Μέρες αδέσποτες...

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

περιμένουμε

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Περιμένω και εγώ την συνέχεια...και ως παθούσα "χαζή" ή λοιπά κοσμικά επίθετα με τα οποία με έχουν και έχω η ίδια στολίσει τον εαυτό μου σε αντίστοιχη περίπτωση με την δική σου tipota (μα πολύ αντίστοιχη όμως ΛΟΛ), θα τοποθετηθώ στο τέλος.

πολύ ωραία δοσμένα τα συναισθήματα. Με τον τρόπο σου βοηθάς, να είσαι σίγουρη, πάρα πολλές κοπέλες, και αυτό το βρίσκω σπουδαίο. Μπράβο σου.

sk

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Έτσι θα περνούσαν 7 μήνες ιντερνετικών συνομιλιών, 7 μήνες μοναξιάς. Επτά μήνες ατελείωτων ερωτήσεων από μέρους μου, για την αδιαφορία και τις εξαφανίσεις του (ευτυχώς μόνο λίγες μέρες κάθε φορά), 7 μήνες διαβεβαιώσεων πως δεν είχε κάνει σχέση, 7 μήνες χωρίς σεξ.

……………….…………………………………………………………………………

Θυμάμαι ήμουν νέα οδηγός ακόμα, δεν είχα κάνει ταξίδια, ούτε καν στην εθνική δεν είχα βγει. Η πρώτη φορά (και οι επόμενες) που πήρα το θάρρος να οδηγήσω στην εθνική ήταν για να τον δω και οι επόμενες για να δω σε ποια πόλη ζούσε, σε ποιους δρόμους κυκλοφορούσε, που ήταν το καινούριο συνεργείο αυτοκινήτων, έτσι, μονάχα για λίγο να ‘χω μία αίσθηση πως είναι κοντά μου. Οδηγούσα και ήμουν γαντζωμένη πάνω στο τιμόνι, τόσο σφιγμένη από φόβο μην τρακάρω, που μετά από κάθε μετακίνησή μου, ειδικά τις πρώτες φορές, με πονούσαν όλοι οι μυς της πλάτης και του αυχένα!

………..…………………………………………………………………………………

Πλησίαζαν Χριστούγεννα όταν τον συνάντησα ξανά, στο συνεργείο του αυτή τη φορά. Πρέπει να είχε περάσει αρκετός καιρός πριν την προηγούμενη συνάντησή μας. Κι όμως κάτι είχε, ήταν διαφορετικός, κάτι συνέβαινε. Δεν κατάλαβα τότε, το μόνο που μπορούσα να δω με την πρώτη ματιά ήταν πως είχε πάρει αρκετά κιλά, πως ήταν κακόκεφος, έδειχνε πολύ κουρασμένος και αυτός που πάντα πρόσεχε την εμφάνισή του, τώρα ήταν εντελώς ατημέλητος! Και το ακόμα πιο περίεργο, στη δουλειά δεν υπήρχε ψυχή ζώσα! Οι απαντήσεις του ήταν πιο απότομες από ότι συνήθως! Κι όμως δεν μου φαινόταν να είναι απλά ένας άντρας που παράτησε τον εαυτό του, κάτι σοβαρό είχε συμβεί! Ανησύχησα, το σκεφτόμουν συνέχεια, υπέθεσα πως ίσως κάποιο συγγενικό πρόσωπο ήταν άρρωστο, ίσως και όχι, ίσως ήταν έτσι από το άγχος της νέας δουλειάς, από τις μετακομίσεις κλπ. Δεν τον ενόχλησα με τις σκέψεις μου και προσπάθησα να μην τον επιβαρύνω με τις συνηθισμένες ερωτήσεις μου. Οι αναφορές μου συνέχισαν να είναι καθημερινές, όπως μου είχε ορίσει.

Σε λιγότερο από 1 μήνα διέκοψε την επικοινωνία μας.

Η διαταγή ήταν καμία επικοινωνία, μέχρι να μου έλεγε εκείνος το πότε!

Μα τι στο διάβολο συμβαίνει επιτέλους, έψαχνα παντού, να μάθω. Άργησα 2 μήνες, αλλά τελικά το βρήκα.

Σκέψεις – Συναισθήματα

Δεν το πιστεύω! Πως είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό; Είναι ντροπή, αυτό είναι προδοσία! Τόσο καιρό να παίζει τέτοια κοροϊδία πίσω από την πλάτη του … και ήταν φίλος του τόσα χρόνια, τόσα χρόνια συνεργάτες! Μα και ο Κύριός μου δεν πρόσεχε καθόλου, είναι η αλήθεια. Δεν έβλεπε τα σημάδια. Ήταν τόσο μα τόσο φανερό πως υπήρχε πρόβλημα, πως δεν το είδε; Κι αυτός ο βλάκας ο Αντρέας, θα έπρεπε να ντρέπεται για αυτό που έκανε, θα έπρεπε τουλάχιστον να τον είχε ενημερώσει πριν πουλήσει την παλιά επιχείρηση. Και τώρα σίγουρα θα έχει πρόβλημα ο Κύριός μου, πρέπει να τον βοηθήσω. Μα τι μπορούσα να κάνω εγώ; Θα ψάξω να βρω κάτι! Ναι βέβαια αυτό είναι, θα ψάξω!

Δεν σκάλισα τίποτα, μονάχα, προσπάθησα να διαφημίσω το νέο συνεργείο, χωρίς επιτυχία! Ο Κύριός μου δεν έμαθε ποτέ τίποτα για αυτή την προσπάθειά μου, άλλωστε δεν είχε σημασία για εμένα αν θα το μάθαινε, αλλά να κατάφερνα να βρω κάτι.

Έκανα όπως μου είχε ορίσει, κανένα sms, καμία επικοινωνία μέχρι να μου πει εκείνος. Περίμενα. Η σκέψη μου δεν έφυγε ποτέ από κοντά του. Κι όμως, αυτή η εξέλιξη στη ζωή του Κυρίου μου, μέσα στο δικό μου μυαλό, δικαιολογούσε πλήρως την εξαφάνιση και την αδιαφορία του.

Πως πέρασε ο καιρός. Κοιμάται μέσα μου η πληγή. Κι εγώ κρατώ τα χέρια μου κλειστά. Μην ξεχαστούν και νοσταλγήσουν το άγγιγμά σου…
συνεχίζεται...

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Οι μέρες περνούσαν. Ώρες ώρες ένιωθα σαν ένα χέρι να γραπώνει τα σωθικά μου και να τα τραβά προς τα έξω. Η έλλειψη του παιχνιδιού του στο μυαλό μου γινόταν αβάσταχτη κάποιες φορές, ένιωθα να με τρελαίνει. Και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω, να εκτελώ τις εντολές που τόσο καιρό μου έδινε, να επιμένω να τον θυμάμαι και να περιμένω, μόνο με τη σκέψη πως κάποια στιγμή θα πέρναγε η μπόρα και θα γυρνούσε πίσω. Το μόνο που μπορούσε να μου κρατήσει παρηγοριά ήταν οι λιγοστές φράσεις που έγραφα σε ένα χαρτί, για να κρατώ το μυαλό μου σταθερό, την πίστη μου, το θέλω μου και να τον περιμένω.

Πέρασαν τρεις μήνες έτσι, κι όταν δεν άντεχα άλλο πια, μάζεψα ότι είχα γράψει, τα έβαλα σε ένα φάκελο μαζί με ένα στυλό σκυλάκι και του τα έστειλα.

Δεν άντεχα άλλο!

Σε έχω ώρες ώρες μα το Θεό τόσο πολύ ανάγκη που τρέχουν απ’ μάτια μου θάλασσες και πελάγη. Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή αν έχεις το Θεό σου που κρέμομαι από τα χείλη σου κι είμαι στο έλεός σου…



… Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου μες του μυαλού τα υπόγεια, αχ πόσα θέλω να σου πω και δεν υπάρχουν λόγια …

συνεχίζεται...

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Ηθελα να'ξερα γιατι καποιες υποτακτικες πειθουν τον εαυτο τους οτι η πληρης αδιαφορια και κατανοηση απο τον αλλον ειναι μερος καποιας εκπαιδευσης. Ποσους μηνες, μερες ωρες απο τη ζωη πρεπει να χαθουν σε μια ημικαυλωμενη κατασταση, εχοντας μεινει με το μουνι στο χερι για να καταλαβει καποια/ος οτι ο αλλος ΔΕΝ ενδιαφερεται!
Δεν ειναι βδσμ η αδιαφορια χωρις λογο και αφορμη, η εξαφανιση και ο αποκλεισμος. Μιλαμε για ανθρωπινες σχεσεις, και οχι για σχεσεις μεταξυ ανθρωπων και ζωων. Που και στα ζωα πιο καλα φερομαστε συνηθως.
Σχεσεις που μενουν απροσδιοριστες, η ετικεταρονται χωρις να αντιστοιχουν σε τιποτα πραγματικο, ζωντανο. Η ανιση σχεση μεταφραζεται σε μια σχεση οπου ο ενας εμφανιζεται κι εξαφανιζεται οπως του καυλωσει, και η αλλη τριβει το μουνι της να κανει μια ευχη μηπως και δει ασπρη μερα;

Δεν αναφερομαι συγκεκριμενα στη νηματοθετρια, απλα μου εδωσε την αφορμη η ιστορια της και κατι παλιοτερες δικες μου.

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Το τοποθέτησες πολύ σωστά. Ένας από τους σκοπούς του νήματός μου είναι αυτό που γράφεις!

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...



Στην επόμενη συνάντησή μας, δεν είχαμε και οι δύο την απαιτούμενη ψυχική ηρεμία να κρατήσει ο ένας τον άλλο. Κι όμως με μοναχά μία κίνηση μπορούσαν όλα να είναι αλλιώς. Η διαταγή παρέμεινε, καμία επικοινωνία μέχρι να μου ορίσει εκείνος. Ο καιρός περνούσε.

Ήθελα κάτι περισσότερο από αυτό που μου έδινε. Δεν άντεχα άλλο πια!

Ήθελα να ξεχάσω, να τα αφήσω όλα πίσω μου. Αποφάσισα να κάνω σχέση, να την στηρίξω και να προχωρήσω …

Προσπάθησα να ταιριάξω με τον σύντροφό μου, αλλά συνέχεια κάτι έλλειπε. Ήταν μάταιο. Οι φαντασιώσεις μου, η ανάσα του, η μυρωδιά του, αυτό το κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, με τραβούσε κοντά του, μόνο κοντά του και σε κανέναν άλλο! Έκανα έρωτα και σκεφτόμουν μοναχά ό,τι επιθυμούσα από εκείνον. Η κατάσταση ήταν αφόρητη.

Οι μήνες πέρασαν κι όμως τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου για εκείνον. Προσπάθησα, μα το μόνο που κατάφερα ήταν μια τρύπα στο νερό!

REM

Κλείνω τα μάτια μου, τα ανοίγω ξανά, είναι εκεί, ακίνητος, ξαπλωμένος δίπλα μου. Τον κοιτάζω. Δυο μικρά, καστανά, ολοστρόγγυλα, σκληρά μάτια με κοιτούν, κι όμως εγώ χάνομαι μέσα τους. Το ένα σώμα απέχει από το άλλο μόλις μισό μέτρο. Δεν ακούω την ανάσα του. Το πρόσωπο, το σώμα του, χωρίς καμιά κίνηση, χωρίς πνοή, θυμίζει λες κέρινο ομοίωμα. Μονάχα με κοιτά στα μάτια. Απλώνω το χέρι, αγγίζω το στήθος του, θα ‘θελα θαρρώ να μπορώ να διαπεράσω τα ρούχα και τη σάρκα του με ένα αόρατο χέρι, να φτάσω στην καρδιά του, να την αγγίξω, να την χαϊδέψω μόνο για μια στιγμούλα, μήπως καταλάβει, μήπως νιώσει όπως νιώθω εγώ. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο στήθος του, θέλω να τον μυρίσω, να μην ξεχάσω ποτέ αυτή τη μυρωδιά. Κολλάω όλο μου το σώμα πάνω του, τρίβω το πρόσωπό μου στο λαιμό του, κάτω απ’ το πηγούνι του, με τρελαίνει να το κάνω αυτό κι ας μην καταφέρνω να βρω τη μυρωδιά που ψάχνω. Κάνε με ότι θες! Με φιλά, το πιο γλυκό φιλί του κόσμου μου, κι απομακρύνεται… Γιατί φεύγεις; Θέλω κι άλλο … Γιατί δε μιλάς;

Βαθιά ανάσα!

Ανοίγω τα μάτια μου!

Σκοτάδι!

Καταλαβαίνω. Έβλεπα την αντανάκλαση των συναισθημάτων μου μέσα στον καθρέφτη των ονείρων μου!



συνεχίζεται ...

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Στις αρχές του Σεπτέμβρη βρήκα μία κλήση στο κινητό μου. Το νούμερο της δουλειάς του.

Σκέψεις – Συναισθήματα

Ουυυυυυ, πόσο θυμωμένη είμαι μαζί σου, που με άφησες εδώ μόνη μου. Πόσο μα πόσο θυμωμένη είμαι… Θα ‘θελα να σου ρίξω τώρα μια σφαλιάρα τόσο μα τόσο δυνατή όσο ο πόνος που μου έδωσες. Εσύ, εσύ που μου είπες να σε περιμένω και δεν μου έστειλες ούτε ένα μήνυμα τόσο καιρό… Είσαι ένας μεγάλος βλάκας ….!!!!!!

Πόσο θυμωμένη είμαι με τον ίδιο μου τον εαυτό που δεν κατάφερα ακόμα να σε ξεπεράσω, που σε θέλω ακόμα τόσο… ΕΙΜΑΙ ένας μεγάλος βλάκας…!!! Που δεν μπορώ να σε ξεχάσω, που σε έχω τόση ανάγκη … που νιώθω να σ’ αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ! Που δεν κατάφερα εκείνη τη στιγμή που άκουγα τον ήχο του τηλεφώνου μου να πατήσω για μια ακόμα φορά το ΕΓΩ μου και να σου μιλήσω!

Λίγες μέρες μετά, ακόμα ένα τηλεφώνημα, από το κινητό του αυτή τη φορά. Δεν πρόλαβα να το σηκώσω.



Σεπτέμβριος, 10 μέρες μετά το τελευταίο τηλεφώνημα και εγώ σκέφτομαι τον Κύριό μου. Όλα γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου.

Σκέψεις – Συναισθήματα
Εγκλωβισμένη ακόμα σε μια κατάσταση που με κάνει να αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο αδύναμη να ελέγξω το μυαλό μου, να σεβαστώ τον ίδιο μου τον εαυτό, να συγκεράσω τα θέλω μου με τα πρέπει μου…
Κρατάω στα χέρια μου ένα κομπολόι, το πρώτο μου, το αγαπημένο μου. Στο μαύρο κορδόνι του έχω περάσει είκοσι δύο ολοστρόγγυλες χάντρες γυαλιστερού αιματίτη και τρεις σκαλισμένες χάντρες από ασήμι, μαύρη φούντα και ασημένιο τελείωμα. Θα ήταν το δώρο μου για τα γενέθλια του τον περασμένο Γενάρη. Δεν ξέρω γιατί, μα όταν το έφτιαχνα και έπειτα, κάθε φορά που το κοιτούσα, ήταν λες και η όψη του, (η αντίθεση των χρωμάτων του γυαλιστερού σκούρου αιματίτη, με το επίσης γυαλιστερό ανοιχτόχρωμο ασήμι), ήταν Εκείνος, ήμουν εγώ.



Στέλνω mail σε έναν λογαριασμό που χρησιμοποιούσαμε παλιά για να επικοινωνούμε. Δεν περίμενα ποτέ απάντηση, νόμιζα ότι είχε σβήσει αυτό τον λογαριασμό. Προς μεγάλη μου έκπληξη πήρα απάντηση και μάλιστα θετική. Αρχίσαμε πάλι να μιλάμε.

συνεχίζεται...

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Μα δε γίνεται να γίνουν τα αποσπάσματα λίγο πιο χορταστικά...?

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Αν ακούς ολόκληρα τα τραγούδια ανάμεσα στα αποσπάσματα και προσέχεις τους στίχους, τότε ίσως να γίνουν πιο "χορταστικά". Τα τραγούδια είναι καταστάσεις, συναισθήματα, λόγια κλπ που βίωσα και δεν μπορώ ή δεν θέλω να περιγράψω με λέξεις.

Υ.σ.: Τι να σε κάνω ... δεν είμαι μυθιστοριογράφος, μια απλή vanilla είμαι!

Φιλάκια

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Κατανοητό...

Υ.σ. Φαντάζομαι... όσο είμαι κι εγώ  

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

χμμ ναι αλλά δεν έχουμε όλοι την ίδια αισθητική. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να έβαζες τους στίχους, αντί για τα βιντεάκια. Επίσης θα έδειχνε ότι σέβεσαι περισσότερο και τον χρόνο και τις προτιμήσεις των αναγνωστών σου.