Μία vanilla εμπειρία υποταγής

Εδώ περιγράφω μία εμπειρία υποταγής όπως τη βίωσα σε μία πέρα ως πέρα vanilla σχέση που με άλλαξε ως άνθρωπο και ως γυναίκα, χωρίς όμως να μου δώσει την ευκαιρία να αγγίξω το απόγειο του ερωτισμού μου.

Διηγούμαι αυτή την ιστορία, που με αφορά πάρα πολύ προσωπικά, επειδή καταλαβαίνω ότι είναι λίγο ασυνήθιστη για αρχική αφύπνιση στην ερωτική υποταγή. Και ότι μπορεί Κ/κάποιος να βγάλει διάφορα συμπεράσματα διαβάζοντάς την – όχι για μένα, αλλά για την ερωτική υποταγή από την οπτική μίας γυναίκας που την πρωτογνωρίζει. Ίσως και για το ποιά σχέση μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις, να έχει η vanilla με την D/s υποταγή.

Σ/σας προειδοποιώ: δεν έχει το παραμικρό ίχνος αλατοπίπερου και ίσως είναι μάλλον βαρετή. Και αμαρτίαν ουκ έχω  

Το σκηνικό: μία από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου, στην Κεντρική Ευρώπη. Υπέροχο ποτάμι με μαύρα νερά, μοναδική αρχιτεκτονική – όπου κι αν έπεφταν τα μάτια μου έβλεπα μία νέα αβάσταχτη ομορφιά που σχεδόν με πλήγωνε, οι αιωρούμενες σταγόνες του καθημερινού σχεδόν ψιλόβροχου – ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να είναι τόσο αισθησιακό, πανέμορφα πάρκα, αρ νουβώ Κεντροευρωπαϊκά καφέ, δρόμοι με βαριά πολιτική ιστορία, μουσική απαράμιλλης ποιότητας σε μοναδικούς χώρους. Πόλη που διέγειρε στο έπακρο κάθε αίσθηση και κάθε κύτταρο αισθησιασμού που μπορεί να έχει άνθρωπος.

Το περιβάλλον: Ήρεμοι και ευγενικοί άνθρωποι, δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε γεμάτο τραμ και να μη σηκωθεί κάποιος να μου παραχωρήσει τη θέση του, μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα. Οι γυναίκες, πολύ αλλιώτικες από μας. Πάρα πολύ σαφείς στην εκδήλωση του πόθου τους για κάποιον άντρα, σε βαθμό ωμότητας, με μεσογειακά κριτήρια. Μερικές φορές εμείς εδώ προτιμάμε να δείχνουμε τί θέλουμε να κάνει για μας ένας άντρας χωρίς να αποκαλύπτουμε τις δικές μας διαθέσεις απέναντί του. Εκεί, οι γυναίκες συνήθιζαν να δείχνουν τί θέλουν οι ίδιες, χωρίς να βγάζουν άποψη για το τί θα έπρεπε να θέλει ο αποδέκτης των πόθων τους. Ακριβώς το αντίθετο. Μου άρεσε να τις παρατηρώ. Τα ντυσίματά τους, τον τρόπο που περπατούσαν, τους τρόπους τους γενικά, τις αντιλήψεις τους.

Ο συμπρωταγωνιστής της ιστορίας ήταν περίπου 15 χρόνια μεγαλύτερός μου, από άλλη χώρα – επρόκειτο για συνεργασία πολλών κρατών – και ήταν λίγο συνεργάτης, λίγο ανταγωνιστής σε μία ασαφή ιεραρχία όπου ο ένας από τους δύο μας θα ήταν κάπως πιό ίσος από τον άλλο, λίγο συνοδοιπόρος με παρόμοια προσωπικά συμφέροντα, σε μία δουλειά που είχε αρκετούς επαγγελματικούς κινδύνους αλλά και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Θα δουλεύαμε μαζί, στο ίδιο γραφείο και με την ίδια (ντόπια) γραμματέα για δύο χρόνια, αλλά όχι συνεχώς – θα πηγαίναμε και θα ερχόμαστε μιά ή δύο εβδομάδες το μήνα κάθε φορά.

Από την πρώτη από τις εκατοντάδες φορές που βγήκαμε να φάμε μαζί, παρήγγειλε για μένα, χωρίς να με ρωτήσει τί ήθελα. Μου φάνηκε πολύ ερωτικό και απόλυτα φυσικό να το δεχτώ αν και συναισθάνθηκα πολύ καλά ότι δεν υπήρχε επιστροφή σε αυτό που ξεκινούσε, ότι κι αν ήταν, όπως κι αν το έλεγαν.

Εκείνη τη στιγμή, όπως κατάλαβα αργότερα, παραιτήθηκα με τη θέλησή μου από κάθε ευχέρεια κριτικής ή αμφισβήτησης προς τον συγκεκριμένο άνθρωπο σε προσωπικό επίπεδο. Αισθάνθηκα ότι κάτι {τι ακριβώς;} μου ζητήθηκε και αυτό το κάτι (ότι κι αν ήταν), το έδωσα και με τα δυό μου χέρια Αισθάνθηκα ότι εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε ένας δεσμός ανάμεσά μας, ένας κώδικας επικοινωνίας που κανείς άλλος δε θα γνώριζε και δε θα καταλάβαινε. Πώς ότι και να έκαναν οι υπόλοιπες γυναίκες για να αποσπάσουν την προσοχή του, το θέμα είχε κλείσει.

Στην αποδοχή που έδωσα, πήρα αποδοχή. Όχι κυριαρχία. Αυτή είναι για μένα η τεράστια διαφορά μεταξύ vanilla και D/s υποταγής. Πήρα πίσω απίστευτα πολύ αποδοχή. Και αφοσίωση. Να δίνει, να δίνει και να μη σώνεται. Με τα ρίσκα δικά του. Και πολύ ισχυρή αποκλειστικότητα, άσχετα από συνθήκες και περιστάσεις.

Η προσωπική μας σχέση πήρε τον δρόμο της, με εμένα δεδομένα να συμπεριφέρομαι όπως αισθανόμουν ότι με εξέφραζε ερωτικά. Ότι μου ζητιόταν το έδινα, όταν μου ζητιόταν και με τον τρόπο που μου ζητιόταν, ότι δε μου ζητιόταν δεν το συζητούσα και κατάλαβα πολύ σύντομα ότι δεν είχε νόημα και να το προσφέρω.

Όταν βγαίναμε, αν μου έβαζε κρασί να πιώ – πίνω ελάχιστα – το έπινα, όσο κι αν ήταν, ακόμα και όταν μου φαινόταν πολύ. Έβλεπα από τη στάση του ότι έτσι ήθελε να κάνω και το έκανα. Αν δε μου έβαζε, αισθανόμουν ότι ήθελε απλά να τον βλέπω να πίνει και δεν ζητούσα.

Θυμάμαι ακόμα την «παγωμένη φωτιά» που με περιέλουσε με την ματιά του, όταν είπα την άποψή μου σε ένα θέμα που με αφορούσε απόλυτα, χωρίς να περιμένω να με ρωτήσει πρώτα. Μου κόπηκαν τα πόδια, φρόντισα να μην το ξανακάνω τέτοιο ατόπημα.

Και πολλά άλλα.

Αναρωτιόμουν τί ήταν αυτό που βίωνα και δεν καταλάβαινα. Δεν ήξερα, δεν αναγνώριζα. Αλλά αισθανόμουν.

Μϊα μέρα που ήμουν μόνη μου εκεί, ντύθηκα για να πάω στο γραφείο μας, με τρόπο που ήξερα ότι δεν θα του πολυάρεσε. Αφού έλειπε, έτσι και αλλιώς, γιατί όχι; Σπαζαρχίδικο ταγιέρ, λάθος φουλάρι, αταίριαστο χρώμα κραγιόν, αφορμάριστα μαλλιά. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και σκέφτηκα «Αν ήμουν στη θέση του, σήμερα θα έκανα αιφνιδιασμό». Προσπάθησα να συνέλθω αμέσως. «Είσαι θεοπάλαβη» λέω στον εαυτό μου. «Τίποτα από αυτά που βλέπεις δε συμβαίνει, σύνελθε αδιόρθωτο ζώον {τουλάχιστον όχι αντικείμενο  }, και μόλις γυρίσεις Αθήνα να πας να δεις κανέναν ψυχίατρο και να του πεις τα καθέκαστα, να σκάσει στα γέλια, να σε προσβάλει για φαντασιόπληκτη και συναισθηματικά στερημένη και να έρθεις στα ίσα σου».

Και όμως ... τον έκανε τον αιφνιδιασμό. Ήρθε στην πόλη εκείνη την ημέρα, χωρίς να έχει λόγο από άποψη δουλειάς, έκανε το ταξίδι των 1000 χιλιομέτρων πήγαινε – έλα, που τον ξεθέωσε, για μισή μέρα. Για να δει εμένα; Πράγματι δεν του άρεσε αυτό που είδε, με έστειλε να αλλάξω και «να φορέσω το μπλε σύνολο». Αυτό που θυμάμαι, είναι ότι καθώς πήγαινα να αλλάξω ένιωσα σα να κολυμπώ σε μία θάλασσα από βελούδο. Και ότι γιόρταζα μέσα μου, γιατί τουλάχιστον τρελή δεν ήμουν.

Θέμα ανταγωνισμού για την εξουσία δεν υπήρξε ποτέ κανένα. Και ας υπήρχε εξωτερική αιτία. Κάναμε μία πολύ καλή μοιρασιά, ο καθένας φρόντισε για τον άλλον.

Είμασταν πολύ καλοί φίλοι, είχαμε μεγάλο σύνδεσμο και πολύ στενή προσωπική επικοινωνία, κανονικότατη όσμωση. Και ας μην ήξερα ποτέ μου από πριν, πότε, πού και για πόσο θα τον δω. Κι ας αγωνιζόμουν να βγάζω μόνο ηρεμία, αισθησιασμό, τρυφερότητα, ακόμα και όταν πονούσα παντού από την έλλειψή του.

Εγκεφαλικό σεξ; Να Σ/σας πω πώς το βίωσα για πρώτη φορά το εγκεφαλικό σεξ. Σε δημόσιο χώρο, με είχε απέναντί του, με πότιζε συνέχεια με βαρύ, γλυκό, κόκκινο κρασί και με ρωτούσε τα πάντα για μένα, χωρίς να παραλείψει τίποτα, κοιτάζοντάς με στα μάτια. Ώρες και ώρες. Κάποια στιγμή, ένιωσα σα να με είχε βάλει κάτω και να με πήδαγε. «Γιατί με ρωτάς όλα αυτά;» του λέω ζαλισμένη. «Γιατί πρέπει να τα ξέρω, δεν γίνεται αλλιώς, έλα μόνο λίγο κρασί ακόμα θα πιείς, κάνε υπομονή» μου απαντάει.

Έτυχε και του είπα ότι δεν αντέχω να με στήνουν σε ραντεβού, λόγω «τραυμάτων» από την παιδική μου ηλικία. Λίγες μέρες μετά είχαμε ραντεβού σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό, μία συγκεκριμενη ώρα, για να πάρουμε το τρένο να πάμε σε μία άλλη πόλη για το σαββατοκύριακο. Πήγα στην ώρα μου, ακριβής όπως πάντα, η ώρα περνούσε, αυτός πουθενά. Το τρένο έφυγε, πέρασε μισή ώρα, τρία τέταρτα, τίποτα. Κόντεψα να τρελαθώ. Πήγα στις τουαλέτες και διαλύθηκα στο κλάμα. Βγήκα έξω, ο σταθμάρχης με ρώτησε αν περιμένω κάποιον. Μου είπε ότι είναι φανερό ότι αυτός που περίμενα δεν επρόκειτο να έρθει και να σηκωθώ να φύγω γιατί έχω το χάλι μου. Το σκέφτηκα. Θυμήθηκα την κουβέντα που είχα πει και κατάλαβα ότι κάτι παιζόταν. «Αφήστε, θα μείνω» απάντησα στον σταθμάρχη. Είδα πότε ήταν το επόμενο δρομολόγιο για την πόλη που θα πηγαίναμε (σε πέντε ώρες) και έκατσα, σχετικά ήρεμη, να περιμένω. Αναλογίστηκα όλα τα ανάλογα «τραύματα» που κουβαλούσα και πόσο άτοπα ήταν πιά, πόσο τελειωμένα και δεν το είχα καταλάβει, πόσο χωρίς νόημα. Και τα διέγραψα. Ήταν σα να είχε πάρει γομολάστιχα και να τα έσβηνε από πάνω μου. Ήρθε, για το επόμενο δρομολόγιο. Με βρήκε ήρεμη, χαμογελαστή, με καλή διάθεση.
«Ότι σου κόβει το ήξερα, τώρα βλέπω ότι έχεις και γερά νεύρα. Αναρωτιόμουν σε τί κατάσταση θα σε εύρισκα» μου είπε.
«Και δεν ανησύχησες;» τον ρώτησα. Το ότι «θα με έβρισκε» δεν αμφισβητήθηκε από κανένα μας.
«’Ηξερα ότι αποκλειόταν να πέσεις στις γραμμές, από κει και πέρα δεν είχα λόγους να ανησυχώ».
Αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι ο ίδιος έπρεπε να ανησυχεί μήπως βρεθεί στις γραμμές εκείνη τη στιγμή   Τέλος πάντων, χαλάλι του.

Αν με πόνεσε ποτέ στον έρωτα; Ουδέποτε.

Αν με ταπείνωσε; Ούτε κατά διάνοια δεν ένιωσα τέτοιο πράγμα. Το άλφα και το ωμέγα ήμουν και το ήξερα, ακόμα και όταν δεν το ήξερα.

Αν ζορίστηκα; Πάρα πολύ γιατί δεν ήξερα ως τότε να δίνω εμπιστοσύνη και κουράστηκα για να το μάθω.

Αν τον φοβήθηκα; Εδώ είναι το ενδιαφέρον. Θα έπαιρνα όρκο ότι όχι, ουδέποτε. Ότι πάντα μου φαινόταν ζεστός, γενναιόδωρος, δικός μου.
Αλλά... οι δέκα καλύτερες φίλες μου, που γνωρίζουν το θέμα only too well, i m afraid   επιμένουν ότι τον φοβόμουν πάρα πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Ένας τυπικός Πρώσος προτεστάντης», λένε ότι τους είχα πει στην αρχή «στυγνός, στυφός, πολύπλοκος, απροσπέλαστος. Δεν ξέρω αν πρέπει να μου αρέσει.»

«Και αφού τον φοβόμουν έτσι, γιατί δεν μου λέγατε να κάνω πίσω; Τόσες φορές σας ρώτησα» τους λέω.
«Επειδή, πάλι καλά που ήταν μόνο έτσι» μου απαντούν. «Με άλλον τύπο άντρα δεν πρόκειται να συνεννοηθείς εσύ. Πάλι καλά που ήταν μόνο τόσο και όχι χειρότερα».

Εννοούν «περισσότερο» όχι «χειρότερα», αλλά δεν το ξέρουν...

 

Ισως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες "κρυφο"D/s σχέσεις που έχω ακούσει, σ'ευχαριστώ που την μοιράστηκες μαζί μας  

 

Ό.τι πιο όμορφο και πιο ερωτικό έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες!
Σε ένιωσα tender lilly.

Σε ευχαριστώ.

Αστάρτη

 

Απλά υπέροχο με αναστάτωσε το διαβάζω και η καρδιά μου χτυπάει , ξέρω δύο Ανθρώπους τέτοιους στη ζωή μου τον ένα τον ερωτεύτηκα τον άλλον τον φοβάμαι και να που υπάρχει και τρίτος είσαι τυχερή πολύ τυχερή

 

RE: RE: Μία vanilla εμπειρία υποταγής

Συνυπογράφω!

Είναι απίστευτο πως όταν ανακαλύψεις το Ds και κάνεις αναδρομή, ανακαλύπτεις πως στην τελική οι σημαντικές σχέσεις, ήταν σχεδόν πάντα "κρυφο"D/s  

 

Υπέροχη ιστορια.. σκεφτομαι πως οταν ειμαστε ετοιμοι για μεγαλες αλλαγες, τοτε πραγματικα μας συμβαινουν ..και δεν φταιει το συμπαν που συνωμοτει ή δεν συνωμοτει οπως μαθαμε πια καλα , σαν καραμελα που μας την ειπε ο Κοελλο , αλλα εμεις οι ιδιοι επιτρεπουμε στον εαυτο μας να δει, να ψαξει , να δοκιμασει , να ξεπερασει αυτα που αλλοτε φανταζαν μεσα μας σαν ανυπερβλητα εμποδια..

 

ενδιαφερον κειμενο μονο που εγω θα επιτρεψετε τη χαμηλη νοημοσυνη μου να μη μπορει να καταλαβει που ειναι διαφορα απο bdsm και vanilla αυτο το κειμενο, καλα γενικα δε καταλαβαινω αυτη τη διαφορα.. θα θεωρουσα το 2ο ως απλα ερωτικα παιχνιδια  

 

RE: RE: Μία vanilla εμπειρία υποταγής

zinnia, δεν το είχα σκεφτεί έτσι και όμως νομίζω πως έχεις δίκιο.
Τον τελευταίο καιρό νιώθω πως το συμπάν συνωμοτεί υπέρ μου.
Αλλά πρέπει να ισχύει αυτό που λες...μπορεί όλα αυτά να ήταν μπροστά μου απλώς τώρα να μπορώ να τα αντικρύσω.

Αστάρτη

 

RE: RE: RE: Μία vanilla εμπειρία υποταγής

Astarty αν ρωτήσεις ένα Mentor θα σου πει ότι όταν το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας ή υπέρ μας δεν επιλέγει το καλό ή το κακό αλλά ότι έχουμε εμείς ονειρευτεί.

 

Aνάλογη εμπειρια tender lilly ειχα με μια Αφεντρα μου στο παρελθον.Οταν την πρωτογνωρισα και πριν η σχεση εξελιχθει σε D/s ειχε την μανια να μου στέλνει 40-50 μηνυματα την ημερα απιτωντας να της απαντω αμεσως (ανεξαρτητα που ημουνα και τι έκανα). Στην αρχη αυτο με παραξενεψε, και το απεδιδα σε υπερβολικο ενδιαφερον..Αυτο απο τη μια με ευχαριστουσε και απ την άλλη με εκνευριζε γιατι με "υποχρεωνε" οπου και αν ημουνα να σταματω και να στέλνω μηνυματα..Εκ των υστερων μου ειπε οτι ηταν ενας τροπος ελεγχου των κινησεων μου..

Σε ευχαριστω που μου εδωσες την ευκαιρια να πω και εγω πως μεσα απο τη σημειολογια μπορει να καταλαβει καποιος τις προθεσεις του Άλλου. Μπορω να πω οτι με αυτον τον τροπο αρχισε η υποταγη μου σε Αυτη..

 

οσον αφορα αυτο που αναφερει ο wildslave ειναι οντως πολυ ομορφο οταν η υποταγη δεν ερχετε αμεσως δωσμενη αλλα να κατακτηκε με αξια, ειμαι απο αυτους που θεωρουν οτι ο σεβασμος δε χαριζετε, κατεκτιεται

 

RE: RE: RE: RE: Μία vanilla εμπειρία υποταγής

ισως θεωρηθω *αιρετικη* αλλα θα ρωτησω..δεν αντεχω να το ρωταω μεσα μου γιατι απαντηση δεν μπορω να παρω απο εμενα...

Οταν λες να ρωτησει (το ποιος δεν εχει σημασια) ενα Mentor τι ακριβως εννοεις? το μυαλο μου παει στον Μεντορα .. τον δασκαλο, τον καθοδηγητη..κλπ κλπ... εχω δικιο η ειμαι αλλου γι αλλου?

κι αν ειναι σωστη η σκεψη μου αραγε χρειαζομαι εναν μεντορα να μου το πει αυτο , μηπως θα ταν καλυτερα να ρωτησω εμενα που σιγουρα με ξερω και καλυτερα?