Λογοθεραπεία

Υπάρχουν στιγμές που με ταράζεις Εύα , αλλά υπάρχουν στιγμές που είσαι γλύκας ματάρες μου...

 

τελικα σεξ δεν κανατε?
αντε ρε παιδια μας βγαλατε την πιστη..!

 

Πες τα κοκόνα μου. Όλο λάδι λάδι και τηγανίτα τίποτα.
Αμα πια.

 

λολ ναι! χμμμμ.....

 

Ο έρωτας είναι συγγενής πρώτου βαθμού με τη μεταβίβαση και το σεξ είναι το προικοσύμφωνό της. Σ' αγαπώ γιατί βλέπω σ' εσένα μια ευκαιρία να ξαναπαίξω το μικρό μου οικογενειακό ρομάντζο. Εσύ αφανίζεσαι πίσω από τις εικόνες που κατασκευάζω για σένα. Τα αιτήματά σου διαστρεβλώνονται στ' αυτιά μου και ακούγονται σαν αφυπνισμένες επιταγές στις οποίες αυτή τη φορά θα δώσω μιαν άλλη (ή μήπως πάντα την ίδια; ) απάντηση αλλά κατ' ευχήν θα λάβω μια διαφορετική -την επιθυμητή- απόκριση. Οι δε ενέργειές σου νοηματοδοτούνται με βάση το δικό μου παρελθόν, τις δικές μου αναπαραστάσεις. Σημείο κλειδί της ναρκισσιστικής αυτής αγάπης είναι η εμπιστοσύνη, γιατί τι άλλο είναι η εμπιστοσύνη αν όχι η αυτο-διαβεβαίωση ότι δεν θες να μου κάνεις κακό; Αυτό είναι το απόλυτο ταμπού άλλωστε, το όριο των ορίων, το ακατάλυτο ένστικτο της ψυχικής επιβίωσης: οι γονείς μου μπορεί να με άφηναν πεινασμένο, μπορεί να μου έσπαγαν πλευρά, μπορεί να μου έκαιγαν τσιγάρα στο δέρμα αλλά δεν ήθελαν το κακό μου...

Υπάρχει τρόπος ν' αναδυθεί το υποκείμενο αυτόνομα μέσα σε μια διϋποκειμενική σχέση δίχως αυτή η σχέση να λυθεί αυτομάτως;

Ένας τρόπος ίσως είναι η βία. Η ωμή, πρωτόγονη βία ως απολύτως αντικοινωνική ενέργεια.

Κάνουμε έρωτα και νανουρίζομαι μέσα στο ζεστό λίκνο της αγάπης σου για μένα, της μητρικοπατρικής αγάπης που έχω εφεύρει εκ νέου με ηδονικό αμπαλάζ. Τότε με χτυπάς. Απρόκλητα, αναίτια. Όχι, δεν πρόκειται για ζωογονητικά μπατσάκια στον κώλο, ούτε για κάποια τελετουργία με μαστίγια και κνούτους. Μου ρίχνεις μερικές σφαλιάρες στο πρόσωπο δίχως ν' αλλάξεις έκφραση. Φρικάρω, αντιδρώ, κλαίω, σε ρωτάω γιατί. “Γιατί μου αρέσει” λες απλά.

Μήπως είναι κάποια τιμωρία; Όχι δεν είναι τιμωρία, δεν έκανα τίποτα για να το προκαλέσω. Μήπως είναι κάποια μυστήρια τεχνική για επίταση της καύλας (μου); Όχι, δεν είναι, τέτοιες σφαλιάρες δεν καυλώνουν. Είναι επειδή απλώς -απλώς;- σου αρέσει.

Μες τη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει.

Μπορώ να υιοθετήσω την επιθυμία σου, να την οικειοποιηθώ. Δεν έκανα τίποτα κακό, αλλά δρας προληπτικά γιατί μπορεί να κάνω στο μέλλον. Μπορεί μάλιστα και να διαβάζεις το νου μου και να ξέρεις ήδη τα κακά που σχεδίαζα, έτσι σοφά με τιμωρείς πριν υποπέσω στο αμάρτημα. Ή μπορεί να μην είναι θέμα τιμωρίας, αλλά να μου δείχνεις έναν νέο τρόπο απόλαυσης. Δηλαδή τι κακό έχουν οι σφαλιάρες; Τίποτα κακό, ίσα ίσα τώρα που το καλοσκέφτομαι είναι ένας διαφορετικός τρόπος να καυλώνει κανείς, τόσο εξωτικός, τόσο γοητευτικός. ...Ατυχείς δρόμοι, εξαιρετικά ατυχείς.

Μπορώ να σ' αρνηθώ. Όχι, ούτε η μαμά μου ούτε ο μπαμπάς μου δε θα 'καναν ποτέ τέτοιο πράγμα. Μπορεί να ήταν κουτσοί, στραβοί, ανάποδοι, δεν ήταν όμως τρελοί. Ποτέ δε θα μ' έδερναν αναίτια. Έκανα λάθος να πιστεύω ότι είσαι εκλεκτός. Δεν είσαι παρά ένα διεστραμμένο, ένα άρρωστο γουρούνι που τη βρίσκει με το να ταπεινώνει και να πονά τους άλλους. Χάσου από τα μάτια μου, να μη σε ξαναδώ, να σε ξεχάσω για πάντα, να επαναφέρω τον κόσμο πριν από την ύπαρξή σου. Αυτός ο δρόμος είναι εξίσου ατυχής. Με τούτα και με τ' άλλα έχω μάθει να προσπερνάω τους ανθρώπους και να μη βρέχεται ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι, δηλαδή δεν μαθαίνω τίποτα από κανέναν, δηλαδή ήμουν, είμαι και θα παραμείνω για πάντα έγκλειστος στο λευκό κελί του εαυτού μου, τραγικά μόνος μέσα στην άγνοιά μου.

Μπορώ να προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Είναι δυνατόν εσύ, ο τόσο καλός και άξιος, να κάνεις τέτοια πράγματα; Δεν σου αξίζει, πίστεψέ με, μπορείς και πολύ καλύτερα. Ποιος ξέρει καημένο μου παιδί ποιες τραγικές εμπειρίες σε έκαναν να τη βρίσκεις με κάτι τέτοια. Όμως μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ για σένα, θα σε γιατρέψω με την αγάπη, την επιμονή και την υπομονή μου, θα δεις που σε λίγο καιρό θα το 'χεις ξεπεράσει, πίστεψέ με. Αυτός ο δρόμος είναι ανόητος και σαφώς εξοργιστικός. Παίρνει βέβαια μερικά credits γιατί σε σχέση με τους άλλους μπορεί να ανακινήσει μερικά πρόσκαιρα πάθη, όπως την δικαιολογημένη μήνη του “απολωλότα”, με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη πρόκληση μερικών πιπεράτων επεισοδίων, όπως είναι η κλιμάκωση της βίας πριν το διαολόστειλμα.

Μα είναι κι ένα μονοπάτι καθαρό, που πάει ντουγρού στην ανηφόρα τη μεγάλη.

Μπορώ να προσπαθήσω να σε δω. Δεν το κάνεις για μένα. Δεν το κάνεις ούτε για το καλό μου, ούτε το για το κακό μου. Το κάνεις ακριβώς για τον λόγο που είπες: επειδή σου αρέσει. Κι αυτή είναι η ευκαιρία μου να σε δω, να σε αναγνωρίσω ως αυτόνομο πρόσωπο. Το κάνεις επειδή σου αρέσει κι αν όντως ενδιαφέρομαι για σένα δεν έχω δικαίωμα να σε κρίνω, πόσο μάλλον να ταυτιστώ μαζί σου, να σε απορρίψω ή να επιχειρήσω να σε “αναμορφώσω”. Μπορώ να ζήσω μ' αυτό, μπορώ να σ' αντέξω, μπορώ (κυριολεκτικά) να σε υποφέρω, μπορώ να σε περιέξω;

Η βία ως φορέας αλήθειας λοιπόν. Όχι επειδή έχει κάποια ιδιαίτερη αξία αυτή καθ' αυτή, αλλά επειδή επιτρέπει λιγότερες παρερμηνείες. Τα αλλεπάλληλα χάδια σου μου ανοίγουν όχι 3-4 αλλά χίλιους δρόμους παρερμηνειών καθώς είναι κοινωνικά νομιμοποιημένα. Όμως η βία, η αμιγής, προαιώνια βία, η εξορκισμένη βία, μας ανοίγει ένα μικρό παράθυρο προς την καθαρή επικοινωνία. Ίσως, λέω ίσως, μετά από τις σφαλιάρες να μπορώ να νιώσω και τα χάδια σου διαφορετικά, να βιώσω πόσο δικά σου είναι κι αυτά, συνεπώς πόσο εξαιρετικώς δια-προσωπικά απευθύνονται.

Εδώ προκύπτει και μια πολύ ευδιάκριτη διαφοροποίηση μεταξύ βίας και κακοποίησης. Η κακοποίηση προσφέρει “αιτία” για αμφότερους, προϋποθέτει την έννοια της παράβασης που πρέπει να αποκατασταθεί. Έτσι, εκκολάπτει την καλλιέργεια πλούσιου φαντασιωσικού υπόβαθρου για τη σχέση. Με αυτό το σκεπτικό, κακοποιητική είναι και η εφαρμογή σωματικών τιμωριών μεταξύ ενηλίκων καθώς υποθάλπει τις φαντασιώσεις, καμουφλάροντάς τες μάλιστα με ένα ψευτοάλλοθι “καύλας”.

Στο σημείο αυτό τίθεται και το ζήτημα της ασυμμετρίας που σχετίζεται με το θέμα της εξουσίας. Ο ασκών βία μοιάζει με τον Γκρενούιγ του Ζίσκιντ: καθώς στερείται ο ίδιος φυσικής οσμής δεν είναι καθρέφτης αλλά άδειος – a hollow man, μια νόβα. Η αλήθεια του συνοψίζεται στην αδιαμεσολάβητη πράξη του (το χαστούκι, τον φόνο) που επιχειρεί να κατασκευάσει το αντίθετο του Φρανκενστάιν: όχι μιαν άλλη πράξη / ύλη αλλά μιαν οσμή / απόκριση. Συλλέγει αλήθειες με την επίδα ότι θα μπορέσει να φτιάξει Την αλήθεια – μια οικειοποιημένη αλήθεια που θα μπορέσει να αρθρωθεί, άρα να ισχύσει ως τέτοια. Μ’ αυτήν την οπτική θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αφέντης γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει, ενώ ο σκλάβος δεν γνωρίζει ό,τι γνωρίζει. Μέσω της ιερής τους συνένωσης, θα μπορέσουν να πλαγιοκοπήσουν την αλήθεια, δηλαδή να διανοηθούν εαυτούς ως πλήρεις άρα και να τους φανταστούν ως ελεύθερους.

Γενικεύοντας θα μπορούσαμε να πούμε “πες μου τον σαδισμό/μαζοχισμό σου να σου πω ποιος είσαι”. Είσαι το καθηλωμένο παιδί που επιζητά απτές αποδείξεις για το πόσο “κατάλληλος” γονιός μπορεί να είναι ο ερωτικός του σύντροφος ή είσαι ο ενήλικος που αγωνιά να υπάρξει ως αυτονομημένο υποκείμενο ενώπιον του άλλου;

Ασφαλώς όμως, δε νομίζω να υπάρχει βασιλική οδός για την ανάδυση του υποκειμένου σε μια διαπροσωπική σχέση. Η έκφραση της επιθετικότητας είναι ένας δρόμος επιλογής, καθώς άλλωστε αφορά σε δομικά στοιχεία του ψυχισμού. Εδώ όμως καραδοκεί το δύσκολο ερώτημα: ποιοι άλλοι δρόμοι υπάρχουν;

Οφείλουμε να είμαστε καινούριοι, οφείλουμε να μην είμαστε ανυπεράσπιστες ή πονηρές επιφάνειες προβολών. Οφείλουμε ν' αντιστεκόμαστε λυσσαλέα στην φαντασιωσική μας πρόσληψη από τον άλλον, οφείλουμε δηλαδή να βιώνουμε εαυτόν μέσα σε διαρκείς εξεγερσιακές διαδικασίες. Οφείλουμε να απαρνηθούμε κάθε εμπιστοσύνη, κάθε συναίνεση, κάθε ασφάλεια, κάθε λογική. Οφείλουμε να ξαναγεννηθούμε εγκληματικά αθώοι, μα κι αθώα εγκληματικοί. Να είσαι ο οικείος μου ξένος, να είσαι ο ξένος μου οικείος. Απλώς -απλώς το λες;- να είμαστε αδιανόητοι.

 

Απάντηση: Λογοθεραπεία

Δεν ήμουν τυχαία περαστική από το νήμα, ήθελα να δω κάτι περι αμφιπερατής μεμβράνης της ψυχής που θυμόμουν ότι υπήρχε εδώ. Το βρήκα, κοίταξα και το υπόλοιπο κείμενο, με την απόσταση των τριών χρόνων και των πολλών πραγμάτων που μεσολάβησαν.

Μένω σ αυτά:

και

Εγώ είδα διαψευσμένη απόλαυση, που έχω την εντύπωση ότι οδηγεί στην κακομεταχείριση και όχι στον βιασμό.
Στον βιασμό θα μπορούσε να οδηγήσει η διαψευσμένη συναίνεση, η οποία δεν έπαιζε εδώ.

Την προσδοκία απόλαυσης διέψευσε η κοπελίτσα που πήρε το χαστούκι, δεν απέσυρε συναίνεση.
Οϋτε καν όταν αγριοφώναζε απέσυρε συναίνεση, να ελέγξει μία κατάσταση που της ήταν δυσάρεστη και αλλόκοτη προσπαθούσε.

Μόνο σε μετα-βιώματα μπορεί να ανιχνεύεται η συναίνεση ή μη. Τουλάχιστον γι αυτούς που "το" ζούνε.

Ομολογώ ότι μου είχε διαφύγει, καθώς προςπαθούσα να ανταποκριθώ στον γενικότερο προβληματισμό περί του αν είναι ή δεν είναι BDSM. Μα πώς θα μπορούσε να είναι BDSM αφού ούτε ο ένας ούτε η άλλη ούτε και οι δύο μαζί δεν έκαναν BDSM;

Όμως, πώς καταφέρατε να ανοιχτείτε σε τέτοιο βάθος και με τέτοια ένταση;

 

Το αρχικό κείμενο της "Λογοθεραπείας" το κατάλαβα (με όλη τη σημασία της λέξεως) μόλις προχθές. Όταν έφευγα από ένα ερωτικό ραντεβού, και εντελώς αυθόρμητα, καθώς καληνυχτούσα τον άντρα με τον οποίο μόλις είχαμε κάνει έρωτα, τον ευχαρίστησα. Δεν συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή γιατί ακριβώς τον ευχαριστώ, μου φάνηκε απόλυτα φυσιολογικό, και δεν έχω ιδέα πώς το πήρε εκείνος. Μόνο αργότερα, καθώς έγραφα το καθημερινό report που στέλνω στον Κύριό μου, ξεδιάλυνα ακριβώς γιατί το είχα κάνει: τον είχα ευχαριστήσει επειδή μοιράστηκε τον χρόνο του και το κορμί του μαζί μου. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι δεν θυμήθηκα καν αυτό το νήμα, όταν το έκανα. Λολ.

Δεν ένιωσα περήφανη, για τη διαφορά που με χωρίζει πλέον από την D του 2007. Εξάλλου, θα δίσταζα πολύ να πιστωθώ μία διαδρομή στην οποία εγώ ήμουν / είμαι ο συνεπιβάτης. Ένιωσα ανθρώπινη όμως. Και αυτό, θα το χαρώ, για όσο κρατήσει.

 

Απάντηση: Λογοθεραπεία

Τί πίνετε βρε κορίτσια... να πιώ και εγώ...
 

 

Απάντηση: Λογοθεραπεία

@elfcat

Παρακαλώ σεβαστείτε την προτροπή του ράστα βάρδου: "Legalize it, don't critisize it"!

Αλλά θα επανέλθω για τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφτηκαν

Dream

 

Απάντηση: Λογοθεραπεία

Τη μεμβρανη τη ξερω. Το "αμφιπερατης" τι ειναι βρε Αλικη μου? Αν δε σου κανει κοπο εξηγησε μου σε παρακαλω.

 

Απάντηση: Λογοθεραπεία

Θα κάνω κάτι καλύτερο Ελευθερία μου, θα σε παραπέμψω στο αρχικό λεκτικό του νηματοθέτη.

Όποιος δεν το έχει ζήσει αυτό το πράγμα δεν γνωρίζει πόσο απίστευτα βασανιστικό είναι. Τό είχα σε όλη μου τη ζωή να είμαι ένα σφουγγάρι που απορρφούσε τα συναισθήματα των έξω, ήθελε δεν ήθελε, και πραγματικά έχω υποφέρει, είναι η κακή πλευρά της προσωπικής ευαισθησίας, χώρια που καμιά φορά μπορεί να οδηγήσει και σε ψιλογαϊδουρινές αντιδράσεις από καθαρή άμυνα. Αυτός ο ψυχολογικός μηχανισμός που επιτρέπει στον καθένα μας να επιλέγει πού και πόσο θα εμπλακεί συναισθηματικά και να διυλίζει τί μπαίνει και τί βγαίνει είναι, μεταφορικά, η "αμφιπερατή μεμβράνη". Και αν τυχόν το έχω καταλάβει λάθος, μπορεί να με διορθώσει ο DreamMaster που το έγραψε ή ο οποιοσδήποτε άλλος.

Επειδή εγώ πλέον κούλαρα και μπορώ να κάνω το ψυχικό μου κουμάντο και να μη γίνομαι ράκος ή να μη θυμώνω με πράγματα, αφού μπορώ να ελέγχω - επιτέλους - αν και πόσο και σε ποιό επίπεδο θα με αγγίξουν και επειδή διαπίστωσα πως το αξιοσημείωτο για μένα γεγονός ουδέν μου στερεί από την ιδιότητα της υποτακτικής, τουναντίον θα έλεγα, ήρθα εδώ να διαβάσω τί είχε γραφτεί, που το θυμόμουν γιατί με έκοφτε και να ευχαριστηθώ με το τότε δράμα του DreamMaster από το οποίο πλέον δεν κινδυνεύω να πιτσιλιστώ.

Αυτά περί αυτών και ό,τι άλλες απορίες έχεις εδώ είμαι - αν με αφορούν - και μετά χαράς αλλά όχι να πολυποστάρω γιατί κόπο δεν μου κάνει, αντιθέτως, αλλά με κάνει να παρατώ σύξυλα πράγματα τα οποία μου κάνουν κόπο και όμως, είμαι υποχρεωμένη να ασχολούμαι μαζί τους  

Με τις συκωταριές που ασχοληθήκαμε τις προηγούμενες μέρες πάντως και που τους τρυπάγαμε τις μεμβράνες με το ψαλίδι, αφού τις είχαμε ζεματίσει, καμμία σχέση γιατί εκείνες οι μεμβράνες δεν είναι αμφιπερατές αλλά μόνο απο απέξω τρυπιούνται  

 

Απάντηση: Λογοθεραπεία

διαπερατης εκατερωθεν