Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο: Vanilla, bdsm, libertinism. Μέρος Πρώτο

Αν στην αναζήτηση της γνώσης του ανυπέρβλητου , για την κάλυψη της πρωταρχικής ηδονής , χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο , ακόμα και τους ανθρώπους , οι παρενέργειες είναι η σταδιακή συναισθηματική νέκρωση και η αγωγή για να παρατείνουμε την αναζήτηση , είναι η ενδυνάμωση οποιαδήποτε αλήθειας , μας κρατάει ακόμα ανθρώπινους , τότε θα ήταν ψέμα το να υποκριθούμε ότι δεν ηδονιζόμαστε από κάθε κίνηση υποτακτική απέναντι μας , που διευκολύνει την κυριαρχική μας φύση .

Αν η φύση μας είναι τέτοια ώστε να καθοδηγούμε ακόμα και υποσυνείδητα για τον δικό μας σκοπό από οποιαδήποτε θέση , τότε θα ήταν πλάνη αν αποκρύπταμε την αλήθεια . Πράξη ανήθικη αν υποκρινόμασταν ό,τι στη σκέψη μας αυτός που στέκεται απέναντι μας δεν έχει ρόλο αντικειμένου στα , όποιας ηδονής , όνειρα μας . Θα ήμασταν ανώμαλοι αν αρνιόμασταν αυτό που είμαστε…

Άλλωστε Δάσκαλε διαφωνείς ότι πριν την δόμηση μίας κοινωνίας Λιμπερτίνων , θα χρειαστεί η αποδόμηση και η αφαίρεση όποιου περιττού υλικού , με οπιονδήποτε τρόπο , ακόμα και με την αφύπνιση ; Μία πράξη που μοιάζει , βούλησης κυριαρχικής ;

 

Dolmance μία ανοιχτή ερώτηση:  

Οσα εξαιρετικής ποιότητας μας γράψατε, στα ποστ που έχουν άμεση σχέση με το λήμμα του λεξικού σας, δέχεστε την πιθανότητα να τα τροποποιήσετε αφού πεισθείτε με επιχειρήματα, στην προκειμένη στη δική σας γλώσσα, ότι δεν είναι ακριβώς όπως τα λέτε τα πράγματα και σε μερικές περιπτώσεις ούτε καν παραπλήσια;

Αντιμετωπίζω ανάλογο δίλημμα με την anasia,   με τη διαφορά ότι θα ήθελα ν ασχοληθώ με το θέμα. Αρκεί να έχει κάποιο νόημα, πέραν της ωραίας συζήτησης που πάντα είναι ευχάριστη...

 

Το Bdsm είναι ο γόνος της δεσποτικής βούλησης , που προσπαθεί να αποτινάξει τις ενοχές από τις αμαρτίες των προγόνων του και να βγει στο φως . Είναι γόνος επίσης της ανάγκης των ανθρώπων στο να νιώθουν ότι κοντά τους υπάρχει κάποιος που θυμίζει θεότητα και τους εμπνέει την λατρεία . Κάπου εκεί σε αυτόν τον πυρήνα βρίσκεται και η ανάγκη πίστης προς ένα θεό .

Συμπεριφορές και ανάγκες που παρουσιάστηκαν σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές και η δράση τους τροφοδότησε τις αντιδράσεις , από τις οποίες τροφοδοτήθηκαν ρεύματα όπως ο Λιμπερτινισμός .

Ποιο είναι το λάθος μου ;

 

Αγαπητή κρινένια,
είναι προφανές ότι θα τροποποιούσα οποιαδήποτε άποψη, αν υπήρχαν ικανά επιχειρήματα περί του αντιθέτου.
Εκείνο που δύσκολα θα άλλαζα, χωρίς μολοντούτο να απορρίπτω τις βελτιωτικές παρεμβάσεις, είναι μια στεγνή περιγραφή.
Θα παρέμενα δε, ανένδοτα αρνητικός απέναντι σε κάθε "γνώμη", εμποτισμένη απ' τη σύγχυση του "Υπάρχει" με το "Πρέπει".
Δηλαδή, θα απέκρουα ό,τι είναι απαραίτητο σε κάθε μέσο άνθρωπο, προκειμένου να ζήσει "χαλαρός": το να εκλαμβάνει το "είναι" ως απόδειξη του "δέον να είναι" ή, ακόμα χειρότερα, το όποιο Δέον ως προϋπόθεση του Είναι, ήτοι το μπουρδούκλωμα της αυτοπεριγραφής με ένα "ηθικό κανόνα".
Δηλαδή: "οφείλω να είμαι έτσι επειδή τα πράγματα είναι έτσι και δεν φελάει να κάνω τον παλάβρα" ή "τα πράγματα οφείλουν να είναι έτσι επειδή εγώ θέλω να είναι έτσι, άρα τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, ακόμα κι αν δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό".


Ηλία,
κανένα λάθος δεν κάνεις.
Απλώς, παρέλειψες ίσως να παραστείς στον ενταφιασμό του Θείου.
Στην τελετή, ο παπάς ήταν κομμουνιστής.
Το κοράκι ήταν λιμπερτίνος.

 

Δε παρευρισκόμουν , αν και ενημερώθηκα καταλλήλως Δάσκαλε   . Για αυτό μίλησα για ανάγκες . Μυθεύματα όπως είχα αναφέρει σε παλιότερο νήμα . Τα πάντα Δάσκαλε είναι όμως μύθοι που βολεύουν κατά πως συμφέρει …

Θα επαναλάβω την άποψη μου :
… οι ψευδαισθήσεις μου σε σύγκριση με την αλήθεια (της ψυχρής μου λογικής , που δεν είναι τίποτα άλλο από μία ανθρώπινη ψευδαίσθηση και αυτή ) και τα δύο τοποθετημένα στο άπειρο μέγεθος της ολότητας , τείνουν να είναι το ίδιο και το αυτό . Ο λόγος είναι απλός . Όταν με κρύα λογική προσεγγίζω αυτό που εγώ λέω ως αλήθεια , η ολότητα αν είχε νόηση που έμοιαζε με την ανθρώπινη θα γελούσε με την απίστευτη πλάνη μου . Θα γνώριζε ότι είτε με τον ένα , είτε με τον άλλο τρόπο ο στόχος μου θα ήταν ο ίδιος . Είτε με το συναίσθημα , είτε με την λογική προσπαθώ να δραπετεύσω από την αναπόφευκτη φυλακή και καταδίκη της ανθρώπινης διάστασης .

Όμως η αλήθεια μέσα από το πρίσμα της ολότητας είναι άλλη (δε θα υποκριθώ ότι την γνωρίζω ) , είναι διαφοροποίηση του Φ(ν) με το Φ(ν+κ) (που τελικά και τα δύο καμία διαφορά δεν έχουν μπροστά στο άπειρο) και λόγω συμμετρικών εκφάνσεων αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο και την «ψευδαίσθηση» και την «δική μου αλήθεια» , ως πλανεμένα δημιουργήματα μίας περιορισμένης συνείδησης . Οπότε έχουν και οι δύο άδικο και οι δύο δίκιο . Απόδειξη ότι καμία από τις δύο δεν μπορεί να εξοστρακίσει την άλλη , αλλά μόνο προσωρινά να την παραμερίσει , με κίνητρα που αφορούν την επιβίωση στο Τώρα .

Δηλαδή το παραμύθι και η αλήθεια ενός ανθρώπου , σε σύγκριση με την Μεγάλη Αλήθεια , είναι και τα δύο ένα τίποτα . Άρα σαν κυνικοί περιπατητές πρέπει να διαγράψουμε και τα δύο , για να μη πω ακόμα και τον κυνισμό μας , που μπροστά στη μεγάλη Απάντηση , μοιάζει σαν ένα ρομαντικό εξάμβλωμα .

Οπότε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε προς την αναζήτηση της πραγματικής γνώσης πρέπει να διαγράψουμε τα πάντα , ακόμα και την Λιμπερτίνικη διάθεσή μας , που φρονώ ότι είναι και αυτή ένα ύποπτο κατασκεύασμα για να θολώσει , τη μοναδική ορθή πράξη για να αντικρίσουμε την αλήθεια . Να αφαιρέσουμε όποιο αισθητικό και ίσως νοητικό μας κέντρο , για να σταματήσουμε να αντιλαμβανόμαστε ως άνθρωποι και να παγιδευόμαστε στις μικρές και ανόητες σκέψεις μας .

Οπότε και η φιλοσοφία , όπως και ο τρόπος ζωής , δεν είναι τίποτα άλλο από παραισθήσεις που κάποιος πολύ έντεχνα έχει εμφυτεύσει μέσα στην μικρή κουρούπα μας . Ακόμα και η πρόταση που μόλις διατύπωσα .

Άρα βρισκόμαστε στο απόλυτο τίποτα που ούτε ως 0 δεν δύναται να οριστεί…

Για αυτό μέχρι να βρω μία άλλη ψευδαίσθηση που θα με παραμυθιάσει και αυτή , θα συνεχίζω να φιλοσοφώ , να ζω και μονίμως να λανθάνω . Γιατί αν μη τι άλλο αυτό έχει μία απίστευτη καύλα ! Και θα συνεχίζω να σέβομαι και όλες τις απόψεις όπως και τις δικές μου , γιατί όλα παραμύθια είναι…

Υ.Γ. Αυτή είναι η απάντηση μου Δάσκαλε και LordDragonal και σε όποιον άλλον προβληματιστεί , τονίζω για άλλη μία φορά ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καλοστημένο μύθευμα…

 

Το προηγούμενο κείμενο σβήστηκε επειδή μεταφέρθηκε σε ανεξάρτητο thread. (Λεξικό...Λήμμα Δεύτερο. Μέρος Δεύτερο)

 

Ευχαριστώ Dolmance, δεκτοί ασφαλώς οι όροι σας να μη μπερδεύονται τα bottom up δεδομένα με top-down δοξασίες - λίγη προσοχή απ όλους παρακαλώ έγραψα "bottom up" δηλαδή από κάτω προς τα πάνω, από τα δεδομένα στα συμπεράσματα, δεν έγραψα "bottoms up" που θα ήταν όλωσδιόλου διαφορετικό πράγμα   - ζητώ μόνο λίγο χρόνο από το σεβαστό ακροατήριο να ετοιμάσω την τοποθέτησή μου.

Δεν γνωρίζω τίποτα γι αυτήν ακόμα, παρα μόνο ότι θα διαφέρει από του αγαπητού Dolmance  

 

Εάν ήδη γνωρίζεις ότι θα διαφέρει, έχεις πραγματοποιήσει το κρίσιμο βήμα προς την αλήθεια ή το ψεύδος.

 

Μικρή θεωρία των πάντων​

Ηρθε κι η Σαρακοστή - θα μπορούσε να λείπει ο Μάρτης, απ΄αυτό το νήμα;

Προσέρχομαι λοιπόν κι εγώ να φιλοσοφήσω, ουχί μετ' ευτελείας, αλλά έχοντας διαβάσει πολύ προσεκτικά όλους τους προγράψαντες.

Στην συνεισφορά μου, θα προσπαθήσω να βάλω λίγο βαζελίνη, σύμφωνα με την οξυδερκή παρομοίωση Dolmance για την κατανόηση εννοιών, ως διακόρευση στενής κωλοτρυπίδας.

Προλεγόμενα:

Αδύνατον να αρνηθεί ή να διαφωνήσει κανείς με τον Μηδενισμό. Είμαστε ένα Τίποτα και τίποτα δεν έχει νόημα.

Πρόκειται για ταυτολογία, και ως τέτοια είναι αντικειμενική αλήθεια - τουλάχιστον ο Ηλίας, θα σας βεβαιώσει πως μόνον οι ταυτολογίες είναι αντικειμενικές αλήθειες. Ομού και η Αστάρτη, που έχει διαβάσει Ράσσελ. Αν κάποιος τον αρνείται το Μηδενισμό, απλώς θρησκεύεται.

Οι αντικειμενικές αλήθειες, όπως ο Μηδενισμός ή η δήλωση "7+3=10", έχουν ένα κακό ελάττωμα. Δεν παράγουν. Μετασχηματίζονται και αναδιατυπώνονται, αλλά δεν παράγουν. Και κυρίως, δεν παράγουν Νόημα. Επειδή η παραγωγή νοήματος στηρίζεται στη Διαφορά, και η διαφορά στηρίζεται στο Ψέμα. Οχι στην αλήθεια.

Το κεντρικό ψέμα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η Ταυτότητα. Η ταυτότητα, αναδύεται, αν όλα πάνε καλά, περίπου στον 6ο μήνα της ζωής και ουσιαστικά επινοείται (άγνωστο πώς) πιθανότατα για να λειτουργήσει ως παρηγορία για την ρήξη της Κυριαρχικής σχέσης προς το σύμπαν. Απλοϊκά, ως παρηγορία της συνειδητοποίησης ότι η Μάνα είναι Αλλος. Και κάνει του κεφαλιού της. Του πάνω, και ενίοτε, του κάτω.

Αυτή η Πρώτη Διαφορά, η οποία πιστεύω έρχεται από έξω προς τα μέσα (λόγω των αναγκών Ταυτότητας της Μάνας) και όχι το ανάποδο, επάγει Νόημα. Και νομολογεί (γίνεται blueprint που λέμε και στο χωριό) ως προς το πώς θα γίνεται η σύλληψη του νοήματος έκτοτε. Αλλά και του ψεύδους, και της διάψευσης.

Επανάληψη: Νόημα μπορεί να δημιουργηθεί μόνον από τη Διαφορά που, ως έννοια, στηρίζεται στο Ψέμα της Ταυτότητας.

Δεν έχω καταλήξει γιατί υπάρχει αυτή η ψευδής αίσθηση Ταυτότητας, αν και υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με κάτι βαθιά κατασκευαστικό, εφ΄όσον όλοι οι αισθητήρες μας είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να ανιχνεύουν διαφορές (μήκους κύματος για φως / ήχο, έντασης ηλεκτρισμού για αφή, κλπ.).

Η υπόλοιπη ζωή μας ασχολείται με τις χωροχρονικά εμφανιζόμενες διαφορές που παρατηρούμε / επινοούμε υπό την κατά συνθήκη υπόθεση ότι και οι άλλοι (ή τα άλλα) έχουν ταυτότητα, αφού έχουμε τάχατες εμείς, και οι οποίες διαφορές μας επιτρέπουν να αποδίδουμε στα πράγματα και τα συμβαίνοντα νόημα. Οι διαφορές αυτές που παρατηρούμε / επινοούμε χτίζουν αυτό που λέμε ταυτότητα, με ταυ μικρό. Το ποιός είμαι, δηλαδή.

Δεν θα κουράσω αναλύοντας πόσα προβλήματα (υψηλής πολυπλοκότητας) δημιουργεί η Ταυτότητα, σε σχέση με το πόσα λίγα (χαμηλής πολυπλοκότητας) λύνει. Μεγάλα παιδιά είστε, θα τα σκεφτείτε.

Σημασία έχει ότι μάλλον αποδίδουμε στα πράγματα νόημα γιατί δεν μπορούμε να τα "εγκολπωθούμε". Ως παρηγορία, δηλαδή, βρίσκουμε διαρκώς διαφορές. Τις επινοούμε ή γιγαντώνουμε τις επουσιώδεις.

Ο Νόστος, η αέναη ελπίδα επιστροφής στην προ-Νοήματος κατάσταση, στην προ-Διαφοράς δηλαδή, διατηρεί στον άνθρωπο ισχυρή μιαν εσωτερική ένταση η οποία ενίοτε πλουτίζει τους "ψυ".

Ευτυχώς, κάποτε πεθαίνουμε.

Στο προκείμενο:

Μιλώντας για παραγωγές, πέραν των αερίων, κοπράνων, σιέλων και ούρων, μια άλλη ενδιαφέρουσα "παραγωγή" μου (του σώματός μου) είναι η στύση μου. Ορίζει μια Διαφορά, επάγει μια Ταυτότητα, και συνεπώς παράγει Νόημα.

Τραβάει μια σημαντική γραμμή ανάμεσα σε μένα και τον Αλλον και -απαγορεύοντάς μου να τον "εγκολπωθώ", όχι κυριολεκτικά επειδή δεν έχω κόλπο, αλλά μεταφορικά επειδή με διαφοροποιεί- με προτρέπει να διαλεχθώ μαζί του επινοώντας μια "σχέση", δλδ. κάνοντάς με να κάνω με τους άλλους δεσμούς που προσομοιάζουν κατά το δυνατόν την απωλεσθείσα συμπαντική Ενωση - Κυριαρχία. Το "δυνατόν" είναι βέβαια ελάχιστο για τις ανάγκες μου, οι οποίες είναι η ολική επαναφορά - no less.

Κι έτσι, περνούν τα χρόνια και εγώ προσπαθώ κάθε φορά, σε κάθε καινούργιο "δεσμό" με άλλον, "δεσμό" οιασδήποτε φύσεως, φιλικής, επαγγελματικής, ξεκολιάσματος ή all of the above, να επαναλάβω -τοπικά, στη μικροκλίμακα- την απωλεσθείσα Κυριαρχική ένωση με το σύμπαν. Αυτό λέγεται "Με τον Μήτσο επικοινωνούμε τέλεια", με όρους Μαρίκας ή "Καταβροχθίζω τον Αλλον", με όρους Dolmance. Δεσμούς με Ισχύ ή Κυριαρχία ή Υποταγή ή Οσφυόκαμψη κλπ. κλπ.

Καταβροχθίζω, αλλά φυσικά δεν χορταίνω, γιατί δεν επανέρχομαι οριστικά στην προτέρα κατάσταση.

Ευτυχώς, κάποτε θα πεθάνουμε.

Πρωταρχικό ρόλο στην υπόμνηση του νόστου της ολικής επαναφοράς παίζει η λίμπιντο, στην κυριολεξία (γαμήσια) και στη μεταφορά της (καριέρα, χόμπι, αντικείμενα, παιδιά, κλπ.). Την διακρίνω ως έννοια από την σεξουαλικότητα (wow! να πώς παράγεται το νόημα, επινόησα μια διαφορά μπροστά στα μάτια σας!) θεωρώντας ως σεξουαλικότητα τη συμπεριφορά και ως λίμπιντο την ορμή.

Οταν γαμώ, και ιδίως όταν γαμώ καλά, επανέρχομαι, πρόσκαιρα εις την προτέρα κατάσταση της συμπαντικής Κυριαρχίας. Ακυρώνονται οι διαφορές και τα νοήματα. Σταματά ο χρόνος, σταματά ο τόπος. Ακυρώνεται η Ταυτότητα. Προσωρινά. Και μετά πάλι από την αρχή.

Ευτυχώς, κάποτε θα πεθάνουμε.

Για να μεγιστοποιήσω την προσομείωση της ολικής επαναφοράς μου, πρέπει να ακυρώνω όλο και σημαντικότερα νοήματα. Πρέπει δλδ. να ακυρώνω όλο και μεγαλύτερες διαφορές. Εξ ου και η σοφή ρήση "τα ετερώνυμα έλκονται". Σοφή, γιατί κρύβει μέσα της την αλήθεια της: έλκονται αυτά που έχουν ονοματιστεί διαφορετικά ("ετερώνυμα"), δλδ. αυτά που τους έχει προσαρτιστεί διαφορετική ταυτότητα. Ηγουν, αν θες να μεγιστοποιήσεις την έλξη, αρκεί να μεγιστοποιήσεις την ετερότητα.

Για να ξανάρθουμε στη στύση μου, η οποία επάγει τη Διαφορά και γεννά το Νόημα, έχω διάφορες επιλογές ως προς το πώς να εξαλείψω αυτή τη διαφορά.

Η πρώτη (και μόνιμη για μερικούς) είναι να τραβήξω μια ξεγυρισμένη μαλακία και από δω παν' κι άλλοι. Ακυρώνω έτσι τη Διαφορά, αφού κλείνομαι στον εαυτό μου και άρα δεν μπορώ να την συλλάβω, παρά μόνο ως εναλλαγή στύσης - χάλασης.

Αν η μαλακία είναι κυριολεκτική, κάτι ωφελούμαι: ολίγα λεπτά νιρβάνας ή έστω "ντάγκλας". Είμαι και πάλι Κυρίαρχος των Πάντων, αφού τα πάντα τα έχω συρρικνώσει στο Εγώ, που συναιρείται με την σειρά του στο καβλί μου.

Αν είναι μεταφορική, το ζόρι είναι λίγο μεγαλύτερο, γιατί οι αισθητήρες μου (μάτια, αυτιά, μύτη, δάχτυλα..) επιμένουν ότι υπάρχουν εκεί έξω και Αλλοι, εμφανώς διαφορετικοί, αλλά το ξερό μου το κεφάλι, μες στη μαλακία που το δέρνει, επιμένει πως υπάρχω μόνον Εγώ και οι άλλοι είναι κομπάρσοι της παράστασης της ζωής μου, προορισμένοι να με αυνανίζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά, οπότε το Νόημα συρρικνούται σε μένα και τις μεταπτώσεις μου, ως διαφορές. Αν μεν καταφύγω σε κάποια σπηλιά, όλα θα πάνε καλά και θα περνάω υπέροχα me, myself and I, βλ. περίπτωση (α), κυριολεκτικής μαλακίας. Αν όμως επιμείνω να παραμείνω στον κόσμο, η δυσπροσαρμοστική συμπεριφορά μου θα με ταλαιπωρήσει και ίσως προσελκύσει, αργά ή γρήγορα, την προσοχή των "ψυ".

Η άλλη επιλογή είναι φυσικά η ισοπέδωση της Διαφοράς που προκύπτει από την στύση μου σε συνδιαλλαγή με τους άλλους και εδώ ερχόμαστε στην παλλακίδα της λίμπιντο, την σεξουαλικότητα. Και την διάκριση vanilla, BDSM και λιμπερτίνων.

Αν διαβάσατε ως εδώ έχετε κουραστεί αρκετά για να πιστέψετε οτιδήποτε πω παρακάτω, οπότε ο στόχος μου επετεύχθη. Μπορώ να είμαι πλέον ευθύς:

Η παρατήρηση του MasterJp για τους διακριτούς, θεσμικούς και προ-αποφασισμένους ρόλους μέσα στο BDSM, σε αντίστιξη με τις όποιες BDSMοειδείς τεχνικές κάβλωσης πιθανώς χρησιμοποιούν οι vanilla είναι νομίζω ουσιώδης. Με τις δικές μου λέξεις, ο MasterJp θα έλεγε:

στο BDSM μεγιστοποιούμε τη Διαφορά​

Ετσι, ο Master είναι Master και ο slave είναι slave, και δεν τίθεται το "θα με σέβεσαι όμως το πρωί;" που τίθεται στους vanilla ό,τι ανασκολοπισμούς και αν κάνουν το προηγούμενο βράδυ.

Και (εδώ θέλει τη βαθιά ανάσα) λαμβάνουμε την μέγιστη απόλαυση με το να την συντρίβουμε τη μεγιστοποιημένη διαφορά! Στιγμιαία. Στην ερωτική πράξη. Αλλά μετά, ξαναγεννάται, αυτόματα.

Μερικοί στο BDSM αποφεύγουν την ερωτική πράξη. Και τώρα ξέρετε γιατί. Μεγιστοποιούν, μεγιστοποιούν, μεγιστοποιούν... Κάποιοι άλλοι "παγώνουν" μετά την ερωτική πράξη. Δε βλέπουν το λόγο γιατί να συνεχιστεί η σχέση. Και τώρα ξέρετε γιατί. Αν δεν επανέλθει η διαφορά, μετά τη συντριβή της, τα πράγματα είναι δύσκολα...

Μας μένουν οι λιμπερτίνοι! (πούντοι; αλλά, τέλος πάντων..) Δεν θα σταθώ στην εξαίρετη αντι-ηθική τους διάσταση, έχει καλυφθεί. Θα σταθώ στον λιμπερτινισμό ως εφαρμοσμένο μηδενισμό (applied nihilism) γιατί έτσι τον προσλαμβάνω.

Οι λιμπερτίνοι, μου είναι ζηλευτοί γιατί μη αναγνωρίζοντας διαφορές, φαίνεται να μπορούν (στη θεωρία τουλάχιστον) να μηδενίζουν τη Διαφορά στα πάντα!

Για να το κάνουν αυτό, αναγκάζονται να "μεγιστοποιούν" ακόμη και τις παραμικρότερες διαφορές για να τις τσακίσουν, και αυτό τους δίνει την δυνατότητα να αντλούν την απόλαυση της εκμηδένισης της διαφοράς από σχεδόν τα πάντα.

Οι λιμπερτίνοι μου μοιάζουν να αντλούν απόλαυση σωματικού επιπέδου ακόμη κι έξω από την σεξουαλικότητα. Κυριολεκτώ άραγε όταν σκέφτομαι ότι ένας λιμπερτίνος με ένα καλό, μοναχικό, χέσιμο μπορεί να εκκρίνει ενδορφίνες που ένας BDSMer να θέλει μισή ώρα κόμπους κι άλλες δυό ώρες άρνησης οργασμού με "τρυπανάκι" στον πισινό για να πετύχει; Ισως! Μπορεί να είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας. Μπορεί να είναι και η δική μου ανικανότητα να ξεπεράσω κάποια όρια (το έχω περιγράψει αναλυτικά στα ΡΕ).

Δεν μπορώ να τους προσάψω ότι βρίσκουν διαφορές εκεί που δεν υπάρχουν και τις συντρίβουν για τη χαρά του μηδενισμού, γιατί σπατάλησα τόσα bytes να εξηγήσω πως διαφορές έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν!

Αλλά δεν μπορώ και να μην κατανοήσω τους ανθρώπους του BDSM που ισχυροποιούν τους πόλους της Διαφοράς, για να ξεσκίζουν μετά τους κώλους της Διαφοράς, με άφατη ευχαρίστηση.

Τέλος, ας μην το κρύψουμε: το στέργος προς την ανέφικτη ολική επαναφορά στην προ-Διαφοράς κατάσταση μπορεί κάλλιστα να εκφράζεται και με την σπουδή προς τον αντίποδά της, την ολική διάλυση. Των Πάντων. Αρα και των Διαφορών.

Ευτυχώς, κάποτε θα πεθάνουμε.

Κι έτσι, τουλάχιστον θα πετύχουμε την ολική διάλυση. Αρα την ολική επαναφορά.

Στο μεταξύ, let's fuck.

 

Dream ... το διάβασα και με ξεκούρασε . Ευχαριστώ για αυτό  

 

Απ' ότι κατάλαβα είναι ίσα-ίσα μια κλίμακα καλύτερο από το κυριολεκτικό αυνανίζεσθαι, τουλάχιστον... ("Ε, όχι και μαλάκας αφού μπορώ να γαμήσω! Προκειμένου να τον παίζω μόνος μου, μου τον παίζει κι αυτή, πιάνω και βυζί, τον βάζω κάποτε κάποτε, ρίχνω μερικά χαστούκια στη χαμούρα να μη κουνιέται πολύ και ζητάει κι όλας, της λέω και κανένα ψιλομούσι για να μασάει, και αν κάτσει κάτι καλύτερο πάμε γι' άλλα -- εννοείται." *)

Ή υπάρχουν κι άλλα επιχειρήματα τα οποία δεν αντελήφθην;


---------
* Φυσικά πρόκειται για παράδειγμα "μέσου γαμιά" (και μερικών "γνωστών" μου) και φυσικά δεν αναφέρεται προσωπικά σε κανέναν εκ του παρόντος forum.

​

 

female, ενδέχεται να το κατάλαβες αντίστροφα.
Αν δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, τότε πάμε για τα ίδια.
Η κατά μόνας μαλακία, εξάλλου, είναι η μοναδική ερωτική επαφή κατά την οποία δύο (τουλάχιστον) άνθρωποι επικοινωνούν αυθεντικά και αγαπιούνται ειλικρινά.
Επιπλέον είναι ο μοναδικός ίσως τρόπος για να έρθουν σε οργασμό οι "θερμές" γυναίκες.
Οι υπόλοιπες δεν έχουν ελπίδα.
Στρέφονται προς τον Έρωτα, επαίσχυντη μορφή αυτοβασανισμού.

ΥΓ Δια τα του Dream: επιφυλάσσομαι να επανέλθω εκτενώς. Μου συμβαίνει κάτι περίεργο: Συμφωνώ με το σύνολο, ενώ διαφωνώ με τα επιμέρους. Και όταν συμφωνώ με το κάθε επιμέρους ξεχωριστά, τότε διαφωνώ με το σύνολο.