Μία vanilla εμπειρία υποταγής

Πολύ καλή η ιστορία σου τρυφερούλα.

Περισσότερο, ναι, βασικός κανόνας, φόβος, ναι, καυλιάρικος, ανάλογα ποιος τον εμπνέει και σε ποιόν, ζόρι, ναι , μέχρι να μάθεις να δίνεις εμπιστοσύνη, να πέσεις στις γραμμές; Χα.

Το πολύ πολύ να να μην ανανήψει κανείς ψυχικά. (Μιλάω και γα τους δύο).

 

moufa i istoria

 

Πολυ-πολυ-πολυ καλο!

 

Απάντηση: Μία vanilla εμπειρία υποταγής

Πολυ καλη η ιστορια και αυτο που βγαινει ειναι οτι την υποταγη την εχεις μεσα σου και αυτο που σου ελειπε εκειινη την εποχη ειναι το μεσον για να την απελευθερωσεις και να ζησεις ολα τα καλα που σου προσφερει

 

Πολύ καλή η ιστορία απτή στιγμή που σου άρεσε.

 

Καλή η ιστορία σου αλλα σκοπεύεις να μείνεισ εκεί ή να προχωρήσεις ένα βήμα ακόμα ?

 

Κατ αρχήν καλωσορίσατε sector10  

Η ιστορία αυτή γράφτηκε το 2005, μάλιστα ήταν τις μέρες που είχε τελειώσει η πρώτη μου πειθαρχία και ένιωθα τόσο ευχαριστημένη και στέρεη, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο και για πρώτη φορά. Είχε συμβεί κάποια χρόνια νωρίτερα. Είναι παρελθόν η ιστορία αλλά και η εποχή που γράφτηκε η ιστορία.

Νιώθω ότι έχω προχωρήσει πάρα πολλά βήματα από τότε.
Το παρελθόν είναι παρελθόν και πάπαλα, το συναίσθημα που γίνεται λέξεις είναι μια τελειωμένη υπόθεση, μετα-συναίσθημα.

Και τότε που έγραφα ακόμα, πόσο μάλλον τώρα, ήξερα ότι η ιστορία εκείνη ήταν η αρχή της αρχής.

Και πόσο πολύ τυχερή ήμουν και είμαι <χ>.

 

An και σχετικά παλιά στο φορουμ δεν ειχε τύχει να τηδιαβάσω αυτη την ιστορία tender!!

Πραγματικά είναι εξαιρετική, όχι απο άποψη γραφής(πάτα όμορφα μας τα εγραφες!! ) αλλά κυρίως απο άποψη... 'αρχής' , είναι τόσο γλυκά και όμορφα τα συναισθήματα αυτά που έρχονται μόνα τους κατα κάποιο τρόπο, που 'κλειδώνουν με μας - μας ταιριάζουν'
και κατα ενα περίεργο τρόπο , λειτουργούν σαν κλειδί, που ανοιγει καινουριες πορτες και νεες οπτικές στη ζωή μας...

Γι'αυτο , οι παλιες αγάπες μένουν πάντα στην καρδια μας και μας ακολουθούν (αυτο απο αλλο νήμα   )

 

Πάνε λίγα χρόνια που επικοινωνούμε ξανά, μετά από μια γεμάτη δεκαετία σιωπής. Βλεπόμαστε κάπου μια φορά το χρόνο, με δική του πάντα πρωτοβουλία. Η απορία μου πάντα εκεί, υπήρξαν στ αλήθεια όλα αυτά ή η πρώτη μου εμπειρία υποταγής ήταν επινοημένη εκ των υστέρων;

Τόσα χρόνια μετά από εκείνο το επεισόδιο, δώσαμε ραντεβού ένα βραδάκι σε έναν σταθμό του μετρό. Μόλις είχε φτάσει Αθήνα και ήθελε να με δει. Μου άφησε το ελεύθερο να κανονίσω ώρα και μέρους συνάντησης, πρώτη φορά στα χρονικά της σχέσης μας. Φτάνω στο μέρος του ραντεβού επτά λεπτά αργότερα. Τον παίρνω στο κινητό του. Τώρα πια μου δίνει φυσιολογικά τον αριθμό όχι όπως τότε που αν δεν έσταζαν κόμποι ιδρώτα από το μέτωπό μου δεν έπαιρνα τίποτα. Το σηκώνει καταταραγμένος, δεν ήξερε τι έλεγε, έκανε κάτι ήχους σα να είχε την καρδιά του. Τρόμαξα κι εγώ. "Μείνε εκεί που είσαι έρχομαι να σε βρω" του είπα, έτσι και αλλιώς είχα πια και οπτική επαφή, τον έβλεπα ένα στενό πιο πέρα. Προσπάθησε να αρνηθεί, δεν είχε αρκετό χρόνο, είχα ήδη φτάσει. Είχε αρχίσει να συνέρχεται, ήταν σχεδόν ο ανέμελος εαυτός του, δεν έτρεχε τίποτα, όλα καλά όλα ωραία. Γύρω του είχε μαζευτεί κόσμος. "Ευτυχώς που δεν αργήσατε κι άλλο" μου λέει, στα ελληνικά, ένας από αυτούς. "Σήκωσε τον κόσμο στο πόδι ότι κάποτε σας είχε κάνει κάτι πραγματικά φρικτό και είχε έρθει η ώρα να το πληρώσει." Τον πήρα και φύγαμε, ωραία και καλά, φίλοι.

Τελικά ήταν επινοημένη.