Μία άποψη για την κοινωνική ηθική μιας «ορθόδοξης» κοινωνίας που οδηγεί στην άρνηση τ

Απάντηση: Μία άποψη για την κοινωνική ηθική μιας «ορθόδοξης» κοινωνίας που οδηγεί στην άρνηση τ

Σύντροφε λόγιε.
Ανέκαθεν πίστευα στο σχηματισμό άποψης για κάθε πρόσωπο
σε βάθος χρόνου και αποκομίζοντας εύρος εντυπώσεων περί αυτού.
Σπάνια έχω διαψευστεί από αυτή τη μέθοδο.
Οι κορυφώσεις ή κατακρημνίσεις συμπεριφορών ενός προσώπου
συνήθως δεν αποδίδουν την πραγματικότητα περί της ιδιοσυγκρασίας του.
Αν εισάγω το λόγο μου απόψε με αυτά,
το κάνω επειδή καταβάλεις φιλότιμη προσπάθεια να εμφανιστείς ενώπιών μας ως κρυπτοκυνικός.
Δεν με πείθεις στο ελάχιστο.
Ούτε μπορώ να πειστώ ότι η δεδομένη απογοήτευση από το συρμό
είναι ικανή να καταστείλει το ηθικό ανθρώπων σαν και σένα.
Το μόνο που με κάνει να αμφιταλαντεύομαι περί εσού
είναι η ΑΕΚτζίδικες επιρροές που σε κατατρύχουν, ήτοι αυτές μίας φιλότιμης ηττοπάθειας.
Δεν είναι όμως ούτε αυτές επαρκείς για να αναθεωρήσω.

Έχοντας αμφότεροι διαγράψει την όποια σχετική τροχιά μας
νομίζω - κρίνοντας εξ ιδίων - πως πρέπει να έχουμε αφήσει οριστικά πίσω
τις νεανικές ψευδαισθήσεις περί κυνισμού
προσχωρώντας στη βεβαιότητα ανεπάρκειας -πλέον- του πεπερασμένου λόγου
όπως το περιέγραψα πρόσφατα.
Φαντάζομαι πως ελάχιστοι Ίλιτς μπορούν πια να μας πείσουν για οτιδήποτε
και ελάχιστες ρητορείες και σοφιστείες είναι ικανές να μας συναρπάσουν.
Είναι η ειδοποιός διαφορά που προσθέτει η πατίνα του χρόνου
μεταξύ ενός 23χρονου σκεπτόμενου και ενός 50χρονου σκεπτόμενου.

Το μοιραίο ξεκαθάρισμα των αμφιβολιών που αφορούν έσωθεν και έξωθεν ηθικές
επήλθε για μένα τη χρονική στιγμή εκείνη που είδα καθαρά
πως λειτουργεί ο εσωτερικός μηχανισμός αυτού του ραφιναρίσματος που επίσης προανέφερα.
Που αποδέχτηκα τη νομοτελειακή δυσλειτουργία της ανθρώπινης φύσης
και συνάμα αποφάσισα τελεσιδίκως πως να λειτουργήσω αυτό το μηχανισμό.
Σχηματικά, με δεδομένη την ατέλεια εαυτού και περίγυρου και στιβαρή απόφαση
επιλέγω να αντλώ τις έξωθεν εισερχόμενες ηθικές, να τις επεξεργάζομαι με την έσωθεν ατομική μου και να τις επαναπροωθώ αρμοδίως.
Θα μου πεις τώρα, αυτό δεν κάνουμε όλοι μας;
Θα σου απαντήσω, είναι βέβαιο ότι αυτό κάνουμε;

Η επίσης ανίατα υποψιασμένη deviantsub έχει τη φαγούρα της πραγματικότητας.
Το δείχνει με τον προβληματισμό της.
Για άλλη μια φορά όμως στο παρόν νήμα διανύει μέρος της απόστασης χωρίς να τερματίσει.
Καταλογίζουμε στα παιδιά μία ιδιότητα «άυλης υπόστασης» στη ζωή,
δηλαδή να αντανακλούν ή να διηθούνται από τα δρώμενα των ενηλίκων ωσάν διαπερατές μεμβράνες
ενώ το αυτό είναι ίδιον πλείστων των ενηλίκων.
Αφήνονται να διηθηθούν κατά τον ίδιο τρόπο χωρίς την ενεργοποίηση
του μηχανισμού επεξεργασίας και βελτιστοποίησης που λογικά οφείλουν να διαθέτουν
(ενώ τα παιδιά όχι).

Η έξωθεν επιβαλλόμενη ηθική τους διαπερνά αφήνοντας τα κατάλοιπά της
και επαναπροωθείται εκεί από όπου προσήλθε όμοια και απαράλλαχτη.
Θα έλεγα πως είναι η διαστροφή του επικούρειου «λάθρε βιώσας»,
τουτέστιν η κοσμοθεωρία του Επίκουρου από την εντελώς ανάποδη.
Όχι απλά το κοινωνικό «έξωθεν» γίγνεσθαι» δεν με αφορά,
μα το συντηρώ κιόλας γινόμενος ακόμα ένας πομποδέκτης του στους πολλούς.
Κάποιος εγχώριος λυρικός καλλιτέχνης το είχε ακόμα γλαφυρότερα διατυπώσει με τη φράση
«τους κοπαδίτες, τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες...»

Έχοντας συνειδητοποιήσει λοιπόν τα στάδια της διαδικασίας,
πληρώνοντας βέβαια αδρά το όποιο αντίτιμο,
ελπίζω να πήγα το διάλογό μας ένα βήμα παρακάτω.

Διατελώ υμετέρως.

 

Απάντηση: Μία άποψη για την κοινωνική ηθική μιας «ορθόδοξης» κοινωνίας που οδηγεί στην άρνηση τ

Οχι, δεν είναι βέβαιο.
Στην πραγματικότητα.είναι βέβαιο οτι δεν το κάνουμε όλοι...ούτε καν οι μισοί.
Μιλάς ομως εδώ για το στάδιο της ωριμότητας,της βιολογικής τουλάχιστον,όπου έτσι θα έπρεπε να λειτουργούμε όλοι.
Γιατί όμως αυτό δεν συμβαίνει;
φταίει η νομοτελειακή μας δυσλειτουργία (;;;; ) ή μήπως...

..."το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις"
Αλλη μια σοφή λαϊκη ρήση,και αυτή τη φορά δεν σαρκάζω ουδόλως.
Οχι μόνο διηθούν και ανακλούν συμπεριφορές,διδαχές και αντιλήψεις τα παιδιά.Απορροφούν κιόλας,σα στυπόχαρτο και τους μένουν σημάδια ανεξίτηλα,πού ίσως κάποια να καλύπτονται,από τα επόμενα στρώματα επιδράσεων,δεν σβήνουν όμως,
Θα μου πείς,και συ που το ξέρεις;
Δέν το ξέρω,το οσμίζομαι όμως ,παρατηρώντας γύρω μου ....και μέσα μου.
Αυτά τα σημάδια πιστεύω πως είναι και τα θεμέλια της έσωθεν ηθικής και γι'αυτό ,deviantsub,νομίζω πως οι αυτόφωτοι δεν είναι και τόσο αυτόφωτοι ,ασχέτως αν στην ωριμότητα τους εκπέμπουν το δικό τους φώς .

 

Απάντηση: Μία άποψη για την κοινωνική ηθική μιας «ορθόδοξης» κοινωνίας που οδηγεί στην άρνηση τ

Ποιοι ειναι αυτοι οι αγραφοι ηθικοι νομοι της κοινωνιας; Τους ηθικους νομους που εγω αναγνωριζω και διαλεξα ν'ακολουθω (η οχι), ειναι γραμμενοι και ξεκαθαροι. Γιατι να παω να εφευρω την δικη μου προσωπικη ηθικη, οταν καποιος αλλος την συνοψισε σε δυο μονο λεξεις;

Εαν το ρευμα ειναι η κοινωνικη ηθικη, στις περιπτωσεις που διαφερει απο την προσωπικη μου ηθικη, τοτε ναι πνιγομαι, η πολεμω να επιβιωσω. Η εκβαση εξαρταται απο την εσωτερικη μου δυναμη.

Εαν ακολουθεις το ρευμα, τοτε αποποιησε ευθυνων και ελεγχου της ζωης σου, και δεχεσαι οτι αν το ρευμα καταληγει σε λασπωμενο δελτα, εκει θα βρεθεις κι εσυ.

Ενα πραγμα δεν πρεπει να ξεχναμε. Η μονη περιπτωση που παντα ακολουθεις το ρευμα, ειναι οταν εισαι νεκρος. Ο σολωμος δεν ειναι το ψαρι που κολυμπα κοντρα στο ρευμα για να γυρισει στον τοπο που γεννηθηκε;
Ψαχνωντας για τον προορισμο μας ισως τελικα καταληγουμε στην αφετηρια. Αν εχουμε την δυναμη και την αποφασιστικοτητα να παμε κοντρα στο ρευμα.

Ειδικα ο ερωτικος σαδισμος πρωτοπαρουσιαστηκε στην κοινωνια (εαν δε κανω λαθος) διχως να κανει λογο για συναινεση. Ο σαδιστης προκαλει πονο στους αλλους. Ποιος αλλος εκτος απο εναν μαζοχιστη, θα το θεωρησει αυτο ηθικο/επιθυμητο/ευχαριστο/λυτρωτικο; Γιατι περιμενουμε την κοινωνια να το αποδεχτει ως ορθοδοξο, απο την στιγμη που ακομα κι οι ενδιαφερομενοι παλευουμε να προσδιορισουμε την θεση της συναινεσης σε μια σαδομαζοχιστικη η D/s σχεση;

Εδω η κοινωνια διχαζεται, για το ορθοδοξο της ομοφυλοφιλιας. Ενα θεμα που επηρεαζει πολυ περισσοτερο κοσμο, γιατι δεν αφορα μονο την κρεβατοκαμαρα. Εδω πολλοι μπερδευουνε την ηθικη με την αισθητικη. Θεωρουνε ανηθικο να ειναι ο γειτονας τους ομοφυλοφιλος, αλλα ηθικο το να τον πετροβολησουνε η να του κανουν τη ζωη κολαση. Γιατι ετσι πιστευουν οτι υπηρετουν την κοινωνικη ηθικη (και σε ακομα χειροτερες περιπτωσεις, οτι υπηρετουν το Θειο).

Αρα δεν ειναι μονο ο πονος που αποτελει το εμποδιο στην ευρυτερη κοινωνικη αποδοχη.

Αυτη που παραθετεις εδω, ειναι η θεωρια κατα τη γνωμη μου. Οχι η πραγματικοτητα. Η ελευθερια των περισσοτερων εξαπλωνεται εως οτου βρεθει καποιος να πει στοπ.

Πρωτον ειναι προφανες οτι αυτο που δεν καταλαβαινουμε, το αντιμετωπιζουμε καχυποπτα. Οσο δεν μας αφορα αμεσα, η δεν μας το λουζει καποιος καθημερινα στη μουρη, τοτε απλα το αγνοουμε.

Θεωρω επισης αφελες να συγκρινουμε τον πονο που μας επιβαλλει η ζωη, με τον πονο που επιλεγουμε να υποστουμε για την σεξουαλικη μας ικανοποιηση. Γιατι τον πονο που μας δινει η ζωη και η βιοπαλη δεν τον αποζητουμε, δεν τον απολαμβανουμε. Ακομα και οι μαζοχιστες. Αν κανω λαθος διορθωστε με παρακαλω.

Ο πονος ομως, και η δυσκολια, ειναι ενδεικτικοι της προσπαθειας που καταβαλλουμε η της κακης μας τυχης. (Πως αντιμετωπιζουμε αυτους που μας επιβαλλουν πονο σαν κοινωνια; )Συνηθως ο πονος ειναι αυτο που πρεπει ν'αντεξει κανεις για να καρπωθει καποια ωφελη. Δεν ειναι αυτοσκοπος. Διοτι δεν ειναι ευχαριστος.. Οσο πιο ανωτερα ειναι τα κινητρα για τα οποια υποβαλλουμε τους εαυτους μας στον πονο, π.χ. για την πατριδα, οικογενεια κτλ, τοσο πιο ηθικοι θεωρουμαστε. Το να ποναμε για την καυλα μας, δεν θεωρειται και τοσο ανωτερα ηθικα. Ζουμε ομως σε μια κοινωνια που σιγα σιγα, ανυψωνει την καυλα σε κατι το ανωτερο, αν οχι θεαρεστο, σιγουρα κατι για το οποιο αξιζει να παλεψεις. Το δικαιωμα μας στην ηδονη. Οταν η ηδονη φτασει να γινει τοσο σημαντικο οπως η αγαπη, η πατριδα, η οικογενεια, τοτε τιποτε απ'οσα εδω διαπραγματευομαστε δεν θα ειναι ανορθοδοξο. Και θα γινει και αυτο.

Το να ζουμε με γνωμονα την ηδονη ειναι το ανορθοδοξο, το ανηθικο για την κοινωνια. Απο την εμπειρια του ανθρωπινου ειδους, τιποτα σημαντικο δεν κερδηθηκε στο κρεβατι. Τιποτα δεν κερδηθηκε χωρις πονο και θανατο. Η αγαπη για την ηδονη σε συνδυασμο με την αδυναμια του ανθρωπου να την ελεγξει, μαλλον προβληματα δημιουργησε. Το μπερδεμα γινεται οταν ταυτιζει κανεις τον πονο με την ηδονη και την ευεξια. Βιολογικα στεκει. Ηθικα, οχι ακομα.

Γραφεις για "προσφορα" πονου. Εγω θα μιλουσα για προκληση πονου. Καποιοι θεωρουν τον πονο δωρο. Καποιοι αλλοι οχι. Σιγουρα ειναι καταλυτης.

Υπαρχουνε "ανωμαλοι" που δαχτυλοδειχνουνε τους αλλους "ανωμαλους" και λενε "α κοιτα! αυτος ειναι πραγματικα ανωμαλος" η "αυτος ειναι πιο ανωμαλος απο εμενα". Δεν αποδεχονται οτι η δικη τους "ανωμαλια" ειναι το ιδιο ανορθοδοξη οσο και του αλλου. Αποστασιοποιουνται θελοντας να απεχουν οσο το δυνατον λιγοτερο απο τη νορμα, και μετα απλα μαλωνουνε για τα κριτηρια. Ο γκει ειναι πιο ανορθοδοξος απο τον σαδιστη; Ο σαδιστης πιο ανορθοδοξος απο τον μαζοχιστη; Και οπου "ανορθοδοξος" μπορει ν'αντικατασταθει με το "ηθικος".
Αντε βγαλε ακρη.
Δεν μπορουμε να στραφουμε προς την κοινωνια για ν'απενοχοποιησουμε τις επιλογες μας, οταν δεν μπορουμε να το καταφερουμε μεταξυ μας οι "ανωμαλοι".


Ταπεινη μου αποψη, πιθανοτατα εκτος θεματος και χωρις ιδιαιτερη εμπνευση. 

 

Απάντηση: Μία άποψη για την κοινωνική ηθική μιας «ορθόδοξης» κοινωνίας που οδηγεί στην άρνηση τ

Υπάρχει κα παροιμία....

Είδες γέρο τρελό? Ήταν κι απ τα νιάτα του...

 

Απάντηση: Μία άποψη για την κοινωνική ηθική μιας «ορθόδοξης» κοινωνίας που οδηγεί στην άρνηση τ

Ανταποδίδω το χαμόγελο...