Λιγες στιγμες/μια ζωη

Εχουν περασει σχεδον 2 μηνες. Μια ολοκληρη αιωνιοτητα χωρις την Παρουσια Του. Οταν ειμαι τοσο καιρο μακρια Του τα παντα μπερδευονται μεσα στο μυαλο μου. Το κορμι μου και το μυαλο μου Τον αποζητα τοσο πολυ που η στερηση του πονου Του γινεται ενας πολυ πιο αβασταχτος πονος. Ενας πονος που εξαπλωνεται σε ολο το κορμι και το μυαλο και τοτε φτανω να μην νιωθω τιποτα πια. Ειναι σαν ολο μου το ειναι να παραλυει, να μπενει σε μια λανθανουσα κατασταση με την μονη διαφυγη την προσμονη της επομενης συναντησης μας.

Τα διαστηματα μακρια Του αγγιζω τα ακροδαχτυλα μου και βρισκω εκει το Δερμα Του. Κλεινω τα ματια και εξαπλωνεται μεσα μου εκεινη η Ανασα γεματη ικανοποιηση, ηδονη, ευχαριστηση, αγαπη,εκεινη την Ανασα που ενιωσα στο πρωτο μου μαστιγωμα, εκεινη την Ανασα που ορκιστηκα να μην προδωσω ποτε.Τοτε στο πρωτο μου μαστιγωμα που ενιωσα πως τα κορμια ειχαν γινει ενα και αλληλεπιδρουσαν το ενα στο αλλο σαν ενα σωμα, σα μια ψυχη. Επερνε για να δωσω, εδινα για να παρει. Δεν ειχε σημασια πως και γιατι. Εκεινος και εγω σε μια πραξη, την ιδια. Τα λεπτα περνουν και περιμενω σκεφτομενη για αλλη μια φορα Εκεινον και εμενα. Η προσμονη τοσο μεγαλη. Ειμαι εκει ετοιμη οπως μου Ειπε πως Θελει να ειμαι την ωρα που θα Ερθει να με Βρει. Τοσο μεγαλη η χαρα, τοσο μεγαλος ο ιλιγγος. Ναι ξερω τι θα συμβει, οπως το ξερω παντα, δεν χρειαζεται να μου το Πει. Απλα το ξερω. Αν φοβαμαι; Οχι. Θα ειμαι κοντα Του και αυτο μου αρκει για να διωξω απο μεσα μου οποιονδηποτε φοβο. Σιγα σιγα μεσα στις σκεψεις μου με βρισκει εκεινη η γαληνη που εχω γνωριζοντας οτι ειμαι κοντα Του. Τοτε πια καμια σκεψη δεν εχει σημασια, κανενα συναισθημα εκτος απο την υποταγη μου προς Εκεινον, το μονο που εχει βαρυτητα. Οταν ειμαι κοντα Του ολα αποκτουν μια σημασια και μπαινουν στην θεση που ειναι προκαθορισμενα να εχουν. Μακρια Του μερικες φορες με περιτρυγιριζει μια ομιχλη. Μια θολη εικονα τα παντα που πολλες φορες με δυσκολευει να βρω τον δρομο μου προς Εκεινον. Τετοιου ειδους σχεσεις ναι ειναι δυσκολες, τετοιου ειδους σχεσεις που τους χωριζουν 2 χιλιαδες χιλιομετρα....μερικες φορες αβασταχτες. Το μονο που υπαρχει ειναι εκεινη η πιστη, η πιστη στον εαυτο σου τον ιδιο που δεν σου ανηκει, η πιστη πως ολα θα πανε καλα. Η πιστη σε Εκεινον πως ολα θα πανε καλα. Εκεινο το συναισθημα που ερχεται βαθεια απο μεσα σου, εκεινο το ναι. Το ναι της υποταγης, ναι θα τα καταφερω, ναι εχω την δυναμη που Εκεινος Περιμενει απο εμενα. Ναι θα μπορεσω να Τον ακολουθησω. Καποτε δεν θα χρειαστει να νιωσω παλι τον πονο του αποχωρισμου. Και τοτε μεσα σε εκεινη την πιστη βρισκω εκεινο το αορατο σκοινι που με ενωνει μαζι Του. Εκεινο το σκοινι που με τραβαει,με κραταει παντα κοντα Του. Εκεινο το σκοινι που με κανει να νιωθω, να ξερω παντα τι θα συμβει. Και τοτε ανασυγκροτω ολες μου τις δυναμεις για να σηκωθω και να ακολουθησω. Να νιωσω, να δωθω σε Εκεινον.

Εφτασε Τον βλεπω. Μου Πιανει τα μαλλια, με Φιλαει στο στομα και μου Επιτρεπει να Τον παρω αγγαλια. Βαζει το Χερι Του μεσα απο το φορεμα μου και Ελεγχει αν ειμαι ετσι οπως μου Ζητησε να ειμαι. Φυσικα Κυριε μου, τι αλλο αληθεια; Στον πολυσυχναστο σταθμο μια και οχι τοσο πολυσυχναστη γωνια, Ηθελε να με Παρει εκει, Ηθελε να Συνεχισει να Ελεγχει αν ειμαι ετσι οπως μου Ειπε να ειμαι. Φυσικα Κυριε μου, τι αλλο αληθεια; Φτανουμε επιτελους και ειμαστε μονοι, ξαπλωμενη στο πατωμα απελευθερωμενη πια απο ολες μου τις σκεψεις, ακομα και απο τον ιδιο μου τον εαυτο τον οποιο εδωσα σε Εκεινον περιμενω, ξερω τι θα συμβει, ομως δεν υπαρχει ιχνος φοβου πια, δεν υπαρχει ιχνος σκεψης, μονο η Ανασα Του. Ποσο καιρο ειχα να την ακουσω αληθεια; Αιωνες μου φαινεται πως περασαν απο την τελευταια φορα.Ποσο λατρευω αυτο το μαστιγιο; Το ακουω να κουνιεται στον αερα και ανατριχιαζω ολοκληρη, το νιωθω πανω μου και αφηνομαι. Σε παρακαλω Κυριε μου μην Σταματησεις. Σε παρακαλω Κυριε μου, Διωξε καθε ιχνος σκεψης μου, καθε ιχνος αντιστασης, εγωισμου, καθε ιχνος υπαρξης μοναδικης. Δεν ανηκω σε εμενα, δεν αντεχω να νιωθω πως μου ανηκω, Σε παρακαλω μην Σταματησεις. Νιωθω την καυτρα του τσιγαρου να πλησιαζει, νιωθω την ζεστασια του τσιγαρου να πλησιαζει και ανατριχιαζω, εκεινη η αγρια χαρα Του, εκεινη η αγρια ηδονη Του, την νιωθω σε καθε κυταρο της υπαρξης μου. Δεν υπαρχει πονος, δεν υπαρχουν ορια, δεν υπαρχουν λεξεις ασφαλειας, μονο εκεινη η αγρια χαρα Του, η ηδονη Του, η ανασα Του. Σε παρακαλω Κυριε μου μην Σταματησεις, οχι για εμενα, δεν με ενδειαφερει, δεν ποναω, το μονο που υπαρχει ειναι η ηδονη Σου. Ακολουθουν και αλλα πολλα, δεν ξερω ποσα, σε καθε σβησιμο ακουω τα λογια Του. Ακουω για το ανεξιτηλο σημαδι μου, ακουω πως αυτη ειναι απλα η προετοιμασια μου. Εκεινο το σημαδι που ποτε δεν θα φυγει πια απο πανω μου, εκεινο το σημαδι που θα δειχνει τι ειμαι χωρις να μπορω να κρυφτω πια. Και γιατι να κρυφτω αληθεια; Δεν μου ανηκω,δεν αντεχω να νιωθω πως μου ανηκω. Ακουω τα Λογια Του και την Ανασα Του και μου φτανει. Ολα τα αλλα....δεν εχουν σημασια.Νιωθω απλα την ηρεμια της παραδοσης. Σε παρακαλω Κυριε μου μην σταματησεις. Οι βελονες διαπερνουν σιγα σιγα την σαρκα μου. Τις νιωθω πως μπενουν και ανοιγουν το δερμα μου. Νιωθω το Χερι Του να περναει πανω απο σωμα μου. Συνεχιζουν κι αλλες. Καποιες πιο βαθεια, δεν εχει σημασια. Η ηρεμια της παραδοσης γυρναει.

Πως μπορει να λατρευεις εναν ανθρωπο τοσο που οτιδηποτε ερχεται απο Εκεινον να ειναι Θεου δωρο; Πως μπορει να λατρευεις ολα τα σημεια του κορμιου Του τοσο που να ελπιζεις να σου επιτραπει να τα γευτεις τα παντα; Πως μπορει να λατρευεις εναν ανθρωπο τοσο που να θελεις να Του δωσεις τα παντα και ακομα περισσοτερα αν γινεται; Εχουμε βγει εξω, προχωραμε στην πολη και Του δειχνω τα παντα. Του αρεσει να Του μιλαω, μου αρεσει να Ειναι Ικανοποιημενος. Του δειχνω καθε γωνια που περναω καθημερινα οταν Εκεινος δεν Ειναι εκει. Δεν ειναι δικια μου η ζωη δεν μπορω να την κραταω για μενα. Επισκεφτηκαμε τον χωρο μιας φιλης. Πολλα δωματια πολλα παιχνιδια.... Τριγυριζουμε μεσα στον χωρο στα δωματια και σε καθε δωματιο σταματαμε για λιγο. Κοιταει τα πραγματα, μερικα που Του Αρεσουν τα Διαλεγει και τα Δοκιμαζει πανω μου, μου Εξηγει το καθενα και τι μπορει να κανει κανεις με αυτο. Μου Μαθαινει πραγματα που Θελει να ξερω. Φτανουμε στο κελαρι σε ενα μεγαλο κλουβι.... Ενα ξυλινο κρεβατι στο οποιο ξαπλωνω, Βγενει εξω και Κλεινει την σιδερενια πορτα, το αδειο κρυο κελαρι, το ξυλινο σκληρο κρεβατι, η σιδερενια πορτα που κλεινει, δεν υπαρχει φοβος. Νιωθω απλα ηρεμη. Αν και δεν ειμαι δεμενη δεν κανω καμια κινηση να κουνηθω, ξερω πως θα Γυρισει να με παρει. Γυρναει γρηγορα κοντα μου. Βγενουμε, πηγενουμε με την φιλη για φαγητο, ηρεμουμε. Απολαμβανει απλα και μονο να Βλεπει τους κανονικους ρυθμους της ζωης που ζω οταν δεν ειμαι κοντα Του. Απλα Εχει Κατσει αναπαυτικα στην πολυθρονα του μαγαζιου που ειμαστε και με Παρατηρει. Απολαμβανει να Βλεπει τις αντιδρασεις μου, τον τροπο που μιλαω με αλλους, τα παντα. Ζηταω αδεια να αναψω ενα τσιγαρο, την ωρα που παω να το σβησω μου Κραταει το χερι, οχι στο σταχτοδοχειο, το Περνει μου Κατεβαζει λιγο το φορεμα και το Σβηνει....η ηρεμια της παραδοσης γυρναει και παλι.
Γυρναμε πισω Εκεινος Περπαταει και εγω πηγενω ημιγημνη στα 4 διπλα Του. Τι σημασια εχει αν ισως βγει καποιος απο καποια πορτα σε εκεινους τους ατελειωτους διαδρομους; Ειμαι διπλα Του, κοντα στα ποδια Του, η ηρεμια της παραδοσης.

Ο χρονος περασε σε λιγες ωρες θα Φυγει παλι. Πως μπορεις να ζησεις μια ολοκληρη ζωη σε τοσο λιγο χρονο; Πως μπορει να μην μπορεις να χορτασεις; Πως μπορει να μην κουραζεσαι ποτε; Ειμαι ξαπλωμενη στο κρεβατι διπλα Του. Ο Ερωτας Του το ιδιο εντονος, το ιδιο ομορφος με τον πονο Του, την ηδονη Του. Με Χαιδευει, μου Μιλαει, Ξερει ποσο αναγκη το εχω και μου Χαριζει την τρυφεροτητα Του. Νιωθω το Αγγιγμα Του στο κορμι μου και χαλαρωνω. Νιωθω τον Ερωτα Του. Νιωθω την Αγαπη Του. Μου Μιλαει τοση ωρα. Μου Μιλαει και μου Λεει πραγματα που Θελει να ξερω. Κλαιω στην Αγγαλια Του. "Οχι μην κλαις. Σε εχω Συγχωρησει εδω και καιρο" ...Τα Χερια Του Περνανε απο το κορμι μου, μου Επιτρεπει να περασω τα χερια μου απο το το Δικο Του. Τοσο διαφορετικη η στιγμη και τοσο ιδια. Ειναι ο Αφεντης μου, ειμαι η σκλαβα Του. Νιωθω τον Ερωτα Του και κλαιω. Νιωθω τον Ερωτα Του και παραδινομαι. Το χαδι Του....
Το μαστιγιο πεφτει παλι πανω μου, πιο αγρια απο ποτε. Η ανασα Του ακουγεται, πιο Αγρια απο ποτε. Ποσο αναγκη τον εχω αυτον τον πονο; Ποσο αναγκη εχω την Τιμωρια Του; Συνεχιζει, ο πονος ειναι αβασταχτος, ομως πιο αβασταχτο θα ηταν να Σταματησει. Το μαστιγιο συνεχιζει να πεφτει στην πλατη μου, νιωθω τα κοκινα σημαδια ηδη που εχουν σχηματιστει μεσα σε λιγα λεπτα και Συνεχιζει. Σε παρακαλω Κυριε μου μην Σταματησεις, δεν εχει σημασια που φωναζω. Εχω μαθει πολλα για την ηδονη του πονου κοντα Του. Αυτο ομως ειναι διαφορετικο. Οταν ο πονος πια φτανει εκει που το κορμι αρνειται να νιωσει αλλο, εκει που η μονη θεληση να συνεχισεις ειναι η υποταγη σου, ειναι η γνωση πως δεν ανηκεις στον εαυτο σου. Η μονη θεληση να συνεχισεις ειναι η γνωση πως κοντα Του ολα θα πανε καλα. Η εμπιστοσυνη. Τοσο διαφορετικος ο πονος αυτος, τοσο τελεια η ηρεμια της παραδοσης.

Ηρθε η ωρα να Φυγει. Τον κοιταζω. Και εγω μενω εδω, με τα σημαδια μου που ξερω πως δεν θα εχουν φυγει μεχρι την επομενη συναντηση μας. Ποτε η συναντηση μας δεν θα αργησει παλι τοσο πολυ. Ξερω πως σε λιγες εβδομαδες θα Τον ξαναδω, ομως ο πονος του αποχωρισμου ειναι εκει. Πιο μεγαλος απο ποτε, καθε φορα γινεται χειροτερος, καθε φορα γινεται πιο αβασταχτος. Οχι δεν ξεχνω για να δει κανεις το ονειρο πρεπει να ζησει τον εφιαλτη. Πολλους εφιαλτες Ζ/ζησαμε Εκεινος και εγω τον τελευταιο καιρο. Ομως ολοι οι εφιαλτες οδηγουν καποτε στο ονειρο, μερικες φορες αργουν περισσοτερο, αλλες φορες τελειωνουν νωρις. Η ηρεμια της παραδοσης, η γνωση πως δεν ανηκεις στον εαυτο σου ειναι το μονο που σε κανει να αντεχεις. Οχι δεν σε πιεζει κανεις. Οχι δεν με πιεζει Εκεινος. Το κλουβι μου χρυσο και ολες οι πορτες ανοιχτες. Πορτες που δεν μπορω να χρησιμοποιησω, οχι απο την γνωση της καταπιεσης. Περισσοτερο απο την γνωση της ιδιοκτησιας. Ειμαι η σκλαβα Του. Αυτο, τιποτα αλλο. Ενα δωρο που εδωσες δεν μπορεις να το παρεις πισω και δεν περιμενεις τιποτα για ανταλαγμα. Η πιστη πως Εκεινος Ξερει και Θελει να ειμαι η δικια Του ιδιοκτησια. Το αορατο σκοινι επιστρεφει. Πιο κοντο απο ποτε.

 

Υπέροχο. Όμορφο. Η ομορφιά Σας. Να είστε πάντα καλά.

 

Συκλονιστικο Εlvira..καλη συνεχεια στο ταξειδι Σ/σας...

 

  διάβασα ψυχούλα σ'αυτό το πόστ!!

Μια ψυχούλα γεμάτη συναίσθημα, αγάπη , πάθος, παράδοση! Μια ψυχούλα που αποζητά, που προσφέρει, που ξέρει να πονά , να υπομένει...

Μια ψυχούλα ...Χαρά στον Αφέντη της!!

Να σαι καλά Εlviraki... 

 

Απάντηση: Λιγες στιγμες/μια ζωη

αν και ο Κυριος σου Ειναι Σκληρος, ειναι υπεροχο αυτο το συναισθημα που εχεις......
και καταφερες να Μ/μας το εκφρασεις με τις πιο καταλληλες λεξεις!!!
εχω ζησει κ εγω σχεση με αποσταση, και ξερω καλα πως νιωθεις μακρια Του.....
αλλα γλυκεια μου, πρεπει να ξερεις, οτι μια σκεψη και ενα μυαλο σε ακολουθει παντα, η παρουσια Του μπορει να μην ειναι εκει, ο πονος Του, η ηδονη Του... αλλα το μυαλο Του ειναι παντα εκει.... μεσα σου, διπλα σου........

 

addictions..

 

Απάντηση: Λιγες στιγμες/μια ζωη

  Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου σας ευχαριστω ολους για τα σχολια σας

η αντικειμενικοτητα και η σκληροτητα ειναι υποκειμενικη γλυκεια μου.... το που βρισκεται τι και αν το ξερω νομιζω πως φαινεται στα λογια μου....
οπως και να εχει ευχαριστω για τις συμβουλες σου.....
Το τι καταφερνω το αφηνω μονο στην κριση Του Κυριου μου

 

Απάντηση: Λιγες στιγμες/μια ζωη

τα ορια υπαρχουν για να ξεπερνιουνται.... Α/αλλοι γεννιουνται με περιορισμενα ορια και Α/αλλοι με πιο διευρυμενα...... Για μενα ο πονος ειναι κατι τρομερο, οσο μου αρεσει, τοσο συχαινομαι....
δεν δεχομαι απο κανεναν αλλο να με πονεσει, εκτος απο Αυτον...... απο κει και περα, Εκεινος ξερει τα ορια μου, οπως και ο Περης τα δικα σου........
Εκεινος, θα σε κανει να νιωσεις τη ηδονη και ξερω ποτε και που θα στη Προσφερει, ποτε απλοχερα, ποτε περιορισμενα και βασανιστικα.....
αγαπητη ελβιρα, εχε υπομονη και επιμονη...........

 

oloi xreiazomaste kapoie sstigmes sti zoi mas...pote hard pote soft.

 

Καταπληκτικό!
Έχω ελάχιστη πείρα και αυτό μου ακούγεται Αληθινό, Ζεστό και Τρυφερό