Λησμονιά, ή Τρία λεπτά

Η ιστορία που ακολουθεί είναι στο πνεύμα του Κάνε μια ευχή / Για πάντα
Διαβάστε με δική σας ευθύνη.

Λησμονιά, ή Τρία λεπτά​

Nymph in the Orisons
Be all my sins remember'd
Hamlet​

…5 δευτερόλεπτα.

Η τιμωρία του ήταν ταιριαστή. Αυτό που φοβόταν όλη του τη ζωή, αυτό που έτρεμε, αυτό αντιμετώπιζε. Λες και το ήξερε πάντα. Λες και είχε γεννηθεί με αυτή τη γνώση… είχε μεγαλώσει με αυτό το φόβο… και τώρα… τώρα…

Η τελευταία εικόνα που είδαν τα μάτια του, πριν όλα σκοτεινιάσουν, ήταν ο σκύλος του να τον κοιτάει ερωτηματικά.

Την κοίταξε στα μάτια. Ήταν μια γλυκιά Μαγιάτικη βραδιά. Τον κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της να λάμπουν από αγάπη.

«Γονάτισε» της είπε απαλά.

Η κοπέλα γονάτισε χαμογελώντας. Εκείνος έσκυψε και της πέρασε ένα στενό, λεπτό χρυσό περιδέραιο με ένα μικρό λουκετάκι σα στολίδι.

«Αυτός είναι ο λαιμοδέτης σου. Όσο τον φοράς είσαι δικιά μου, είθε αυτό να είναι για πάντα.»

Η κοπέλα έσκυψε και του φίλησε τα πόδια.​

​

…30 δευτερόλεπτα.

Ήθελε να ουρλιάξει μα δεν είχε φωνή. Ήθελε να κλάψει αλλά δεν είχε δάκρυα. Μόνο η Λησμονιά μπορούσε να τον λυτρώσει.

​

Χαμογελούσε σαν χαζός. Στο χέρι του κρατούσε μια ανθοδέσμη. Δίπλα του άκουγε χαρούμενες συζητήσεις, γέλια και φωνές. Κορναρίσματα... Έρχεται! Έρχεται!

Την είδε να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Άγγελος... Θεέ μου, είναι σαν Άγγελος. Με πολύ κόπο συγκρατήθηκε από το να βάλει τα κλάματα σαν παιδάκι.
​

…1 λεπτό

Τα πουλιά είχαν σταματήσει να κελαηδούν. Ο αέρας είχε σταματήσει να φυσάει. Λες και η φύση κρατούσε την ανάσα της. Τα πρώτα αστέρια είχαν αρχίσει να φαίνονται στον ουρανό. Γλυκό ανοιξιάτικο σούρουπο.

​

Γυμνός. Ξαπλωμένος ανάσκελα με το σώμα του να στηρίζεται στους αγκώνες. Την παρακολουθούσε να βγάζει αργά και προκλητικά τα ρούχα της. Εκείνη τον κοίταξε για λίγο χαμογελώντας.

«Αχά, έχουμε ανταπόκριση βλέπω» του είπε παιχνιδιάρικα.

«Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε» είπε γελώντας προσπαθώντας να ανασηκώσει τους ώμους του.

«Να δω τι θα κάνω μ’εσένα... ερωτύλε άντρα» είπε γλυκά. Μετά τον πλησίασε και γονάτισε μπροστά του...

“Heaven… I’m in heaven” τραγουδούσε μέσα του με τα μάτια του κλειστά απολαμβάνοντας με όλες του τις αισθήσεις αυτό που του έκανε η σκλάβα του.​

​

…1.5 λεπτό

Τα μάτια του είχαν γουρλώσει. Δεν ένιωθε το ελαφρό αεράκι που είχε αρχίσει να φυσάει.

Το καμτσίκι έπεσε στην πλάτη της.

«1» είπε με πνιγμένη φωνή η κοπέλα.

Ξανά, και ξανά, και ξανά... και ξανά και ξανά.

«20» του είπε με σπασμένη φωνή.

Εκείνος θαύμασε για λίγο το γλυπτό στην πλάτη και στους γλουτούς της. Μετά πέρασε τη γλώσσα του από όλες τις κοκκινίλες της γευόμενος κάθε στάλα αίμα που είχε σχηματιστεί και στη συνέχεια της άπλωσε κρέμα και άρχισε να την αλείφει τρυφερά μην αφήνοντας ούτε ένα σημείο χωρίς τη φροντίδα του.

Την έβαλε να ξαπλώσει ανάσκελα στο κρεββάτι, έσκυψε ανάμεσα στα πόδια της και άρχισε να τη φιλάει και να τη γλείφει μέχρι που η κοπέλα άρχισε να τραντάζεται.

Ανέβηκε πάνω της και μπήκε μέσα της. Η κοπέλα τον άρπαξε από το κεφάλι και τον φίλησε...

Ένιωθε πλήρης. Ένιωθε ευτυχισμένος. Θυμήθηκε αυτό που έλεγε κάποτε, επηρεασμένος ίσως από την ιστορία του Σόλωνος και του Κροίσου… «Αν είναι να με πάρεις, Θεέ μου, πάρε με τώρα!»​

​

…2 λεπτά.

Εκσπερμάτωσε. Σύμφωνα με το μύθο από το σπέρμα του θα γεννιόταν ένας μανδραγόρας, εκείνο το παράξενο φυτό με τη ρίζα με την ανθρώπινη μορφή και τις μαγικές ιδιότητες. Τον ήξερε τον μύθο, του είχε φανεί διασκεδαστικός.

Ο σκύλος ούρλιαξε θρηνητικά.

…2.5 λεπτά

Είχε φύγει πληγωμένη. Η περηφάνια του δεν του επέτρεψε να κάνει ούτε ένα βήμα. Θα της περάσει είπε μέσα του με σιγουριά.

Η Ύβρις.

Μετά… το τηλεφώνημα μέσα στην άγρια νύχτα.

«Κύριε Μ… μεθυσμένος οδηγός… παραβίασε το κόκκινο… στο ΚΑΤ… κρίσιμη κατάσταση… »

Το πυρετικό ντύσιμο, το τρέξιμο… το νεκροτομείο… η αναγνώριση…

Η Νέμεσις.​

…3 λεπτά.

Το κλαδί έτριξε. Το κρεμασμένο σώμα σταμάτησε να σπαρταράει. Η νύχτα είχε έρθει φέρνοντας μαζί της τη Λησμονιά και μόνο το θρηνητικό ουρλιαχτό του σκυλιού τάραζε τη γαλήνη της…

…και δεν υπήρξε Κάθαρση· μόνο Λησμονιά.

 

στο τελος δακρυσα..

 

Το χει αυτο...να κανει τον αλλον να δακρυζει!

 

Μιλαμε για τον Κυριο Μ. παντα??

 

Ήμασταν που ήμασταν απογιναμε....  

 

Η ασφάλεια έχει ένα μεγάλο αδερφό, το ίδιο γοητευτικό μ' εκείνη αν και δε φαίνεται αμέσως η συγγένεια τους κι είναι πολύ βιαιότερος: το σκοτάδι. Είσαι σπουδαίος ξεναγός.

 

η ενοχικότητα χειραγωγεί αποτελεσματικά. χιλιάδες χρόνια.

 

Έτσι είναι. Έτσι ακριβώς είναι.

Η λύτρωση μπορεί να έρθει μόνο αν αποδεχτείς τον εαυτό σου ή μπορείς ο ίδιος να τον συγχωρέσεις.

 

Συνήθως όμως είμαστε οι πιο σκληροί κριτές του ίδιου μας του εαυτού και έχουμε την ικανότητα να γαντζωνομαστε σε μνήμες και περιστατικά και το ρημάδι το replay κολλάει και δεν σταματάει