Λογοθεραπεία

Απάντηση: Λογοθεραπεία

Θα είχε ενδιαφέρον η ίδια εμπειρία να είχε μεταφερθέί στο χαρτί με κύριο πρόσωπο αφήγησης όμως την κοπέλα (με τη χρήση, ωστόσο, εξίσου δυνατής "πένας"), πόσο διαφορετική θα ακουγόταν η ιστορία...

 

Εμένα πάντως για ψιλο-βιασμός μου φάνηκε.

 

Re: Απάντηση: Λογοθεραπεία

Συμφωνώ μαζί σου. Μακάρι να γινόταν. Γιατί άραγε νιώθω μια συμπάθεια για την Μαριάννα? Νομίζω και οι υπόλοιποι το ίδιο αισθάνονται. Κάνω λάθος?

 

τελικα εχει τρομερο ενδιαφερον πώς το ιδιο κειμενο, προκαλει διαφορετικες αντιδρασεις στον καθε ενα απο εμας..
Αυτη ομως ειναι κι η μαγεια του..


Επισης πραγματι θα ειχε πολυ μεγαλο ενδιαφερον, να μπορουσε εκεινη να μας πει την ιδια ιστορια απο τη δικη της οπτικη, - αν δεν την εχει ξεχασει, η δεν τον κατεταξε στην συμπαθη κατα τ αλλα συνωμοταξια των "αλλος ενας μαλακας στη ζωη μου" και πηγε (νομισε πως πηγε).. παρακατω, τακτοποιωντας κατ αυτον τον τροπο αυτο που δεν καταλαβε γιατι εγινε, πως εγινε και αφου εγινε , γιατι την παρατησε στα κρυα του λουτρου..

Μεγαλη λεξη η κακοποιηση κι ο βιασμος που καποιος ανεφερε παραπανω.,. σιγα δηλ.. παιχνιδακια μεταξυ ενηλικων θα τα ελεγα εγω , αλλα στην προκειμενη, οι ενηλικες που εμπλεκονται σ αυτη την ιστορια δεν ειχαν τον ιδιο βαθμο ωριμοτητας, ή αν θελετε, δεν συμβαδιζαν τη συγκεκριμμενη στιγμη της γνωριμιας τους.. Στη δυση ο ενας στην ανατολη ο αλλος..κοινα στοιχεια ¨ενωσης¨μια καποια θεατρικη κουλτουρα που ομως αλλα πραγματα προσφερε στον εναν κι αλλα στον αλλον.. γυρω - γυρω ολοι κι ο Στρινμπεργκ στη μεση..

Χαινριχ, κι εγω την ιδια γνωμη εχω μ εσενα για τη Δεσποινιδα Τζουλια..βεβαια αβανταδορικος ρολος, ομως ειναι για μενα παντα μια προσωπικοτητα τοσο απωθητικη που στο τελος μπορω να σου πω πως την λυπαμαι..

 

ο DreamMaster πιστεύεται ότι σωστά προσέγγισε την κοπέλα? αν ήμασταν εμείς στην θέση της όταν πρωτοψαχνόμασταν - όχι πως δεν ψαχνόμαστε ακόμα - πως θα αντιδράσουμε? τι θα κερδίζαμε? θα καταλαβαίναμε τι θέλει να μας πει ο άλλος? ο διάλογος? η συζήτηση? τα γιατι τα πως? Θα θελα να πιστεύω ότι έχει συνέχεια η ιστορία και μάλιστα με καλό τέλος. Ίσως όχι με το να είναι μαζί στο μέλλον -άλλωστε μην ξεχνάμε ότι είχε άλλη σχέση τότε- αλλά με την "αναβάθμιση" και των δύο.

 

Νομίζω ότι η νεάνις έφαγε την καρπαζιά που είχε (δικαιότατα) στόχο της τον Στρίνμπεργκ. Δυστυχώς, έλειπε η Τζούλια. Εδώ εστιάζονται ίσως οι ενοχές: αν ο Dream ήταν επιμελέστερος, εκείνο το βράδι, κάπου θα βρισκόταν και η αποφράς Ιουλία.

 

Και εγώ συμπαθω τη Μαριάννα. Αλήθεια δεν έμαθες τι απέγινε τελικά;

 

Ας κάνω ένα σωστό σχολιασμό στη προσωπική ιστορία του Dream.
Η ιστορία για μένα έχει σχέση με το BDSM όπως τουλάχιστον εγώ το έχω νιώσει πως είναι.
Τι του λείπει; Η συναίνεση.
Ένα μάθημα για το πως εκφράζεται αυτή η δόλια επιθυμία που πηγάζει από το μέσα μας, παρθένα, αμόλυντη από τα φτιασιδώματα.. Σκληρό το μάθημα στην προκειμένη για μια κοπέλα που επιτίθεται για να αμυνθεί.
Είχε την ατυχία να πατάει συνεχώς τα κόκκινα κουμπάκια σου Dream και αυτό αν μην τι άλλο είναι εξιταριστικό.
Θα απογοητευτώ αν μου αποκαλύψεις ότι δεν υπήρχε συνέχεια σε όλο αυτό. Σου έδωσε αρκετά ερεθίσματα για να προχωρήσεις.

Αστάρτη

Υ.Γ. Τα και μπήκαν εκ των υστέρων;

 

Σας ευχαριστώ, όλους, για τα σχόλιά σας.

Θα παρατηρήσατε ότι δεν πρότεινα στίχους soundtrack αυτή τη φορά. Ταλαντευόμουν ανάμεσα στο "tu veux ou tu veux pas" του Δάκη και το "Θέλεις ή δε θέλεις" του Saki. Επειδή, κάθε εποχή έχει το Ρουβά που της αξίζει.

Χαίρομαι που η Μαριάνα σας έγινε συμπαθής, δεν επεδίωκα κάτι το αντίθετο. Αποποιήθηκα την εκδίκηση μικρός, πράγμα που μου επέτρεψε να αποποιηθώ, πολλά χρόνια αργότερα, και τη δικαίωση.

Δεν επιθυμώ να μιλήσω για το τί έγινε με την Μαριάνα το αμέσως επόμενο διάστημα, γιατί καθώς προείπα ο διάολος είναι σαρανταποδαρούσος.

Οπως πάντως έμαθα από τηλεφώνου προ μηνός, χαίρει άκρας υγείας (τουλάχιστον σωματικής), ζει πλέον στην ελληνική επαρχία με σύζυγο και εξάχρονο γιο (άρα πήρε το κομμάτι της "μοναξιάς μαζί" που δικαιούταν) και επιθυμεί όταν γεράσει (δλδ. πιστεύει ότι είναι ακόμα νέα, γι αυτό κι ο συνειρμός με το Ντόριαν Γκρέι) να έρθει να ζήσει μόνη στην Αθήνα και να συναντιόμαστε, μόνο για μεγάλους περιπάτους και κουβέντες (πράγμα που θεώρησε φιλοφρόνηση και όχι προσβολή, αν και λέει πολλά για τις σεξουαλικές μου επιδόσεις - αλλά ας το παραβλέψουμε: με αυτήν τη συνήθεια την πρωτογνώρισα, να με προσβάλει θεωρώντας πως με κολακεύει. Προσφυώς οι Χάινριχ και Dolmance "αναγνώρισαν" σε αυτή τη συνήθειά της την Τζούλια του Στρίνμπεργκ, όταν κάνει την ύψιστη τιμή στον υπηρέτη της να του ζητήσει να την γαμήσει(!) και κατάλαβαν απολύτως την τελευταία πρόταση του κειμένου μου).

Στα επί μέρους:

magda37,

Δεν ξέρω πώς θα ήταν γραμμένη η ιστορία από τη μεριά της. Μόνον ο Μεγάλος Μάγιστρος από το Μπρνο θα μπορούσε να την γράψει με αμφίπλευρη ακρίβεια, και δεν θα το τολμήσω γιατί η ιεροσυλία (απέναντί του) έχει και τα όρια της, αν δεν είσαι λιμπερτίνος. Τα γεγονότα τα ανέφερα, ας δοκιμάσει κάποια/ος αν θέλει...

Mikra Psemmata,

Η Μαριάνα ήρθε στο νου μου μετά από πρόσφατες κουβέντες με μέλη του φόρουμ για τα "θέλω" και τα "δε θέλω" - και, μολονότι συγκεκριμένο πρόσωπο, συνοψίζει στο νου μου αρκετές Μαριάνες που γνώρισα. Κάποιες κατάλαβαν, κάποιες όχι, και έμειναν με την απορία, να κοιτούν το κάρμα τους, όπως σωστά λέτε.


zinnia,

ζείτε μιαν ευτυχία! Τα "δεν-θέλω", αν οριστούν με σαφήνεια, μας κερδίζουν ζωή που θα χαραμιζόταν. Τα "θέλω", αντίθετα, αν οριστούν με σκληρή σαφήνεια, μας περιορίζουν τη ζωή που θα ζούσαμε.

al nair και Αστάρτη,

συμφωνώ και με τις δυό σας, μιας που δεν διαφωνείτε!

Εχει δίκιο η Αστάρτη, γιατί όντως το σεξ έπεται. Είναι η "διασκέδαση" της ιδέας ότι, στιγμιαία, δεν υπάρχει μοναξιά.

Εχει δίκιο όμως και η al nair, αν η Μαριάνα μου έλεγε:

"είναι μια βαθιά ανάγκη μου να είμαι ποθητή, δεν έχω άλλον τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο παρά να βλέπω στα μάτια -όσων εγώ επιλέγω, οι άλλοι να μην τολμούν- τον ερωτικό πόθο. Δεν υπάρχω χωρίς αυτό, αν μου το ακυρώσεις αυτό, δεν έχει μείνει τίποτα από μένα. Ετσι εκπαιδεύτηκα 30 τόσα χρόνια, αυτή είναι η μικρή κυριαρχία που μου απόμεινε σε έναν κόσμο που μου επιτίθεται από παντού και όπου θα είμαι μόνη μου ώσπου να πεθάνω, χωρίς να καταλαβαίνω ότι η ίδια μου η συμπεριφορά το κάνει αυτό αυτοεκπληρούμενη προφητεία"

οπωσδήποτε θα ήμουν γονατιστός, όχι πάνω στο τραπέζι αλλά δίπλα σε αυτό, με έναν οξύ πόνο στο στομάχι. Οι αλήθειες, εκκρίνουν γαστρικά υγρά, αν μη τι άλλο.

Αλλά, λέγοντας αυτό, θα γινόταν προδήλως ευάλωτη, θα ήταν πραγματικά γυμνή, και θα έπρεπε να ρισκάρει την πιθανότητα να μην την αγκαλιάσω για να κάνουμε φρενήρη έρωτα, (μπροστά στην Αποκάλυψη της πραγματικής της δύναμης να είναι δημοσίως αδύναμη) αλλά να γυρίσω την πλάτη και να φύγω, απορρίπτοντας την αδυναμία της. Δεν το έκανε, δεν πήρε αυτό το ρίσκο, και προτίμησε να μου "προτείνει" να κάνουμε σεξ ενώ εκείνη θα φορούσε ακόμη την πανοπλία της, και μάλιστα με τρόπο που απλώς θα την ενίσχυε, με το δικό μου παθιασμένο βλέμμα, στους αρμούς.

Ε, κάπου εκεί, πήρε ανάποδες το παράξενο όργανό μου, female, βγήκε από μέσα μου ο Τζώνυ, όπως σοφά εικονογράφησε ο Fanshaw!

Λοιπόν zeygari,

λέτε πως θα βοηθούσε αυτός ή κάποιος άλλος διάλογος; Ισως. Διευκρίνισα στο κείμενο πως ήμουν τότε 28 (και ολίγον σαλεμένος) και οι αναλυτικές - πόσο μάλλον οι εκφραστικές - μου ικανότητες ήταν περιορισμένες. Δεν είχα την πολυτέλεια της παρατήρησης, έπρεπε να μάθω τον κόσμο με αλληλεπίδραση. "Μιλούσα" με τα χέρια. Ομως στα χρόνια που ακολούθησαν, ιδίως στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου (άτιμη στύση με την πτωτική πορεία σου , ασχολήθηκα πολύ με την "συζήτηση" και τον "διάλογο". Δεν είδα πολύ φως. Δύσκολο να αντιπαλέψεις, με τις λέξεις, τόσα χρόνια "ντρεσαρίσματος" από τον πολιτισμό. Μικρές νίκες, τοπικές, μόνο. Συνδυασμός διαλόγου και έργων. Πρώτα οι πράξεις, μετά οι εξηγήσεις. Μπορεί οι λέξεις να είναι σπίθα, αλλά αν δεν ρίχνει καύσιμο η άλλη, φοβούμενη μήπως καεί...

Τέλος, SinnerMan,

ο "βιασμός" είναι ένα πολύ δύσκολο έγκλημα.. όλοι οι νομοθέτες προσπαθούν να το προσδιορίσουν σωστά... αν είστε του χώρου θεσμοθέτησης (ή εφαρμογής!) του νόμου θα σας πρότεινα να μου προσάψετε "έργω εξύβριση".

Βέβαια, δυσκολεύομαι να φανταστώ ένα σεξ χωρίς καθόλου βία. Αν έχετε κάποιον τρόπο υπόψη σας, να έρθετε να μου τον δείξετε (αν δεν έχει βία, εικάζω ότι δεν θα τσούζει κιόλας, εξ ου και η άνεσή μου...). Ομως, αντιλαμβάνομαι νομίζω τί είναι νομικά και ουσιαστικά ο βιασμός και τον φτύνω κατάμουτρα, επιθυμώ δε την άμεση διαγραφή των βιαστών από το ανδρικό και γενικά ανθρώπινο είδος.

Αν πάντως εσείς ή κάποιος άλλος θεωρεί ότι περιέγραψα βιασμό, να αποσύρω το ποστ.

Dream

ΥΓ. Αστάρτη, τα και, δεν μπήκαν εκ των υστέρων. Το νιώθω όταν κάτι δεν πάει καλά, το νιώθω αλλά δεν ξέρω τί...

 

Μοιάζουμε καλέ μου. Εγώ το αποκαλώ διαίσθηση.
Και φυσικά το ευχαριστώ αξίζει σε σένα με την δική σου ιστορία.

 

Astarty θα έλεγα ότι η λέξη ένστικτο ταιριάζει καλύτερα