ΜΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΠΕΡΑ

ΜΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΠΕΡΑ

Η Σονάτα Waldstein είναι το τρίτο μου μυθιστόρημα. Τρίτο και φαρμακερό. Σηματοδοτεί μια στροφή 180° στο συγγραφικό μου έργο: από το ιστορικό μυθιστόρημα και το έπος, στην πορνογραφία και την εξομολόγηση.
Πορνογράφημα όμως, γιατί; Ο όρος είναι αρνητικά σημασιοδοτημένος και χρησιμοποιείται συνήθως απαξιωτικά για να χαρακτηρίσει δημιουργήματα της κατώτερης καλλιτεχνικής υποστάθμης, προορισμένα να διεγείρουν τα σεξουαλικά ένστικτα θεατών και αναγνωστών με τον πιο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο.

Not my cup of tea. Αποφεύγω την ηθική και αισθητική αξιολόγηση και θεωρώ την πορνογραφία ένα ξεχωριστό και διακριτό είδος πρόζας, ακριβώς όπως το αστυνομικό μυθιστόρημα ή την επιστημονική φαντασία. Κάτω από την ίδια ετικέτα θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι, από σκουπίδια μέχρι διαμάντια. Αντί λοιπόν για την εύκολη απόρριψη, προτιμώ την κυριολεξία για να περιγράψω ένα ορισμένο περιεχόμενο: η Σονάτα Waldstein είναι ένα μυθιστόρημα για τον αγοραίο έρωτα και τους ανθρώπους του, τα κορίτσια της χαράς, τους πελάτες τους, προαγωγούς και εραστές. Με άλλα λόγια, γραφή για την πορνεία, δηλαδή πορνογραφία.

Στον πυρήνα της πλοκής βρίσκεται ο πορνικός και διεστραμμένος έρωτας που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν μεσήλικα παραπληγικό συγγραφέα και μία πόρνη πολυτελείας με τα μισά του χρόνια.

Πφ! Σιγά την πρωτοτυπία, θα μου πείτε και δεν θα έχετε και άδικο. Το συγκεκριμένο μοτίβο έχει απασχολήσει τη λογοτεχνία αναρίθμητες φορές και έχει δώσει στο πέρασμα του χρόνου αρκετά κλασικά έργα, από την Κυρία με τις Καμέλιες και την Νανά μέχρι τον Γαλάζιο Άγγελο και τον Έρωτα του Σουάν. Τι το καινούργιο θα είχε λοιπόν να κομίσει ένας σύγχρονος συγγραφέας σε μία χιλιοειπωμένη ιστορία;

Η όποια πρωτοτυπία του μυθιστορήματος έγκειται κατά πρώτο και κύριο λόγο στην προσωπικότητα της πρωταγωνίστριάς του: μία πόρνη πολυτελείας, ναι, αλλά επίσης και μία διάσημη πιανίστρια με σπάνιο μουσικό ταλέντο, διεθνή καριέρα, αναγνώριση και βραβεύσεις…

Και έτσι, ανεπαίσθητα, με μία σταδιακή και αδιόρατη αλλαγή φωτισμού περνάμε από τη λάμψη στο ημίφως και από τον ερωτισμό στο μυστήριο και το νουάρ: ποια να είναι άραγε η αιτία που ένα κορίτσι τόσο όμορφο και προικισμένο καταλήγει να εκπορνεύεται; Τι την ωθεί στο περιθώριο, σε σκοτεινές και ανομολόγητες διαδρομές, σε επικίνδυνες σχέσεις με ακόμη πιο επικίνδυνους ανθρώπους του υποκόσμου; Στην Σονάτα Waldstein δεν θα βρείτε όλες τις απαντήσεις, θα βρείτε όμως όλα τα ερωτήματα…

Και η όπερα; Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το Pretty Woman, πού κολλάει λοιπόν η όπερα ανάμεσα σε νταβατζήδες, Call girls, βίζιτες και διαστροφές;

Σύμφωνα με τις αισθητικές αρχές που ασπάζεται ο συγγραφέας, μεταξύ μορφής και περιεχομένου οφείλει να αναπτύσσεται μία σχέση διαλεκτικής αλληλεπίδρασης που να οδηγεί στην πλήρη συγχώνευσή τους. Εδώ το πρόβλημα τίθεται και πρακτικά: ποια θα ήταν η δέουσα φόρμα για να αφηγηθεί κανείς την ιστορία μιας πόρνης / πιανίστριας;

Η ίδια η μουσική έρχεται να δώσει την απάντηση αφού κι εκείνη παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του δράματος: ο συγγραφέας-αφηγητής θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα την πιανίστρια-πόρνη τη στιγμή που θα την ακούσει να ερμηνεύει στο πιάνο τη σύνθεση του Μπετόβεν που δίνει τον τίτλο της στο βιβλίο. Η στιγμή αυτή θα αποδειχθεί σημαδιακή όχι μόνο για τη ζωή και τον έρωτά του αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο θα αποφασίσει να τα αποδώσει λογοτεχνικά όταν πια η σχέση τους θα έχει καταλήξει σε ένα άδοξο τέλος.


Προκύπτει έτσι ένα μυθιστόρημα με σπονδυλωτή μουσική δομή από την αρχή ως το τέλος. Κάθε ένα από τα σαράντα ένα κεφάλαια δανείζεται την επικεφαλίδα του από τον τίτλο ενός μουσικού κομματιού ή μιας όπερας. Καθώς μετά το πέρας των ερωτικών τους συνευρέσεων, η εταίρα ολοκληρώνει τις συναντήσεις τους με ένα μικρό ιδιωτικό ρεσιτάλ πιάνου, καθώς οι δύο εραστές περνούν μαζί μία νύχτα στην όπερα, σιγά-σιγά δημιουργείται ένα soundtrack που συνοδεύει το βιβλίο από την πρώτη μέχρι την τελευταία πρόταση σε μία αδιάκοπη μουσική ροή διανθισμένη με επαναλαμβανόμενα leitmotiv. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα ιδιότυπο υβρίδιο πορνογραφίας και όπερας όπου κείμενο και μέλος συνεπιδρούν στη δημιουργία ενός επίσης στην κυριολεκτική σημασία του όρου μελοδράματος, δηλαδή δράματος μετά μουσικής.

Σε μία ιδανική συνθήκη, ανέφικτη ίσως αλλά επιθυμητή, το μυθιστόρημα αυτό δεν προορίζεται μόνο για να διαβαστεί αλλά και για να ακουστεί. Μονάχα ο συνδυασμός γραπτού λόγου και ήχων θα μπορούσε να αναδημιουργήσει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της κάθε μίας σκηνής. Φιλοδοξία του συγγραφέα υπήρξε εξαρχής να επιτύχει αυτήν ακριβώς την αντίστιξη μεταξύ λέξης και νότας· στην κρίση και την ευαισθησία του αναγνώστη εναπόκειται η ετυμηγορία κατά πόσο το επέτυχε.

https://ydroplanobooks.gr/product/i-sonata-tou-waldstein/

 

Καλοτάξιδο...

Σύντομα θα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη Μου.

 

Εύχομαι για την επιτυχία στις πωλήσεις.
Την επιτυχία στη συγγραφή από μέρους σου, την θεωρώ δεδομένη. Να είσαι καλά , να μας γεμίζεις με την πένα και το μυαλό σου αγαπημένε @vautrin  

 

"Added to cart"  

 

ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ


Στο αριστούργημά του «Ιστορία έρωτα και σκότους», ο μεγάλος Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ, υποστηρίζει την άποψη ότι κουτσομπολιό και υψηλή λογοτεχνία είναι πρώτες εξαδέλφες. Μπορεί βέβαια να είναι μαλωμένες και να μην μιλιούνται μεταξύ τους, μπορεί η μία να περιφρονεί και να αγνοεί την άλλη, μπορεί να βαδίζουν σε αντικριστά πεζοδρόμια και όταν συναντιούνται να κάνουν πως δεν γνωρίζονται, όμως το αίμα νερό δεν γίνεται, ούτε κρύβεται η συγγένεια.

Είναι λοιπόν ο συγγραφέας ένας κουτσομπόλης; Κάποιος που παρακολουθεί αδιάκριτα τις ζωές των άλλων; Που παραμονεύει στο μισοσκόταδο; Που κρυφακούει πίσω απ’ τους τοίχους; Που βάζει το μάτι στην κλειδαρότρυπα; Που ανοίγει μια τρυπούλα στον σοβά του λουτρού και κάνει μπανιστήρι; Ναι, όλα ετούτα είναι ο συγγραφέας, απαντά ο Οζ, κι ακόμα παραπάνω. Γιατί, όσα μαθαίνει στη βάρδια του δεν τα κρατά για τον εαυτό του, αμέσως θα σπεύσει να τα κοινοποιήσει και σε άλλους, και μάλιστα όχι αυτούσια, όπως τα είδαν τα μάτια του και τα άκουσαν τ’ αυτιά του, καθόλου, εκείνος θα τα τροποποιήσει, θα τα μεγαλοποιήσει, θα τα συνδυάσει ετσιθελικά καταλήγοντας σε δικά του αυθαίρετα συμπεράσματα, περίπου όπως η φαρμακόγλωσσα του χωριού που κάνει την τρίχα τριχιά. Κι έπειτα, αφού ολοκληρώσει το μοντάζ του, θα το δημοσιεύσει καθιστώντας και τον αναγνώστη συνένοχο σε αυτήν την συμπαιγνία του αυτιού και του στόματος.

***

Η Σονάτα Waldstein είναι μία συνειδητή προσπάθεια συμφιλίωσης ανάμεσα στα μαλωμένα ξαδέλφια. Αντλεί την πρώτη ύλη της από γεγονότα που θα μπορούσαν να βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των σκανδαλοθηρικών περιοδικών και εφημερίδων. Και πράγματι, από σατανική σύμπτωση, πριν από λίγες μέρες βρέθηκαν εκεί, κρεμασμένα στα μανταλάκια των περιπτέρων προς τέρψη ενός κοινού εξίσου αδιάκριτου και αδηφάγου.

Ωστόσο αφού εντοπίσαμε τις ομοιότητες, έχουμε νομίζω την υποχρέωση να επισημάνουμε και τις διαφορές: Το κουτσομπολιό σε κάθε του μορφή αρέσκεται στις υπεραπλουστεύσεις, στον μανιχαϊσμό, στο καλό και στο κακό, στο άσπρο και το μαύρο. Παρουσιάζει έτσι μια σχηματική εικόνα της πραγματικότητας, βολική και κολακευτική μαζί για τον αναγνώστη του οποίου χαϊδεύει ταυτόχρονα τα πιο ταπεινά ένστικτα αλλά και τις μικροαστικές ηθικές του αξίες.

Η λογοτεχνία πάλι, αν θέλει να λέγεται σοβαρή, οφείλει ν’ ακολουθήσει άλλο δρόμο: Να μιλήσει θαρρετά για την ανεξερεύνητη γκρίζα ζώνη όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, όπου τα ανθρώπινα όντα πορεύονται ωσάν τους υπνοβάτες, έρμαια των παθών και των συμφερόντων τους, ικανά για πράξεις ηρωικές ή αποτρόπαιες, για αισθήματα γνήσια και αυθεντικά ή κίβδηλα και προσποιητά. Αντί να κρίνει -και να επικρίνει- όπως η ηθικολόγα κουτσομπόλα ξαδέρφη, η λογοτεχνία προτιμά να αμφιβάλλει, να θέτει ερωτήματα στα οποία ούτε η ίδια δεν ξέρει να απαντήσει και να παραδέχεται δημόσια αυτήν την άγνοιά της.

Το κουτσομπολιό μιλάει για αδίστακτα τέρατα και για γυναίκες αράχνες - η λογοτεχνία μιλάει για πλάσματα αντιφατικά και ευάλωτα. Το κουτσομπολιό χωρίζει τους ανθρώπους σε δαιμονικούς θύτες και αθώα ανυποψίαστα θύματα - η λογοτεχνία διακρίνει ανθρώπους που ερωτεύονται και πληγώνουν ο ένας τον άλλον. Το κουτσομπολιό διατυπώνει κατηγορίες - η λογοτεχνία ψάχνει για ελαφρυντικά. Το κουτσομπολιό προβάλλει βεβαιότητες - η λογοτεχνία διατυπώνει αμφιβολίες. Το κουτσομπολιό είναι ο εισαγγελέας - η λογοτεχνία ο συνήγορος υπεράσπισης. Το κουτσομπολιό δείχνει με το δάχτυλο - η λογοτεχνία σηκώνει με απορία τους ώμους…


Είτε σας αρέσει η σοβαρή λογοτεχνία, (χλωμό), είτε σας αρέσει η κλασική μουσική, (ακόμη χλωμότερο), είτε σας αρέσει το κουτσομπολιό, (εδώ είμαστε! ελάτε τώρα! και σε ποιον δεν αρέσει , η Σονάτα Waldstein έχει κάτι για τον καθένα.

https://www.stratisgalanos.com/koutsompolio-kai-logotechnia/

 

Ψέμα, αλήθεια, αληθοφάνεια.

Η διαλεκτική αλήθειας / ψέματος στην Σονάτα Waldstein.


Αυτό που βλέπεις είναι

Αυτό που βλέπεις

Αυτό που δεν βλέπεις είναι

Αυτό που είναι


Στην προμετωπίδα του βιβλίου, σαν motto μπαίνει ένα τετράστιχο του Ηλία Μαγκλίνη, δανεισμένο από το μυθιστόρημά του Είμαι όσα έχω ξεχάσει. Το ίδιο τετράστιχο επαναλαμβάνεται πριν από τον Επίλογο που κλείνει το έργο. Παίζει έτσι έναν ρόλο ανάλογο με το κλειδί του Σολ σε μία μουσική σύνθεση και δίνει τον τόνο σε ολόκληρο το βιβλίο, έναν τόνο αβεβαιότητας και αμφιβολίας.

Ένας έντιμος και ειλικρινής αφηγητής ξεκινάει να διηγείται μία ιστορία που συνέβη σ’ εκείνον. Είναι αποφασισμένος να πει την αλήθεια και μόνον την αλήθεια όσο επώδυνη κι αν είναι, έστω και αν υπάρχει το ρίσκο να εκθέσει κάποια πρόσωπα αλλά και να εκτεθεί και ο ίδιος. Ρίχνεται λοιπόν με τα μούτρα στη συγγραφή έχοντας την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρει. Όσο όμως το έργο προχωρά, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι την αλήθεια την οποία επιθυμεί να παρουσιάσει στον αναγνώστη, δεν την κατέχει, ούτε την γνωρίζει σε όλη της την έκταση. Καθώς η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη και μια σειρά αποκαλύψεων έρχονται να αναθεωρήσουν την αρχική εκδοχή των γεγονότων, εκείνος βυθίζεται σ’ ένα ημίφως όπου όλα είναι πιθανά αλλά τίποτα βέβαιο και εξακριβωμένο. Αποδεικνύεται έτσι σταδιακά πως δεν είναι παρά ένας ακόμη Αναξιόπιστος Αφηγητής, όπως δεκάδες άλλοι στην Ιστορία της λογοτεχνίας· η αδυναμία του να λύσει τα μυστήρια της υπόθεσης θα μετατραπεί σε μοντερνιστικό λογοτεχνικό εύρημα και παιχνίδι. Αυτό που τελικά φτάνει στα χέρια του αναγνώστη είναι μία κατακερματισμένη και αποσπασματική εικόνα, τα Deux ou trois choses que je sais d'elle, τα δύο ή τρία πράγματα που γνωρίζει για εκείνη. Πού βρίσκεται όμως η υπόλοιπη αλήθεια;

Ολόκληρη την αλήθεια τη γνωρίζει μονάχα εκείνη, η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος. Αυτή όμως ενδέχεται να είναι μία παραπλανητική διαπίστωση. Η ίδια, για να προφυλάξει τον εαυτό της και την διπλή της ζωή, έχει υφάνει γύρω της έναν ιστό ψεμάτων, όμως έχει ομοίως χαθεί μέσα στον λαβύρινθο που δημιούργησε. Όπως συμβαίνει με τους ηθοποιούς που ταυτίζονται με τον ρόλο τους, όπως συμβαίνει με τους απατεώνες που καταλήγουν να πιστεύουν στα ψέματα που προορίζονται για τα θύματά τους, στην ταραγμένη και άρρωστη ψυχή της, η μυθομανία εκδηλώνεται όχι μονάχα ως μέσο εξαπάτησης των άλλων, αλλά και ως καταφύγιο και διαφυγή από τους δαίμονες που την καταδιώκουν.

Αφηγούμενος και την δική της ιστορία αλλά και την ιστορία του σύντομου έρωτά τους, ο αφηγητής θα βρεθεί μπροστά σε ένα νέο εμπόδιο που αδυνατεί να υπερπηδήσει: η εξέλιξη της πλοκής και του δράματος καθορίζεται από μια σειρά εξωφρενικών συμπτώσεων, από αυτές που έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι συμβαίνουν μόνο στον κινηματογράφο. Κι όμως! Αν «Οι συμπτώσεις είναι το αγαπημένο παιχνίδι των θεών» όπως έγραφε ο Μάλκολμ Λάουρι στο Κάτω από το Ηφαίστειο, κι εμείς τα παίγνιά τους, τότε πώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει και να δώσει νόημα στο Τυχαίο; Αν όλα συνέβησαν τυχαία, μήπως αυτό σημαίνει πως τίποτα δεν ήταν τυχαίο; αναρωτιέται τώρα ο σαστισμένος αφηγητής αμφισβητώντας για πρώτη φορά όλες τις παγιωμένες του πεποιθήσεις, την ίδια ώρα που προσπαθεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό: η ζωή αποδεικνύεται πιο ευφάνταστη σεναριογράφος απ’ τον ίδιο, όταν όμως η αλήθεια μοιάζει απίστευτη, τότε πώς μπορεί κανείς να κάνει πιστευτό το αλλόκοτο, να προσδώσει αληθοφάνεια σε μια ιστορία που βρίθει απιθανοτήτων; Αν η γυναίκα του Καίσαρα οφείλει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια, τότε η αλήθεια οφείλει να φαίνεται αληθοφανής; Ιδού η απορία.

Έπειτα, σε τούτο το νοητικό χάος, έρχεται η διάσταση του χρόνου να προσθέσει την δική της αμφισημία: διηγούμενος σε τρίτο πρόσωπο περιστατικά που συνέβησαν πριν από καιρό, ο συγγραφέας προσπαθεί να αναπλάσει τα συναισθήματα που βίωνε τη στιγμή εκείνη. Ματαιοπονία, διότι η ανάμνηση της παρελθούσης ευτυχίας αμαυρώνεται από την μεταγενέστερη πικρή επίγευση που δημιουργεί η συνειδητοποίηση της εξαπάτησης και της προδοσίας. Η μνησικακία απλώνεται σαν πετρελαιοκηλίδα που μολύνει εκ των υστέρων το πέλαγος της μνήμης.

Καμία ανασύσταση του παρελθόντος δεν είναι πια εφικτή, αυτό είναι το απαισιόδοξο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει. Τα γεγονότα και τα συναισθήματά μας είναι αληθινά μονάχα τη στιγμή που τα ζούμε και ποτέ όταν τα αφηγούμαστε ή τα καταγράφουμε. Κάθε ανάμνηση είναι και μία κατασκευή, μία εκ των υστέρων επινόηση, δεν έχει περισσότερη σχέση με την πραγματικότητα απ’ ό,τι με την φαντασία. Ακόμα χειρότερα, εξυπηρετεί μια σκοπιμότητα σχεδόν χειριστική καθώς ο αφηγητής-συγγραφέας επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις του έχοντας πάντα κατά νου την εντύπωση που επιδιώκει να προκαλέσει στον αναγνώστη. Εξαπατηθείς ο ίδιος θα μπει στον πειρασμό να εξαπατήσει με την σειρά του, ο γητευμένος να γίνει γητευτής, ο μαγεμένος, μάγος.

Η Σονάτα Waldstein είναι ένα μυθιστόρημα της αμφιβολίας και του διφορούμενου, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και όπου η αλήθεια, η μία και μοναδική αλήθεια, παραμένει απροσπέλαστη ως το τέλος. Φεύγοντας από την σκοτεινή αίθουσα ο αναγνώστης θα μάθει για το έγκλημα, όχι όμως και τον δολοφόνο. Ο φάκελος δεν μπαίνει στο αρχείο, η έρευνα συνεχίζεται.


https://www.stratisgalanos.com/psema-alitheia-alithofaneia/

 

Το έλαβα εχθές   ... And so the story begins!

 

Καθ οδόν. Με ανυπομονησία.

 

Έρχεται τη Δευτέρα

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανταπόκριση και το ενδιαφέρον. Θα ήθελα να ζητήσω μία μικρή χάρη από όσους το διαβάσουν, να μου γράψετε αν μπορείτε δυο λόγια με τις εντυπώσεις σας, έστω και αν είναι αρνητικές, δεν πειράζει, με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να μάθω τι σκέψεις και ποια συναισθήματα δημιουργούνται στον αναγνώστη.

 

Μόλις έπεσε και εδώ η παραγγελία... και τώρα στην αναμονή  

 

Η σονάτα Waldstein by Arioch posted 18 March 2022 at 15:33

Ήρθε!!!!