Μέρες αδέσποτες...

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Δεν υπήρχε θέμα ασέβειας από την πλευρά μου σε καμία περίπτωση.

Βλέπω ότι έχω 1906 κλικ στην ιστορία μου, όμως απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει συμμετοχή και ανταλλαγή απόψεών για το νήμα μου, δεν θα μπορούσα να γνωρίζω τις απόψεις των αναγνωστών!

Το σκεπτικό μου ήταν πάντα με βάση τη δική μου αισθητική, όπως σωστά είπες.

Θα προσθέσω τους στίχους των τραγουδιών, (αλλά θα μου επιτρέψεις να κρατήσω και τα βίντεο γιατί μου αρέσει να συνοδεύονται οι στίχοι από την κατάλληλη μουσική).

Ευχαριστώ πολύ για την επισήμανσή σου.

tipota

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Ναι αλλά μας έχεις ζαλίσει τον έρωτα, θα μπορούσες να έχεις παραθέσει όλη την ιστορία στο αρχικό ποστ κι εσύ την δημοσιεύεις σε τεύχη.  

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

εγώ πάλι θα πρότεινα να αφήσουμε τη νηματοθέτρια να αναπτύξει το θέμα της όπως της βγαίνει. Το ότι ανυπομονούμε να μάθουμε την συνέχεια είναι γεγονός. Δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να επεμβαίνουμε στον τρόπο που ο καθένας γράφει αυτά που τον αφορούν...το ξεγύμνωμα της ψυχής δεν είναι εύκολο πράγμα...λίγη επιείκια  

sk

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

Όλη η ιστορία "συμμαζεμένη" με στίχους και βίντεο.

Υ.σ.: Γιατί δεν είχα πρόθεση να σου "ζαλίσω" τον έρωτα. Απλά δεν έστειλες μνμ νωρίτερα!

---------- Post added at 01:39 ---------- Previous post was at 01:38 ----------

Μέρες αδέσποτες…

Τον γνώρισα όταν ήμουν 29 ετών, σε μία πολύ περίεργη περίοδο της ζωής μου. Είχα 7 χρόνια σχέση και όλα έδειχναν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η πίκρα μου για την πορεία της σχέσης μου, η περιέργεια και πολύ περισσότερο μία εσωτερική ανησυχία στον ερωτικό τομέα, που είχα από την ηλικία των 3 ετών, με έσπρωξαν να αναζητήσω site που απεικόνιζαν ερωτικές σκηνές d/s. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς, αλλά βρέθηκα να διαβάζω ένα αρκετά ενημερωμένο site σχετικά με s/m και d/s. Διαβάζοντας οι φαντασιώσεις μου δυνάμωναν. Ήταν σαν να ανακάλυπτα έναν νέο κόσμο, που δεν γνώριζα ποτέ πως υπήρχε στην πραγματικότητα και πίστευα πως ήταν δημιούργημα καθαρά κάποιων εταιρειών παραγωγής πορνό! Την απλή περιέργειά μου για ανάγνωση των κειμένων του site διαδέχθηκε η επιθυμία να συνομιλήσω με μέλη του, θέλοντας απλά και μόνο να διαπιστώσω αν όλα όσα γράφονταν ήταν αληθινά, καθώς και το είδος των ανθρώπων που ασχολούνταν με το d/s και s/m.

Μετά από 1 μήνα ανάγνωσης, μοναδικός φόβος μου, ήταν πλέον, διαφύλαξη του απορρήτου της πραγματικής μου ταυτότητας. Αφού καθησύχασα τον εαυτό μου σχετικά, προχώρησα σε εγγραφή στα μέλη του site. Με την εγγραφή μου άρχισα να λαμβάνω και διάφορα μηνύματα από άλλα μέλη του φόρουμ. Διαβάζοντας τους χαιρετισμούς των νέων μελών στο site, το μάτι μου έπεσε τυχαία σε ένα περίεργο nickname, δεν γνώριζα τι σήμαινε κι έτσι επεξεργάστηκα για λίγα λεπτά το λογαριασμό του μέλους αυτού. Μετά από 1 ημέρα μου έστειλε μήνυμα, λέγοντας μου ότι είδε πως κοίταξα το λογαριασμό του και ήθελε να μιλήσουμε.

Μην έχοντας μιλήσει με κανέναν άλλο μέχρι τότε, δέχτηκα, και έτσι ξεκινήσαμε να συνομιλούμε στο msn. Ήταν 43 ετών. Όλες οι συζητήσεις μας γίνονταν σε φιλικό επίπεδο. Συζητούσαμε για ώρες στο msn, έδειχνε να με σέβεται σαν άνθρωπο και να του αρέσω… Στην εγγραφή μου στο site δήλωνα vanilla, εκείνος μου είπε πως είμαι υ, θα μου έδειχνε. Άρχισα να δένομαι συναισθηματικά. Στις συζητήσεις μας του έλεγα πως κάνω μόνο σχέσεις, πως αν ήθελε απλά λίγο παιχνίδι και τίποτα περισσότερο, θα έπρεπε να μου το πει για να μην αφήσω τον εαυτό μου να δεθεί συναισθηματικά μαζί του. Μου έλεγε να του μιλάω για τη σχέση μου, μου έδινε συμβουλές, και γενικά φαινόταν πολύ λογικός άνθρωπος βάση των όσων έλεγε.

Το παιχνίδι είχε αρχίσει. Οι επαφές μου με τον τότε φίλο μου αραίωναν ολοένα και περισσότερο, με δική μου πρωτοβουλία, από μία φορά το μήνα σε μία φορά το δίμηνο … Μετά από ένα ιντερνετικό παιχνίδι αποφάσισα να χωρίσω όπως μου έλεγε εκείνος. Ήθελα να τον συναντήσω, αλλά έμενε σε άλλη πόλη αρκετά μακριά από εμένα. Θα μετακόμιζε στην πόλη μου σε κάποιους μήνες και όπως έλεγε ήθελε να είμαι η σκύλα του, η πουτάνα του, το μωρό του.

Για μήνες οι αναφορές μου ήταν καθημερινές, οι ώρες που συνομιλούσαμε πάντα μεταμεσονύκτιες (01.00μμ-05.00μμ). Λόγω των ωραρίων και των πολλών ωρών που αναγκαζόμουν να μένω στο διαδίκτυο για να επικοινωνώ μαζί του, δεν κοιμόμουν καλά, αργούσα στη δουλειά, δεν απέδιδα. Αποφάσισα να παγώσω τις σπουδές μου για να μην έχω άλλες υποχρεώσεις, να χάσω τα δίδακτρα που είχα δώσει για τη χρονιά. Δεν με ένοιαζε τίποτα! Άρχισα να ακολουθώ τις δικές του συνήθειες. Σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση, επειδή εκείνος έλεγε ότι δεν έβλεπε, ήθελα να νιώθω συνέχεια κοντά του, ήθελα μόνο να μιλάω μαζί του! Ένιωθα πως ήταν ο καλύτερος!



Πως ξεκίνησε αυτό κι εγώ δεν το κατάλαβα. Στην αρχή σαν ένα παιχνίδι. Ένα πραγματικό “παιχνίδι”, παιδικό, ένα “πείραμα” που έκανα για να δω πως ήταν.

Συναισθήματα – Σκέψεις …

Μέσα σε ένα κλουβί φυλακισμένο το μυαλό μου. Σε κάθε κίνησή που κάνει να ξεφύγει αγγίζει σίδερο. Έντονες, βίαιες, σπασμωδικές κινήσεις για να απελευθερωθεί, μα τα σίδερα παραμένουν. Σκέψεις υγρές, συναισθήματα υγρά και μία αίσθηση σαν να βουλιάζω ολοένα και περισσότερο μέσα σε ένα παχύρευστο υγρό. Σαν να έπεσα με την πλάτη μέσα του και τώρα νιώθω κάτι να με τραβάει, να με ρουφάει προς τα κάτω. Κι ότι γνώριζα ως τώρα, ότι με μάθαν στη ζωή, όλα να αναιρούνται, όλα να υποτάσσονται σταδιακά ένα ένα σε μία μόνο σκέψη … τον θέλω να με θέλει, πολύ, πάρα πολύ, να θέλει να με υποτάσσει, συνέχεια, εμένα μόνο εμένα, με κάθε κόστος…

(Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με λέξεις. Όσοι δεν λειτουργούν έτσι δεν σημαίνει πως δεν έχουν συναισθήματα, ούτε πως ότι αισθάνονται είναι λιγότερο έντονο. Προσωπικά επιλέγω να εκφράζω τα συναισθήματά μου μέσα από στοίχους τραγουδιών – ποιημάτων. Άλλωστε, τελικά για εμένα σημασία έχει να εκφράζω τα συναισθήματά μου…)

Πέντε (5) μήνες μετά συναντηθήκαμε. Άνοιξη, εκείνη τη νύχτα ήταν λες και ο ουρανός είχε ανοίξει και έβρεχε όση βροχή χρωστούσε για όλο τον προηγούμενο χρόνο! Ένα χαλασμένο αυτοκίνητο, (το δικό του), ένα μικρό τρακάρισμα στο δρόμο, (το δικό μου αυτοκίνητο), που δεν με ένοιαξε, γιατί σκεφτόμουν πως θα πήγαινα να τον δω, ένας διαολεμένος καιρός που δεν έλεγε να σταματήσει να βρέχει, όλοι οι δρόμοι γεμάτοι μικρά/μεγάλα ποταμάκια! Κι εγώ όσο κόντρα μου πήγαινε ο καιρός και η μέρα, τόσο κόντρα του/της πήγαινα, συνηθισμένη από πάντα στη ζωή μου να κρατάω τέτοια στάση! Μια ώρα μόνο κράτησε η συνάντηση μας, ένιωθα όμως τόσο όμορφα, τόσο τρυφερά, τόσο μοναδικά, κι ας μην παίξαμε εκείνη τη νύχτα. Ήταν τόσο μα τόσο προσεκτικός στα λόγια του, στις κινήσεις του, που το μόνο που μπορούσε να συμβεί ήταν να με μαγέψει! Ένα μονάχα άγγιγμα στο χέρι κι ένιωθα να ανατριχιάζω ολόκληρη κι η νύχτα έληξε με ένα φιλί, το πιο καυτό φιλί που έχω νιώσει. Ένα φιλί και ένα άγγιγμα που έφταναν για να τον κρατήσουν στο μυαλό μου για τα επόμενα ……

♫



Βροχή μου – Χρήστος Θηβαίος

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

♫

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες το δρόμο και το νου και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι κι άθελά μου με τραβάς αλλού…

Και ο καιρός κύλησε έτσι, με καθημερινές πολύωρες συζητήσεις στο msn, με mindfuck, με λόγια “καυτά” και λόγια τρυφερά, με το φιλί, την αγκαλιά, τη θύμηση της μυρωδιάς του στην οθόνη του laptop μου και στο μυαλό μου…

Είχαν περάσει σχεδόν 7 μήνες ιντερνετικών συνομιλιών.

Ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα, σε ένα πάρκο, μπροστά από ένα μικρό γήπεδο. Εκείνη τη νύχτα, πριν συναντήσω τον Κύριό μου, χώρισα οριστικά από τον μέχρι τότε φίλο μου. Τον είχα προειδοποιήσει άλλωστε πριν την εγγραφή μου στο site πως έψαχνα για κάτι άλλο. Ήμουν ξεκάθαρη μαζί του. Εκείνη τη νύχτα παίξαμε για πρώτη φορά live. Η συνάντησή μας έγινε μέσα στο αυτοκίνητό του.

…………………………………………………………………………………………...

Σιωπή!

Μετά από τόσο καιρό, μονάχα έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτές τις στιγμές.

Σιωπή!

Όλα κρέμονταν από μικρές εύθραυστες κλωστούλες … Εγώ, εκείνος, η νύχτα, ... οι λέξεις, το άγγιγμά του, η χροιά της φωνής του, οι διαταγές … και όλες οι κλωστές έσπαγαν αργά, μία μία, αφήνοντάς να πέσει κάτω, μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα, ότι κρατούσαν όρθιο ως τότε και να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια, κάνοντας τρομερό θόρυβο!

Σιωπή!

…………………………………………………………………………………………

Μια λάμπα στο πάρκο μας κοιτά. Σαν να ‘μασταν το πιο παράξενο ζευγάρι που είχε δει ποτέ… ακίνητοι, αμίλητοι να την κοιτάζουμε κι εμείς, λες και περίμενε ο ένας τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα. Σιωπή! Κι έσπασε και η τελευταία κλωστή με μία καληνύχτα…


♫



Τι άλλαξε - Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Τι άλλαξε; Τι χάλασε;
Λες και πάνω στο διάφανο φως
μελάνι στάλαξε.
Πού χάνεσαι; Πού τρέχει το βλέμμα;
Ποια αλήθεια μου κρύβει ο καπνός
ή μήπως κρύβει ψέμα;

Θα κοιτώ στα μάτια σου
θα ρωτάω μέχρι να μου πεις
θα χτυπώ στα βράχια σου
ως το τέλος της σιωπής.

Κόψε και μοίρασε στα δύο
πάντα η αγάπη θέλει δύο,
δυο να γελούν στο ίδιο αστείο
δυο να ζεσταίνουνε το κρύο
δυο να μοιράζονται αμαρτία και θεό.

Κόψε και μοίρασε στα δυο
πάντα η αγάπη θέλει δυο
δυο μονομάχους στο πεδίο
δυο στο μαζί και στο αντίο
δυο να μοιράζονται τα πάντα ή το κενό.

Τι ξέφτισε; Τι έσπασε;
Λες και επάνω μου χούφτες γυαλιά
η νύχτα πέταξε.
Ποιος έφταιξε και ποιον ν`αθωώσω;
Να σε πάρω ξανά αγκαλιά
ή μήπως να θυμώσω;



♫

Ήταν περισσότερο ένα αίσθημα σύγχυσης αυτό που ένιωθα, μετά την “πρώτη μας φορά”, παρά απογοήτευσης. Δεν είχα αμφιβολία για την ειλικρίνεια του Κ μου και για τις ικανότητές του να με ερεθίσει σαν γυναίκα.

Πίστευα και πιστεύω ακράδαντα πως για να συντονιστούν δύο άνθρωποι αληθινά στο ερωτικό τομέα απαιτείται εκτός από τη θέληση και τη γνώση, πολύς και πραγματικός χρόνος επαφής. Να δώσει ο ένας στον άλλο το χρόνο να γνωρίσουν τις αντιδράσεις του σώματός τους σε κάθε άγγιγμα, τις εκφράσεις του προσώπου τους σε κάθε συναίσθημα που δημιουργεί ο ένας στον άλλο το χρόνο να μάθουν να επικοινωνούν, όχι μέσω internet, αλλά σε πραγματικό χρόνο. Θα περίμενα να μετακομίσει στην πόλη μου και έτσι θα μας δινόταν η ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα.

Ήμουν σίγουρη πως έφταιγα για όλο αυτό. Ένιωθα πως κάτι, χωρίς να ξέρω ακόμα τι, με έκανε να είμαι ανέκφραστη. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω. Ο Κ μου εξαφανίστηκε για δύο εβδομάδες. Κανένα ενδιαφέρον, κανένα σημείο ζωής. Μου είχε πει να του δίνω καθημερινά αναφορές, το έκανα, καμία σημασία… Μετά από δύο εβδομάδες εμφανίστηκε ξανά και σταθερά πάλι στο msn!

Ήμουν πολύ χαρούμενη που τον αποκαλούσα ξανά κύριό μου, που μου μιλούσε πάλι, που παίζαμε. Δεν έδειχνε να είχε χάσει το ενδιαφέρον του, αντιθέτως μάλιστα μου έλεγε πως τον Σεπτέμβριο θα μετακόμιζε μόνιμα στην πόλη μου και με ρωτούσε πόσο το ήθελα αυτό και πόσο ήθελα να είμαστε μαζί. Μου έλεγε ότι δεν έκανα αυτά που ζητούσε και γι αυτό αντιδρούσε έτσι. Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς καμία συνάντηση και το Σεπτέμβριο απ’ όσα συζητούσαμε έδειχνε χαρούμενος που μετακόμιζε κοντά μου, κοντά στους δικούς του. Τότε ξανασυναντηθήκαμε.

Οι μετέπειτα συναντήσεις μας ήταν ελάχιστες και έμοιαζαν σε πολλά με τη δεύτερη. Μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο, στο ίδιο παρκάκι, μπροστά από την ίδια λάμπα, η ίδια σιωπή! Η διαφορά ήταν πως πλέον το σώμα μου αισθανόταν ηδονή και σταδιακά και το μυαλό μου! Τόσο που μου ήταν απαραίτητα για να αναπνέω! Όμως τώρα πια ο Κύριός μου δεν μου μιλούσε όπως πριν, καθυστερούσε στο msn… Τον παρακαλούσα να ασχοληθεί μαζί μου, εξαφανιζόταν και ένιωθα να πνίγομαι, ένιωθα σαν να μου έκοβαν τον αέρα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω! Στις ερωτήσεις μου, η απάντηση ήταν πάντα πως είχε δουλειές. Τον πίστευα! Τον χρειαζόμουν! Με είχε διατάξει να μην ασχοληθώ ξανά με το φόρουμ, 5 μήνες πριν την πρώτη μας συνάντηση, να μην διαβάζω τα posts, να μην μιλάω με κανένα. Το έκανα. Έλεγε πως ότι ήθελα να μάθω θα μπορούσα να ρωτάω εκείνον.

Δεν ήταν δυνατό να μου έλεγε ψέματα, δεν το πίστευα.

Ήμουν η σκύλα του. Αξίωνε να τον αποκαλώ Κύριο, να αναφέρομαι καθημερινά, έλεγε πως με ήθελε, πως θα γινόμουν η καλύτερη σκλάβα του. Το έκανα για μήνες. Ένιωθα κάτι το πολύ έντονο για εκείνον, παρόλο που η ανταπόκρισή του δεν ήταν σταθερή. Τον ήθελα, τον αγαπούσα. Ο ψυχικός πόνος που μου έδινε ήταν πολύ μεγάλος και δυσανάλογος των στιγμών χαράς που μου προσέφερε. Προσπαθούσα, δεν μπορούσα να παραβλέψω τα συναισθήματά μου.

Επτά συναντήσεις – Επτά μήνες

Μία συζήτηση στο msn, μια διαταγή, πουκάμισο, φούστα, τακούνια, κάλτσες σιλικόνης, χωρίς εσώρουχο. Συνάντηση στο γνωστό σημείο, έντεκα ακριβώς.

Μάλιστα κύριε.

Ντύνομαι, όσο μπορώ καλύτερα, θέλω να του αρέσω, θέλω να με θέλει. Παρά τα παραπανίσια κιλά μου προσπαθώ. Ψάχνω στις ντουλάπες, στα συρτάρια. Γιατί γαμώτο να έχω πάρει τόσα κιλά; Θα ‘θελα να ήμουν και πάλι 60 κιλά, να μπορώ να βάλω το καυτό το μίνι, τα ψηλοτάκουνα, τις ζαρτιέρες, τις κάλτσες σιλικόνης. Φοράω μια φούστα μέχρι το γόνατο, κόκκινη, μαύρη, ψηλά τακούνια, πουκάμισο λευκό, χωρίς εσώρουχο. Δεν είμαι ευχαριστημένη. Γιατί γαμώτο πάλι στο ίδιο σημείο; Βγάλε με έξω, μίλησέ μου, χαλάρωσέ με, κάνε με να γελάσω, να δεις τη γλύκα μου, να με αγγίξεις…

Παρκάρω το αυτοκίνητο, τον περιμένω. Γύρω σκοτάδι. Ένας περαστικός, δύο, τρεις. Έντεκα και η ώρα, βλέπω το μαύρο αυτοκίνητο να παρκάρει. Βγαίνω από το αυτοκίνητό μου, μπαίνω στο δικό του.

Σιωπή!

Κάποιοι περαστικοί περνούν.

-Είσαι καλά;
-Μάλιστα κύριε.

Κοιτάζουμε και οι δύο τη γνωστή λάμπα. Πιάνει με το χέρι του απότομα στο στήθος μου, το πιέζει, το τσιμπά. Πονάω. Βγάζω ένα μικρό ωχ.

-Πονάς σκύλα;
-Μάλιστα κύριε, πονάω.
-Έτσι μου αρέσει σκύλα, να πονάς.

Το χέρι του στο στήθος μου, τραβά το σουτιέν προς τα κάτω. Τσιμπάει τις ρώγες μου. Στην αρχή με πονάει, μετά ερεθίζομαι πολύ, πάρα πολύ, μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση. Με τρελαίνει. Το δείχνω, οι αναστεναγμοί μου ακούγονται μέχρι έξω από το αυτοκίνητο, περαστικοί περνούν. Ξαφνικά σταματά. Ξεκουμπώνει το παντελόνι του.

-Ξέρεις τι να κάνεις πουτάνα.
-Μάλιστα κύριε.
-Κάντο.
-Σας παρακαλώ κύριε να μου επιτρέψετε να γλύψω τον πούτσο σας
-Δεν άκουσα πουτάνα, τι είπες;
-Σας παρακαλώ κύριε να μου επιτρέψετε να γλύψω τον πούτσο σας
-Κάντο πουτάνα.

Τον παίρνω στο στόμα μου. Με πνίγει. Ξαφνικά τραβά το κεφάλι μου πάνω. Περαστικοί! Το έκανε για να με δουν οι περαστικοί!

-Συνέχισε πουτάνα.
-Μάλιστα κύριε.
…………………………………………………………………………………………

Τελείωσε. Κοιτάζουμε πάλι αυτή την καταραμένη λάμπα. Μα γιατί δεν μιλάει; Γιατί δεν μου λέει κάτι; Κάτι οτιδήποτε. Πάλι δεν με άγγιξε. Είμαι υγρή, τόσο υγρή, τόσο αναμμένη κι εκείνος δεν κάνει τίποτα. Ω, πόσο θέλω τα δάχτυλά του μέσα στο στόμα μου, μέσα μου, παντού. Πόσο πολύ θέλω ένα φιλί του, μια αγκαλιά. Πόσο με πονάει που δεν νοιάζεται να με ευχαριστήσει, να ακούσει τον οργασμό μου. Δεν μου φτάνει μόνο αυτό, το ξέρει, μου λέει ότι κάνω λάθος, στις συζητήσεις μας λέει πως ενδιαφέρεται. Τότε γιατί; Ένα τεράστιο γιατί… Σκοτάδι, δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου, βουβά. Κοιτάζουμε τη λάμπα. Δεν θέλω να με δει να κλαίω, κρατάω πολύ ανοιχτά τα μάτια μου, να στεγνώνει το δάκρυ πριν καλά καλά τρέξει στο μάγουλο, φοβάμαι μην τον στεναχωρήσω αν με δει να κλαίω.

-Είσαι καλά;
-Καλά είμαι.
-………….
-Πρέπει να φύγουμε.
-Μάλιστα κύριε.

♫



"Της καληνύχτας τα φιλιά" - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά να μ' ανακρίνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
δε φεύγω απόψε κι απ' τ' αμάξι δε θα βγω
κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις

Εδώ και τώρα, γιατί ειν' ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα
της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα
δε φεύγω απόψε κι απ' τη ζωή σου δε θα βγω
κι αν ειν' η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα
εδώ και τώρα, στης αγάπης το θυμό

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις.


♫

Οδηγώ στην εθνική. Το μυαλό μου είναι θολό. Δεν βλέπω τίποτα μπροστά μου. Θα τρακάρω γαμώτο! Δεν βλέπω τίποτα, μόνο η αίσθησή του στο μυαλό μου. Δάκρυα, τα μάτια μου είναι θολά, πονάω γαμώτο, πονάω…

Έτσι θα περνούσαν 7 μήνες ιντερνετικών συνομιλιών, 7 μήνες μοναξιάς. Επτά μήνες ατελείωτων ερωτήσεων από μέρους μου, για την αδιαφορία και τις εξαφανίσεις του (ευτυχώς μόνο λίγες μέρες κάθε φορά), 7 μήνες διαβεβαιώσεων πως δεν είχε κάνει σχέση, 7 μήνες χωρίς σεξ.

……………….…………………………………………………………………………

Θυμάμαι ήμουν νέα οδηγός ακόμα, δεν είχα κάνει ταξίδια, ούτε καν στην εθνική δεν είχα βγει. Η πρώτη φορά (και οι επόμενες) που πήρα το θάρρος να οδηγήσω στην εθνική ήταν για να τον δω και οι επόμενες για να δω σε ποια πόλη ζούσε, σε ποιους δρόμους κυκλοφορούσε, που ήταν το καινούριο συνεργείο αυτοκινήτων, έτσι, μονάχα για λίγο να ‘χω μία αίσθηση πως είναι κοντά μου. Οδηγούσα και ήμουν γαντζωμένη πάνω στο τιμόνι, τόσο σφιγμένη από φόβο μην τρακάρω, που μετά από κάθε μετακίνησή μου, ειδικά τις πρώτες φορές, με πονούσαν όλοι οι μυς της πλάτης και του αυχένα!

………..…………………………………………………………………………………

Πλησίαζαν Χριστούγεννα όταν τον συνάντησα ξανά, στο συνεργείο του αυτή τη φορά. Πρέπει να είχε περάσει αρκετός καιρός πριν την προηγούμενη συνάντησή μας. Κι όμως κάτι είχε, ήταν διαφορετικός, κάτι συνέβαινε. Δεν κατάλαβα τότε, το μόνο που μπορούσα να δω με την πρώτη ματιά ήταν πως είχε πάρει αρκετά κιλά, πως ήταν κακόκεφος, έδειχνε πολύ κουρασμένος και αυτός που πάντα πρόσεχε την εμφάνισή του, τώρα ήταν εντελώς ατημέλητος! Και το ακόμα πιο περίεργο, στη δουλειά δεν υπήρχε ψυχή ζώσα! Οι απαντήσεις του ήταν πιο απότομες από ότι συνήθως! Κι όμως δεν μου φαινόταν να είναι απλά ένας άντρας που παράτησε τον εαυτό του, κάτι σοβαρό είχε συμβεί! Ανησύχησα, το σκεφτόμουν συνέχεια, υπέθεσα πως ίσως κάποιο συγγενικό πρόσωπο ήταν άρρωστο, ίσως και όχι, ίσως ήταν έτσι από το άγχος της νέας δουλειάς, από τις μετακομίσεις κλπ. Δεν τον ενόχλησα με τις σκέψεις μου και προσπάθησα να μην τον επιβαρύνω με τις συνηθισμένες ερωτήσεις μου. Οι αναφορές μου συνέχισαν να είναι καθημερινές, όπως μου είχε ορίσει.

Σε λιγότερο από 1 μήνα διέκοψε την επικοινωνία μας.

Η διαταγή ήταν καμία επικοινωνία, μέχρι να μου έλεγε εκείνος το πότε!

Μα τι στο διάβολο συμβαίνει επιτέλους, έψαχνα παντού, να μάθω. Άργησα 2 μήνες, αλλά τελικά το βρήκα.

Σκέψεις – Συναισθήματα

Δεν το πιστεύω! Πως είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό; Είναι ντροπή, αυτό είναι προδοσία! Τόσο καιρό να παίζει τέτοια κοροϊδία πίσω από την πλάτη του … και ήταν φίλος του τόσα χρόνια, τόσα χρόνια συνεργάτες! Μα και ο Κύριός μου δεν πρόσεχε καθόλου, είναι η αλήθεια. Δεν έβλεπε τα σημάδια. Ήταν τόσο μα τόσο φανερό πως υπήρχε πρόβλημα, πως δεν το είδε; Κι αυτός ο βλάκας ο Αντρέας, θα έπρεπε να ντρέπεται για αυτό που έκανε, θα έπρεπε τουλάχιστον να τον είχε ενημερώσει πριν πουλήσει την παλιά επιχείρηση. Και τώρα σίγουρα θα έχει πρόβλημα ο Κύριός μου, πρέπει να τον βοηθήσω. Μα τι μπορούσα να κάνω εγώ; Θα ψάξω να βρω κάτι! Ναι βέβαια αυτό είναι, θα ψάξω!

Δεν σκάλισα τίποτα, μονάχα, προσπάθησα να διαφημίσω το νέο συνεργείο, χωρίς επιτυχία! Ο Κύριός μου δεν έμαθε ποτέ τίποτα για αυτή την προσπάθειά μου, άλλωστε δεν είχε σημασία για εμένα αν θα το μάθαινε, αλλά να κατάφερνα να βρω κάτι.

Μόνη για άλλους 4 μήνες. Έκανα όπως μου είχε ορίσει, κανένα sms, καμία επικοινωνία μέχρι να μου πει εκείνος. Περίμενα. Η σκέψη μου δεν έφυγε ποτέ από κοντά του. Κι όμως, αυτή η εξέλιξη στη ζωή του Κυρίου μου, μέσα στο δικό μου μυαλό, δικαιολογούσε πλήρως την εξαφάνιση και την αδιαφορία του.

Πως πέρασε ο καιρός. Κοιμάται μέσα μου η πληγή. Κι εγώ κρατώ τα χέρια μου κλειστά. Μην ξεχαστούν και νοσταλγήσουν το άγγιγμά σου…

Οι μέρες περνούσαν. Ώρες ώρες ένιωθα σαν ένα χέρι να γραπώνει τα σωθικά μου και να τα τραβά προς τα έξω. Η έλλειψη του παιχνιδιού του στο μυαλό μου γινόταν αβάσταχτη κάποιες φορές, ένιωθα να με τρελαίνει. Και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω, να εκτελώ τις εντολές που τόσο καιρό μου έδινε, να επιμένω να τον θυμάμαι και να περιμένω, μόνο με τη σκέψη πως κάποια στιγμή θα πέρναγε η μπόρα και θα γυρνούσε πίσω. Το μόνο που μπορούσε να μου κρατήσει παρηγοριά ήταν οι λιγοστές φράσεις που έγραφα σε ένα χαρτί, για να κρατώ το μυαλό μου σταθερό, την πίστη μου, το θέλω μου και να τον περιμένω.

Πέρασαν τέσσερις μήνες έτσι, κι όταν δεν άντεχα άλλο πια, μάζεψα ότι είχα γράψει, τα έβαλα σε ένα φάκελο μαζί με ένα στυλό σκυλάκι και του τα έστειλα.

Δεν άντεχα άλλο!

Σε έχω ώρες ώρες μα το Θεό τόσο πολύ ανάγκη που τρέχουν απ’ μάτια μου θάλασσες και πελάγη. Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή αν έχεις το Θεό σου που κρέμομαι από τα χείλη σου κι είμαι στο έλεός σου…

♫




Ανάθεμά σε - Παντελής Θαλασσινός

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω


♫

… Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου μες του μυαλού τα υπόγεια, αχ πόσα θέλω να σου πω και δεν υπάρχουν λόγια …

Στην επόμενη συνάντησή μας, δεν είχαμε και οι δύο την απαιτούμενη ψυχική ηρεμία να κρατήσει ο ένας τον άλλο. Κι όμως με μοναχά μία κίνηση μπορούσαν όλα να είναι αλλιώς. Η διαταγή παρέμεινε, καμία επικοινωνία μέχρι να μου ορίσει εκείνος. Ο καιρός περνούσε.

Ήθελα κάτι περισσότερο από αυτό που μου έδινε. Δεν άντεχα άλλο πια!

Ήθελα να ξεχάσω, να τα αφήσω όλα πίσω μου. Αποφάσισα να κάνω σχέση, να την στηρίξω και να προχωρήσω …

Προσπάθησα να ταιριάξω με τον σύντροφό μου, αλλά συνέχεια κάτι έλλειπε. Ήταν μάταιο. Οι φαντασιώσεις μου, η ανάσα του, η μυρωδιά του, αυτό το κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, με τραβούσε κοντά του, μόνο κοντά του και σε κανέναν άλλο! Έκανα έρωτα και σκεφτόμουν μοναχά ό,τι επιθυμούσα από εκείνον. Η κατάσταση ήταν αφόρητη.

Οι μήνες πέρασαν κι όμως τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου για εκείνον. Προσπάθησα, μα το μόνο που κατάφερα ήταν μια τρύπα στο νερό!

REM

Κλείνω τα μάτια μου, τα ανοίγω ξανά, είναι εκεί, ακίνητος, ξαπλωμένος δίπλα μου. Τον κοιτάζω. Δυο μικρά, καστανά, ολοστρόγγυλα, σκληρά μάτια με κοιτούν, κι όμως εγώ χάνομαι μέσα τους. Το ένα σώμα απέχει από το άλλο μόλις μισό μέτρο. Δεν ακούω την ανάσα του. Το πρόσωπο, το σώμα του, χωρίς καμιά κίνηση, χωρίς πνοή, θυμίζει λες κέρινο ομοίωμα. Μονάχα με κοιτά στα μάτια. Απλώνω το χέρι, αγγίζω το στήθος του, θα ‘θελα θαρρώ να μπορώ να διαπεράσω τα ρούχα και τη σάρκα του με ένα αόρατο χέρι, να φτάσω στην καρδιά του, να την αγγίξω, να την χαϊδέψω μόνο για μια στιγμούλα, μήπως και καταλάβει, μήπως νιώσει όπως νιώθω εγώ. Ακουμπώ το κεφάλι μου στο στήθος του, θέλω να τον μυρίσω, να μην ξεχάσω ποτέ αυτή τη μυρωδιά. Κολλάω όλο μου το σώμα πάνω του, τρίβω το πρόσωπό μου στο λαιμό του, κάτω απ’ το πηγούνι του, με τρελαίνει να το κάνω αυτό κι ας μην καταφέρνω να βρω τη μυρωδιά που ψάχνω. Κάνε με ότι θες! Με φιλά, το πιο γλυκό φιλί του κόσμου μου, κι απομακρύνεται… Γιατί φεύγεις; Θέλω κι άλλο … Γιατί δε μιλάς;

Βαθιά ανάσα!

Ανοίγω τα μάτια μου!

Σκοτάδι!

Καταλαβαίνω. Έβλεπα την αντανάκλαση των συναισθημάτων μου μέσα στον καθρέφτη των ονείρων μου!

♫



Όνειρο ήτανε – Αλκίνοος Ιωαννίδης

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

♫

…………………………………………………………………………………

Στις αρχές του Σεπτέμβρη βρήκα μία κλήση στο κινητό μου. Το νούμερο της δουλειάς του.

Σκέψεις – Συναισθήματα

Ουυυυυυ, πόσο θυμωμένη είμαι μαζί σου, που με άφησες εδώ μόνη μου. Πόσο μα πόσο θυμωμένη είμαι… Θα ‘θελα να σου ρίξω τώρα μια σφαλιάρα τόσο μα τόσο δυνατή όσο ο πόνος που μου έδωσες. Εσύ, εσύ που μου είπες να σε περιμένω και δεν μου έστειλες ούτε ένα μήνυμα τόσο καιρό… Είσαι ένας μεγάλος βλάκας ….!!!!!!

Πόσο θυμωμένη είμαι με τον ίδιο μου τον εαυτό που δεν κατάφερα ακόμα να σε ξεπεράσω, που σε θέλω ακόμα τόσο… ΕΙΜΑΙ ένας μεγάλος βλάκας…!!! Που δεν μπορώ να σε ξεχάσω, που σε έχω τόση ανάγκη … που νιώθω να σ’ αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ! Που δεν κατάφερα εκείνη τη στιγμή που άκουγα τον ήχο του τηλεφώνου μου να πατήσω για μια ακόμα φορά το ΕΓΩ μου και να σου μιλήσω!

Λίγες μέρες μετά, ακόμα ένα τηλεφώνημα, από το κινητό του αυτή τη φορά. Δεν πρόλαβα να το σηκώσω.

♫



Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει - Τάνια Τσανακλίδου

Κάθε φορά που θα ρθεις βρέχει
Σύμπτωση λες πες το όπως θες
Όμως εγώ θέλω να βρέχει
Σαν το νερό
Να σ αγκαλιάζω τις νύχτες που καις

Κάθε φορά που θα ρθεις βρέχει
Δεν φταις εσύ δεν φταίει κανείς
Λες κι ο καιρός χαρές δεν έχει
Κι έρχεσαι εδώ για να κρυφτείς

Κάθε φορά που θα ρθεις βρέχει
Γίνεσαι φως στη συννεφιά
Μα κάθε φορά κάτι τρέχει
Φεύγεις μακριά
Μόνος ξανά σαν μια γκρίζα σκιά

Τέτοια ζωή ποιος την αντέχει
Ίσως εγώ και η βροχή
Μα σ αγαπώ βρέχει δεν βρέχει
Κι αν σ αρνηθώ
Τότε μωρό μου θα φταις μόνο εσύ

♫

……………………………………………………………………………………….

Σεπτέμβριος, 10 μέρες μετά το τελευταίο τηλεφώνημα και εγώ σκέφτομαι τον Κύριό μου. Όλα γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου.

Σκέψεις – Συναισθήματα

Εγκλωβισμένη ακόμα σε μια κατάσταση που με κάνει να αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο αδύναμη να ελέγξω το μυαλό μου, να σεβαστώ τον ίδιο μου τον εαυτό, να συγκεράσω τα θέλω μου με τα πρέπει μου…
Κρατάω στα χέρια μου ένα κομπολόι, το πρώτο μου, το αγαπημένο μου. Στο μαύρο κορδόνι του έχω περάσει είκοσι δύο ολοστρόγγυλες χάντρες γυαλιστερής μαύρης πέτρας και τρεις σκαλισμένες χάντρες από ασήμι, μαύρη φούντα και ασημένιο τελείωμα. Θα ήταν το δώρο μου για τα γενέθλια του τον περασμένο Γενάρη. Δεν ξέρω γιατί, μα όταν το έφτιαχνα και έπειτα, κάθε φορά που το κοιτούσα, ήταν λες και η όψη του, (η αντίθεση των χρωμάτων του γυαλιστερού σκούρου αιματίτη, με το επίσης γυαλιστερό ανοιχτόχρωμο ασήμι), ήταν Εκείνος, ήμουν εγώ.

♫



Πεθύμησα ένα σύννεφο – Τάνια Τσανακλίδου

Τι σε μέλλει εσένα σκόρπια μου ψυχή
που εγώ τον πόνο μου έκανα νησί
να σπέρνει ο ήλιος πάνω μου φωτιά
και τ' άστρα μοναξιά
Πεθύμησα ένα σύννεφο
βροχή να πιω κι ουρανό

Θάλασσα ζωή χρόνια περιμένω
πλοίο κουρσεμένο σ' άγονη γραμμή
θάλασσα ζωή με πανιά σχισμένα
και κουπιά σπασμένα πάρε με μαζί

Τι σε μέλλει εσένα άδεια μου καρδιά
κι αν αγαπώ παράξενα παιδιά
που κρύβουν στο φιλί τους προσευχή
της μάνας τους ευχή
Πεθύμησα ένα σύννεφο
βροχή να πιω κι ουρανό

Θάλασσα ζωή χρόνια περιμένω
πλοίο κουρσεμένο σ' άγονη γραμμή
θάλασσα ζωή με πανιά σχισμένα
και κουπιά σπασμένα πάρε με μαζί

♫

Στέλνω mail σε έναν λογαριασμό που χρησιμοποιούσαμε παλιά για να επικοινωνούμε. Δεν περίμενα ποτέ απάντηση, νόμιζα ότι είχε σβήσει αυτό τον λογαριασμό. Προς μεγάλη μου έκπληξη πήρα απάντηση και μάλιστα θετική. Αρχίσαμε πάλι να μιλάμε.

συνεχίζεται ...

 

λολ λολ λολ λολ αχ αυτά τα κομμένα ντεπόν

(το τελευταίο post ήταν season finale με cliff hanger στο τέλος???)


ΥΓ πάντως εγώ διαφωνώ με τους διάφορους υπερασπιστές των άπορων κορασίδων. Δηλαδή από που κι ως που θέλετε να επιβάλετε τις φαντασιώσεις σας στον τρόπο που μαλακίζονται οι άλλοι?

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

ευχαριστώ που την έλαβες σοβαρά υπόψιν σου και μας διευκόλυνες στην ανάγνωση  

 

Απάντηση: Μέρες αδέσποτες...

συνεχίζεται...