Μέρες αδέσποτες...

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Αν θες να στείλεις κάποιον Βραζιλία με πληρωμένο εισιτήριο προσφέρομαι εγώ! Όσο για τη συνέχεια της ιστορίας έχουμε κ άλλες δουλειές .... διαβάσματα... έρχονται κ γιορτές ... μελομακάρονα, κουραμπιέδες ...  

φιλάκια

tipota

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Παρακαλώ με την επιστροφή σου και λίγους κουραμπιέδες που μας αρέσουν....
φιλάκια

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Seniora Astrovroxi ομιλείτε σε τα μένα?
Στείλτε με καλέ!!!
Θα δέσετε λέτε στην «ουρά μου» και τενεκεδάκι??
θα κάνω και "γκλιν-γκλιν"???  
Οκ!!! Περιγράψτε μου τον τρόπο και το δέχομαι!!!
Έχουμε και λέμε, υλικά : ουρά-τενεκές!!!
Εε να μπω η άμοιρη και στο περιβόητο βιβλίο γκίνες, που τόσο καιρό με περιμένει!
Πσσς θα ζήσω στιγμές απείρου κάλους!!! Ταξιδάκι Βραζιλία… με τενεκεδάκι (και τι τενεκεδάκι!!!!) στην ουρά μου!!! 

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

τελικά τι είνα τουτα τα άγρια τα θηλυκά εδω μέσα
δεν αφήνουν τίποτα ασχολίαστο δεν υπάρχει
ανθρώπας που προσπάθησε να γραψει κάτι
και δεν τού την έπεσαν αλήθεια ψέμα φαντασίωση καλό κακό
τσ τσ τσ τσ κορίτσια σημαζωχτητε
αφήστε τα άλλα κορίτσια να εκφραστούν
και οταν ολοκληρώσουν πανωωωωωωωωωωωωωω τουςςςςςςςςςςςς
εσυ κοριτσαρα μου οταν τελειώσεις με τα μελομακαρονα
στειλε και κανενα τεψακι και σε μένα
με πολυ καρύδι και μπόλικο μέλι
και συνέχισε πάνω μας μην μας
σκίαζεσαι

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

(Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με λέξεις. Όσοι δεν λειτουργούν έτσι δεν σημαίνει πως δεν έχουν συναισθήματα, ούτε πως ότι αισθάνονται είναι λιγότερο έντονο. Προσωπικά επιλέγω να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσα από στοίχους τραγουδιών – ποιημάτων. Άλλωστε, τελικά για εμένα σημασία έχει να εκφράζω τα συναισθήματά μου…)

Πέντε (5) μήνες μετά συναντηθήκαμε. Άνοιξη, εκείνη τη νύχτα ήταν λες και ο ουρανός είχε ανοίξει και έβρεχε όση βροχή χρωστούσε για όλο τον προηγούμενο χρόνο! Ένα χαλασμένο αυτοκίνητο, (το δικό του), ένα μικρό τρακάρισμα στο δρόμο, (το δικό μου αυτοκίνητο), που δεν με ένοιαξε, γιατί σκεφτόμουν πως θα πήγαινα να τον δω, ένας διαολεμένος καιρός που δεν έλεγε να σταματήσει να βρέχει, όλοι οι δρόμοι γεμάτοι μικρά/μεγάλα ποταμάκια! Κι εγώ όσο κόντρα μου πήγαινε ο καιρός και η μέρα, τόσο κόντρα του/της πήγαινα, συνηθισμένη από πάντα στη ζωή μου να κρατάω τέτοια στάση! Μια ώρα μόνο κράτησε η συνάντηση μας, ένιωθα όμως τόσο όμορφα, τόσο τρυφερά, τόσο μοναδικά, κι ας μην παίξαμε εκείνη τη νύχτα. Ήταν τόσο μα τόσο προσεκτικός στα λόγια του, στις κινήσεις του, που το μόνο που μπορούσε να συμβεί ήταν να με μαγέψει! Ένα μονάχα άγγιγμα στο χέρι κι ένιωθα να ανατριχιάζω ολόκληρη κι η νύχτα έληξε με ένα φιλί, το πιο καυτό φιλί που έχω νιώσει. Ένα φιλί και ένα άγγιγμα που έφταναν για να τον κρατήσουν στο μυαλό μου για τα επόμενα ……

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Γιατί μας κόβεις κοριτσάρα μου?
Άκουσες ότι κάνω διαμαρτυρία κατά του Μορφέα και λες που θα πάει αυτή, εδώ θα τριγυρίζει...αχ!

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Και ο καιρός κύλησε έτσι, με καθημερινές πολύωρες συζητήσεις στο msn, με mindfuck, με λόγια “καυτά” και λόγια τρυφερά, με το φιλί, την αγκαλιά, τη θύμηση της μυρωδιάς του στην οθόνη του laptop μου και στο μυαλό μου…

Είχαν περάσει σχεδόν 7 μήνες ιντερνετικών συνομιλιών.

Ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα, σε ένα πάρκο, μπροστά από ένα μικρό γήπεδο. Εκείνη τη νύχτα, πριν συναντήσω τον Κύριό μου, χώρισα οριστικά από τον μέχρι τότε φίλο μου. Τον είχα προειδοποιήσει άλλωστε πριν την εγγραφή μου στο site πως έψαχνα για κάτι άλλο. Ήμουν ξεκάθαρη μαζί του. Εκείνη τη νύχτα παίξαμε για πρώτη φορά live. Η συνάντησή μας έγινε μέσα στο αυτοκίνητό του.

…………………………………………………………………………………………...

Σιωπή!

Μετά από τόσο καιρό, μονάχα έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτές τις στιγμές.

Σιωπή!

Όλα κρέμονταν από μικρές εύθραυστες κλωστούλες … Εγώ, εκείνος, η νύχτα, ... οι λέξεις, το άγγιγμά του, η χροιά της φωνής του, οι διαταγές … και όλες οι κλωστές έσπαγαν αργά, μία μία, αφήνοντάς να πέσει κάτω, μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα, ότι κρατούσαν όρθιο ως τότε και να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια, κάνοντας τρομερό θόρυβο!

Σιωπή!

…………………………………………………………………………………………

Μια λάμπα στο πάρκο μας κοιτά. Σαν να ‘μασταν το πιο παράξενο ζευγάρι που είχε δει ποτέ… ακίνητοι, αμίλητοι να την κοιτάζουμε κι εμείς, λες και περίμενε ο ένας τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα. Σιωπή! Κι έσπασε και η τελευταία κλωστή με μία καληνύχτα…

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Ήταν περισσότερο ένα αίσθημα σύγχυσης αυτό που ένιωθα, μετά την “πρώτη μας φορά”, παρά απογοήτευσης. Δεν είχα αμφιβολία για την ειλικρίνεια του Κ μου και για τις ικανότητές του να με ερεθίσει σαν γυναίκα.

Πίστευα και πιστεύω ακράδαντα πως για να συντονιστούν δύο άνθρωποι αληθινά στο ερωτικό τομέα απαιτείται εκτός από τη θέληση και τη γνώση, πολύς και πραγματικός χρόνος επαφής. Να δώσει ο ένας στον άλλο το χρόνο να γνωρίσουν τις αντιδράσεις του σώματός τους σε κάθε άγγιγμα, τις εκφράσεις του προσώπου τους σε κάθε συναίσθημα που δημιουργεί ο ένας στον άλλο το χρόνο να μάθουν να επικοινωνούν, όχι μέσω internet, αλλά σε πραγματικό χρόνο. Θα περίμενα να μετακομίσει στην πόλη μου και έτσι θα μας δινόταν η ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα.

Ήμουν σίγουρη πως έφταιγα για όλο αυτό. Ένιωθα πως κάτι, χωρίς να ξέρω ακόμα τι, με έκανε να είμαι ανέκφραστη. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω. Ο Κ μου εξαφανίστηκε για δύο εβδομάδες. Κανένα ενδιαφέρον, κανένα σημείο ζωής. Μου είχε πει να του δίνω καθημερινά αναφορές, το έκανα, καμία σημασία… Μετά από δύο εβδομάδες εμφανίστηκε ξανά και σταθερά πάλι στο msn!

Ήμουν πολύ χαρούμενη που τον αποκαλούσα ξανά κύριό μου, που μου μιλούσε πάλι, που παίζαμε. Δεν έδειχνε να είχε χάσει το ενδιαφέρον του, αντιθέτως μάλιστα μου έλεγε πως τον Σεπτέμβριο θα μετακόμιζε μόνιμα στην πόλη μου και με ρωτούσε πόσο το ήθελα αυτό και πόσο ήθελα να είμαστε μαζί. Μου έλεγε ότι δεν έκανα αυτά που ζητούσε και γι αυτό αντιδρούσε έτσι. Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς καμία συνάντηση και το Σεπτέμβριο απ’ όσα συζητούσαμε έδειχνε χαρούμενος που μετακόμιζε κοντά μου, κοντά στους δικούς του. Τότε ξανασυναντηθήκαμε.

Οι μετέπειτα συναντήσεις μας ήταν ελάχιστες και έμοιαζαν σε πολλά με τη δεύτερη. Μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο, στο ίδιο παρκάκι, μπροστά από την ίδια λάμπα, η ίδια σιωπή! Η διαφορά ήταν πως πλέον το σώμα μου αισθανόταν ηδονή και σταδιακά και το μυαλό μου! Τόσο που μου ήταν απαραίτητα για να αναπνέω! Όμως τώρα πια ο Κύριός μου δεν μου μιλούσε όπως πριν, καθυστερούσε στο msn… Τον παρακαλούσα να ασχοληθεί μαζί μου, εξαφανιζόταν και ένιωθα να πνίγομαι, ένιωθα σαν να μου έκοβαν τον αέρα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω! Στις ερωτήσεις μου, η απάντηση ήταν πάντα πως είχε δουλειές. Τον πίστευα! Τον χρειαζόμουν! Με είχε διατάξει να μην ασχοληθώ ξανά με το φόρουμ, 5 μήνες πριν την πρώτη μας συνάντηση, να μην διαβάζω τα posts, να μην μιλάω με κανένα. Το έκανα. Έλεγε πως ότι ήθελα να μάθω θα μπορούσα να ρωτάω εκείνον.

Δεν ήταν δυνατό να μου έλεγε ψέματα, δεν το πίστευα.

Ήμουν η σκύλα του. Αξίωνε να τον αποκαλώ Κύριο, να αναφέρομαι καθημερινά, έλεγε πως με ήθελε, πως θα γινόμουν η καλύτερη σκλάβα του. Το έκανα για μήνες. Ένιωθα κάτι το πολύ έντονο για εκείνον, παρόλο που η ανταπόκρισή του δεν ήταν σταθερή. Τον ήθελα, τον αγαπούσα. Ο ψυχικός πόνος που μου έδινε ήταν πολύ μεγάλος και δυσανάλογος των στιγμών χαράς που μου προσέφερε. Προσπαθούσα, δεν μπορούσα να παραβλέψω τα συναισθήματά μου.

Επτά συναντήσεις – Επτά μήνες

Μία συζήτηση στο msn, μια διαταγή, πουκάμισο, φούστα, τακούνια, κάλτσες σιλικόνης, χωρίς εσώρουχο. Συνάντηση στο γνωστό σημείο, έντεκα ακριβώς.

Μάλιστα κύριε.

Ντύνομαι, όσο μπορώ καλύτερα, θέλω να του αρέσω, θέλω να με θέλει. Παρά τα παραπανίσια κιλά μου προσπαθώ. Ψάχνω στις ντουλάπες, στα συρτάρια. Γιατί γαμώτο να έχω πάρει τόσα κιλά; Θα ‘θελα να ήμουν και πάλι 60 κιλά, να μπορώ να βάλω το καυτό το μίνι, τα ψηλοτάκουνα, τις ζαρτιέρες, τις κάλτσες σιλικόνης. Φοράω μια φούστα μέχρι το γόνατο, κόκκινη, μαύρη, ψηλά τακούνια, πουκάμισο λευκό, χωρίς εσώρουχο. Δεν είμαι ευχαριστημένη. Γιατί γαμώτο πάλι στο ίδιο σημείο; Βγάλε με έξω, μίλησέ μου, χαλάρωσέ με, κάνε με να γελάσω, να δεις τη γλύκα μου, να με αγγίξεις…

Παρκάρω το αυτοκίνητο, τον περιμένω. Γύρω σκοτάδι. Ένας περαστικός, δύο, τρεις. Έντεκα και η ώρα, βλέπω το μαύρο αυτοκίνητο να παρκάρει. Βγαίνω από το αυτοκίνητό μου, μπαίνω στο δικό του.

Σιωπή!

Κάποιοι περαστικοί περνούν.

- Είσαι καλά;
- Μάλιστα κύριε.

Κοιτάζουμε και οι δύο τη γνωστή λάμπα. Πιάνει με το χέρι του απότομα στο στήθος μου, το πιέζει, το τσιμπά. Πονάω. Βγάζω ένα μικρό ωχ.

- Πονάς σκύλα;
- Μάλιστα κύριε, πονάω.
- Έτσι μου αρέσει σκύλα, να πονάς.

Το χέρι του στο στήθος μου, τραβά το σουτιέν προς τα κάτω. Τσιμπάει τις ρώγες μου. Στην αρχή με πονάει, μετά ερεθίζομαι πολύ, πάρα πολύ, μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση. Με τρελαίνει. Το δείχνω, οι αναστεναγμοί μου ακούγονται μέχρι έξω από το αυτοκίνητο, περαστικοί περνούν. Ξαφνικά σταματά. Ξεκουμπώνει το παντελόνι του.

- Ξέρεις τι να κάνεις πουτάνα.
- Μάλιστα κύριε.
- Κάντο.
- Σας παρακαλώ κύριε να μου επιτρέψετε να γλύψω τον πούτσο σας
- Δεν άκουσα πουτάνα, τι είπες;
- Σας παρακαλώ κύριε να μου επιτρέψετε να γλύψω τον πούτσο σας
- Κάντο πουτάνα.

Τον παίρνω στο στόμα μου. Με πνίγει. Ξαφνικά τραβά το κεφάλι μου πάνω. Περαστικοί! Το έκανε για να με δουν οι περαστικοί!

- Συνέχισε πουτάνα.
- Μάλιστα κύριε.
…………………………………………………………………………………………

Τελείωσε. Κοιτάζουμε πάλι αυτή την καταραμένη λάμπα. Μα γιατί δεν μιλάει; Γιατί δεν μου λέει κάτι; Κάτι οτιδήποτε. Πάλι δεν με άγγιξε. Είμαι υγρή, τόσο υγρή, τόσο αναμμένη κι εκείνος δεν κάνει τίποτα. Ω, πόσο θέλω τα δάχτυλά του μέσα στο στόμα μου, μέσα μου, παντού. Πόσο πολύ θέλω ένα φιλί του, μια αγκαλιά. Πόσο με πονάει που δεν νοιάζεται να με ευχαριστήσει, να ακούσει τον οργασμό μου. Δεν μου φτάνει μόνο αυτό, το ξέρει, μου λέει ότι κάνω λάθος, στις συζητήσεις μας λέει πως ενδιαφέρεται. Τότε γιατί; Ένα τεράστιο γιατί… Σκοτάδι, δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου, βουβά. Κοιτάζουμε τη λάμπα. Δεν θέλω να με δει να κλαίω, κρατάω πολύ ανοιχτά τα μάτια μου, να στεγνώνει το δάκρυ πριν καλά καλά τρέξει στο μάγουλο, φοβάμαι μην τον στεναχωρήσω αν με δει να κλαίω.

- Είσαι καλά;
- Καλά είμαι.
- ………….

- Πρέπει να φύγουμε.
- Μάλιστα κύριε.



Οδηγώ στην εθνική. Το μυαλό μου είναι θολό. Δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου. Θα τρακάρω γαμώτο! Δεν βλέπω τίποτα, μόνο η αίσθησή του στο μυαλό μου. Δάκρυα, τα μάτια μου είναι θολά, πονάω γαμώτο, πονάω…

συνεχίζεται ...

 

Τί παράξενο...Πριν 3 χρόνια αυτό ακριβώς συνέβη και σε μένα. Το τυπάκι που με είχε αναλάβει τότε, έλεγε συνέχεια ότι έχει δουλειές. Άντεξα έναν ολόκληρο χρόνο σε αυτή την παρωδία σχέσης...κόντεψα να πάθω κατάθλιψη...

Κι εγώ. Έτσι ακριβώς ήταν. Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η ανάγκη μιας υποτακτικής γυναίκας να παραδώσει τον έλεγχο...Από τότε μέχρι σήμερα βέβαια έμαθα να χειρίζομαι αυτή την ανάγκη και να μην την αφήνω να θολώσει την κρίση μου. Συμβουλεύω πάντα και τις άλλες κοπέλες να προσέχουν σε ποιον δίνουν τον έλεγχο και με ποιον δένονται. Γιατί πολλές φορές υπάρχουν επιτήδειοι που απλά εκμεταλλεύονται αυτήν ακριβώς την ανάγκη. Περιττό να πω ότι όσες δεν μετέχουν αυτής της ανάγκης, και όσοι δεν την αναγνωρίζουν διότι έχουν βαθειά μεσάνυχτα περί υποτακτικότητας, μας βρίζουν πατόκορφα, μας λένε χαζές, ηλίθιες κλπ. Αυτό όμως είναι σαν να βρίζεις κάποιον επειδή πάσχει από καρκίνο...

Μπορείς να βρεις ένα ενδιαφέρον κειμενάκι εδώ (παραθέτω μερικά αποσπάσματα, αλλά προτείνω να το διαβάσεις όλο, θα γελάσεις):

Με συγχωρείς για την παρέμβαση. Περιμένω τη συνέχεια της πολύ διδακτικής ιστορίας σου. Αναρωτιέμαι αν θα έχει happy end...

 

Ακόμα αναρωτιέσαι; Τόσα χρόνια εδώ μέσα και δεν έχεις μάθει τι τέλος έχουν αυτού του είδους οι ιστορίες; Όπου ακούς για "σκύλες", βιαστικά φασώματα στο αυτοκίνητο και πολύμηνες εξαφανίσεις, το δακρύβρεχτο, θυμωμένο τέλος είναι μαθηματικώς βέβαιο.

 

Ίσως να έχεις δίκιο. Δεν ήθελα όμως να προτρέξω...

Στην δική μου περίπτωση βέβαια δεν υπήρξε δακρύβρεχτο, θυμωμένο τέλος, διότι έφυγα μόνη μου, βρίσκοντας κάποιον αντικαταστάτη του εν λόγω "Κυρίου". Δεν έφυγα θυμωμένη από τη σχέση, αλλά ανακουφισμένη που κατάλαβα ότι έπρεπε να την τελειώσω. Είναι ανώφελο να θυμώνουμε, όταν αναγνωρίσουμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο καθένας δρα μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του.

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Durcet και dora_salonica ευχαριστώ πολύ που σχολιάζεται το νήμα μου, θα απαντήσω και στους δύο σας.

Κατ' αρχάς χαίρομαι που βλέπω και πάλι συμμετοχή στην ιστορία μου.

Γνωρίζω εκ των προτέρων πως κάποιοι θα κουραστούν με τον τρόπο που γράφω, πως θα θεωρήσουν τον τρόπο που συμπεριφέρθηκα από ανώριμο έως εντελώς χαζό.

Δεν ήθελα να καταθέσω απλά γεγονότα, το τι συνέβη δηλαδή χωρίς ίχνος συναισθηματισμού. Στόχος μου είναι από την αρχή να παρουσιάσω τα συναισθήματα μιας “χαζής” υποτακτικής και μόνο γι αυτό προχωρά η ιστορία. Ίσως κάποιοι/κάποιες πάρουν κάτι από όλο αυτό. Όσο για τα γεγονότα …

dora_salonica πολλά από αυτά που γράφεις με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη.

Durcet δεν ξέρεις το τέλος της ιστορίας. Το ότι η υποτακτική παραθέτει όλα τα συναισθήματά της, τους φόβους της κλπ. κατά τη διάρκεια της ιστορίας δεν σημαίνει ότι το τέλος θα είναι:

Α. Δακρύβρεχτο
Β. Θυμωμένο

Φιλιά και στους δυο σας