Λόγος περί βεβήλωσης στο BDSM

Εδώ στο φόρουμ έχουμε μιά τάση να υπεραναλύουμε, δε συμφωνείτε? Επειδή "σοφόν το σαφές" κι επειδή φείδομαι χρόνου και κόπου, θα είμαι σύντομος.

Συντάσσομαι με την άποψη του @underherfeet . Βεβηλώνω τα ιερά των άλλων ως επίδειξη ισχύος και εξουσίας. Η εξουσία αγαπά να μετέρχεται πράξεων αποτροπιασμού για λόγους έμφασης και αποτελεσματικότητας των τακτικών της.

Επίσης, βεβηλώνω ως πράξη αντίστασης (π.χ. κάψιμο σημαίας) στην καθεστηκυία τάξη. Αντίσταση και πρόκληση συμπορεύονται. Η ασέβεια παραπέμπει ευθέως στην απειθαρχία.

Ενδιαφέρουσα και η άποψη της @nýchta . Η βεβήλωση είναι ο τρόπος μου να οικειοποιηθώ το ιερό, να το προσεγγίσω με τρόπο κατανοητό σε εμένα, να το αποκαθηλώσω από το δέος που μου προκαλεί.

Διαφορετικά προσεγγίζει ο Βίλχελμ Ράιχ τη βεβήλωση του προσώπου του Ιησού από τον Ιούδα στη "Δολοφονία του Χριστού":
"Δεν μπορώ πια να υποφέρω την αγνή ακτίνα ουράνιου φωτός. Οφείλω να σε σκοτώσω, είμαι υποχρεωμένος να το κάνω, γιατί σ’ αγαπώ, γιατί σ’ έχω ανάγκη, γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Κι επειδή εγώ πρέπει να ζήσω, οφείλεις εσύ να πεθάνεις. Δεν πρέπει να περάσω στο στρατόπεδο του εχθρού, αλλά θα το κάνω. Για όνομα του Θεού, δεν πρέπει να προδώσω τον Κύριό μου, αλλά θα τον προδώσω. Δεν μπορώ να απαρνηθώ την ερεθιστική αίσθηση του υπέρτατου μίσους, το γαργάλημα των τύψεων, την εντύπωση ότι είμαι ένας βρωμερός αδιάκριτος".
Τα συμπεράσματα δικά σας...

Οσο για τους καλλιτέχνες του κινήματος του Ρομαντισμού, έκαναν τα πάντα για το βίωμα και το συναίσθημα. Από τους ψευτοηρωισμούς του νάρκισου Βάγκνερ στα οδοφράγματα της Δρέσδης, μέχρι τις μαζικές αυτοκτονίες ποιητών σε όλη την Ευρώπη κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Εδώ επομένως μιλάμε για βεβήλωση του αστικού καθωσπρεπισμού, του Ελισαβετιανού πουριτανισμού, της προτεσταντικής ηθικής.

Τα περί βεβήλωσης της ομορφιάς στα πλαίσια της κυριαρχίας στο βδσμ θεωρώ πως είναι παιχνιδάκια.
Οπως επίσης ο συσχετισμός σαδιστή και βέβηλου. Δεν υπάρχει σύγκριση ούτε ως προς το αντικείμενο της βεβήλωσης, ούτε ως προς τα κίνητρα.

Η έκθεση των απόψεών μου έγινε εν τάχει και εν περιλήψει. Εϊμαι πρόθυμος να αναπτύξω περισσότερο όποια σημεία κρίνετε πως θέλουν διευκρίνηση.

 

Ακόμη ένα εξαιρετικό θέμα  

Προτιμώ μάλλον να κάνω ερωτήσεις αφού υπάρχει και η προτροπή.
Με την έννοια της Βεβήλωσης, άθεοι τε και ένθεοι αλλά και θρησκευόμενοι νομίζω ότι αποδεχόμαστε την έννοια του ιερού, αυτή είναι η αίσθηση μου.

Αν μπορούσαμε όμως να πάμε λίγο πιο πίσω, πριν την ανάδυση συντεταγμένων, οργανωμένων θρησκειών, θα βρίσκαμε την έννοια του βέβηλου;
Αναρωτιέμαι αν η έννοια του βέβηλου μας είναι ένα "κληροδότημα" από την εποχή που η θρησκεία (οι οργανωμένες θρησκείες) έκανε το μπρα-ντε-φερ με τη μαγεία και ό,τι εμπίπτει (ενέπιπτε) στις πρακτικές της...

Τι σημασία έχει αυτό;
Χμ για μένα έχει στο γιατί θεωρείται ας πούμε βεβήλωση ένα σημάδι πάνω σε ένα σώμα...

Και με αφορμή αυτό ακόμη μια ερώτηση: θα μπορούσαν τα "βέβηλα" μελανά σημάδια πάνω στο σώμα να μην είναι ανίερα ή κάτι τέτοιο απλά μια προσπάθεια εξασφάλισης ότι "αυτό είναι δικό μου";
Ένα branding προσωρινό έστω;
Αν είναι δε και τραύμα που τρόπον τινά "σακατεύει", δείχνει μια "νόσο" (προσωρινή, ΔΕΝ λέω ότι είναι νοσηρό), μήπως κάνει το υποταγμένο μας υποκείμενο λιγότερο επιθυμητό, θελκτικό για τους άλλους διεκδικητές του;

Ελπίζω να μην ξέφυγα από το νήμα  
Αν ναι, παρακαλώ αγνοείστε τις ερωτήσεις οι συνομιλητές  

 

Σημάδια και σχέδια στους ανθρώπινους καμβάδες.Τέχνη και Δια-φθορά του όμορφο?.Παρακμή του καθωσπρέπει?
Το βλέπουμε καθημερινά στα γδαρμένα και σκισμένα τζιν.Το κάνουμε για την Διέγερσή μας στο σώμα της.
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα στο bdsm,ως αιρετικά έργα τέχνης,ως ιερά σκεύη Ηδονής.
και είναι κι αυτό μια βεβήλωση,του όρου "Ιερός",μια θυσία του στο βωμό της Καύλας.

 

Και μια ερώτηση που μου ήρθε σήμερα: υπάρχει περίπτωση όταν σεβόμαστε κάποιον πολύ να νιώθουμε κρατήματα, να μην τολμάμε να κάνουμε την κίνηση να τον πλησιάσουμε ερωτικά;
Και δεν εννοώ ξένο...

Δηλαδή μήπως η βεβήλωση προκύπτει αλλά και φέρνει ένα είδος οικειότητας που επιθυμεί ( ; ) αυτός που βεβηλώνει;

 

Μπαααα...
Ιερός ετυμολογικά σημαίνει ισχυρός (μη σας πρήζω τώρα με λεπτομέρειες)...
Στην εποχή του μπαρμπα-Όμηρου ακόμα, αυτό σήμαινε ιερός σε αυτό περίπου οικόπεδο του πλανήτη...
Συνήθως για μέρη οχυρά, κανά κάστρο, καμιά κορφή, τέτοια...
Εξ ου και το βέβηλος, που έχει να κάνει με το βαίνω χοντρικά να λέμε...
Δηλαδή πατάω το ισχυρό, το οχυρό, το κάστρο...
Πα να πει πως ως γλώσσα τα ρομέικα είναι πολύ πούστικα...
Και γαμώ τις απομυθοποιήσεις βγάνουν...
Εν αντιθέσει προς τους συγχρόνους ομιλούντες που ζουν στη παραμύθα και το μπούρου...

Δες το λοιπόν τώρα στο "βδσμ" με αυτή την βάση και πες...

 

     

Δεν συγκρούεται αυτό με αυτό που λέω νομίζω. Ίσα ίσα συμπληρώνει κατά τη γνώμη μου.
Όταν οι θρησκείες άρχισαν να γίνονται συντεταγμένα "καθεστώτα" (ή και εκτός εισαγωγικών θα το έβαζα εγώ) έπρεπε να έχουν μια εξουσία, μια εξουσιαστική ιεραρχία κλπ κλπ
Η μαγεία όμως ήταν πιο κοινή πρακτική.
Έτσι έπρεπε να φτιαχτεί έναν ισχυρό άβατον (εκ του βαίνω που λέγαμε).
Άρα ό,τι κρατούσε ακόμη από τη μαγεία ήταν βέβηλο, δεν μπορούσαν οι πολλοί να έχουν πρακτικές που είχε ανάγκη το ιερατείο, η όποια εξουσιαστική κεφαλή κάθε θρησκείας.

Ως προς τα καθ'ημάς (βδσμικα) νομίζω οι συνειρμοί/συσχετίσεις είναι προφανείς.  
Α και βεβαίως και μια προσπάθεια να θεσπίσουμε ότι δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Αν μπορούν; Φυσικά!
Καθένας φτιάχνει το τεραίν μέσα στο οποίο δοκιμάζει τον εαυτό του ή τις διάφορες εκδοχές του εαυτού του...  

 

Μμμμμμ...
Το ξεκαθαρίζω κομμάτι...
Τα σαμάνια που τα έπιασαν με τα βρακιά κάτω ήταν μάλλον αυτά που τα έκαναν ή έγιναν από μόνα τους παπαδαριό γιατί μπορούσαν.
Τα σαμάνια δημιούργησαν καταπώς φαίνεται και ορθώς, την έννοια άβατον, μάλλον για λόγους ασφαλείας αρχικά. Η μαγεία μάλλον ήταν ένα καλό εργαλείο στα χέρια τους, για να μην εκτίθενται οι συνήθεις μαλάκες σε πράματα που δεν ήξεραν.
Σιγά μην εγκατέλειπαν τα μεταλλαγμένα παπαδαριά τα γαμάτα εργαλεία που οι οι ίδιοι ως σαμάνες είχαν ανακαλύψει και χρησιμοποιήσει. Το έκαναν λίγο αλλιώς... Το προσάρμοσαν στις νέες απαιτήσεις. Νάσου και το "βέβηλο"...

Οι συνειρμοί / συσχετίσεις είναι προφανείς, θα έλεγα όχι εις επήκοον όλων. Λογικό.
Δεν μ' αρέσει να θεσπίζω εμένανε... Α πα πα πα... Όποιοι γουστάρουν κάνουν και δεν πολυασχολούνται με τση άλλοι... Είναι υπεύθυνοι γι΄αυτό που κάνουν. Επίσης δεν σκούζουν αν κάνουν καμιά παπαριά. Μεγάλα παιδιά είναι...

 

Σκούζουν... καμιά βραδιά παρεούλα με φίλους που αγαπάνε    

 

2 ΛΕΠΤΑ ΑΚΟΜΑ;

Χειμώνας 2 χοντρά κορίτσια κάθονται μπροστά στο τζάκι. Είναι γυμνά το ένα δίπλα στο άλλο και γονατισμένα. Τα χέρια τους δεν είναι δεμένα, αλλά τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο (σχεδόν κολλημένα), που το χέρι της κάθε μιας (το ένα) φράζει το στόμα και την μύτη της άλλης. Με το ελεύθερο χέρι τρίβονται.... χαμηλά. Τα πρόσωπα και των 2 έχουν κοκκινίσει. Η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα γυναίκα με το δαντελένιο λευκό φόρεμα που κάθεται σταυροπόδι, μέσα στην αγκαλιά του κουστουμαρισμένου άνδρα (βυθισμένοι και οι 2 σε μια ιατρική δερμάτινη πολυθρόνα) απέναντι τους χαμογελάει και στρέφει το βλέμμα της στο πρόσωπό του. "Έχουν ακόμα 2 λεπτά?" κι εκείνος..... "Ωραίο χρώμα το μπλε!