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΕΙΣ!

 

Διαβάζοντας τις απαντήσεις σας,διαπίστωσα πως οι πιο πολλοί γινόμαστε εκ των υστέρων προφήτες. Ναι μεν μπήκαμε σε λάθος σχέσεις αλλά μόνο αφού λήξει η σχέση αυτή,μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε ως "λάθος".

Τι γίνεται όμως όταν βιώνουμε την λάθος σχέση; Πως νοιώθουμε και τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να βάλουμε τελεία;

Ο Durcet "έπιασε" ακριβώς το feeling..

​

Ορισμένοι μιλήσατε για λάθος επιλογή ατόμου και όχι λάθος σχέση.Ας είναι.. για μένα είναι το ίδιο καθώς πρόκειται για αλυσίδα.. Μια λάθος επιλογή μας,καταλήγει σε λάθος σχέση. Λογικό δεν είναι;

Θαρρώ πως ο χαρακτηρισμός "λάθος",παραπλάνησε ορισμένους.. Ας τον αλλάξουμε λοιπόν..ας μιλήσουμε για προβληματικές ή δύσκολες σχέσεις,αν αυτό sounds better!



Έχω μείνει σε μια τέτοια σχέση για αρκετό καιρό. Στην αρχή έκανα πως δεν καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω..αρνιόμουν να δεχτώ την πραγματικότητα,με την ελπίδα πως μια μέρα όλα θα αλλάξουν.. και αυτή η ημέρα δεν ερχόταν ποτέ. Οι αλλαγές ήταν μόνο προς το χειρότερο! Όσο περνούσε ο καιρός,όλο και πιο πολλά σημάδια έβλεπα.. αλλά και πάλι έκλεινα τα μάτια μου.

Δεν φοβόμουν να μείνω μόνη.. ποτε μου δεν φοβήθηκα.Δεν χρειαζόμουν κάποιον για να νοιώσω εγώ ασφαλής.

Φοβόμουν να παραδεχτώ πως είχα αποτύχει για άλλη μια φορά..

​

 

Απάντηση: Λάθος Σχέσεις

Πολλές φορές μένουμε σε σχέσεις που είναι εξόφθαλμα (ίσως για όλους του άλλους εκτός από εμάς τους ίδιους τους τυφλούς) αποτυχημένες.
Έχω υπάρξει μέλος μια τέτοιας σχέσης η οποία απορώ μέχρι και σήμερα πως κράτησε τόσα χρόνια. Γνώριζα από την πρώτη στιγμή πως με αυτόν τον άνθρωπο μας ένωναν λίγα και μας χώριζε το απόλυτο χάος και παρόλα αυτά έμεινα προσπαθώντας ίσως να ξορκίσω τους δικούς μου δαίμονες και φοβίες μιας ενδεχόμενης αποτυχίας. Ο άνθρωπος αυτός δέθηκε μαζί μου και εγώ βρέθηκα δέσμιος του όλου μου δημιουργήματος. έπαψα να είμαι ο σύντροφος,ο εραστής, ο συνοδοιπόρος (για τους πιο ρομαντικούς) και μετατράπηκα στον γονέα,τον μέντορα, αυτόν που έπρεπε,αν και νεαρότερος, να έχει λύση για όλα, να παραμερίζει το εγώ του, να θυσιάζει την δική του γαλήνη (ψυχική,σωματική ακόμα ακόμα και οικονομική) για να μπορεί να προσφέρει το παν, φοβούμενος μην ακούσω εκφράσεις όπως "δε με στήριξες", "που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν" κλπ που πλέον μου φαίνονται ανόητα.
Γνώριζα και γνώριζε ότι ουσιαστικά η σχέση αυτή έληξε λίγες μέρες μετά που άρχισε, όμως μέναμε λειτουργώντας με λογική αυτοτιμωρίας λες και ο καθένας αναζητούσε μιας μορφής λύτρωση. Πίστεψα πως θα ήταν έτσι για πάντα και δεν έκανα τίποτα. Η άλλη πλευρά υπήρξε πιο σεβάσμια ως προς τον εαυτό της και με τρόπο λιτό "Πλέον εμείς δεν έχουμε να πούμε και να ζήσουμε τίποτα άλλο" έφυγε.
Τότε είχα στενοχωρηθεί,κλείστηκα στον εαυτό μου. Σήμερα την ευγνομωνώ για το μάθημα που μου έδωσε!
Από όλο αυτό αποκόμισα πως ουσιαστικά μένουμε σε τέτοιου είδους σχέσεις γιατί νομίζουμε πως μέσα από τις δυσκολίες που εμπεριέχουν θα καταφέρουμε να αυτοπροσδιοριστούμε, θα έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε ρόλους από την ενεργή τους πλευρά και όχι σαν απλοί θεατές και στο φινάλε αντιλαμβανόμαστε πως γίναμε θεατές του χρόνου που πέρασε άδοξα από μπροστά μας.

 

Θα συμφωνήσω στο ότι εκ των υστέρων πολλά μπορεί να φαίνονται λάθος.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, τη στγμή που αποφασίζουμε να μείνουμε σε μια σχέση το κάνουμε διότι για κάποιο λόγο δε μπορούμε να φύγουμε (και ας έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει το κουδουνάκι...ποιό κουδουνάκι...καμπάνες ολόκληρες...).
Το ότι δε μπορούμε να φύγουμε, με τη σειρά του σημαίνει, είτε ότι δεν είμαστε έτοιμοι να φύγουμε,είτε ότι μας φαίνεται ακόμη και λάθος να φύγουμε.
Μπορεί να μη φεύγουμε επειδή νιώθουμε ανασφαλείς ή επειδή έχουμε βολευτεί στην ωραιά ρουτινούλα μας. Όλα δεκτά και ανθρώπινα.
Εκείνη τη στιγμή δεν έχει σημασία. Η ώρα της αυτοκριτικής σε τέτοιες περιπτώσεις έπεται πάντα τελευταία.
Είχα μια τέτοια σχέση, η οποία κράτησε πολύ παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε να έχει κρατήσει.
Και όταν χώρισα, μέχρι να συνηθίσω να περνάω τα βράδια μόνη μου, να έχω έναν άνθρωπο που στην περίπτωση μου ήταν πάντα εκεί για εμένα, θυμήθηκα και ξαναθυμήθηκα πολλές φορές τους λόγους που άργησα τόσο να το παρω απόφαση.
Νομίζω όμως ότι σε τέτοιες καταστάσεις, επιλέγουμε συνειδητά να κάνουμε μικρά/μεγάλα tradeoffs. Kάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε.
Όταν βέβαια φτάσουμε στο αμήν, λέμε μετά «λάθος εκτίμηση» ή «μα φαινόταν το πράγμα ότι δε πήγαινε».
Λόγια παρηγοριάς δηλαδή, φλυαρίες, να έχουμε να λέμε την ώρα που πίνουμε καφέ....για εκείνα τα ταξίδια μας ,που δεν κατάφεραν τελικά να μειώσουν, όσο λίγο ή πολύ και αν το θέλησαμε καμία απόσταση. Εξαιρούνται οι φυσικές. Αυτές δηλαδή που γεννήθηκαν για να εξισορροπούν τα μέτρα και τα σταθμά που ίσως δύσκολα θα βρούμε εμείς στο διάβα.
Ευτυχώς.